Ο ΣΥΜΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ Ο ΑΛΚΗΣ Ο
ΚΑΚΑΛΙΑΓΚΟΣ Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΝΣ
Από καιρό θέλω να γράψω κάτι για τον
συμμαθητή μου Άλκη Κακαλιάγκο που να το
αναρτήσω στην σελίδα του Facebook των αποφοίτων Α Γυμνασίου Αρρένων
Θεσσαλονίκης του 1961 .
Το 2016 βρισκόμουν μακριά από την πατρίδα όπου η νοσταλγία της είναι
ποιό έντονη. το αποφάσισα κι έγραψα το παρακάτω κείμενο δεν το ανέβασα όμως .
Σήμερα λίγο πριν την καλοκαιρινή μας
συνάντηση το αποφάσισα .
Αν μπορώ να κρίνω και αν ξέρω καλά
όλες τις περιπτώσεις , ο Άλκης ο Κακαλιάγκος ήταν ο ποιό διάσημος από όλους
τους συμμαθητές μας των τελευταίων χρόνων .
Τον γνώρισε όλη η Ελλάδα κι άλλες
χώρες από την μουσική του και σαν την ψυχή του νεανικού συγκροτήματος της
γενιάς μας τους Ολύμπιανς .
Ίσως εγώ είμαι ο ποιό αναρμόδιος για
να γράψω για την ποιότητα και την αξία της .
Το έγραψαν όμως άλλοι αρμοδιότεροι
εμού .
Εγώ θα περιοριστώ στα άλλα τα ποιό
δικά μας .
Θα δω τον Άλκη σαν τον φίλο , τον
συμμαθητή που κάτσαμε στην κυριολεξία στο διπλανό θρανίο , συμπτωματικά εγώ τον
είχα δίπλα και πίσω σαν ψηλότερος που ήταν και ανταλλάσαμε και καμιά σπρωξιά
στα κρυφά όταν δεν μας έβλεπε ο καθηγητής .
Ήταν από τα ήσυχα παιδιά της τάξης
και από τα ποιό δημοφιλή .
Με όλους τα είχε καλά , με όλους
ήταν φίλος κι όλοι τον αγαπούσαμε .
Για εκείνο όμως που όλοι τον
εκτιμούσαμε και τον σεβόμασταν ήταν το ότι ξέραμε ότι ο Άλκης την μέρα
που εμείς σπάζαμε τα πόδια μας στο ποδόσφαιρο , η ξημεροβραδιαζόμασταν στα
Λούνα Πάρκ αυτός εκτός του σχολείου σπούδαζε και μουσική στο Κρατικό. Ωδείο
Θεσσαλονίκης .
Τον θυμάμαι να περνά από την Β´
Γεωργίου που βρισκόταν δίπλα στο σπίτι μου , με την τσάντα του το απόγευμα μετά
το σχολείο , για το μάθημά του στο παλιό του κτίριο του Ωδείου , που
βρισκόταν αμέσως μετά την παλιά ηλεκτρική δίπλα στο πάρκο σε ένα πανέμορφο
νεοκλασικό κτίριο από εκείνα που τότε χαρακτήριζαν την περιοχή των εξοχών της
Θεσσαλονίκης .
Όταν τον χρειαζόταν το σχολείο σε
καμιά γιορτή ο Άλκης ήταν παρών να καλύψει το μουσικό μέρος .
Εκείνο όμως που θυμάμαι πολύ έντονα
ήταν όταν στα διαλείμματα , η σε κάποια κενά του μαθήματος ανεβαίναμε πάνω στην
σοφίτα του όμορφου παλιού διατηρητέου νεοκλασικού που στέγαζε για χρόνια
το ιστορικό σχολείο μας φυσικά χωρίς την άδεια των καθηγητών και με τον Άλκη
στα πλήκτρα ενός παμπάλαιου αρμόνιου από εκείνα που με τα πόδια πίεζες τον αέρα
ώστε να παίξει μουσική να μας παίζει ροκ και εμείς όσοι χωρούσαμε σε ένα χώρο
2-3 τετραγωνικών να χορεύουμε με πάθος τα καινούργια για την εποχή κομμάτια του
ροκ εντ ρολ του Πρίσλευ και του Μπίλ Χάλεϊ με τους κομήτες.
Φυσικά γινόταν ψιλοπανικός
όταν το έπαιρναν χαμπάρι οι καθηγητές και εμείς το σκάζαμε από σκαλιά
τρέχοντας του σκοτωμού προς αποφυγήν καμιάς αποβολής που τότε για τέτοια
παραπτώματα δινόταν πανεύκολα .
Θαύμα ήταν πως σε ένα όργανο που
ήταν φτιαγμένο για εκκλησιαστική μουσική κατάφερνε ο Άλκης να το κάνει να
παίζει ροκ ρυθμική μουσική .
Τα χρόνια πέρασαν αποφοιτήσαμε από
Γυμνάσιο ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του .
Πολλοί συμμαθητές σπούδασαν σε
Ανώτατες σχολές έγιναν επιστήμονες , άλλοι βρήκαν τον δρόμο τους αλλού , στο
εμπόριο , σε τέχνες , ο Άλκης συνέχισε τις σπουδές στο Ωδείο , αλλά παράλληλα
σπούδασε κι αυτός στο Αριστοτέλειο Γεωπόνος .
Εκείνο όμως που τελικά τον κράτησε
κοντά της ήταν η μουσική .
Στην μεταπολεμική , μετεμφυλιακή ,
υπερσυντηρητική Ελλάδα υπήρχε μια γενιά που έβραζε κυριολεκτικά θέλοντας να
αποτινάξει απλό πάνω της όλα όσα είχαν προηγηθεί.
Είχαμε γεννηθεί μέσα στην
κατοχή όπου οι γεννήσεις είχαν μειωθεί σημαντικά .
Ο χώρος της μουσικής περιορισμένος
σημαντικά κι αυτός στην ύπαρξη δύο ραδιοφώνων κρατικών την ΕΡΤ και στρατιωτική
ΥΕΝΔ δεν έδινε πολλά περιθώρια να αναπτυχθεί καινούρια μουσική .
Αναμασούσαν όλοι ρομαντικά ,
γλυκανάλατα Ελαφρά Ελληνικά Τραγούδια όπως τα παρουσίαζαν τότε στις εκπομπές
του τα δύο ραδιόφωνα και αρχοντορεμπέτικα , με τρίο και κιθάρες .
Τα άλλα λαϊκά ήταν σχεδόν
απαγορευμένα από τα ραδιόφωνα .
Το κενό κάλυπταν σιγά - σιγά τα
παράνομα πειρατικά ραδιόφωνα στα μεσαία κύματα .
Κι εγώ που λάτρευα την τεχνολογία
και τα ηλεκτρονικά άρχισα να σκαλίζω παλιά ραδιόφωνα , κολλητήρια , αντιστάσεις
, πυκνωτές , ηλεκτρονικές λυχνίες .
Κατάληξη όλων να κατασκευάσω κι εγώ
πάνω σε ένα παλιό σασί από ραδιόφωνο που αγόρασα από το Μοναστηράκι και να
σκαρώσω τον πρώτο μου πομπό μεσαίων και να γίνω ´´ ιδιοκτήτης ´´ πειρατικού
σταθμού .
Ανεβοκατεβαίνοντας στην ταράτσα και
καίγοντας άπειρες φορές τα δάκτυλά μου από την υψηλή τάση που χρειαζόταν
ο πομπός έκανα το κομμάτι μου στα κοριτσόπουλα της γειτονιάς παίζοντας
Ολύμπιανς , νέο κύμα , που τότε κι αυτό ξεπήδησε μέσα από την νεολαία της
εποχής .
Οι λίγο ψαγμένοι φυσικά μέσα από τα
βραχέα η την νύχτα που η διάδοση βελτιωνόταν στα μεσαία κύματα άκουγαν ξένους
σταθμούς με τα νεώτερα ρεύματα της μουσικής κυρίως με το ροκ έκανε τότε την
εμφάνιση του .
Ακούγαμε τότε εκστασιασμένοι στα
Αγγλικά , στα Ιταλικά , Γαλλικά μουσική φρέσκια μοντέρνα για την γενιά μας και
εκστασιαζόταν και τα χόρευε μέσα στους διαδρόμους των κινηματογράφων όταν
κανένα φιλμ σαν την υπέροχη ´´ Ζούγκλα του μαυροπίνακα ´´ περιείχε μέσα της ροκ .
Ο Χατζηδάκης και ο Θεοδωράκης μόλις
τότε έκαναν την εμφάνιση τους .
Δεν υπήρχαν τα σημερινά ΜΜΕ να
βοηθήσουν να γίνει γνωστή η μουσική τους .
Πολλά μέσα σχεδόν σαμποτάριζαν την
μουσική τους , που ήταν πολύ εξτρίμ για τα ευαίσθητα αυτιά τους .
Κι έτσι με το ´´ άστα τα μαλάκια σου
ανακατωμένα ´´ η νεολαία δεν την εύρισκε .
Άκουγε με πάθος λοιπόν ξένα
τραγούδια τα χόρευε στα ρεφενέ πάρτι και σνομπάρισε με πάθος ότι της σερβίριζαν
οι κρατικοί ραδιοφωνικοί Σταθμοί .
Στην μόδα άρχισαν να γίνονται τα
νεανικά συγκροτήματα που έπαιζαν ξένη ροκ κυρίως Αγγλικά και γέμιζαν το κενό .
Η γλώσσα ήταν η δυσκολία και τα
τραγούδια που σαν μόνο μουσική γινόταν γνωστά .
Τότε εμφανίστηκαν οι Ολύμπιανς .
Έβαλαν ελληνικούς στοίχους
πολύ πετυχημένος σε τραγούδια ποπ ροκ .
Έγινε επανάσταση .
Όπου έπαιζαν οι Ολύμπιανς με τον
Άλκη την ψυχή και τον αρχηγό του συγκροτήματος να γράφει την μουσική και να
παίζει στο πιάνο και το χάμοντ η τα ηλεκτρονικά όργανα με πλήκτρα
αργότερα , γινόταν χαμός .
Στην Χαβάη όπου πρωτοξεκίνησαν
γινόταν το αδιαχώρητο .
Όλη η Ελλάδα βούιζε .
Εκεί επάνω στην Θεσσαλονίκη έλεγαν
κάτω οι της πρωτεύουσας γεννιέται κάτι καινούριο.
Γρήγορα φάνηκαν τα λαγωνικά εξ
Αθηνών που μυρίστηκαν ψαχνό και τους κατέβασαν κάτω .
Σε κέντρα , σε ταινίες , σε
συναυλίες , παντού οι Ολύμπιανς με τον Αλκη αρχηγό .
Ο συμμαθητής μας από τη μια
στιγμή στην άλλη στην διασημότητα.
Εμείς με υπερηφάνεια τον
παρακολουθούσαμε τον δικό μας και καμαρώναμε κρυφά λέγοντας ότι είναι
φίλος μας κολλητός μας .
Έτυχε τότε λόγω δουλειάς να
βρίσκομαι για αρκετά χρόνια στην Αθήνα και παρακολούθησα από κοντά την τεράστια
απήχηση που είχαν .
Ακόμα και τώρα το λέω στον Αλκη κι
εγώ και άλλοι συμμαθητές και μόνο στο άκουσμα ότι ο Άλκης ήταν συμμαθητής ´´
έπεφταν οι γκόμενες ´´ στα πάρτι .
Αυτός γελώντας μούλεγε πρόσφατα ...
-
Δεν το
πιστεύω ρε Γιώργο .
-
Κι όμως ήταν
αλήθεια Άλκη .
Το κορίτσια της εποχής έκαναν όπως
οι σημερινές Ρουβίτσες για τον Ρουβά , τότε για τους Ολύμπιανς .
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα οι
Ολυμιανσς έκαναν τον κύκλο τους διαλύθηκαν .
Ο Άλκης συνέχιζε να γράφει μουσική
πουλώντας παράλληλα κάτι που γνώριζε άριστα δηλαδή μουσικά όργανα δίπλα στην
Διαγώνιο , ο Πασχάλης συνέχισε μόνος την σόλο καριέρα του στην
πρωτεύουσα , ο Κούλης ο συνάδελφός μου στην υπηρεσία σεμνός
συνέχισε την δουλεία του δίπλα μας .
Που και που ο Άλκης ξανάστηνε τους Ολύμπιας σε επετείους ,
σε γιορταστικά τηλεοπτικά πλέον προγράμματα και φιλανθρωπικές συναυλίες .
Η δόξα πάντα θα τους συνοδεύει .
Η γενιά τους δεν τους ξεχνά , ήταν
κάτι που τους έκανε να ξεχωρίσουν .
Πολλοί τους μιμήθηκαν , άλλοι
πετυχημένα άλλοι όχι .
Τα τραγούδια τους ακούγονται ακόμη ,
πολλά μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες .
Οι συμμαθητές απόφοιτοι του ‘
61 μετά χρόνια ξαναβρίσκονται τα καλοκαίρια σχεδόν κάθε χρόνο την μια στο
Ξενοδοχείο Νεφέλη στο Πανόραμα από όπου και η φωτογραφία όπου παίζει για χάρη
των την μουσική του , την άλλη το Ιντέρνι στην παραλία , και τελευταία στο
Θερμαίς στην Θέρμη , στην Περαία και
σχεδόν το καθιέρωσαν .
Έρχονται και οι ξενιτεμένοι μας από
το όλα τα σημεία της υδρογείου για τις διακοπές τους στην πατρίδα .
Θυμόμαστε τα παλιά , ώριμοι πλέον ,
με παιδιά και εγγόνια .
Ξαναγινόμαστε παιδιά , μιλάμε την
γλώσσα της εφηβείας μας , λέμε τα παλιά καλαμπούρια , θυμόμαστε τους καθηγητές
με τις ιδιοτροπίες και τα καλά τους , θυμόμαστε τις αταξίες , τις σκανταλιές
τις αποβολές , τις εκδρομές .
Ξεφυλλίζουμε παλιές φωτογραφίες ,
από εκδρομές , γιορτές , αθλητικούς αγώνες και καμαρώνουμε τα νιάτα μας που
έφυγαν ανεπιστρεπτί .
Ο Άλκης πάντα παρών κι όταν
χρειαστεί κάθετε και στο πιάνο και μας παίζει τα τραγούδια του .
Νάσαι καλά ρε Άλκη φίλε ,
συμμαθητή , που με τα όμορφα τραγούδια σου μας συντρόφευες στα πάρτι μας
, στις προσωπικές μας στιγμές και στους νεανικούς μας έρωτές .
Θα τα θυμόμαστε όλα όσο ζούμε
με νοσταλγία και θα καμαρώνουμε όταν τα εγγόνια μας που θα σε
τραγουδούν ακόμη , δεν θα πιστεύουν ότι αυτός που έγραψε την όμορφη ακόμη και
γι αυτούς το 2016 μουσική , ότι ήταν δικός μας συμμαθητής ...
Με αγάπη και νοσταλγία ο
Γιώργος ο Κωτσίδης , ο συμμαθητής του διπλανού σου θρανίου ...
