ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1968 ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ Μ/Σ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ

 

ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1968 ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ Μ/Σ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ
ΣΤΗΝ ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
 

Μεγάλη Εβδομάδα του κορονοιού  περνάμε  .

Τέτοια μέρα 53 χρόνια πριν νέος υπάλληλος στην Μυτιλήνη μια λαχτάρα είχα ,

πως θα καταφέρω να εκμεταλλευτώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο  τις ελάχιστες μέρες αδείας που κατάφερα να εξασφαλίσω .

Είχα 3 επιλογές  να ταξιδέψω .

Με αεροπλάνο Μυτιλήνη - Αθήνα - Θεσσαλονίκη .

Με πλοίο της γραμμής Μυτιλήνη Πειραιά και μετά με  τραίνο Πειραιά – Θεσσαλονίκη .

Με το Μ/Σ Χαριτωμένη Μυτιλήνη – Θεσσαλονίκη της άγονης γραμμής που

 σε 26 ώρες μέσω Λήμνου πήγαινες  Θεσσαλονίκη .   

Την  πρώτη επιλογή την  απέκλεισα αμέσως , τα οικονομικά μου τότε ήταν σε πολύ κακή κατάσταση .

Η δεύτερη ήταν φτηνότερη και χρονοβόρα ήθελε δυο  μέρες και δυο επιστροφή και  μούμεναν μερικά 24ωρα στην Θεσσαλονίκη  .

Η νεανική αποκοτιά  μ΄ έκαναν να προτιμήσω την τρίτη επιλογή , που ήταν μεν  συντομότερη σε χρόνο και πολύ χαμηλότερη σε κόστος , αλλά όσοι ήξεραν με απέτρεπαν  να την κάνω .

Το Χαριτωμένη ήταν ένα πολύ μικρό σκάφος  57 Χ 8 μέτρα που είχε ναυπηγηθεί ως αλιευτικό  στα Γερμανικά  ναυπηγεία H.C. Stulcken Sohn του Αμβούργου το 1950 με το όνομα ALTELAND για Γερμανούς ιδιοκτήτες .

Το 1962 πουλήθηκε σε Ιταλούς και μετονομάστηκε σε GUASCO ,

το 1967  αγοράστηκε από τους αδελφούς Χατζηνικολάου μετασκευάστηκε , μετονομάστηκε σε ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ και δρομολογήθηκε στην επιδοτούμενη άγονη γραμμή Θεσσαλονίκης – Μυτιλήνης -  Ρόδου εξυπηρετώντας κι όλα τα υπόλοιπα νησιά του Βορείου Αιγαίου και Δωδεκανήσου μεταφέροντας κυρίως τοπικά προϊόντα ,  λάδι ελιές κλπ .

Στην μετασκευή απέκτησε και 4 καμπίνες των 2 επιβατών για να εξυπηρετεί την ελάχιστη επιβατική κίνηση που είχε αυτή  η  γραμμή .

Η απόφαση ελήφθη να ταξιδέψω για πρώτη φορά στη ζωή μου με τόσο μικρό σκάφος σε μια τόσο μεγάλη και δύσκολη διαδρομή .

Μου φαινόνταν  παιχνιδάκι θα κοιμόμουν την νύχτα , θα ξυπνούσα στην μοναδική στάση στη Λήμνο και σε 26 ώρες  θα βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη εντυπωσιάζοντας τους φίλους μου Μυτιληνιούς και φυσικά συγγενείς και φίλους στην Θεσσαλονίκη .

Δυστυχώς αυτοί που με απέτρεπαν από του να το κάνω επαληθεύτηκαν.

Ξεκινήσαμε απογευματάκι περάσαμε άνετα το στενό Μυτιλήνης - Μ. Ασίας βλέποντας τις απέναντι Τουρκικές ακτές με την νοσταλγία των χαμένων πατρίδων στο μυαλό και μετά ξανοιχτήκαμε στο Βόρειο Αιγαίο πέλαγος με κατεύθυνση την Μυρίνα της Λήμνου όπου θα φτάναμε νύχτα .

Το μικρό Μότορσιπ βαρυφορτωμένο με πάσης φύσεως εμπορεύματα άρχισε να ταλαντεύεται αλλά ήταν ανεκτό .

Είχε κι άλλους επιβάτες μέσα αλλά λίγο μ΄ ένοιαζε εγώ ζούσα τη περιπέτεια της ζωής μου .

Ανεβοκατέβαινα στο πλοίο από την πλώρη στην πρύμνη και χάζευα την αγριεμένη θάλασσα και το τοπίο που σιγά σιγά άρχισε να περιλαμβάνει μόνο θάλασσα .

Οι ακτές εξαφανίστηκαν μέσα στην αγριάδα τις θάλασσας το σούρουπο και την ομίχλη που είχε εν τω μεταξύ σχηματιστεί , μήνας Απρίλιος ακόμη κι εγώ  άρχισα λίγο να αγριεύομαι .

Μπήκα στην καμπίνα μου που την είχα μόνος κι είπα να ξαπλώσω λίγο .

Κάποια στιγμή ακούω ένα δειλό χτύπημα στην  πόρτα της καμπίνας  , ανοίγω .

Μέσα στο σούρουπο βλέπω ένα άνδρα απροσδιορίστου ηλικίας μου φάνηκε γύρω στα 60  .

Μου ζήτησε να περάσει μέσα ,μου συστήθηκε με το όνομά του και την ιδιότητά του ,  Βορειοελλαδίτης βουλευτής τάδε   .

Δεν είχα συνομιλήσει  ποτέ  με βουλευτή του Ελληνικού κοινοβουλίου που πριν ένα χρόνο το είχε καταργήσει η δικτατορία .

Μου έμοιαζε ταλαιπωρημένος , κουρασμένος και κομπιάζοντας σχεδόν κλαίγοντας μου μίλησε για την περιπέτειά του .

-          Είμαι ο τάδε Βουλευτής με συνέλαβαν νύχτα  στο σπίτι μου στην Αθήνα , με το ζόρι με άφησαν να φορέσω τα ρούχα μου , δεν μου επέτρεψαν να πάρω τίποτε μαζί μου ούτε τα φάρμακά μου . Σε παρακαλώ ειδοποίησε την κόρη μου να μου τα στείλει πάρε και το τηλέφωνό μου . Είμαι άρρωστος και έχω άμεση ανάγκη από αυτά . Ευτυχώς οι δύο χωροφύλακες που με συνοδεύουν είναι καλά παιδιά και μου επέτρεψαν να σου μιλήσω .

Συγκλονίστηκα , πολύ νέος εγώ , ήμουν παρών άθελά μου σε ένα από τα θλιβερότερα  γεγονότα της νεότερης Ελληνικής ιστορίας  .

Το ταξίδι των Πασχαλιάτικων διακοπών μου στην Θεσσαλονίκη άρχισε να αποκτά άλλο νόημα .

Μύριες όσες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου  .

Τι νάκανα , ένοιωθα τόσο αδύναμος να τον βοηθήσω στο δράμα που ζούσε .

Ένοιωθα κι ένοχος  να βλέπω να εκτυλίσσεται κάτι μπροστά μου και να μη μπορώ να κάνω τίποτε .

Με ευχαρίστησε με περισσή ευγένεια και πήγε στην καμπίνα του .

Προηγουμένως με ενημέρωσε ότι δεν θα πάμε απ΄ ευθείας στην Λήμνο , αλλά  προηγουμένως θα κάνουμε μια παράκαμψη και στάση στον Άγιο Ευστράτιο , στο μικρό αυτό άνυδρο νησάκι στο κέντρο του Αιγαίου όπου θα κατέβαινε .

Φτάσαμε σχεδόν μεσάνυχτα στον Αγίου Ευστράτιο , όπου λιμάνι δεν υπήρχε να πλευρίσει το σκάφος και  κατέβηκε από μια σκάλα κολλημένη στο πλευρό του Μ/Σ στην βάρκα που τον περίμενε κάτω στην  θάλασσα .

Με χίλια ζόρια τον κατέβασαν σχεδόν σηκωτό οι δυο χωροφύλακες και το πλήρωμα του Μ/Σ , γιατί από την τρικυμία υπήρχε κίνδυνος να ανατραπεί το μικρό βαρκάκι και να τον χάσουν μέσα στο βαθύ σκοτάδι .

Τον αποχαιρέτησα αμήχανα διαβεβαιώνοντας τον  ότι θα ειδοποιήσω τους δικούς του για τα φάρμακά του , σφίχτηκε η ψυχή μου  βλέποντας τον να απομακρύνεται μαζί με τους δύο συνοδούς χωροφύλακες για την εξορία του , στο διάσημο ως τόπο εξορίας νησάκι στο  κέντρο του Αιγαίου Πελάγους .

Είχα ακούσει  ότι υπήρχαν και πολλοί ακόμα εξόριστοι εκεί , χωρίς μόνιμες εγκαταστάσεις  αλλά έμεναν σε αντίσκηνα που τα βολόδερνε και τα ξέσκιζε ο παγωμένος αέρας .

Έκανα ώρες να συνέλθω από το σοκ  .

Από την μια το δράμα αυτού του άγνωστου σε μένα ανθρώπου και από την άλλη το δικό μου μια και η δική μου περιπέτειά τώρα άρχιζε .

Όλη η υπόλοιπη διαδρομή Άγιος Ευστράτιος – Λήμνος Θεσσαλονίκη ήταν ένα μαρτύριο .

Τα μποφόρ ανέβηκαν το μικρό πλοίο χοροπηδούσε σαν καρυδότσουφλο .

Άμαθος εγώ  έβλεπα τον λοστρόμο που είμασταν σχεδόν φίλοι από τα πολλά δέματα που μ΄ έφερνε από την Θεσσαλονίκη με ρούχα ,γλυκά , κουλουράκια από τους δικούς μου , άνετος να σκάει στα γέλια κι εγώ να βγάζω τ΄ άντερά  μου ακουμπώντας στην κουπαστή και στέλνοντας να φάνε τα ψάρια όλο το περιεχόμενο του στομαχιού μου .

Οι 26 ώρες έγιναν πάνω από  30 και έφτασα στην Θεσσαλονίκη διαλυμένος .

Μόνο η ζεστασιά της οικογένειάς μου και το κοριτσιού μου που με περίμενε  με αγωνία στο λιμάνι μ έκανε να ξεχάσω το περιπετειώδες αυτό ταξίδι .

Φυσικά κράτησα την υπόσχεση  που είχα δώσει  στον Βουλευτή  .

Τα λίγα 24ωρα πέρασαν γρήγορα και η επιστροφή αυτή τη φορά από τη  σωστή οδό , τέρμα οι ηρωισμοί .

Θεσσαλονίκη - Πειραιάς τραίνο  , Πειραιάς  Μυτιλήνη με το επιβατηγό Κολοκοτρώνης .

Ποτέ δεν ξέχασα αυτό το ταξίδι που με είχε συγκλονίσει ήταν κάτι που δεν το ξανάζησα αν και έκτοτε ταξίδεψα πάρα πολλές φοράς με πλοίο …

Προσπάθησα να βρω καμιά φωτογραφία της Χαριτωμένης αλλά δυστυχώς σε όσους καταλόγους Ελληνικών πλοίων έψαξα δεν βρήκα .

Μόνο πληροφορίες σχετικά με την ιδιοκτησία του και το στοιχεία κατασκευής του , που τις έγραψα παραπάνω .

Βρήκα όμως  μια φωτογραφία στη σελίδα των Γερμανικών ναυπηγείων  του Αμβούργου που το κατασκεύασε , ένα παρόμοιο που ίσως είναι η Χαριτωμένη ,

όταν ακόμη ψάρευε στην Βόρειο Θάλασσα με πλήρωμα Γερμανούς ψαράδες ,

χωρίς φυσικά τις μετασκευές που είχε υποστεί στην Ελλάδα …

Καλό Πάσχα 2021 …