1955 12ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΙΚΗΣ ,
ΘΕΑΤΡΙΚΟ " Ο ΓΕΡΟΔΗΜΟΣ "
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΑΚΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΉΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΑΤΡΙΚΟ " Ο ΓΕΡΟΔΗΜΟΣ "
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΑΚΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΉΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Καθυστερημένα θυμήθηκα ότι είχα κάνει μιά
παλιότερη ανάρτηση με θέμα σχετικό με την 25η Μαρτίου και τις σχολικές γιορτές
της εποχής εκείνης .
Στο νεόδμητο τότε θεατράκι της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης , οι τελειόφοιτοι του 12ου Δημοτικού σχολείου παίζουν ένα θεατρικό σχετικό με την ζωή του οπλαρχηγού του 1821 του γέρο Δήμου .
Γέρο Δήμος η αφεντιά μου τέρμα αριστερά , με τα ψεύτικα γένια και με ένα ασήκωτο πραγματικό δίκαννο στο χέρι .
Αν και είναι πριν από πολλές δεκαετίες όταν την βλέπω συγκινούμαι και την ξανανεβάζω με το σχετικό κείμενο που την συνοδεύει ...
Στο νεόδμητο τότε θεατράκι της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης , οι τελειόφοιτοι του 12ου Δημοτικού σχολείου παίζουν ένα θεατρικό σχετικό με την ζωή του οπλαρχηγού του 1821 του γέρο Δήμου .
Γέρο Δήμος η αφεντιά μου τέρμα αριστερά , με τα ψεύτικα γένια και με ένα ασήκωτο πραγματικό δίκαννο στο χέρι .
Αν και είναι πριν από πολλές δεκαετίες όταν την βλέπω συγκινούμαι και την ξανανεβάζω με το σχετικό κείμενο που την συνοδεύει ...
Ο ΓΕΡΟ ΔΗΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΓΕΡΟ ΔΗΜΟΣ ΠΑΕΙ …
Από καιρό ο Πέτρος ο Χρηστίδης ο συμμαθητής μας ο τενόρος μούλεγε .
- Σ’ έχω σε μια φωτογραφία από το 12ο Δημοτικό .
- Άντε φέρτην να την δω του έλεγα , μια που δεν ξέρω ούτε την ύπαρξή της .
Προχτές στην συναυλία του επί τέλους μου την έφερε .
Έμεινα , βλέπω τον εαυτό μου 12 χρόνων σε μια φωτογραφία που δεν την είχα ξαναδεί .
Μαζί με τη συγκίνηση άρχισαν να πέφτουν στο μυαλό με τρομαχτική ταχύτητα και θόρυβο σαν ορμητικός καταρράκτης οι αναμνήσεις .
Θυμάμαι πηγαίναμε στο 12ο Δημοτικό αυτό της Βελισαρίου και το Παράρτημα του Α’ Γυμνασίου .
Από το Νηπιαγωγείο μαζί με όλες τις τάξεις του Δημοτικού σύνολο 7 χρονιές .
Τα αγόρια ειδικά που συνέχισαν στο Γυμνάσιο και δεν έφυγαν από την γειτονιά όπως εγώ , συνέχισαν στο ίδιο κτίριο που λειτουργούσε και σαν Παράρτημα του Α ‘ Γυμνασίου .
Έτσι εγώ με αρκετά αγόρια μείναμε στο υπέροχο αυτό κτίριο συνολικά 9 χρόνια .
Φυσικά το ξέραμε από έξω κι ανακατωτά που λέγαμε τότε μέχρι και το τελευταίο σανιδάκι του .
Περάσαμε εκεί χαρές , λύπες .
Τα πρώτα χρόνια μας έδιναν και συσσίτιο με γάλα σκόνη και μουρουνόλαδο της Αμερικάνικης βοήθειας .
Το γάλα το παρασκεύαζαν εκεί στο σχολείο κάτω απ΄ την κυκλική σκάλα , όπου σχηματίζεται ένας χώρος στεγασμένος σε ένα τεράστιο καζάνι που έβραζε και στο διάλειμμα με μια μεγάλη κουτάλα μας το μοίραζαν στα τσίγκινα κυπελάκια που φέρναμε από το σπίτι μας .
Το γάλα ετοίμαζε η θεία μου η Μαρία που εργαζόταν τότε στο σχολείο .
- Πουλόπο ‘ μ , πιές λίγο ακόμη να δυναμώσεις …
μου έλεγε η Πόντια θεία μου που ήρθε με τον πατέρα μου και όλη την οικογένεια μας από τον Πόντο την Τραπεζούντα πρόσφυγες .
Το γάλα ήταν ωραιότατο αν και κονσέρβα μαζί με τις γαλέτες που βουτούσαμε μέσα ,
όμως το μουρουνόλαδο που στην αρχή μας του έδιναν με κουταλάκι δεν καταπινόταν με τίποτα .
Κλείναμε την μύτη θυμάμαι αλλά τίποτε η μυρωδιά και η γεύση του ήταν τόσο έντονη που ακόμη και σήμερα την θυμάμαι και μούρχεται εμετός .
Αργότερα κατάλαβαν ότι δουλειά δεν γίνεται τα περισσότερα παιδάκια δεν μπορούσαν να το πιουν κι ας ήταν για το καλό τους , μια και περιείχε τεράστιες ποσότητες χρησίμων βιταμινών για τα αδυνατισμένα παιδιά τ ου μεταπολέμου που ήμασταν εμείς που για χρόνια δεν είχαμε διατραφεί σωστά και μας έλειπαν πολλές από τις χρήσιμες για την ανάπτυξή μας βιταμίνες .
Έτσι μετά καιρό κάποια στιγμή μας έφεραν το μουρουνόλαδο σε μαλακές μπιλίτσες σαν μικρά μπιζέλια που τις καταπίναμε με λίγο νερό και δεν είχαμε το πρόβλημα .
Όμως παρ’ όλο αυτό η γεύση ήταν τόσο έντονη έβγαινε στο στόμα μας αφού το καταπίναμε όταν διαλυόταν στο στομάχι μας .
Τότε όμως ήταν αργά για να το βγάλουμε είχε ήδη χωνευτεί από το στομάχι μας και έκανε την δουλειά που έπρεπε .
Μέσα στις σχολικές υποχρεώσεις μας εκτός των μαθημάτων ήταν και οι εκδηλώσεις του σχολείου για τις γιορτές βασικά για τις δυό μεγάλες την 28η Οκτωβρίου και τη 25η Μαρτίου .
Ήμασταν η τελευταία τάξη του Δημοτικού κι έπρεπε να παίξουμε το καθιερωμένο μεγάλο έργο του σχολειού το Θεατρικό .
Η επιλογή ήταν το έργο , « ο θάνατος του γέρο Δήμου του κλέφτη ».
Η κάπως έτσι ακριβώς δεν θυμάμαι τον τίτλο .
Οι δάσκαλοι επέλεξαν τους μαθητές που θα έπαιζαν σ το έργο και νωρίς νωρίς μας μοίρασαν τα κείμενα να τα αποστηθίσουμε και να μάθουμε τους ρόλους μας .
Οι πρόβες γινόταν στο νεότευκτο Θεατράκι της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης που βρισκόταν πολύ κοντά μας στην αρχή της Βελισαρίου δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο το υπέροχο κτίσμα το Ποζέλι για τους Ντομνέδες Εβραίους της Θεσσαλονίκης .
Σε μένα δώσανε το βασικό ρόλο του αρχικλέφτη του γέρο Δήμου που πάνω σ αυτόν στηριζόταν όλη η πλοκή του έργου.
Ήμουν ένα αδύνατο 12 χρονο αγόρι δύσκολο με την διατροφή του που δεν έτρωγε πολλές από τις απαραίτητες τροφές .Η μητέρα μου με φώναζε σπλήντζο που σήμαινε αδύνατος σκελετωμένος .
Σε μένα έλαχε λοιπόν να παίξω ένα γέρο Δήμο που θάπρεπε να ήταν τουλάχιστον 70 ρης παλαίμαχος κλέφτης που έφαγε με το κουτάλι τα βουνά της Ελλάδας για 50 ολόκληρα χρόνια .
Ντύθηκα με φουστανέλα μου δώσαν και κάτι ψεύτικα άσπρα γένια και νάμαι Γέρο Δήμος ο καπετάνιος με τα ούλα του .
Στο θεατρικό θα έπρεπε να έχω εγώ και τα άλλα κλεφτόπουλα όπλα στην πλάτη καριοφίλια αν είναι δυνατόν .
Δυστυχώς καριοφίλια δεν βρέθηκαν , βρέθηκαν όμως μερικά κυνηγητικά δίκαννα από πατεράδες παιδιών που μας τα κουβάλησαν φυσικά χωρίς τα σκάγια τους στο σχολείο .
Μου δίνουν κι εμένα ένα , βαρύ μου φάνηκε και πάω να το περάσω στον ώμο μου με τη σχετική φόρα .
Κατέρρευσα , το δίκαννο ήταν τόσο βαρύ που δεν το άντεξε ο ασθενικός όμως μου .
.
Μου το φόρτωσαν προσεκτικά την επόμενη φορά οι δάσκαλοι γιατί ήταν αδύνατο να το ξανασηκώσω .
Σε όλη την διάρκεια του έργου έπρεπε να το έχω στον ώμο .
Τρελάθηκα , τι να πρωτοκάνω , να θυμηθώ τα λόγια του ρόλου μου , να είμαι φυσικός όπως με δίδαξαν οι δάσκαλοι , η να σκεφτώ τον πόνο που μου προκαλούσε το δερμάτινο λουρί που μου βάραινε τον ώμο .
Όλα πήγαν ευτυχώς καλά και στην επίσημη γιορτή που έγινε την 25ηΜαρτίου του 1955 δεχθήκαμε τα συγχαρητήρια όλων των δασκάλων του δικού μας και των άλλων προσκεκλημένων των διπλανών δημοτικών των προτύπων της ακαδημίας και φυσικά των γονιών που γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα .
Στην φωτογραφία φαίνομαι εγώ στην άκρη αριστερά με το δίκαννο στον ώμο ο καλός μου αγαπημένος φίλος ο Θανάσης ο Μ....ς , ένα πολύ καλό παιδάκι από την Χαλκιδική που έκτοτε δεν τον ξανάδα .
Ο Πέτρος ο Χρ...., ο Αλέκος ο Ξ... , ο Δημήτρης ο Τ... και τελευταίος δεξιά που δεν γνωρίζει το όνομά του ό Πέτρος ήταν ο Νικόδημος ένας μικρότερός μας που έμενε στην γειτονιά μου στην Σπάρτης δίπλα σε μας στο σπίτι στο ανώγειο του Καρ ... στο νούμερο 22 .
Ο Νικόδημος ο παγωτατζής , ήταν το παρατσούκλι που του κολλήσαμε του καημένου που τότε πολύ εύκολα δίναμε στα άλλα παιδιά .
Ο λόγος επειδή πάντα κυκλοφορούσε με λευκό πουκαμισάκι μια και έπρεπε να πηγαίνει έτσι ντυμένος στο Κρατικό Ωδείο στην αρχή της Βας. Γεωργίου μια και μάθαινε βιολί και φαίνεται οι γονείς του το θεωρούσαν σαν υποχρέωση τους να τον ντύνουν έτσι .
Την εποχή εκείνη οι παγωτατζήδες που με τα πόδια η με ποδήλατο τρίτροχο περνούσαν από τις γειτονιές και πουλούσαν το μοσχομυριστό μαστιχάτο παγωτό ντοτουρμά , ήταν ντυμένοι στα λευκά και πολλοί φορούσαν και λευκό καπελάκι .
Να λοιπόν ο λόγος , το πρότυπο ,ο Νικόδημος ήταν Παγωτατζής κι όχι εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης του βιολιού …
Θυμάμαι στο θεατρικό μητέρα μου ήταν η 12 χρονη κουκλίτσα η Χαρίκλεια η Καρα ... που πρόσφατα την είδα σε μια φωτογραφία και διατηρεί ακόμη ακέραια την ομορφιά της .
Από περιέργεια έψαξα να βρω το θεατρικό με την ευκολία του ίντερνετ .
Έκπληκτος χωρίς να μπορούσα να το φανταστώ , πολύ εύκολα βρήκα στοιχεία για το θεατρικό που τότε παίξαμε .
Βρήκα το ‘’σενάριο ‘’ βρήκα τους στοίχους που δεν τους θυμόμουν όλους , που τραγουδούσα και με συνόδευαν τα μικρά κλεφτόπουλα και στο you tube βρήκα σε δεκάδες διαφορετικές εκτελέσεις από πολύ αξιόλογους τραγουδιστές και καλλιτέχνες της όπερας το τραγούδι του Γέρο Δήμου .
Ενώ νόμιζα ότι ήταν δημοτικό αγνώστου συνθέτη βρήκα ότι ήταν από ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και παιγμένο από το Σκαλκώτα και πολλούς άλλους διάσημους καλλιτέχνες της εποχής εκείνης .
Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος που βρήκα άκρη και θυμήθηκα τόσα για το ρόλο μου τότε .
Γλυκό πράγμα οι αναμνήσεις που ξεκινάν από μια ξεχασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία μετά σχεδόν έξη δεκαετίες …
- Σ’ έχω σε μια φωτογραφία από το 12ο Δημοτικό .
- Άντε φέρτην να την δω του έλεγα , μια που δεν ξέρω ούτε την ύπαρξή της .
Προχτές στην συναυλία του επί τέλους μου την έφερε .
Έμεινα , βλέπω τον εαυτό μου 12 χρόνων σε μια φωτογραφία που δεν την είχα ξαναδεί .
Μαζί με τη συγκίνηση άρχισαν να πέφτουν στο μυαλό με τρομαχτική ταχύτητα και θόρυβο σαν ορμητικός καταρράκτης οι αναμνήσεις .
Θυμάμαι πηγαίναμε στο 12ο Δημοτικό αυτό της Βελισαρίου και το Παράρτημα του Α’ Γυμνασίου .
Από το Νηπιαγωγείο μαζί με όλες τις τάξεις του Δημοτικού σύνολο 7 χρονιές .
Τα αγόρια ειδικά που συνέχισαν στο Γυμνάσιο και δεν έφυγαν από την γειτονιά όπως εγώ , συνέχισαν στο ίδιο κτίριο που λειτουργούσε και σαν Παράρτημα του Α ‘ Γυμνασίου .
Έτσι εγώ με αρκετά αγόρια μείναμε στο υπέροχο αυτό κτίριο συνολικά 9 χρόνια .
Φυσικά το ξέραμε από έξω κι ανακατωτά που λέγαμε τότε μέχρι και το τελευταίο σανιδάκι του .
Περάσαμε εκεί χαρές , λύπες .
Τα πρώτα χρόνια μας έδιναν και συσσίτιο με γάλα σκόνη και μουρουνόλαδο της Αμερικάνικης βοήθειας .
Το γάλα το παρασκεύαζαν εκεί στο σχολείο κάτω απ΄ την κυκλική σκάλα , όπου σχηματίζεται ένας χώρος στεγασμένος σε ένα τεράστιο καζάνι που έβραζε και στο διάλειμμα με μια μεγάλη κουτάλα μας το μοίραζαν στα τσίγκινα κυπελάκια που φέρναμε από το σπίτι μας .
Το γάλα ετοίμαζε η θεία μου η Μαρία που εργαζόταν τότε στο σχολείο .
- Πουλόπο ‘ μ , πιές λίγο ακόμη να δυναμώσεις …
μου έλεγε η Πόντια θεία μου που ήρθε με τον πατέρα μου και όλη την οικογένεια μας από τον Πόντο την Τραπεζούντα πρόσφυγες .
Το γάλα ήταν ωραιότατο αν και κονσέρβα μαζί με τις γαλέτες που βουτούσαμε μέσα ,
όμως το μουρουνόλαδο που στην αρχή μας του έδιναν με κουταλάκι δεν καταπινόταν με τίποτα .
Κλείναμε την μύτη θυμάμαι αλλά τίποτε η μυρωδιά και η γεύση του ήταν τόσο έντονη που ακόμη και σήμερα την θυμάμαι και μούρχεται εμετός .
Αργότερα κατάλαβαν ότι δουλειά δεν γίνεται τα περισσότερα παιδάκια δεν μπορούσαν να το πιουν κι ας ήταν για το καλό τους , μια και περιείχε τεράστιες ποσότητες χρησίμων βιταμινών για τα αδυνατισμένα παιδιά τ ου μεταπολέμου που ήμασταν εμείς που για χρόνια δεν είχαμε διατραφεί σωστά και μας έλειπαν πολλές από τις χρήσιμες για την ανάπτυξή μας βιταμίνες .
Έτσι μετά καιρό κάποια στιγμή μας έφεραν το μουρουνόλαδο σε μαλακές μπιλίτσες σαν μικρά μπιζέλια που τις καταπίναμε με λίγο νερό και δεν είχαμε το πρόβλημα .
Όμως παρ’ όλο αυτό η γεύση ήταν τόσο έντονη έβγαινε στο στόμα μας αφού το καταπίναμε όταν διαλυόταν στο στομάχι μας .
Τότε όμως ήταν αργά για να το βγάλουμε είχε ήδη χωνευτεί από το στομάχι μας και έκανε την δουλειά που έπρεπε .
Μέσα στις σχολικές υποχρεώσεις μας εκτός των μαθημάτων ήταν και οι εκδηλώσεις του σχολείου για τις γιορτές βασικά για τις δυό μεγάλες την 28η Οκτωβρίου και τη 25η Μαρτίου .
Ήμασταν η τελευταία τάξη του Δημοτικού κι έπρεπε να παίξουμε το καθιερωμένο μεγάλο έργο του σχολειού το Θεατρικό .
Η επιλογή ήταν το έργο , « ο θάνατος του γέρο Δήμου του κλέφτη ».
Η κάπως έτσι ακριβώς δεν θυμάμαι τον τίτλο .
Οι δάσκαλοι επέλεξαν τους μαθητές που θα έπαιζαν σ το έργο και νωρίς νωρίς μας μοίρασαν τα κείμενα να τα αποστηθίσουμε και να μάθουμε τους ρόλους μας .
Οι πρόβες γινόταν στο νεότευκτο Θεατράκι της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης που βρισκόταν πολύ κοντά μας στην αρχή της Βελισαρίου δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο το υπέροχο κτίσμα το Ποζέλι για τους Ντομνέδες Εβραίους της Θεσσαλονίκης .
Σε μένα δώσανε το βασικό ρόλο του αρχικλέφτη του γέρο Δήμου που πάνω σ αυτόν στηριζόταν όλη η πλοκή του έργου.
Ήμουν ένα αδύνατο 12 χρονο αγόρι δύσκολο με την διατροφή του που δεν έτρωγε πολλές από τις απαραίτητες τροφές .Η μητέρα μου με φώναζε σπλήντζο που σήμαινε αδύνατος σκελετωμένος .
Σε μένα έλαχε λοιπόν να παίξω ένα γέρο Δήμο που θάπρεπε να ήταν τουλάχιστον 70 ρης παλαίμαχος κλέφτης που έφαγε με το κουτάλι τα βουνά της Ελλάδας για 50 ολόκληρα χρόνια .
Ντύθηκα με φουστανέλα μου δώσαν και κάτι ψεύτικα άσπρα γένια και νάμαι Γέρο Δήμος ο καπετάνιος με τα ούλα του .
Στο θεατρικό θα έπρεπε να έχω εγώ και τα άλλα κλεφτόπουλα όπλα στην πλάτη καριοφίλια αν είναι δυνατόν .
Δυστυχώς καριοφίλια δεν βρέθηκαν , βρέθηκαν όμως μερικά κυνηγητικά δίκαννα από πατεράδες παιδιών που μας τα κουβάλησαν φυσικά χωρίς τα σκάγια τους στο σχολείο .
Μου δίνουν κι εμένα ένα , βαρύ μου φάνηκε και πάω να το περάσω στον ώμο μου με τη σχετική φόρα .
Κατέρρευσα , το δίκαννο ήταν τόσο βαρύ που δεν το άντεξε ο ασθενικός όμως μου .
.
Μου το φόρτωσαν προσεκτικά την επόμενη φορά οι δάσκαλοι γιατί ήταν αδύνατο να το ξανασηκώσω .
Σε όλη την διάρκεια του έργου έπρεπε να το έχω στον ώμο .
Τρελάθηκα , τι να πρωτοκάνω , να θυμηθώ τα λόγια του ρόλου μου , να είμαι φυσικός όπως με δίδαξαν οι δάσκαλοι , η να σκεφτώ τον πόνο που μου προκαλούσε το δερμάτινο λουρί που μου βάραινε τον ώμο .
Όλα πήγαν ευτυχώς καλά και στην επίσημη γιορτή που έγινε την 25ηΜαρτίου του 1955 δεχθήκαμε τα συγχαρητήρια όλων των δασκάλων του δικού μας και των άλλων προσκεκλημένων των διπλανών δημοτικών των προτύπων της ακαδημίας και φυσικά των γονιών που γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα .
Στην φωτογραφία φαίνομαι εγώ στην άκρη αριστερά με το δίκαννο στον ώμο ο καλός μου αγαπημένος φίλος ο Θανάσης ο Μ....ς , ένα πολύ καλό παιδάκι από την Χαλκιδική που έκτοτε δεν τον ξανάδα .
Ο Πέτρος ο Χρ...., ο Αλέκος ο Ξ... , ο Δημήτρης ο Τ... και τελευταίος δεξιά που δεν γνωρίζει το όνομά του ό Πέτρος ήταν ο Νικόδημος ένας μικρότερός μας που έμενε στην γειτονιά μου στην Σπάρτης δίπλα σε μας στο σπίτι στο ανώγειο του Καρ ... στο νούμερο 22 .
Ο Νικόδημος ο παγωτατζής , ήταν το παρατσούκλι που του κολλήσαμε του καημένου που τότε πολύ εύκολα δίναμε στα άλλα παιδιά .
Ο λόγος επειδή πάντα κυκλοφορούσε με λευκό πουκαμισάκι μια και έπρεπε να πηγαίνει έτσι ντυμένος στο Κρατικό Ωδείο στην αρχή της Βας. Γεωργίου μια και μάθαινε βιολί και φαίνεται οι γονείς του το θεωρούσαν σαν υποχρέωση τους να τον ντύνουν έτσι .
Την εποχή εκείνη οι παγωτατζήδες που με τα πόδια η με ποδήλατο τρίτροχο περνούσαν από τις γειτονιές και πουλούσαν το μοσχομυριστό μαστιχάτο παγωτό ντοτουρμά , ήταν ντυμένοι στα λευκά και πολλοί φορούσαν και λευκό καπελάκι .
Να λοιπόν ο λόγος , το πρότυπο ,ο Νικόδημος ήταν Παγωτατζής κι όχι εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης του βιολιού …
Θυμάμαι στο θεατρικό μητέρα μου ήταν η 12 χρονη κουκλίτσα η Χαρίκλεια η Καρα ... που πρόσφατα την είδα σε μια φωτογραφία και διατηρεί ακόμη ακέραια την ομορφιά της .
Από περιέργεια έψαξα να βρω το θεατρικό με την ευκολία του ίντερνετ .
Έκπληκτος χωρίς να μπορούσα να το φανταστώ , πολύ εύκολα βρήκα στοιχεία για το θεατρικό που τότε παίξαμε .
Βρήκα το ‘’σενάριο ‘’ βρήκα τους στοίχους που δεν τους θυμόμουν όλους , που τραγουδούσα και με συνόδευαν τα μικρά κλεφτόπουλα και στο you tube βρήκα σε δεκάδες διαφορετικές εκτελέσεις από πολύ αξιόλογους τραγουδιστές και καλλιτέχνες της όπερας το τραγούδι του Γέρο Δήμου .
Ενώ νόμιζα ότι ήταν δημοτικό αγνώστου συνθέτη βρήκα ότι ήταν από ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και παιγμένο από το Σκαλκώτα και πολλούς άλλους διάσημους καλλιτέχνες της εποχής εκείνης .
Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος που βρήκα άκρη και θυμήθηκα τόσα για το ρόλο μου τότε .
Γλυκό πράγμα οι αναμνήσεις που ξεκινάν από μια ξεχασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία μετά σχεδόν έξη δεκαετίες …
