ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ : 2017_10_02 ΤΑ ΟΥΓΓΑΡΕΖΙΚΑ ΑΛΟΓΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΣΠΑΡΤΗΣ

2017_10_02 ΤΑ ΟΥΓΓΑΡΕΖΙΚΑ ΑΛΟΓΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΣΠΑΡΤΗΣ

Η πανέμορφη φωτογραφία είναι της κ. Daphne Tsakota που την επιγράφει

«Ο πατέρας μου όρθιος παλικαράκι κρατάει τα γκέμια του αλόγου»

Σε παλιότερη ανάρτηση για το διατηρητέο κτίσμα της οδού Σπάρτης με Παρασκευοπούλου ,

θυμήθηκα την χρήση της αυλής του για ένα διάστημα σαν σταύλο τέτοιων αλόγων με αυτά τα κάρα .

Έγραψα τότε το παρακάτω κείμενο που τόνιζα την τεράστια εντύπωση που μας προκαλούσαν σαν πιτσιρίκια , τα επιβλητικά αυτά άλογα .

Τα περιέγραψα τότε όσο μπορούσα καλύτερα και έψαξα για φωτογραφία τους αλλά δεν κατάφερα να βρω .

Τώρα το βλέπω μπροστά μου πανύψηλο όπως το θυμόμουν .

Βλέπω τα δυνατά του πόδια , την ατίθαση μεγάλη χαίτη του και την περήφανη κορμοστασιά του .

Τα αφεντικά τους τα στόλιζαν με δερμάτινα χαϊμαλιά με μικρά οστρογγυλά ορειχάλκινα κουδουνάκια και με γαλάζιες χάντρες που εντυπωσίαζαν όποιον τα κοιτούσε .

Θυμήθηκα το βαρύ ρωμαλέο βάδισμά τους , με το βίαιο πέταγμα των μπροστινών ποδιών που δεν έμοιαζε με των άλλων αλόγων , είχε μια ιδιαιτερότητα , μια υπερηφάνεια , μας κοίταζαν αφ υψηλού θαρρείς και περίμεναν να τα χειροκροτήσουμε , που έκαναν παρέλαση για μας με ιππέα παλιάς εποχής .

Τα ίδια ακριβώς άλογα χρησιμοποιούσαν και οι νεκροφόρες της εποχής εκείνης πριν αντικατασταθούν από αμερικάνικα μεγάλα διασκευασμένα κατάλληλα αυτοκίνητα .

Ποιό παλιά ήταν αυτά τα ίδια που έσερναν στην αρχή του 20ου αιώνα τα ιππήλατα τραμ της πόλης μας .

Δυστυχώς γι αυτά τα υπερήφανα άλογα η ανάγκη της εποχής επιφύλαξε μιά κακή μοίρα .

Τα ανάγκασε να κάνουν τις ποιό βαριές δουλείες που τα άλλα άλογα ήταν αδύνατον να εκτελέσουν .

Βέβαια για μας τα πιτσιρίκια της εποχής εκείνης εκτός από το να τα χαζεύουμε με θαυμασμό , ήταν και το καθημερινό μας παιχνίδι .

Τα περιμέναμε αργά το απόγευμα τα ζεστά καλοκαίρια για την βολτίτσα μας .

Με μια δική μας τεχνική σαλτάραμε πίσω στο κάρο κάνοντας μια ιδιόμορφη σκαλομαρία μέχρι να μας αντιληφθεί ο καραγωγέας και μας διώξει .

Στο παλιό μου κείμενο παρακάτω περιγράφω πως …

Πρωί πρωί ξεκινούσαν από εδώ και διέσχιζαν όλη την οδό Σπάρτης με εκκωφαντικό θόρυβο που τον προκαλούσαν χτυπώντας τα μεταλλικά τσέρκια στον χωματόδρομο με τις διάσπαρτες πέτρες .

Κατέβαιναν στην μοναδική ασφαλτοστρωμένη οδό της περιοχής την οδό Ευζώνων για να στρίψουν στην λιθόστρωτη με τις ράγες του τραμ τότε Β. Γεωργίου , όπου εκεί ο θόρυβος που προκαλούσαν ήταν ακόμη ποιο ισχυρός .

Αργότερα έμαθα, ότι πήγαιναν στο λιμάνι για μεταφορές βαρέων αντικειμένων δεδομένου ότι άδεια πήγαιναν το πρωί κι άδεια γυρνούσαν το βράδυ .

Οι οδηγοί τους στέκονταν όρθιοι στο κάρο κρατώντας με το ένα χέρι τα δερμάτινα γκέμια και με το άλλο χέρι το μακρύ καμτσίκι που το χρησιμοποιούσαν τακτικότατα για να δαμάσουν τα τεράστια ατίθασα άλογα .

Τα κάρα ήταν περίπου παρόμοια με το παρακάτω με την διαφορά ότι ήταν λίγο μακρύτερα και μεγαλύτερα με πολύ ποιό μεγάλα και δυνατά άλογα .

Τα περίφημα πανέμορφα μάλλον ουγγαρέζικα άλογα , είχαν πάρα πολύ δυνατά χοντρά και ψηλά τριχωτά πόδια και τεράστια καπούλια .

Υποθέτω ότι παρόμοια χρησιμοποιούσαν και στα ιππήλατα τραμ της Θεσσαλονίκης .

Τα παιδιά της γειτονιάς εντυπωσιασμένα από τα αυτά τεράστια άλογα τα περίμεναν κάθε απόγευμα να τα καμαρώσουν , όταν κατάκοπα γυρνούσαν πίσω στον σταύλο τους στην Σπάρτης και Παρασκευοπούλου και έμπαιναν στην αυλή από μια τεράστια σιδερένια πόρτα από πλευρά της Σπάρτης .

Ξεπέζευαν και τα οδηγούσαν σε ένα μικρό χαμηλό κτίσμα με κεραμίδια στο πίσω μέρος της αυλής για να διανυκτερεύσουν .

Νομίζω ότι το μικρό σπίτι αυτό ακόμη και σήμερα υπάρχει .

Βέβαια η πιτσιρικαρία δεν έχανε την ευκαιρία και σάλταρε στο πίσω μέρος του κάρου για τη απογευματινή βολτίτσα όταν ο καραγωγέας κουρασμένος και αφηρημένος δεν πολυπρόσεχε τι γινόταν πίσω του .

‘Όταν όμως το αντιλαμβανόταν το καμψίκι γυρνούσε πίσω και αντί για το άλογο χτυπούσε στον αέρα κάνοντας τον χαρακτηριστικό θόρυβο , σαν να έλεγε μαζέψτε τα γιατί η επόμενη καμψικιά θα είναι στην δική σας πλάτη αντί του αλόγου και δε ήταν να παίζει κανείς με τέτοια πράματα … »