‘’ ΑΝΑΒΟΥΝΕ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ … ‘’

 ‘’ ΑΝΑΒΟΥΝΕ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ … ‘’

https://www.youtube.com/watch?v=U0L7t4gxSDs

Πέρασε κι η παραμονή των γενεθλίων του Αϊ – Γιαννιού του Κλήδονα ,

το πανάρχαιο έθιμο από την εποχή του Ομήρου ακόμα ,

όπου ανάβαμε φωτιές σε όλες τις γειτονιές και τις πηδούσαμε μικροί και μεγάλοι .

Οι ανύπαντρες κοπέλες έβλεπαν μέσα από το αμίλητο νερό τον καλό τους , που θα γινόταν ο πατέρας των παιδιών τους .

Παραμονή προχτές το βράδυ έριξα μια ματιά έξω στην σημερινή μου γειτονιά , τίποτε , ησυχία , καμία κίνηση .

Τέτοια μέρα τέτοια ώρα στην παλιά την γειτονιά γινόταν οργασμός .

Από νωρίς όλοι οι νοικοκυραίοι είχαν βγάλει τα μαραμένα πρωτομαγιάτικα στεφάνια πάνω από τη κεντρική είσοδο του σπιτιού και τα είχαν συγκεντρώσει στο κέντρο του άχτιστου οικοπέδου των παιχνιδιών μας , απέναντι από το σπίτι μας στη Σπάρτης .

Η πιτσιρικαρία είχε αμοληθεί στις γειτονιές και μάζευε ότι μπορούσε να καεί .

Ξερά κλωνάρια από ακακίες από τις πολλές που ήταν γεμάτη η γειτονιά , μέσα στους κήπους των σπιτιών και στους δρόμους .

Αυτή την εποχή οι ανθισμένες ακακίες μοσχοβολούν με μια μυρωδιά που δεν μπορώ να ξεχάσω .

Όσα πανάκριβα αρώματα αν μου φέρεις δίπλα της να την συγκρίνω , η μυρωδιά της ανθισμένης ακακίας ενός ταπεινού δένδρου που φύτρωνε μόνο του παντού είναι αξεπέραστη .

Η εκστρατεία συλλογής των ξύλων ξεκινούσε νωρίς το πρωί από την Παρασκευοπούλου μέχρι την Ευζώνων και από την πάνω γραμμή του τραμ στην Κωνσταντινουπόλεως μέχρι την κάτω γραμμή στη θάλασσα .

Σκουπίζαμε στην κυριολεξία δρόμους , αυλές , φράκτες και ακόμα μέχρι κάτω στον μπαζωμένο Θερμαϊκό .

Ότι ξύλινο είχε απομείνει και πεταχτεί μαζί με τα μπάζα από τα αρχοντικά της Λεωφόρου των Εξοχών που είχαν κατεδαφιστεί θυσία στον βωμό της ανάπτυξης γινόταν προσάναμμα .

Παλιά καδρόνια , φράκτες ξύλινοι και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί κανείς , μαζευόταν νωρίς νωρίς το απόγευμα στο άχτιστο οικόπεδο και σχημάτιζαν ένα τεράστιο ξύλινο βουνό .

Για μια μέρα το οικόπεδο έπαυε να είναι ο τόπος του παιχνιδιού μας .

Σταματούσε το ποδόσφαιρο , η τσιλίκα τσομάκα , το τζαμί ,η μακριά γαϊδούρα , το κουτσό .

Η μέρα ήταν αφιερωμένη στο παμπάλαιο έθιμο της αρχής του Καλοκαιριού τον κλήδονα , την παραμονή των γενεθλίων του Αη Γιαννιού .

Μόλις σουρούπωσε δινόταν το σύνθημα και με ένα κουρέλι ποτισμένο σε οινόπνευμα άρχιζε η μυσταγωγία .

Ανάβαμε φωτιές όσο ποιο ψηλές και δυνατές μπορούσαμε και τις πηδούσαμε άφοβα μικροί και μεγάλοι κι ας τσουρουφλιζόμασταν και λίγο δεν πείραζε , όλα γινόταν για το καλό .

Κάθε γειτονιά είχε την δική της φωτιά .

Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος , όποια γειτονιά έκανε την ψηλότερη και δυνατότερη φωτιά θα μπορούσε όλο τον χρόνο να υπερηφανεύεται γι αυτό .

Ήταν πολύ άσχημο να έσβηνε πρώτη η δική σου φωτιά και να αναγκαζόσουν , επειδή το έθιμο το έλεγε να πήγαινες να πηδήξεις την φωτιά της διπλανής γειτονιάς και μετά της επόμενης , μέχρι να σβήσουν όλες .

Ήμουν τυχερός από μια άποψη , γιατί όσο κρατούσε το έθιμο μέχρι αρκετά μεγάλος δηλαδή και δεν το σκότωσε ‘’ ανάπτυξη ‘’ , ήταν για μένα το σημάδι που μ΄ έκανε να μη ξεχνώ τα δικά μου γενέθλια .

YOUTUBE.COM

« Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές..»

αχ πόσα ξέρεις και μου λες, που ? χουν πεθάνει..είναι που λένε...θέλω να αγιάσω και δεν μ αφήνου

12_01_2023 ΑΠΟ ΤΟΝ Μ.Α.Σ. ΑΕΤΟ - ΣΤΟΝ ELSTOW T.T.C. ΤΟΥ BEDFORD

 

12_01_2023   ΑΠΟ ΤΟΝ Μ.Α.Σ.  ΑΕΤΟ  -  ΣΤΟΝ  ELSTOW T.T.C. ΤΟΥ  BEDFORD

Στην παλιά μας γειτονιά στην διασταύρωση Σπάρτης και Μπιζανίου  είχε τα γραφεία και το εντευκτήριό του ένας άγνωστο σε πολλούς αλλά με μεγάλη ιστορία σωματείο ,  το Μορφωτικό Αθλητικό Σωματείο  ΑΕΤΟΣ , ο  Μ.Α.Σ. ΑΕΤΟΣ

Κάθε απόγευμα τα γραφεία και το εντευκτήριο άνοιγαν  .

Ήταν σε ένα μονώροφο κτίσμα με κεραμίδια , που στον επάνω όροφο ήταν κατοικία  και από κάτω είχε ένα  ημιυπόγειο διαμέρισμα τη Λέσχη που λόγω της κλίσεως του δρόμου από τη Μπιζανίου ήταν ισόγειο .

Από την Σπάρτης τα παράθυρα της  ίσα που έβγαιναν κανένα μέτρο πάνω από το πεζοδρόμιο.

Η κύρια είσοδος ήταν από την Μπιζανίου , όπου  από μια ξύλινη δίφυλλή πόρτα κατεβαίνοντας 3-4 σκαλάκια έμπαινες στα γραφεία του ΑΕΤΟΥ .

Μέσα  στο χωλ της εισόδου είχε δυο τρία τραπεζάκια με καρέκλες και δυο τραπέζια πινκ πονκ στο σαλόνι και στα δωμάτια .

Υπήρχε κι ένα δωμάτιο δεξιά που τα γραφεία με τα τρόπαια του Συλλόγου από αγώνες κυρίως στίβου , μπάσκετ , βόλεϊ και άλλων τμημάτων που κατά καιρούς ανέπτυσσε με μεγάλη επιτυχία .

Για μάς βέβαια την πιτσιρικαρία τα αθλήματα αυτά ήταν μακρινοί στόχοι ,

το σήμερα ήταν τα δυο τραπέζια του πινκ πονκ .

Μπροστά αμέσως μετά το χωλ ήταν η άνετη σάλα που είχε το ένα τραπέζι πινκ πονκ .

Στα δύο υπόλοιπα δωμάτια ήταν το άλλο τραπέζι .

Έλα όμως που σε κανένα από αυτά δεν χωρούσε ολόκληρο με τίποτε .

Έτσι σκαρφίστηκαν  μια πατέντα  για να το χωρέσουν .

 

Τα δύο δωμάτια  τα χώριζε ένας τοίχος με μονό τούβλο , τον γκρέμισαν προσεκτικά μη και καταρρεύσει τόσο όσο χρειαζόταν για να χωρέσει στο κενό το μισό τραπέζι  και το άλλο μισό στο άλλο δωμάτιο .

Ευτυχώς η αντοχή του κτίσματος ήταν  αρκετά ικανοποιητική και δεν είχαμε κανένα ατύχημα .

Έτσι βρέθηκε χώρος για το δεύτερο τραπέζι .

Την εποχή εκείνη ακόμη μπετόν αρμέ δεν χρησιμοποιούσαν στα σπίτια .

Έχτιζαν δηλαδή χωρίς υποστυλώματα δοκάρια πλάκες που τα είδαμε μετά στις πολυκατοικίες .

Οι πολυκατοικίες μόλις τότε άρχισαν να εμφανίζονται δειλά δειλά στην γειτονιά και καμαρώναμε κι εμείς σαν γύφτικα σκεπάρνια , ότι να η γειτονιά απέκτησε την πρώτη της πολυκατοικία απέναντι από το σπίτι μας και στη γωνία γωνιά Σπάρτης και Αετοράχης .

Ήταν τότε το 1958 και δεν χωρά αμφιβολία γι αυτό , γιατί σε φωτογραφία της εποχής με  την μικρή μου ξαδερφούλα  Ολγίτσα έχω γράψει μπροστά φαρδιά πλατιά το 1958 ,  με φόντο τα όμορφα μασίφ  τα κάγκελα της αυλής του σπιτιού μας κι απέναντι την  ανεγειρόμενη νέα  πολυκατοικία με τις σκαλωσιές .

Ήταν τότε η αρχή της καταστροφής της όμορφης πόλης μας .

Το οικόπεδο που χτιζόταν απέναντι ήταν μέχρι τότε ένα ξέφραγο οικόπεδο που εκεί κυρίως παίζαμε  . Ήταν το δικό μας οικόπεδο , ήταν το γήπεδό μας , η τεράστια αυτή χωμάτινη άφρακτη αυλή .

Εκεί παίζαμε χωρίς σταματημό όλο σχεδόν το 24 ωρο  , όλα τα γνωστά παιχνίδια και όσα άγνωστα εφευρίσκαμε με το παιδικό μυαλό μας .

Από την μια χαιρόμασταν ότι επί τέλους θα είχαμε κι εμείς τη δική μας πολυκατοικία όπως άλλες γειτονιές , δηλαδή θα γινόμασταν κι εμείς μια μικρή Νέα Υόρκη , αλλά από την άλλη στεναχωριόμασταν γιατί  θα χάναμε για πάντα το οικόπεδο , το δικό μας οικόπεδο όπου όλα τα παιδιά της γειτονιάς παίζανε και μαζί και των άλλων διπλανών γειτονιών .

Εκεί γινόταν οι Ομηρικές μάχες μας με τους αντιπάλους από  τις γειτονικές ομάδες .

Ποδόσφαιρο , τσιλίκα τσομάκα ,τζαμί ,μπίκο με εκρηκτική ασετιλίνη , κρυφτό , ψηλακούμπιτο , μπίλιες , γκαζιές , χαρτάκια από πακέτα τσιγάρων  και κουτσό τα κορίτσια κι ένα σωρό άλλα παιχνίδια που η μνήμη αδυνατεί να θυμηθεί . .

Παραμονή του Αη Γιάννη τον Ιούνιο , την ημέρα και των δικών μου γενεθλίων ανάβαμε πάντα στο κέντρο του την καθιερωμένη φωτιά του κλήδονα .

Όλα αυτά τα βλέπαμε να χάνονται μπροστά μας χωρίς να το πολύ χαμπαρίζουμε .

Είχαμε ακόμη άφθονο χώρο ακόμη στις αυλές των σπιτιών και του χωματόδρομους ,

που ήταν φυσικά άδειοι από αυτοκίνητα .

Το πολύ πολύ να περνούσε κανένα κάρο του Δήμου  για τα σκουπίδια , η κάρα διαφόρων επαγγελματιών που πουλούσαν τις πραμάτειες τους .

Ο ΑΕΤΟΣ όμως ήταν η σταθερή αξία μας , το απογευματάκι μόλις σουρούπωνε μαζευόμασταν  εκεί  .

Ο κυρ Μανώλης ένας ηλικιωμένος κύριος που το όνομά του δεν είμαι βέβαιος ότι είναι αυτό, διαχειριζόταν το εντευκτήριο ,

Αυτός τον άνοιγε , αυτός τον έκλεινε , αυτός είχε και την οικονομική διαχείριση για την ενοικίαση των δυο τραπεζιών  του πινκ πόγκ κι  αυτός κρατούσε τους  κρατούσε τους χρόνους ενοικίασης .

Παίζαμε πληρώνοντας ένα μικρό ποσό για ένα τεταρτάκι , η μισή ώρα το πολύ , γιατί  για περισσότερο δεν έφτανε το  χαρτζιλίκι .

Ομηρικοί  αγώνες κάθε απόγευμα γινόταν μέσα στον Αετό και οι φωνές μας ακουγόντανε σ όλη τη γειτονιά  που πολλές φορές διαμαρτυρόταν , αλλά εμάς ποιος μας κρατούσε .

Φυσικά μας πήραν χαμπάρι κι οι μαμάδες ότι συχνάζαμε εκεί κι έρχονταν και μας μάζευαν σηκωτούς όταν αργούσαμε τα βράδια και θυμάμαι την μητέρα μου να μας λέει …

-       Πάλι στο Αετό πήγατε , πότε θα  διαβάσετε   …

Κι η έρμη η Γιαγιά μου Λέγκω όταν έμενε για ένα διάστημα μαζί μας , με φώναζε .

-       Πάλι στο μπιλ μπολ ήσουν …

 μη καταφέρνοντας ποτέ να μάθει σωστά  .

Στο πινκ πόνκ στην αρχή είμασταν εντελώς άσχετοι όμως σιγά σιγά με τα χρόνια μάθαμε να παίζουμε αξιοπρεπώς .

Πολλοί  από   την παρέα που ήταν ταλαντούχοι το έμαθαν καλύτερα και το συνέχιζαν κι έπαιξαν στο πρωτάθλημα σαν κανονικοί αθλητές πλέον .

Ήταν ίσως από τις ποιο όμορφες θύμισες που έχω εκείνα τα καλοκαιρινά βραδάκια που έπαιζα ο ίδιος , η και όταν  παρακολουθούσα και  τους φίλους μου  να παίζουν .

Ήταν το ίδιο πράμα , κάναμε κανονική κερκίδα ποιο φανατισμένη κι απ΄ αυτή του ποδοσφαίρου .

Μας βοηθούσε  όμως πραγματικά όταν παρακολουθούσαμε με θαυμασμό και τους μεγαλύτερους πρώην παίχτες πρωταθλητές , που έπαιζαν με πραγματική τέχνη το άθλημα .

Βλέπαμε κάτι ηλικιωμένους που δεν τους έπιανε το μάτι σου να παίζουν με τέτοια τεχνική  και μαεστρία που μέναμε άναυδοι .

Από αυτούς  μαθαίναμε τα νέα κόλπα .

Πολύ  μεγάλο καλό μούκανε αυτή η ενασχόληση μου με το πινκ πονκ  που την λάτρεψα και δεν την ξέχασα ποτέ.

Όπου μεγαλώνοντας έβλεπα τραπέζι πινκγ πονκ πλησίαζα κι αν ήταν ελεύθερο έπαιζα και καμιά παρτίδα μ΄ όποιον είχε την διάθεση να παίξει μαζί μου .

Στο παιδικό τμήμα επίσης της ΧΑΝΘ  υπήρχαν τότε μερικά τραπέζια πινκ πονκ όπου μπορούσαμε να παίξουμε  . Ήταν όμως αρκετά μακριά για μας .

Αυτά ήταν όλα κι όλα στην περιοχή μας .

Από τότε όπου εύρισκα ευκαιρία να παίξω δεν την έχανα , το άθλημα βλέπεις δεν ήταν τόσο δημοφιλές .

Στην Αθήνα που για ένα διάστημα εργαζόμουν η τοπική λέσχη μας διοργάνωνε συχνά τουρνουά  και πάντα συμμετείχα κι εκεί ακόμη για να βρούμε στέγη έπρεπε να πάμε χιλιόμετρα μακριά .

Επίσης - μια και η τρέλα μου δεν πήγαινε στα βουνά -  ήταν πάντα παρούσα και σε   αγώνες σκάκι , σε κολυμβητικούς στη πισίνα στα θέρετρα της Αγίας Τριάδας και σε ανώμαλο δρόμο στην Τριπολη .

Θυμάμαι με νοσταλγία στην Μυτιλήνη το τι σκάκι έπαιξα με μια τρελοπαρέα νεαρών υπαλλήλων από  διάφορες υπηρεσίες αλλά όχι ντόπιων , στο παραδοσιακό καταπληκτικό καφενείο τους το Πανελλήνιο . .

Είχα γίνει εξπέρ .

Μια φορά επίσης κατέκτησα το 2^ο βραβείο σε διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα τα Βυζαντινά κάστρα μας και ήμουν πολύ υπερήφανος γι αυτό , με πενιχρά μέσα έβγαλα υπέροχες φωτογραφίες . .  

Κάποια στιγμή όταν έχτισα το σπίτι μου έκανα πράξη το όνειρό μου , βρήκα χώρο και έστησα κι ένα δικό μου τραπέζι πινκ πονκ  ‘

Ήταν ένα Γαλλικό που το αγόρασα από το πρώτο Carfure της Ελλάδας που άνοιξε στον Άλιμο , που για να προσελκύσει κόσμο έβαλε προσφορές του σκοτωμού .

Αγόρασα κι εγώ αυτό το πάμφθηνο τραπέζι που δίπλωνε όταν δεν το χρειαζόσουν για να μη πιάνει χώρο , που το έχω ακόμη και στέκει αξιοπρεπώς στο χώρο μου .

Το αστείο είναι ότι η μεταφορά του Αθήνα – Θεσσαλονίκη πάρα λίγο να καταλήξει σε φιάσκο , μια και έγινε με τον απλούστερο και οικονομικότερο τρόπο που μπορούσα .

Επάνω στην σκάρα του πρώτου μου αυτοκινήτου ενός πορτοκαλί Citroen GS , το έδεσα σφικτά με γερό σκοινί και καμαρωτός καμαρωτός το ανέβαζα στη Θεσσαλονίκη προσεκτικά από την Εθνική οδό .

Έλα όμως που η μοίρα μου επιφύλασσε μια πολύ κακή στιγμή .

Εκεί λίγο μετά τα Τέμπη άρχισε καλοκαιριάτικα να βρέχει .

Αμάν τι κάνεις τώρα …

Το υλικό κατασκευής του ταμπλό ήταν από συμπιεσμένες μοριοσανίδες, ξυλοτέξ που ήταν  ευάλωτο στο νερό  θα μου σκέβρωνε και θα ήταν για πέταμα .

Η θεά τύχη για μια από τις λιγοστές φορές μου έδειξε τη εύνοιά της .

Αμέσως μετά τα Τέμπη στο πρώτο χωριό που συναντάς στη Ραψάνη  με το καλό κρασί , βρήκα μια τεράστια στέγη όπου έχωσα το αυτοκίνητο από κάτω και γλύτωσα την καταστροφή .

Το έστησα σπίτι μέσα στη τρελή χαρά κι εγώ με φίλους μου παίζαμε και θυμόμασταν τα νιάτα μας στον Αετό .

Όμως η  ποιο σπουδαία χρήση του ήταν για μένα ,  όταν μεγάλωσε ο γιός μου κι άρχισε να ενδιαφέρετε και να παίζει κι αυτός . Εκεί έβαλα όλο το μεράκι μου και τον έκανα να το αγαπήσει κι αυτός , του έμαθα κι αυτουνού να παίζει .

Στην αρχή τον κέρδιζα , αλλά κάποια στιγμή έπαψα να τον κερδίζω και με άρχισε να κατατροπώνει στην κυριολεξία σε κάθε αγώνα  .

Δέχθηκα ιπποτικά τις ήττες μου και στο  σκάκι επίσης , όταν έμαθε στο Γαλαξία που τον πήγαινα καλύτερα από μένα κι άρχισε να παίζει σε επίσημους αγώνες  .

Τα χρόνια πέρασαν ήρθε η στιγμή να φύγει για σπουδές στην Αγγλία ,

όπου μετά από άριστες σπουδές κι  επιδόσεις , τον κράτησε η Αγγλία όπως τόσα και τόσα Ελληνάκια με ταλέντο και γνώσεις .

Βρίσκοντας εκεί αξιοπρεπείς όρους εργασίας και πραγματική αξιοκρατία που δυστυχώς στη χώρα μας σπανίζει .

Έτσι το πινκ πόνκ μου στο σπίτι , έμενε σε κατακόρυφη στάση σε μια γωνιά περιμένοντας .

Πέρασαν  χρόνια χωρίς τους τακτικούς του πελάτες , μόνο που και που ο καλός μου φίλος Αλέξης με προκαλούσε και παίζαμε  .

-       Πότε θα παίξουμε καμμιά παρτίδα Γιώργο  να σε σκίσω .

Και πολλές φορές με έσκιζε όχι όμως πάντα .

Όμως το μικρόβιο  υπήρχε μπει για τα καλά εκτός από μένα και σ΄ όλη την οικογένεια κι εκεί που ζούσαν  βρήκαν τον τρόπο να παίζουν  μαζί με  τα δύο μου εγγόνια .

Επίσης όταν ερχόταν στην Ελλάδα το δικό μας τραπέζι άνοιγε αμέσως κι έπαιζαν γιατί άρχισε να τους αρέσει  να ανταγωνίζονται και  με τον Παππού .

Στην αρχή δεν τα κατάφερναν μαζί μου , μετά όμως μ΄ έφτασαν και τώρα με έχουν εντελώς εκμηδενίσει .

Ιδίως ο μεγάλος που είναι αθλητής από την φύση του , ασχολήθηκε μαζί με όλα τα άλλα αθλήματα και με το πικν ποκ .

Πρωταθλητής στο σχολείο του και στον τοπικό  σύλλογο Elstow Tample Tenis Club του  Bedford .

Εκεί  συμμετέχει  στο διασυλλογικό πρωτάθλημα  με καταπληκτική επιτυχία .

Στον τελευταίο διασυλλογικό αγώνα που παρακολούθησα τον Νοέμβριο τον θαύμασα πραγματικά . Είναι ένας ταλαντούχος παίκτης , αθλητής και συγκέντρωσε στους διασυλλογικούς αγώνες  τους περισσότερους βαθμούς από όσους οι μεγαλύτεροι του συλλόγου , που τον έχουν πλέον στα όπα  όπα , είναι ο ποιος μικρός , το πουλαίν της ομάδας τους  .

Μαζί μ αυτόν παρασύρθηκε κι ο γιός μου που του ήρθε μια χαρά η συμμετοχή κι αυτού στους αγώνες και γυμνάζεται κι αυτός και συμμετέχει σε αγώνες με τον τοπικό τους σύλλογο παρέα με τον George Jr.

Ξεκίνησα το κείμενο με τον τίτλο, με πρώτο δικό μου μικρό σύλλογο της παλιάς γειτονιάς τον ΜΑΣ Αετό ,

σε κόντρα  με τον   Elstow Tample Tenis Club του  Bedford της δικής τους γειτονιάς και συγκινήθηκα …

Από τον ΜΑΣ Αετό  στον Elstow Tample Tenis Club του  Bedford τι διαδρομή !!!

Για τον Αετό έμαθα όταν το κτήριό του  γκρεμίστηκε κι έγινε όπως κι όλα τα άλλα της γειτονιάς πολυκατοικία , στεγάστηκε σε πολλά κτίρια κατά καιρούς .

Εγώ άλλαξα φυσικά πολλές κατοικίες αλλά  όμως τον παρακολουθούσα από μακριά .

Τελευταία  κάνοντας μια  βόλτα σ όλη την παραλία της πόλης , έφτασα στο τέρμα στη Κρήνη κι εκεί κοντά  σε ένα αδιέξοδο δίπλα στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του Ηρακλή στη Μίκρα έκπληκτος , διάβασα σε μια μεγάλη ταμπέλα ΜΑΣ  ΑΕΤΟΣ .

Τι να γυρεύει εδώ παραθαλάσσια ο Αετός  .

Προχώρησα  παρ ΄ όλο που μάλλον  πατούσα σε απαγορευμένο έδαφος κι αφού πέρασα και τον Ιππικό όμιλο τερμάτισα σε μια κλειστή πόρτα του Αετού .

Τα πάντα εκεί ήταν κλειστά .

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την άλλη φορά που θα πάω θα οργανωθώ καλύτερα  , ώστε να τον βρω ανοιχτό και να επισκεφτώ τον παλιό καλό μου σύλλογο , της παλιάς γειτονιάς , το Μορφωτικό  Αθλητικό Σωματείο  Αετός που με συνδέουν τόσες αναμνήσεις . .

Αναλογίζομαι το δικό μου πάθος για πινκ πονκ , που παρέσυρα σ αυτό τον γιό μου και μετά αυτός τα δυο μου εγγόνια κι εκεί στην μακρινή Αγγλία

ώστε ο τίτλος που έβαλα στο κείμενό μου μου να βρει νόημα .

 Από τον  Μ.Α.Σ.  ΑΕΤΟ  της Θεσσαλονίκης -  στον  ELSTOW T.T.C. ΤΟΥ  Bedford  …

 

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C.%CE%91.%CE%A3._%CE%91%CE%B5%CF%84%CF%8C%CF%82_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82

 

https://elstowttc.ttclubs.co.uk/

 

ΤΟ ΜΠΑΛΑΟΥΡΟ

    2023_11_25         ΤΟ ΜΠΑΛΑΟΥΡΟ

Όταν το μπάζωμα της νέας παραλίας είχε προχωρήσει αρκετά , βρέθηκε ξαφνικά η παρέα της Σπάρτης και της Αγίας Τριάδας χωρίς θάλασσα για κολύμπι.

Η Καστέλα ,το Φάληρο , το νεοκλασικό του Άρη στην Όλγας , το Μιραμάρ , τα Κύματα μπαζώθηκαν , έγιναν πλέον στεριά .

Τότε ανακαλύψαμε ότι ένας νέος χώρος δημιουργήθηκε για να συνεχίζουμε να κολυμπάμε κανονικά στην γειτονιά .

Η νέα παραλία , τα μπλόκια που μας προσφέραν ένα νέο τρόπο το ίδιο καλό και με πολλά νέα καλούδια που παλιότερα δεν είχαμε .

Το κοντινότερο σημείο που είχε το πλεονέκτημα να έχει και σκαλάκια που μας επέτρεπε να σκαρφαλώνουμε από την θάλασσα , ήταν ακριβώς μπροστά μας , το περίφημο ΠΙ στα μπλόκια μπροστά στο Ξενοδοχείο Μακεδονία Παλλάς .

Βέβαια από την παλιά γραμμή της παραλίας απείχε αρκετά μέτρα καμμιά 200 ριά κι έτσι βρήκαμε μεν θάλασσα αλλά τα νερά ήταν βαθιά και βουτώντας μέσα έπρεπε να ξέρεις οπωσδήποτε μπάνιο .

Όσοι δεν ήξεραν έμαθαν θέλαν δεν θέλαν .

Το σημείο είχε πολλά πλεονεκτήματα που τα ανακαλύψαμε σιγά σιγά .

Κάθε απόγευμα στον πεζόδρομο της νέας παραλίας κατέβαιναν εκατοντάδες συμπολίτες να κάνουν την βόλτα τους και τα καλοκαίρια να δροσιστούν .

Η παρέα που το κολύμπι είχε γίνει καθημερινό βίωμα αφού έκανε το πρωινό μπάνιο στο ΠΙ , κατέβαινε και το απόγευμα να ρίξει τις βουτιές της μια και κίνητρο ήταν μεγάλο .

Ανάμεσα στους περιπατητές υπήρχαν και τα κορίτσια της γειτονιάς .

Και ποιος δεν θάθελε να τον δει το κορίτσι του , η το κορίτσι που ήταν ερωτευμένος και επιθυμούσε , να τον δει να κολυμπάει σαν αθλητής κολύμβησης , κάνοντας κρόουλ , πρόσθιο , ύπτιο , ακόμα και πεταλούδα αν μπορούσε , ακόμη και εντυπωσιακές βουτιές .

Γιατί εκτός από την κολύμβηση σιγά σιγά αρχίσαμε να μαθαίνουμε να κάνουμε βουτιές από πάνω από τα μπλόκια μια και η θάλασσα ήταν βαθιά όχι παντού βέβαια και τις επέτρεπε .

Εμφανίστηκαν επίσης κάποια στιγμή στα μπλόκια παιδιά κι από άλλες γειτονιές και αθλητές των ομάδων της Θεσσαλονίκης του Άρη του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή μια και τα κολυμβητήριά τους είχαν μπαζωθεί .

Του Άρη στο νεοκλασικό της Βασ. Όλγας του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή δίπλα στο Μιραμάρ και τα Κύματα που δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο , παρά κάτι μικρές ξύλινες παράγκες δίπλα στην θάλασσα ίσα για να ξεντύνονται .

Πρώτη μας φορά βλέπαμε κανονικούς κολυμβητές που μας εντυπωσίαζαν με το στυλ την ταχύτητά τους και βαλθήκαμε να τους μοιάσουμε μιμούμενοι τις κινήσεις τους .

Έτσι ξεπήδησαν απρόσμενα αρκετά ταλέντα κολύμβησης εκεί στα μπλόκια το ΠΙ .

Τα απογεύματα οι κανονικοί αθλητές της κολύμβησης έκαναν επίδειξη κολυμβητικών ικανοτήτων και καταδύσεων γιατί πολλοί από αυτούς συμμετείχαν σε κανονικούς κολυμβητικούς αγώνες και σαν καταδύτες .

Κοντεύαμε να σκάσουμε , να έρθουν στην γειτονιά μας ξένοι να μας φάνε τα κορίτσια μας .

Έτσι ο ανταγωνισμός έφερε φανταστικά αποτελέσματα .

Γίναμε φίλοι τους και κολυμπώντας δίπλα τους αρχίσαμε να μαθαίνουμε τα μυστικά .

Και ενώ όλα αυτά τα καλά γινότανε εμφανίστηκε από το πουθενά κι ένας που ήταν αντίθετος μ΄ αυτά τα όμορφα που συνέβαιναν στο ΠΙ μας ..

Ήταν το Λιμεναρχείο Θεσσαλονίκης που είχε στη δικαιοδοσία του όλο το παραλιακό μέτωπο κι απαγόρευε το κολύμπι .

Έτσι σχεδόν κάθε μέρα είχαμε σε ανύποπτο χρόνο την επίσκεψη ενός ναύτη του λιμενικού που μας έδιωχνε .

Κι επειδή εμείς δεν μασούσαμε φεύγαμε μεν αλλά μόλις ο ναύτης απομακρυνόταν ξαναγυρνούσαμε .

Χάναμε εμείς τέτοιο γλέντι , παίζαμε κρυφτούλι κάθε μέρα . Μόλις έπεφτε σινιάλο ...

Παιδιά ο ναύτης …

Βγαίναμε γρήγορα γρήγορα από τη θάλασσα , αρπάζαμε τα ρούχα και τα παπούτσια που τα είχαμε χώσει ανάμεσα στους θάμνους δίπλα στα παγκάκια και όπου φύγει φύγει .

Ο λόγος του φευγιού μας ήταν γιατί ο ναύτης μας είδε κι αποείδε ότι με μας χωριό δεν γίνεται , άρχισε να άρχισε να λαβαίνει ποιο δραστικά μέτρα .

Μας κυνηγούσε να μας πιάσει κι επειδή δεν μπορούσε να μας πιάσει - μπορούσε τότε κανείς να μας παραβγεί στην τρεχάλα - αναγκάστηκε να ψάχνει να βρει τα ρούχα μας και όποιος ήταν ο τυχερός και του τα έβρισκε τον ακολουθούσε μέχρι το Λιμεναρχείο για να τα παραλάβει .

Εκεί τα παραλάμβανε μεν αφού προηγουμένως πέρναγε μια βόλτα από το μπαλαούρο , τον χώρο κράτησης των παραβατών του Λιμεναρχείου .

Κυκλοφορούσαν πολλές φήμες για το τι γινόταν στο Λιμεναρχείο για παραδειγματισμό του και φυσικά και για όλων μας που μαθαίναμε τα νέα .

Πρώτον ίσως ένα χέρι ξύλο , δεύτερον κλήση του κηδεμόνα για παραλαβή του άτακτου , τρίτον κλήση του σχολείου που σου φόρτωναν καμιά περιποιημένη αποβολή και τέλος και φοβερότερο το κλείσιμο στο μπαλαούρο για κανένα βράδυ με την ανάλογη περιποίηση .

Μια από τις περιποιήσεις ήταν ότι σου άδειαζαν ένα τσουβάλι πατάτες , σου έδιναν ένα μαχαίρι και σούλεγαν καθάρισέ τες όλες και μετά είσαι ελεύθερος .

Τρέμαμε τη στιγμή ότι κάτι τέτοιο θα μας συμβεί και λαβαίναμε τα μέτρα μας .

Δυστυχώς όμως μια τέτοια κακή στιγμή είχα κι εγώ .

Όταν έπεσε το σύνθημα …

Παιδιά ο ναύτης …

δεν πρόλαβα να βγω έγκαιρα .

Έτσι ο ναύτης πήρε τα δικά μου ρούχα αναγκάζοντάς με να τον πλησιάσω .

Δικά σου είναι ?

Ναι

Πάμε πρώτα μια βόλτα στο Λιμεναρχείο για να σου τα δώσω .

Άρχισα να τον παρακαλάω να του υπόσχομαι ότι δεν θα κολυμπήσω ξανά στο ΠΙ .

Αυτός ανένδοτος ξεκίνησε με βήμα ταχύ και μούδωσε μόνο τα παπούτσια ,

γιατί δεν μπορούσα περπατώντας με γυμνά πόδια στο τσιμέντο να τον φτάσω .

Περπατήσαμε όλη την παραλία και εγώ σ΄ όλη την διαδρομή να τον παρακαλάω να τον ικετεύω , τίποτε αυτός .

Είχαμε φτάσει στην πλατεία Αριστοτέλους το Λιμεναρχείο με το μπαλαούρο ήταν ένα βήμα .

Είπα μέσα μου , η ταν η επί τας και πήρα την μεγάλη απόφαση .

Βάζω όσες δυνάμεις και κουράγιο μου είχαν απομείνει και του αρπάζω από τα χέρια τα ρούχα μου .

Αυτός μη περιμένοντας τέτοια αντίδραση από μέρους μου τα έχασε κι εγώ θριαμβευτής με το πολύτιμο φορτίο στα χέρια μου ,

πάτησα ένα τροχάδι που ακόμη το θυμάμαι και εξαφανίστηκα από τα μάτια του .

Ούτε που του πέρασε μάλλον από το νου να με κυνηγήσει , γιατί κατάλαβε ότι ήταν αδύνατον να με προλάβει .

Χώθηκα σε ένα στενό δίπλα στη Μητροπόλεως και ήσυχα ήσυχα φόρεσα τα ρούχα μου και σαν κύριος πήγα σπίτι .

Το μπαλαούρο το γλύτωσα , αλλά δυστυχώς δεν γλύτωσα το σπίτι μου .

Τα νέα είχαν φτάσει εκεί και η μητέρα μου την είχε στημένη και με περίμενε με άγριες διαθέσεις ...

Ο λόγος που ανέβασα τον πίνακα με τον ναύτη του Τσαρούχη ,

είναι γιατί μου θυμίζει τον δικό μου ναύτη ,

που ήταν κι αυτός του Λιμενικού Σώματος .

Από χρόνια τον έχω στο γραφείο μου σε μια μακρόστενη αφίσα

μεγαλύτερη από ένα μέτρο .

Τι να κάνω ο Τσαρούχης είναι ένας από τους αγαπημένους μου ζωγράφους κι ο πίνακάς του αυτός από τους ωραιότερους ...

George Kotsidis

Όλες οι αντιδρά

2023_05_21 Η ΥΦΑΝΕΤ

 

Η ΥΦΑΝΕΤ

Κατηφορίζοντας σήμερα Κυριακή ημέρα εκλογών την Ομήρου , το βλέμμα μου έπεσε σ ένα πανύψηλο σοβαντισμένο μαντρότοιχο .

Στη διασταύρωση με την Περδίκα , ο σοβάς μισοφαγωμένος από τα χρόνια αποκάλυπτε τα κόκκινα μασίφ τούβλα του που ήταν χτισμένος .

Στην γωνία η παλιά διπλή σιδερένια πόρτα κι ανάμεσα από φυλλωσιές , συρματοπλέγματα , αφίσες και κακόγουστα γράφιτις , διάβασα ψηλά σε ημικύκλιο με μεταλλικά γράμματα την λέξη ΦΑΜΠΡΙΚΑ * ΥΦΑΝΕ , προφανώς έλειπε το Τ .

Είδα το γνώριμο παλιό εγκαταλειμμένο για χρόνια εργοστάσιο υφαντουργίας την περίφημη ΥΦΑΝΕΤ , που κυριαρχούσε στην πόλη , όταν ακόμη υπήρχε βιομηχανία , που με τα χρόνια κόντευα να ξεχάσω .

Θύμησες παιδικές ανακατεμένες με νοσταλγία με κυρίευσαν αμέσως .

Πόσος κόσμος , άνδρες και γυναίκες για χρόνια δούλευαν εδώ μέσα .

Όλη η γειτονιά κι όλη η Θεσσαλονίκη , είχε κάποιον δικό της , που πολλές φορές σε 3 βάρδιες έβγαζαν τα προς το ζειν εργαζόμενοι εκεί σκληρά .

Οικογένειες στήθηκαν , παιδιά μεγάλωσαν , μορφώθηκαν , σ αυτό εδώ το εργοστάσιο .

Η μοίρα σκληρή , αδυσώπητη κι η άθλια εξέλιξη των πραγμάτων στη χώρα μας , το έβγαλε εκτός .

Η μνήμη μου ακόμη πιο σκληρή συνδύασε αμέσως την ΥΦΑΝΕΤ με το περίφημο 2ο Αστυνομικό Τμήμα Θεσσαλονίκης και το Παράρτημα Εθνικής Ασφάλειας που στεγαζόταν εκεί δίπλα στην απέναντι γωνιά .

´Ενα όμορφο διώροφο με αυλή και κήπο , περιφραγμένο με σιδερένια κάγκελα , δεν προϊδέασε του τι υπήρχε εκεί μέσα .

Περνούσαμε τρέμοντας από έξω ακόμη και παιδιά , ξέροντας τι σε περίμενε αν από κάποιο λόγο ακόμη και χαζό βρισκόσουν εκεί μέσα .

Δεν θέλω να συνεχίσω γιατί θα αναγκαστώ να πω θλιβερά πράγματα κι ας πάνε στη λήθη καλύτερα όλα αυτά .

Μεσημέριασε κι από το πολύ χάζι στην παλιά γειτονιά έχασα την ώρα μου κι έπρεπε να βιαστώ να πάω να ψηφίσω στο Γυμνάσιο στην Ομήρου 2-4 στο παλιό Ρωσικό Νοσοκομείο , κτίσμα των αρχών του 20ου αιώνα

.

Εκεί είδα για πρώτη φορά το φως του ήλιου , την περίοδο που ήταν το Δημοτικό Μαιευτήριο της πόλης μας .

Μπήκα στην αυλή από το πλάι και

είδα το επιβλητικό κτίριο . Αριστερά και πίσω του την αίθουσα που γεννήθηκα, που το μικρό της παράθυρο έβλεπε από ψηλά πίσω , εκεί που σήμερα περνάει η κεντρικότερη λεωφόρος , της πόλης η Νέα Εγνατία .

Τότε ήταν ακόμα μια αδιαμόρφωτη χωμάτινη αλάνα , από όπου ο πατέρας μου πατώντας σ ένα ξύλινο κασόνι , σήκωνε ψηλά ένα καλάθι με όλα τα καλούδια που μπορούσε να βρει την δύσκολη εκείνη εποχή .

Τα έφερνε στην μεγάλη του αγάπη τη λεχώνα μητέρα μου , με όλα όσα χρειαζόταν αυτή και όλες οι άλλες γυναίκες της αίθουσας ακόμη και οι νοσοκόμες .

Ο πατέρας μου γαλαντόμος όπως ήταν , δεν άφηνε κανένα χωρίς να ευχαριστήσει για την περιποίηση που πρόσφεραν στην μητέρα μου , που έφερε στον κόσμο τον διάδοχό του τον σκληρό εκείνο Ιούνιο , στην καρδιά της πιο απάνθρωπης κατοχής που γνώρισε η χώρα μας .

Αντιπροσώπευα γι αυτόν ότι πιο ωραίο πιο αγνό είχε , την ελπίδα για το μέλλον .

Αμέσως όμως μετά η μοίρα χτύπησε ανελέητα το δίμετρο όμορφο παλληκάρι με τα γαλανά μάτια και την χρυσή καρδιά .

Πήρε πρώτα μαζί της στα τέσσερά της την μικρή Ροδούλα του , από την συνηθισμένη αρρώστια που θέριζε τα μικρά παιδιά την αβιταμίνωση και τελειωτικά και τον ίδιο αμέσως μετά , πάνω στο άνθος της ηλικίας του …

ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1968 ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ Μ/Σ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ

 

ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1968 ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ Μ/Σ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ
ΣΤΗΝ ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
 

Μεγάλη Εβδομάδα του κορονοιού  περνάμε  .

Τέτοια μέρα 53 χρόνια πριν νέος υπάλληλος στην Μυτιλήνη μια λαχτάρα είχα ,

πως θα καταφέρω να εκμεταλλευτώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο  τις ελάχιστες μέρες αδείας που κατάφερα να εξασφαλίσω .

Είχα 3 επιλογές  να ταξιδέψω .

Με αεροπλάνο Μυτιλήνη - Αθήνα - Θεσσαλονίκη .

Με πλοίο της γραμμής Μυτιλήνη Πειραιά και μετά με  τραίνο Πειραιά – Θεσσαλονίκη .

Με το Μ/Σ Χαριτωμένη Μυτιλήνη – Θεσσαλονίκη της άγονης γραμμής που

 σε 26 ώρες μέσω Λήμνου πήγαινες  Θεσσαλονίκη .   

Την  πρώτη επιλογή την  απέκλεισα αμέσως , τα οικονομικά μου τότε ήταν σε πολύ κακή κατάσταση .

Η δεύτερη ήταν φτηνότερη και χρονοβόρα ήθελε δυο  μέρες και δυο επιστροφή και  μούμεναν μερικά 24ωρα στην Θεσσαλονίκη  .

Η νεανική αποκοτιά  μ΄ έκαναν να προτιμήσω την τρίτη επιλογή , που ήταν μεν  συντομότερη σε χρόνο και πολύ χαμηλότερη σε κόστος , αλλά όσοι ήξεραν με απέτρεπαν  να την κάνω .

Το Χαριτωμένη ήταν ένα πολύ μικρό σκάφος  57 Χ 8 μέτρα που είχε ναυπηγηθεί ως αλιευτικό  στα Γερμανικά  ναυπηγεία H.C. Stulcken Sohn του Αμβούργου το 1950 με το όνομα ALTELAND για Γερμανούς ιδιοκτήτες .

Το 1962 πουλήθηκε σε Ιταλούς και μετονομάστηκε σε GUASCO ,

το 1967  αγοράστηκε από τους αδελφούς Χατζηνικολάου μετασκευάστηκε , μετονομάστηκε σε ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ και δρομολογήθηκε στην επιδοτούμενη άγονη γραμμή Θεσσαλονίκης – Μυτιλήνης -  Ρόδου εξυπηρετώντας κι όλα τα υπόλοιπα νησιά του Βορείου Αιγαίου και Δωδεκανήσου μεταφέροντας κυρίως τοπικά προϊόντα ,  λάδι ελιές κλπ .

Στην μετασκευή απέκτησε και 4 καμπίνες των 2 επιβατών για να εξυπηρετεί την ελάχιστη επιβατική κίνηση που είχε αυτή  η  γραμμή .

Η απόφαση ελήφθη να ταξιδέψω για πρώτη φορά στη ζωή μου με τόσο μικρό σκάφος σε μια τόσο μεγάλη και δύσκολη διαδρομή .

Μου φαινόνταν  παιχνιδάκι θα κοιμόμουν την νύχτα , θα ξυπνούσα στην μοναδική στάση στη Λήμνο και σε 26 ώρες  θα βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη εντυπωσιάζοντας τους φίλους μου Μυτιληνιούς και φυσικά συγγενείς και φίλους στην Θεσσαλονίκη .

Δυστυχώς αυτοί που με απέτρεπαν από του να το κάνω επαληθεύτηκαν.

Ξεκινήσαμε απογευματάκι περάσαμε άνετα το στενό Μυτιλήνης - Μ. Ασίας βλέποντας τις απέναντι Τουρκικές ακτές με την νοσταλγία των χαμένων πατρίδων στο μυαλό και μετά ξανοιχτήκαμε στο Βόρειο Αιγαίο πέλαγος με κατεύθυνση την Μυρίνα της Λήμνου όπου θα φτάναμε νύχτα .

Το μικρό Μότορσιπ βαρυφορτωμένο με πάσης φύσεως εμπορεύματα άρχισε να ταλαντεύεται αλλά ήταν ανεκτό .

Είχε κι άλλους επιβάτες μέσα αλλά λίγο μ΄ ένοιαζε εγώ ζούσα τη περιπέτεια της ζωής μου .

Ανεβοκατέβαινα στο πλοίο από την πλώρη στην πρύμνη και χάζευα την αγριεμένη θάλασσα και το τοπίο που σιγά σιγά άρχισε να περιλαμβάνει μόνο θάλασσα .

Οι ακτές εξαφανίστηκαν μέσα στην αγριάδα τις θάλασσας το σούρουπο και την ομίχλη που είχε εν τω μεταξύ σχηματιστεί , μήνας Απρίλιος ακόμη κι εγώ  άρχισα λίγο να αγριεύομαι .

Μπήκα στην καμπίνα μου που την είχα μόνος κι είπα να ξαπλώσω λίγο .

Κάποια στιγμή ακούω ένα δειλό χτύπημα στην  πόρτα της καμπίνας  , ανοίγω .

Μέσα στο σούρουπο βλέπω ένα άνδρα απροσδιορίστου ηλικίας μου φάνηκε γύρω στα 60  .

Μου ζήτησε να περάσει μέσα ,μου συστήθηκε με το όνομά του και την ιδιότητά του ,  Βορειοελλαδίτης βουλευτής τάδε   .

Δεν είχα συνομιλήσει  ποτέ  με βουλευτή του Ελληνικού κοινοβουλίου που πριν ένα χρόνο το είχε καταργήσει η δικτατορία .

Μου έμοιαζε ταλαιπωρημένος , κουρασμένος και κομπιάζοντας σχεδόν κλαίγοντας μου μίλησε για την περιπέτειά του .

-          Είμαι ο τάδε Βουλευτής με συνέλαβαν νύχτα  στο σπίτι μου στην Αθήνα , με το ζόρι με άφησαν να φορέσω τα ρούχα μου , δεν μου επέτρεψαν να πάρω τίποτε μαζί μου ούτε τα φάρμακά μου . Σε παρακαλώ ειδοποίησε την κόρη μου να μου τα στείλει πάρε και το τηλέφωνό μου . Είμαι άρρωστος και έχω άμεση ανάγκη από αυτά . Ευτυχώς οι δύο χωροφύλακες που με συνοδεύουν είναι καλά παιδιά και μου επέτρεψαν να σου μιλήσω .

Συγκλονίστηκα , πολύ νέος εγώ , ήμουν παρών άθελά μου σε ένα από τα θλιβερότερα  γεγονότα της νεότερης Ελληνικής ιστορίας  .

Το ταξίδι των Πασχαλιάτικων διακοπών μου στην Θεσσαλονίκη άρχισε να αποκτά άλλο νόημα .

Μύριες όσες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου  .

Τι νάκανα , ένοιωθα τόσο αδύναμος να τον βοηθήσω στο δράμα που ζούσε .

Ένοιωθα κι ένοχος  να βλέπω να εκτυλίσσεται κάτι μπροστά μου και να μη μπορώ να κάνω τίποτε .

Με ευχαρίστησε με περισσή ευγένεια και πήγε στην καμπίνα του .

Προηγουμένως με ενημέρωσε ότι δεν θα πάμε απ΄ ευθείας στην Λήμνο , αλλά  προηγουμένως θα κάνουμε μια παράκαμψη και στάση στον Άγιο Ευστράτιο , στο μικρό αυτό άνυδρο νησάκι στο κέντρο του Αιγαίου όπου θα κατέβαινε .

Φτάσαμε σχεδόν μεσάνυχτα στον Αγίου Ευστράτιο , όπου λιμάνι δεν υπήρχε να πλευρίσει το σκάφος και  κατέβηκε από μια σκάλα κολλημένη στο πλευρό του Μ/Σ στην βάρκα που τον περίμενε κάτω στην  θάλασσα .

Με χίλια ζόρια τον κατέβασαν σχεδόν σηκωτό οι δυο χωροφύλακες και το πλήρωμα του Μ/Σ , γιατί από την τρικυμία υπήρχε κίνδυνος να ανατραπεί το μικρό βαρκάκι και να τον χάσουν μέσα στο βαθύ σκοτάδι .

Τον αποχαιρέτησα αμήχανα διαβεβαιώνοντας τον  ότι θα ειδοποιήσω τους δικούς του για τα φάρμακά του , σφίχτηκε η ψυχή μου  βλέποντας τον να απομακρύνεται μαζί με τους δύο συνοδούς χωροφύλακες για την εξορία του , στο διάσημο ως τόπο εξορίας νησάκι στο  κέντρο του Αιγαίου Πελάγους .

Είχα ακούσει  ότι υπήρχαν και πολλοί ακόμα εξόριστοι εκεί , χωρίς μόνιμες εγκαταστάσεις  αλλά έμεναν σε αντίσκηνα που τα βολόδερνε και τα ξέσκιζε ο παγωμένος αέρας .

Έκανα ώρες να συνέλθω από το σοκ  .

Από την μια το δράμα αυτού του άγνωστου σε μένα ανθρώπου και από την άλλη το δικό μου μια και η δική μου περιπέτειά τώρα άρχιζε .

Όλη η υπόλοιπη διαδρομή Άγιος Ευστράτιος – Λήμνος Θεσσαλονίκη ήταν ένα μαρτύριο .

Τα μποφόρ ανέβηκαν το μικρό πλοίο χοροπηδούσε σαν καρυδότσουφλο .

Άμαθος εγώ  έβλεπα τον λοστρόμο που είμασταν σχεδόν φίλοι από τα πολλά δέματα που μ΄ έφερνε από την Θεσσαλονίκη με ρούχα ,γλυκά , κουλουράκια από τους δικούς μου , άνετος να σκάει στα γέλια κι εγώ να βγάζω τ΄ άντερά  μου ακουμπώντας στην κουπαστή και στέλνοντας να φάνε τα ψάρια όλο το περιεχόμενο του στομαχιού μου .

Οι 26 ώρες έγιναν πάνω από  30 και έφτασα στην Θεσσαλονίκη διαλυμένος .

Μόνο η ζεστασιά της οικογένειάς μου και το κοριτσιού μου που με περίμενε  με αγωνία στο λιμάνι μ έκανε να ξεχάσω το περιπετειώδες αυτό ταξίδι .

Φυσικά κράτησα την υπόσχεση  που είχα δώσει  στον Βουλευτή  .

Τα λίγα 24ωρα πέρασαν γρήγορα και η επιστροφή αυτή τη φορά από τη  σωστή οδό , τέρμα οι ηρωισμοί .

Θεσσαλονίκη - Πειραιάς τραίνο  , Πειραιάς  Μυτιλήνη με το επιβατηγό Κολοκοτρώνης .

Ποτέ δεν ξέχασα αυτό το ταξίδι που με είχε συγκλονίσει ήταν κάτι που δεν το ξανάζησα αν και έκτοτε ταξίδεψα πάρα πολλές φοράς με πλοίο …

Προσπάθησα να βρω καμιά φωτογραφία της Χαριτωμένης αλλά δυστυχώς σε όσους καταλόγους Ελληνικών πλοίων έψαξα δεν βρήκα .

Μόνο πληροφορίες σχετικά με την ιδιοκτησία του και το στοιχεία κατασκευής του , που τις έγραψα παραπάνω .

Βρήκα όμως  μια φωτογραφία στη σελίδα των Γερμανικών ναυπηγείων  του Αμβούργου που το κατασκεύασε , ένα παρόμοιο που ίσως είναι η Χαριτωμένη ,

όταν ακόμη ψάρευε στην Βόρειο Θάλασσα με πλήρωμα Γερμανούς ψαράδες ,

χωρίς φυσικά τις μετασκευές που είχε υποστεί στην Ελλάδα …

Καλό Πάσχα 2021 …