2016_09_22 ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ...

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ...
Έχει μερικές δεκαετίες που έφυγα για πάντα από την παλιά μου γειτονιά .
Οι πολυκατοικίες που αντικατέστησαν τα παλιά διόροφα στα Εβραίϊκα της Αγίας Τριάδας , έκαναν την γειτονιά μας ακατοίκητη από νορμάλ ανθρώπους .
Θάπρεπε να μη ήξερες τι προϋπήρχε για να ανεχθείς την νέα κατάσταση .
Οι παλιοί κάτοικοι έφυγαν σχεδόν όλοι και η περιοχή κατοικήθηκε ξανά από νέους .
Εκεί που έμεναν μερικές δεκάδες άντε εκατοντάδες σήμερα μένουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι καθ ύψος .
Όμως παρά το χάλι και την αθλιότητα που κατάντησαν οι αχόρταγοι εργολάβοι την όμορφη και ήσυχη γειτονιά μου ,
εν τούτοις για μένα παραμένει η γειτονιά μου , η γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα και γι αυτό πάντα θα με συγκινεί .
Έτσι όταν μου δίδεται η ευκαιρία δεν την αφήνω να πάει χαμένη την περπατάω ξανά όπως παλιά , ψάχνω να δω γωνιές της , τι απέμεινε από τότε .
Σήμερα ήταν ημέρα της μηνιάτικης συνάντησης για πρωινό καφέ στο Βυζαντινό των αποφοίτων κυριών του Β´ Γυμνασίου Θηλέων , δεν λέω ποιάς χρονιάς πρέπει νάμαστε διακριτικοί σ αυτά .
Έτσι αφού άφησα την XYL με τις συμμαθήτριές της βρήκα την ευκαιρία κι έκανα την βόλτα μου στα στενά της .
Σήμερα με την απεργία του ΟΑΣΘ οι δρόμοι πηγμένοι και δυστυχώς μόνο παπάκια μπορούν και κυκλοφορούν άνετα .
Βέβαια περπατώντας στα στενά δεν έχω την απαίτηση να βρώ κάποιον που να με χαιρετήσει .
Θάταν παράλογο μετά τόσα χρόνια που έχω φύγει τρομαγμένος από από την ¨ ευλογία ¨ της τσιμεντοποίησης και της ανάπτυξης , σχεδόν μισός αιώνας είναι αυτός .
Όμως εγώ αμετανόητος πάντα ελπίζω ότι θα βρώ κάποιον που θα μου πεί
- Πως από δω παλιέ μου γείτονα ...
Δυστυχώς δεν είχα την τύχη αυτή σήμερα κι έτσι προχώρησα με το Beverly λίγο ποιό κάτω στο καφενείο που συχνάζουν οι παλιοί μου γείτονες , δηλαδή όσοι απέμειναν , στην γωνία Αγίας Τριάδος και της παλιάς οδού Μακεδονίας .
Σήμερα δεν θυμάμαι πως την μετονόμασαν αλλά πολύ λίγο με ενδιαφέρει , εγώ Μακεδονίας την ξέρω και δεν έχω διάθεση να μάθω το νέο όνομά της .
Έχει καταντήσει η παλιά άνετη γειτονία με τα μονόροφα και διόροφα να έχει σήμερα με τα πολύοροφα τέτοια ελλειψη χώρου ,
ώστε ένα σκουτεράκι να κάνω αμάν μέχρι να βρώ κάπου να το άκουμπίσω .
Βρήκα θέση ευτυχώς στην Αμαλίας με Αγίας Τριάδος δίπλα στο παλιό στιλβωτήριο του Μάνθου , σήμερα κι αυτο δεν υπάρχει και προχώρησα προς το καφενείο .
Δυστυχώς τζίφος κι εκεί , έριξα μια γρήγορη ματιά μέσα κανείς γνωστός , μόνο ένας σιωπηλός ταβλαδόρος μούριξε μια γρήγορη ματιά απορροφημένος από τις ζαριές του και έςκυψε και συνέχισε .
- Ντόρτια , παίζε και μη χαζεύεις του λέει ο αντίπαλος ...
Τι κάνουμε τώρα ...
Τι κάνουμε !
Μα μιά βόλτα στα στενά , τι το καλύτερο , να δω ξανά τι απέμεινε από τα παλιά σπίτια , έχω 1,5 ώρα μπροστά μου ,έχω και το 4s το κινητό μου να ρίξω και καμιά φωτογραφία .
Πρώτο παλιό σπίτι που συνάντησα και μάλιστα άριστα συντηρημένο 100 μέτρα ποιό κάτω το διόροφο στην Λεωφόρο Στρατού με Στρ. Ν. Λιούμπα .
Καινούργια ονομασία κι αυτή άγνωστη σε μένα .
Τι όμορφα συντηρημένο που είναι !
Να σκεφτείς ότι δεν ήταν από τα σπουδαία σπίτια της γειτονιάς .
Κι όμως μπροστά στην γύρω ασκήμια μοιάζει διαμάντι ...
Θυμήθηκα από κάτω το Καφεκοπτείο του Αρμένου ιδιοκτήτου που ο καφές του που σιγοψηνόταν σου έσπαγε την μύτη όταν περνούσες από το πεζοδρόμιο και δεν ήθελες να ξεκολλήσεις .
Βλέπω απέναντι ψάχνοντας να δω την περίφημα Ταβέρνα ¨ Τα Θύματα ¨ αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κι αυτή .
Στη θέση της πολυκατοικία με σουβλατζήδικο .
με τους μόνιμους θαμώνες του τους περίφημους λεχρίτες .
Το μιαλό μου αμέσως πήρε χίλιες στροφές και έφερε πίσω στην μνήμη τους περίφημους κρασοπατέρες που σύχναζαν εκεί τους λεχρίτες .
Πόσες ιστορίες μπορεί κανείς να θυμηθεί για τους υπέροχους αυτούς ανθρώπους αυτούς που σύχναζαν εκεί και που αργότερα μετακόμισαν μαζί με τα όργανά τους σε μια ημιυπόγειο Ταβέρνα σε μια πολυκατοικίας στην Οδό Σερρών λίγο ποιό πάνω από το Θεαγένειο .
Άλλη φορά όμως γι αυτούς θα μιλήσω , γιατί άφησαν ιστορία ολόκληρη πίσω τους , ένα μύθο που μέχρι και σήμερα ακόμη συντηρείται .
Συνέχισα ποιό κάτω στην Λεωφόρο Στρατου ψάχνοντας μη τυχόν δω κανένα παλιό σπίτι που μου είχε διαφύγει .
Δυστυχώς η Αετορράχης προς τα κάτω και προς τα πάνω που αλλάζει ονομαςία όλη χτισμένη μέχρι ψηλά τον ουρανό .
Θυμήθηκα το παλιό στην Λ. Στρατου με την αιώνια κατάληψη .
Το βρήκα όπως ακριβώς το ήξερα ,
Η υπερυψωμένη αυλή με τα ψηλά κάγκελα βγαλμένα ποιός ξέρει από ποιόν από την θέση τους και τα τουλάχιςτον 10-12 πλατιά σκαλιά που σε ανέβαζαν στο επίπεδό της ξυλωμένα κι αυτά ,
που ζοριζόμασταν πιτςιρικάδες να τα ανέβουμε όταν θέλαμε να πούμε τα κάλαντα στην γειτόνισα .
Το φωτογράφησα κι αυτο ...
Και συνέχισα .
Κάτι θυμήθηκα όμως και έστριψα δεξιά κάτω προς την θάλασσα στην Σαρανταπόρου .
Λες να υπάρχει ακόμη το σπίτι του συμμαθητή μου στο 12ο Δημοτικό του Γιώργου Ακριτίδη , η Μπούλαρου , αυτό ήταν το παρατσούκλι του .
Όταν τον φώναζες Γιώργο δεν σ άκουγε αλλά Μπούλαρε σίγουρα σε άκουγε .
Ήταν στη θέση του μιά χαρά ακατοίκητο αλλά καλοστεκούμενο .
Με λίγη συντήρηση θα τα κατάφερνε να στεγάσει στην άνεση του μια και δυό οικογένειες .
Ποιός να ξέρει τι να κρύβει πίσω του η εγκατάλειψη του ?
Ήταν ένα από τα νεότερα της γειτονιάς περίπου του μεσοπολέμου , γιατι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ηταν των αρχών του αιώνα η λίγο νεώτερα .
Ξεχώριζε αμέσως πρώτα πρώτα απο τα παντζούρια .
Τότε που χτίστηκε ηταν της μόδας τα Γαλλικού τύπου .
Όλα σχεδόν τα άλλα σπίτια είχαν τα Γερμανικού τύπου χοντροκομμένα αλλά υπέροχα με τις κινούμενες γρίλιες τους που τα έζησα στο δικό μας σπίτι και δεν τα άλλαζα με τίποτε .
Όταν τα μισάνοιγα το καλοκαίρι κουβαλούσαν ένα υπέροχο δροσερό αεράκι και σκίασαν ταυτόχρονα , χωρίς να χρειαστεί να ανοίξουν ολόκληρα .
Δυστυχώς αυτά δεν υπάρχουν πλέον που ήταν ιδανικά για τις καιρικές συνθήκες θερμοκρασίας της πόλης μας .
Το σπίτι του Μπούλαρου είχε στην πλαϊνή αυλή με την σιδερόπορτα και την μεταλλική σκάλα υπηρεσίας .
Τότε πολλά σπίτια είχα τις υπηρεσίες τους μικρά κοριτσάκια από το χωριό που έκαναν τις παραδουλευτρες στα πλουσιόσπιτα .
Η σιδηροκατασκευή ακλόνητη στην θέση της περιμένει ένα πέρασμα με μίνιον και δυο χέρια λαδομπογιά για να ξαναζωντανέψει .
Πω πω γέμισε πάλι η σελίδα ..
Σταματώ δεν θα μου δεχθεί το Facebook μεγαλύτερη σε μέγεθος την ανάρτηση , θα συνεχίσω άλλη μέρα τα υπόλοιπα σπίτια που συνάντησα καταλήγοντας δυστυχώς χωρίς ίχνος ντροπής στον Αβέρωφ .
Εκεί χτύπησα και αποτελείωσα ένα καταπληκτικό βαρυφορτωμένο με όλα τα καλούδια του κυπελλάκι παγωτό ντοτουρμά για να πάνε τα φαρμάκια της παλιοζωής κάτω .
Τίποτε δεν άλλαξε ήταν υπέροχο όπως παλια ....

2016_09_17 Η ΕΚΘΕΣΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ...

Η ΕΚΘΕΣΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ...

Για τα παιδιά της δικής μου γενιάς η Έκθεση ήταν κάτι ξεχωριστό.
Μετά τους δυό μεγάλους πολέμους έφτασε η στιγμή
, εξαγγέλθηκε η επανέναρξή της .
Πολύ μικροί ακόμη με ανυπομονησία περιμέναμε να δούμε το θαύμα όπως η παιδική φαντασία μας έπλαθε .
Και το θαύμα έγινε πραγματικότητα ...
Έκπληκτα τα μάτια μας αντίκρισαν τα πράματα και τα θάματα που έφερε μαζί της .
Μπροστά στην σημερινή ήταν φυσικά πολύ πολύ λιγότερο εντυπωσιακή .
Όμως την δεκαετία του 50 τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά .
Η Θεσσαλονίκη δεν ήταν αυτή που ξέρουμε .
Μια μικρή πόλη στην επαρχία κι ας την λέγαν συμπρωτεύουσα με καμιά 200 χιλιάδες κατοίκους και ελάχιστα αυτοκίνητα.
Πολυκατοικίες δεν υπήρχαν , δεν είχε ξεκινήσει η περίφημη ανοικοδόμηση που διέλυσε στην κυριολεξία την ομορφιά της με την λεωφόρο των Εξοχών στις δόξες της.
Όλα τα παλιά αρχοντικά με τους τεράστιους κήπους πλάι στον Θερμαϊκό και τις βαρκούλες των ιδιοκτητών δεμένες στις ατομικές ξύλινες σκάλες τους .
Το μπάζωμα κι αυτό δεν είχε αρχίσει ακόμη κι η Θεσσαλονίκη μοσχοβολούσε τα απογεύματα από το ιώδιο που η αύρα της θάλασσας έφερνε παρέα με την μπουκαδούρα .
Τα τράμ στρίγκλιζαν στις ράγες τους μεταφέροντας τους επιβάτες της πάνω γραμμής με το χαρτόνι μπροστά που έγραφε ¨ ΕΚΘΕΣΙΣ ¨ .
Ο κόσμος δειλά δειλά άρχισε να την επισκέπτεται μη ξέροντας τι θα δει και με ενθουσιασμό αργότερα κατέκλυζε κάθε βράδυ την φωτεινή πολιτεία των 22 ημερών .
Διψασμένοι για κάτι καινούργιο οι Θεσσαλονικείς την λάτρεψαν .
Σεπτέμβρης ίσον Έκθεσις έλεγαν ...
Τεράστια μοντέρνα περίπτερα , εκθέματα καταπληκτικά , χιλιάδες επισκέπτες , φώτα , λούνα Πάρκ , ακροβατικά , πυροτεχνήματα , μαύρη μπύρα , παζάρι κόσμος , κόσμος και παιδιά κυρίως παιδιά .
Τι ευτυχία , τι χαρά , τι γλέντι για τα παιδιά .
Είμασταν τυχεροί γιατί μέναμε πολύ κοντά στην Αγία Τριάδα δυό στάσεις δρόμο .
Έτσι η παλιοπαρέα δεν είχε πρόβλημα κάθε μέρα και τις 22 μέρες από το πρωί ποδαρόδρομο και στην Έκθεση .
Το πρόβλημα εισόδου με το δυσβάσταχτο για το μικρό χαρτζιλίκι μας κόστος το είχαμε λύσει .
Εφευρίσκαμε χίλιους τρόπους να μπαίνουμε τζάμπα .
Θα χρειαζόταν σελίδες για να τους περιγράψω .
Στην αρχή κλαψουρίζοντας παρακαλούσαμε τον υπάλληλο να μας αφήσει να μπούμε δωρεάν ,
άλλες φορές κολλούσαμε σε ένα επισκέπτη και μπαίναμε μαζί του στο ένα δόντι του τουρνικέ παριστάνοντας το παιδί του
κι άλλες φορές βρίσκαμε κανένα γνωστό που εργαζόταν προσωρινά τις 22 μέρες και έβαζε με δόξα και τιμή όλη την παρέα από την μεγάλη πόρτα της εξόδου παρακάμπτοντας τα τουρνικέ .
Αν όλα αυτά τα κόλπα δεν έπιαναν βάζαμε μπροστά τα μεγάλα μέσα ,
δηλαδή στην μεγάλη διπλή πόρτα της εξόδου όταν χρειαζόταν να ανοίξει για λίγο κάναμε ηρωικά γιουρούσια και πιτσιρικάδες όπως είμασταν γινόμασταν καπνός και άντε να μας πιάσουν .
Αν τολμούσαν να μας κυνηγήσουν εύρισκε ευκαιρία η υπόλοιπη τσακαλοπαρέα να μπει ανέτως .
Το τελευταίο αποκούμπι αν όλα αυτά τα κόλπα δεν έπιαναν ήταν τα σίδερα ,
δηλαδή τα κάγκελα που την εποχή εκείνη ήταν ψηλά 2 μέτρα με κατακόρυφα σίδερα διαμέτρου 2 εκατοστών περίπου επάνω σε ένα μικρό τοιχάκι ενός μ. περίπου .
Οι δυνατότεροι από εμάς σαν μασίστες τα έπιαναν με τα δυό τους χέρια και σιγά σιγά τα άνοιγαν .
Ο κανόνας για να περάσεις μέσα στην Έκθεση ηταν ,
πέρασε μέσα το κεφάλι . ήσουν μέσα στον παράδεισο .
Ένας ένας οι πιτσιρικάδες έμπαιναν από το λυγισμένο κάγκελο.
Όταν μας έπαιρναν χαμπάρι οι φύλακες ήταν ήδη αργά , η παρέα είχε εξασφαλίσει ήδη την δωρεάν είσοδο .
Έτρεχαν γρήγορα γρήγορα και τα ίσιωναν μέχρι την επόμενη παρέα πιτσιρικάδων που την είχε στημένη παραπέρα .
Όταν μπαίναμε μέσα στο παράδεισό μας ευτυχισμένοι επιδιδόμασταν σε πολλές ευγενείς δραστηριότητες .
Πρώτα περνούσαμε από όλα τα περίπτερα κυριολεκτικά τα ξεσκονίζαμε .
Ξέραμε τα πάντα για όλα .
Έπειτα άρχιζε το μάζεμα των προσπέκτους που ήταν ίσως η μεγαλύτερη απόλαυση μας .
Έπρεπε να τα έχουμε όλα κι αν κανένα μας έλειπε έπρεπε κατεπειγόντως την επόμενη φορά να το αποκτήσουμε .
Τα σπίτια γέμιζαν βουνά χαρτιά οι μαμάδες φώναζαν κι εμείς απειλούσαμε , μη τα αγγίζετε .
Το Λούνα Πάρκ , τα πυροτεχνήματα , τα ακροβατικά κι αργότερα τα φεστιβάλ τραγουδιού και κινηματογράφου μας έκαναν να ξημεροβραδιαζόμαστε .
Κάποτε οι 22 μέρες τέλειωναν .
Μας έπιανε κατάθλιψη .
Η παρηγοριά μας πλέον ήταν τα έντυπα που για μήνες ταχτοποιούσαμε και παίζαμε μ αυτά ότι μπορούσε κανείς να φανταστεί .
Τα σχολιά άρχιζαν οι μαμάδες με το καλό η με το κακό μας έστρωναν στην δουλειά μέχρι την επόμενη έκθεση σε ένα χρόνο και με μας να διηγούμαστε τα κατορθώματά μας στις άλλες παρέες κοκκορευόμενοι για τις καλύτερες δικές μας επιδόσεις στο τζάμπα και στα έντυπα ...
Κι η Έκθεση μεγάλωνε , μαζί με την Θεσσαλονίκη κι εμάς .
Αύριο το πρωί τελευταία Κυριακή θα επισκεφτώ για ακόμη μια φορά την Έκθεση , μας έγινε συνήθεια πλέον .
Κάτι όμως μέσα μου βαθιά νοσταλγικά με τρώει σαν σαράκι σαν και μου λέει με όση δύναμη έχει , εμπρός τρέχα μη κολώνεις άνοιξε ένα κάγκελο με τα χέρια σου , βάλε μέσα το κεφάλι σου κι αν χωράει , μετά μη φοβάσαι δώσε μιά ώθηση δυνατά και τρύπωσε μέσα τζάμπα στον παράδεισό σου , στην Έκθεση ...

...Η παλιά είσοδος της από την ΧΑΝΘ με τους δύο πύργους της και το τραμ να περνά ακριβώς
από μπροστά της ...