ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΣ ΠΑΡΤΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΡΓΙΝΑ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΡΓΙΝΑ
Ήθελα πολύ να πάω .
Καθυστέρησα όμως .
Έστω και την τελευταία μέρα , τα κατάφερα .
Ο Γιώργος Πολυχρονιάδης ο παλιός γείτονας
και εσχάτως φίλος στο facebook με την παλιοπαρέα του με περίμενε .
Του τόχα υποσχεθεί άλλωστε ότι θα έρθω να τον γνωρίσω και από κοντά , μια και την Θεσσαλονίκη την άφησε ,
ελπίζω όχι για πάντα , για την πλανεύτρα Αθήνα .
Δεν φανταζόμουν όμως ότι το θέαμα θα μου πρόσφερε τόση συγκίνηση .
Θέλεις τα τραγούδια , θέλεις τα κείμενα , θέλεις τα κοστούμια , θέλεις ο χορός , θέλεις το κλίμα γενικά της παράστασης , έκανε ένα δάκρυ καυτό , πραγματικά καυτό να κυλήσει , για τη νιότη μας που πέρασε ανεπιστρεπτί .
Μετά την παράσταση στα παρασκήνια τον συνάντησα , τούδωσα συγχαρητήρια , αγκαλιαστήκαμε , φωτογραφηθήκαμε , συγκινηθήκαμε για ακόμη μια φορά .
Δεν ήταν τυχαία περίπτωση ο Γιώργος Πολυχρονιάδης .
Τα βραβεία του Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της ΔΕΘ από το ξεκίνημά του το 1962 ήταν μια Αθηναϊκή υπόθεση .
Ερχόταν τον Σεπτέμβρη οι καλλιτέχνες σάρωναν τα βραβεία και τα χρηματικά έπαθλα που τα συνόδευαν κι έφευγαν .
Το 1979 στο 18ο Φεστιβάλ όμως κάτι άλλαξε .
Ως συνήθως ήμασταν στην ώρα μας στις κερκίδες του Παλαί ντε Σπορ , ο Άλκης Στέας κι αυτός στο μικρόφωνο , η πολυμελής ορχήστρα με το μαέστρο στην θέση της .
Οι φίρμες είπαν τα τραγούδια τους , εμείς χειροκροτήσαμε όπως πάντα .
Και τότε ξαφνικά ακούστηκε από τα μεγάφωνα το άγνωστο μέχρι τότε όνομα Γιώργος Πολυχρονιάδης .
Από την άκρη της σκηνής φάνηκε ένας πολύ λεπτός , σεμνός νεαρός , χωρίς γραβάτα και κοστούμι όπως συνηθιζόταν τότε .
Φορούσε ένα λευκό ανοιχτό εμπρός πουκάμισο , με διπλωμένα δυο τρεις φορές τα μανίκια , λευκό επίσης καμπάνα παντελόνι και με μια κιθάρα στο ένα χέρι .
Πλούσιο κατάμαυρο μαλί , γένια , μουστάκια όπως η μόδα της εποχής επέβαλε.
Ήρθε στο κέντρο της ορχήστρας και κάθισε σε ένα ψηλό σκαμνάκι και περίμενε τον μαέστρο Σπύρο Παπαβασιλείου .
Η τεράστια ορχήστρα ξεκινά με τον ήχο μιας τρομπέτας και μετά ησυχία .
Ένα σόλο με την κιθάρα που θύμιζε σπανιόλικη μουσική και μετά…
- Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη γη μας ….
Αμάν , τι είναι πάλι αυτό , είπαμε αυθόρμητα …
Χειροκροτήματα πάρα πολλά στο Παλαί ντε Σπορ , έπειτα ησυχία μέχρι το τέλος .
Μετά ήρθε ο θρίαμβος .
Έγινε χαμός , χειροκροτήματα , κραυγές σφυρίγματα …
Το βραβείο του κοινού είχε ήδη δοθεί .
Το κανονικό δόθηκε με την λήξη του Φεστιβάλ και στο video που ανεβάζω φαίνεται και η απονομή του .
Ο Άλκης Στέας το ανακοινώνει .
- Ψηφίσαν 54 νομοί και το κοινό …
Α ΄ Βραβείο Γιώργος Πολυχρονιάδης ,
Σάσα Μανέτα για τους στοίχους …
Έγινε χαμός , για πρώτη φορά ένας νεαρός Θεσσαλονικιός θριαμβεύει …
Σήμερα ίσως όλα αυτά να ηχούν παράταιρα .
Την εποχή όμως εκείνη χωρίς ίντερνετ , κινητά κλπ με δύο κανάλια και δυό ραδιόφωνα , όλα αυτά ήταν κάτι ανεπανάληπτο .
Τα χρόνια πέρασαν ο Γιώργος έφυγε από την Θεσσαλονίκη .
Το facebook όμως έκανε το θαύμα του .
Ανταμώσαμε εκεί και τότε μαθαίνω ότι μέναμε σχεδόν δίπλα στην Θεσσαλονίκη την εποχή εκείνη .
Η διαφορά της ηλικίας όμως , είναι μικρότερός μου δεν βοήθησε να γνωριστούμε από τότε .
Έστω και τώρα έγινε και μάλιστα τον είδα ολοζώντανο , ακμαίο , να μας θυμίζει τα ίδια τραγούδια , με την ίδια σχεδόν φωνή , σε ένα εκπληκτικό πρόγραμμα με παρέα καλλιτέχνες της εποχής εκείνης …
Έβγαλα με το κινητό μου αρκετές φωτογραφίες και video .
Θα ανεβάσω μερικά τα καλύτερα , για να πάρετε μια γεύση .
Έμαθα ότι το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα θα μεταφερθεί και στη Αθήνα σύντομα .
Για όσους θελήσουν να το ιδούν θα υπάρχει λύση …
Καθυστέρησα όμως .
Έστω και την τελευταία μέρα , τα κατάφερα .
Ο Γιώργος Πολυχρονιάδης ο παλιός γείτονας
και εσχάτως φίλος στο facebook με την παλιοπαρέα του με περίμενε .
Του τόχα υποσχεθεί άλλωστε ότι θα έρθω να τον γνωρίσω και από κοντά , μια και την Θεσσαλονίκη την άφησε ,
ελπίζω όχι για πάντα , για την πλανεύτρα Αθήνα .
Δεν φανταζόμουν όμως ότι το θέαμα θα μου πρόσφερε τόση συγκίνηση .
Θέλεις τα τραγούδια , θέλεις τα κείμενα , θέλεις τα κοστούμια , θέλεις ο χορός , θέλεις το κλίμα γενικά της παράστασης , έκανε ένα δάκρυ καυτό , πραγματικά καυτό να κυλήσει , για τη νιότη μας που πέρασε ανεπιστρεπτί .
Μετά την παράσταση στα παρασκήνια τον συνάντησα , τούδωσα συγχαρητήρια , αγκαλιαστήκαμε , φωτογραφηθήκαμε , συγκινηθήκαμε για ακόμη μια φορά .
Δεν ήταν τυχαία περίπτωση ο Γιώργος Πολυχρονιάδης .
Τα βραβεία του Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της ΔΕΘ από το ξεκίνημά του το 1962 ήταν μια Αθηναϊκή υπόθεση .
Ερχόταν τον Σεπτέμβρη οι καλλιτέχνες σάρωναν τα βραβεία και τα χρηματικά έπαθλα που τα συνόδευαν κι έφευγαν .
Το 1979 στο 18ο Φεστιβάλ όμως κάτι άλλαξε .
Ως συνήθως ήμασταν στην ώρα μας στις κερκίδες του Παλαί ντε Σπορ , ο Άλκης Στέας κι αυτός στο μικρόφωνο , η πολυμελής ορχήστρα με το μαέστρο στην θέση της .
Οι φίρμες είπαν τα τραγούδια τους , εμείς χειροκροτήσαμε όπως πάντα .
Και τότε ξαφνικά ακούστηκε από τα μεγάφωνα το άγνωστο μέχρι τότε όνομα Γιώργος Πολυχρονιάδης .
Από την άκρη της σκηνής φάνηκε ένας πολύ λεπτός , σεμνός νεαρός , χωρίς γραβάτα και κοστούμι όπως συνηθιζόταν τότε .
Φορούσε ένα λευκό ανοιχτό εμπρός πουκάμισο , με διπλωμένα δυο τρεις φορές τα μανίκια , λευκό επίσης καμπάνα παντελόνι και με μια κιθάρα στο ένα χέρι .
Πλούσιο κατάμαυρο μαλί , γένια , μουστάκια όπως η μόδα της εποχής επέβαλε.
Ήρθε στο κέντρο της ορχήστρας και κάθισε σε ένα ψηλό σκαμνάκι και περίμενε τον μαέστρο Σπύρο Παπαβασιλείου .
Η τεράστια ορχήστρα ξεκινά με τον ήχο μιας τρομπέτας και μετά ησυχία .
Ένα σόλο με την κιθάρα που θύμιζε σπανιόλικη μουσική και μετά…
- Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη γη μας ….
Αμάν , τι είναι πάλι αυτό , είπαμε αυθόρμητα …
Χειροκροτήματα πάρα πολλά στο Παλαί ντε Σπορ , έπειτα ησυχία μέχρι το τέλος .
Μετά ήρθε ο θρίαμβος .
Έγινε χαμός , χειροκροτήματα , κραυγές σφυρίγματα …
Το βραβείο του κοινού είχε ήδη δοθεί .
Το κανονικό δόθηκε με την λήξη του Φεστιβάλ και στο video που ανεβάζω φαίνεται και η απονομή του .
Ο Άλκης Στέας το ανακοινώνει .
- Ψηφίσαν 54 νομοί και το κοινό …
Α ΄ Βραβείο Γιώργος Πολυχρονιάδης ,
Σάσα Μανέτα για τους στοίχους …
Έγινε χαμός , για πρώτη φορά ένας νεαρός Θεσσαλονικιός θριαμβεύει …
Σήμερα ίσως όλα αυτά να ηχούν παράταιρα .
Την εποχή όμως εκείνη χωρίς ίντερνετ , κινητά κλπ με δύο κανάλια και δυό ραδιόφωνα , όλα αυτά ήταν κάτι ανεπανάληπτο .
Τα χρόνια πέρασαν ο Γιώργος έφυγε από την Θεσσαλονίκη .
Το facebook όμως έκανε το θαύμα του .
Ανταμώσαμε εκεί και τότε μαθαίνω ότι μέναμε σχεδόν δίπλα στην Θεσσαλονίκη την εποχή εκείνη .
Η διαφορά της ηλικίας όμως , είναι μικρότερός μου δεν βοήθησε να γνωριστούμε από τότε .
Έστω και τώρα έγινε και μάλιστα τον είδα ολοζώντανο , ακμαίο , να μας θυμίζει τα ίδια τραγούδια , με την ίδια σχεδόν φωνή , σε ένα εκπληκτικό πρόγραμμα με παρέα καλλιτέχνες της εποχής εκείνης …
Έβγαλα με το κινητό μου αρκετές φωτογραφίες και video .
Θα ανεβάσω μερικά τα καλύτερα , για να πάρετε μια γεύση .
Έμαθα ότι το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα θα μεταφερθεί και στη Αθήνα σύντομα .
Για όσους θελήσουν να το ιδούν θα υπάρχει λύση …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου