ΟΙ ΡΑΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 Πριν δυο χρόνια ανακατασκευάζοντας ο Δήμος την οδό Αγίου Μηνά βρέθηκε μπροστά σε ένα αναπάντεχο εύρημα .

Οι ράγες της κάτω γραμμής του τραμ της Βενιζέλου - Αποθήκης που έστριβε σ εκείνο το σημείο αποκαλύφθηκαν μετά 60 χρόνια .

Αμέσως τα σχέδια της ανάπλασης άλλαξαν και πολύ σωστά συμπεριέλαβαν και τις γραμμές του τραμ .

Τώρα πλέον αποτελούν ένα κόσμημα για την πόλη .

Μένει ακόμη να επισκευάσουν ένα από τα εναπομείναντα τραμ και να το τοποθετήσουν επάνω στις πανέμορφες γυαλιστερές ράγες που τόσες αναμνήσεις μας έφεραν …

ΟΙ ΡΑΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μεγάλη συγκίνηση …

Μετά 62 χρόνια τις ξανάδα …

Ήταν το 1957 , οι εργολάβοι είχαν πιάσει δουλειά

και ξήλωναν με πάθος τις ράγες του τραμ της Θεσσαλονίκης .

Ευτυχώς το πάθος τους σταμάτησε και για ένα άγνωστο λόγο άφησαν ένα τμήμα τους απείραχτο ,

εκεί στην μεγάλη στροφή της επιστροφής στην Τσιμισκή στο τέρμα της κάτω γραμμής

« Βενιζέλου - Αποθήκη »

στην οδό Αγίου Μηνά .

Πριν λίγο καιρό διάβασα κι είδα έκπληκτος φωτογραφίες από τις παλιές γραμμές του τραμ , εκεί που ο Δήμος αποφάσισε να εξωραΐσει τον δρόμο .

Στην αρχή άκουσα ότι θα τις ξηλώνουν .

Μετά φαίνεται το σκέφτηκαν καλύτερα , βοήθησαν σ αυτό οι αντιδράσεις του κόσμου κι αποφάσισαν να τις διατηρήσουν ,

μαζί με τους γύρω τους πανέμορφους κυβόλιθους .

Σήμερα κατέβηκα άφησα το Beverly δίπλα στον στον Άγιο Μηνά με τα άδεια καταστήματα και πήγα και τις ξανάδα μετά τόσες δεκαετίες …

Ήταν σαν να ξανάβλεπα κάποιο αγαπημένο πρόσωπο .

Μου ήρθε να τις χαϊδέψω να σκύψω να τις φιλήσω ,

όπως κάνουν οι ξενιτεμένοι όταν επιστρέφουν γέροι στην πατρίδα και φιλούν το άγιο χώμα .

Τις χάζευα ώρα δεν ξεκολλούσα το βλέμμα μου από πάνω τους .

Ήταν πανέμορφες , τις κοιτούσα από δω τις κοιτούσα από κει , μια τις έβλεπα ποιο στενές , μια ποιο φαρδιές ,

σκέφτηκα ότι ο λόγος ήταν , ότι τότε παλιά τις έβλεπα μ άλλα μάτια , τα νεανικά μου .

Το καταπληκτικό είναι ότι είναι σε άριστη κατάσταση .

Περιμένω να ολοκληρωθεί το έργο να τις δω και πάλι γυαλιστερές όπως παλιά , με τοποθετημένο επάνω τους ένα παλιό πράσινο βαγόνι τραμ καλοσυντηρημένο , με καλογυαλισμένα τα ορειχάλκινα χερούλια , τους λεβιέδες , το τιμόνι και το καμπανάκι να χτυπά με τον γνώριμο ήχο πατώντας με δύναμη το μοχλό στο πάτωμα , δίπλα στον τραμβαγιέρη όπως παλιά …

Το έργο από ότι φαίνεται προχωράει με ταχείς ρυθμούς και σύντομα ελπίζω να το δούμε ολοκληρωμένο .

Εγώ στο καθήκον, έβγαλα μπόλικες φωτογραφίες και διαλέγω μερικές …

Πριν από 2 χρόνια

Δείτε τις αναμνήσεις σας

George Kotsidis

20 Φεβρουαρίου 2019  · 

Κοινοποιήθηκε στ

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΩΡΓΗ ΣΤΟ ΣΕΙΧ ΣΟΥ

 ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΩΡΓΗ ΣΤΟ ΣΕΙΧ ΣΟΥ

Πως πέρασαν τόσα χρόνια …

Πριν ακόμη την κατασκευή του περιφερειακού , ήταν ο τακτικός σχεδόν καθημερινός περίπατος μας παρέα με το θηριώδες λυκόσκυλό μας τον Alf , που ξέδινε τρέχοντας ασταμάτητα ανάμεσα από τα πεύκα παρέα με τον αγαπημένο μικρό του φίλο .

Σήμερα Καθαρά Δευτέρα μετά πολλά χρόνια είπαμε να ξανάρθουμε μόνοι αυτή τη φορά χωρίς τον Alf με την παρέα του .

Αρκετός κόσμος , πολλά παιδάκια , χαρταετοί , με μπόλικη συννεφιά και λίγο αέρα .

Αρκετοί κατάφερναν και σήκωναν τον χαρταετό τους .

Αλλά τι να πω η ασχετοσύνη πολλών ήταν ολοφάνερη .

Πώς να ξέρεις να πετάξεις χαρταετό όταν στον κατασκευάζουν άλλοι και τον αγοράζεις έτοιμο .

Ο χαρταετός θέλει γνώση κι γνώση αποκτιέται μόνο αν τον κατασκευάσεις μόνος .

Θα πρέπει να διαλέξεις το λεπτό ανθεκτικό χρωματιστό χαρτί ,

τα δυνατά ολόισια λεπτά καλάμια ,

και τον λεπτό ελαφρύ αλλά δυνατό σπάγκο .

Στην κατασκευή θα πρέπει να ξέρεις να φτιάχνεις με σωστές αναλογίες την καλοδουλεμένη αλευρόκολλα , θα πρέπει να προσέξεις τα ζύγια που θα πρέπει νάναι τέλεια ρυθμισμένα και μονταρισμένα .

Η ουρά θα πρέπει νάναι πυκνή και τόση όση αντέχει το σκαρί σου και ο άνεμος που θα αντιμετωπίσεις .

Αλλιώς θα βλέπεις όπως σήμερα είδα πολλούς ταλαίπωρους μπαμπάδες ,

να ταλαιπωρούν τα παιδάκια τους .

Τα καημένα με λαχτάρα κρατούσαν στα τρεμάμενα από αγωνία χεράκια τους ,

το σπάγκο περιμένοντας τον χαρταετό τους να πετάξει και να νιώσουν την χαρά να τους τραβάει ψηλά και δυνατά σαν να θέλει να τα ανεβάσει ψηλά και θα τα πάρει μαζί του σε μιά ονειρεμένη πτήση σαν του Πήτερ Παν .

Ο χαρταετός όμως δεν είναι εύκολη υπόθεση , θέλει τέχνη και πετάει θαυμάσια και με πολύ λίγο αέρα .

Θα πρέπει πρώτα πρώτα να βρεις το κατάλληλο σημείο που θα έχει τον ιδανικό αέρα .

Αυτός θα σε βοηθήσει να τον ανεβάσεις ψηλά εκεί όπου κατοικοεδρεύουν τα ισχυρά ρεύματα αέρα , ώστε να τον φέρεις κατακόρυφα σχεδόν πάνω από το κεφάλι σου , δηλαδή να τον καντηλιάσεις όπως συνηθίζαμε να λέμε τότε .

Τότε θα ετοιμάσεις ένα χάρτινο τηλεγράφημα από εκείνα τα παλιά

και θα το στείλεις ψηλά στην κορυφή του χαρταετού να του πεις φίλε χαρταετέ μου όλα καλά .

Με χαρά είδα στο Νόησις πριν μέρες να υπάρχει εργαστήριο κατασκευής χαρταετού και αυτό πολύ με ενθουσίασε .

Σήμερα στην πηγή του Μπάρμπα Γιώργη με τα πολλά τραπέζια και ξύλινα σκεπαστά που δυστυχώς ήταν ασυντήρητα , αρκετοί είχαν στήσει το πατροπαράδοτο τσιμπούσι με τα σαρακοστιανά εδέσματα για το γιορτασμό της Θεσσαλονικιώτικης Καθαράς Δευτέρας κι όχι τα κούλουμα που πριν μερικά χρόνια μας μόστραραν τα κανάλια της πρωτεύουσας …

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ OLYMPIC 1940

 

Ραδιόφωνο Olympic made I USA μοντέλο 1940

Χτες ήταν η παγκόσμια ημέρα του Ραδιοφώνου .

Μου το θύμισε το fb με μια παλιότερη ανάρτησή μου .

Ραδιόφωνο , μια αγάπη που κρατάει χρόνια.

Ξεκίνησε όταν μικρό παιδάκι ο πατέρας μου λίγο πριν φύγει έφερε στο σπίτι ένα ραδιόφωνο .

Ήταν το Olympic made in USA μοντέλο 1940

της φωτογραφίας αγορασμένο από το κατάστημα του Εβραίου Κάστρο στην Τσιμισκή , ένα από τα ελάχιστα καταστήματα που πουλούσαν τέτοια είδη .

Ήταν το θαύμα της εποχής .

Εκστασιασμένος το άκουγα ώρες ολόκληρες καρφωμένο όπως ήταν σε ένα ξύλινο ραφάκι στον τοίχο , που κατασκεύασε ο κουμπάρος του ο Φάνης ο ξυλουργός .

Έψαχνα κυρίως το βράδυ που ανέβαινε η διάδοση οργώνοντας τα μεσαία όλους του Ελληνικούς επαρχιακούς σταθμούς κι όταν τους εύρισκα η χαρά μου ήταν μεγάλη .

Μεγαλύτερη ήταν όταν στα μεσαία άκουγα τους σταθμούς των γειτονικών χωρών , Σόφια , Βουκουρέστι , Βελιγράδι , Κάιρο , Αλεξάνδρεια , Λευκωσία , Ρώμη κι ακόμη την μακρινή Μόσχα που είχε ένα ισχυρότατο σταθμό .

Στα βραχέα η απόλαυση εκτοξευόταν σε απίστευτα ύψη με πολύ μεγαλύτερη άνεση έψαχνα σε μεγαλύτερες αποστάσεις σε άλλες ηπείρους Ασία , Αφρική , Αμερική .

Ήμουν και πολύ περίεργος , πολλές φορές όταν έλειπαν οι γονείς το ξεβίδωνα από πίσω το άνοιγα να δω τι υπάρχει μέσα .

Έβλεπα εκστασιασμένος τις ηλεκτρονικές λυχνίες που λαμπύριζαν βγάζοντας περίεργα χρώματα και αποχρώσεις .

Στην γειτονιά δεν υπήρχε άλλο κι όλοι περνώντας κοντοστέκονταν και άκουγαν την Βέμπο , τον Γούναρη , τον Μαρούδα …

Γλυκές αναμνήσεις ...

Μεγαλώνοντας άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο στο τεχνικό μέρος .

Είχα την τύχη ο πρώτος μου ξάδερφος ο Γιώργος να σπουδάζει τότε ραδιοτεχνίτης στον Ευκλείδη , όπου μια από τις υποχρεώσεις του μαθήματος ήταν η κατασκευή ενός ραδιοφώνου μέχρι το τέλος της χρονιάς .

Από κοντά κι εγώ παρακολούθησα με πραγματικό πάθος την βήμα βήμα την κατασκευή του μέχρι το τέλος της , όταν έγινε το θαύμα και το ραδιόφωνο λειτούργησε άψογα .

Από αυτόν έμαθα πολλά , η δίψα μου ήταν ακόρεστη .

Θυμάμαι το πρώτο δικό μου κατασκεύασμα ένα υποτυπώδες ραδιοφωνάκι με γαληνίτη .

Μια μικρή πετρούλα μεγέθους φασολιού με άγρια επιφάνεια σαν σεληνιακό πέτρωμα που ήταν το μοναδικό του εξάρτημα μια και το πέτρωμα αυτό είχε την φυσική ιδιότητα να κάνει φώραση των ραδιοφωνικών εκπομπών των μεσαίων κυμάτων .

Η κατασκευή ήθελε να σταθεροποιήσω πάνω σ ένα ξύλο τον γαληνίτη και δίπλα να καρφώσω ένα συρματάκι σαν έλασμα μεγέθους μερικών εκατοστών που κατέληγε σε μία κοινή καρφίτσα στερεωμένη καλά επάνω του .

Την καρφίτσα , με την πίεση που της εξασφάλιζε το σκληρό ελαστικό σύρμα μπορούσα να την κινώ με το χέρι πάνω στο γαληνίτη - φασολάκι και να παραμένει σταθερά αγκιστρωμένη .

Το μοναδικό αγοραστό εξάρτημα ήταν ένα μικρό μονό κρυσταλλικό ακουστικάκι , που τότε άρχισαν να έρχονται από την μακρινή Ιαπωνία αγορασμένο από την γνωστή στοά της Βασιλέως Ηρακλείου .Τότε όλα της τα καταστήματα της πουλούσαν τα πάντα με ότι είχε σχέση με ηλεκτρονικά .

Προσάρμοζα το ακουστικάκι κατάλληλα πάνω στο γαληνίτη και το θαύμα γινόταν .

Χωρίς μπαταρίες με μόνο την κίνηση με το χέρι της καρφίτσας πάνω στο άγρια επιφάνειά , εύρισκα το σημείο της πετρούλας όπου άκουγα καλύτερα τον σταθμό που έφερνε μαγικούς ήχους στο αυτί μου από τα δύο τοπικά ραδιόφωνα των μεσαίων κυμάτων του ΕΙΡ και της ΥΕΝΕΔ .

Η ποιότητα άθλια , αλλά εγώ φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν σε αίθουσα συναυλιών .

Την νύχτα που η διάδοση στα μεσαία ανέβαινε κατάφερνα να ακούω ακόμα και ξένους διπλανών χωρών σταθμούς .

Μαγεία …

Την φωτογραφία την πήρα από το διαδίκτυο . Το λευκό Olympic made I USA μοντέλο 1940 , υπάρχει ακόμη στο εργαστήριο μου σε περίοπτη θέση , που με λίγο ξεσκόνισμα είναι έτοιμο να λειτουργήσει πάλι …