Χτες ήταν η παγκόσμια ημέρα του Ραδιοφώνου .
Μου το θύμισε το fb με μια παλιότερη ανάρτησή μου .
Ραδιόφωνο , μια αγάπη που κρατάει χρόνια.
Ξεκίνησε όταν μικρό παιδάκι ο πατέρας μου λίγο πριν φύγει έφερε στο σπίτι ένα ραδιόφωνο .
Ήταν το Olympic made in USA μοντέλο 1940
της φωτογραφίας αγορασμένο από το κατάστημα του Εβραίου Κάστρο στην Τσιμισκή , ένα από τα ελάχιστα καταστήματα που πουλούσαν τέτοια είδη .
Ήταν το θαύμα της εποχής .
Εκστασιασμένος το άκουγα ώρες ολόκληρες καρφωμένο όπως ήταν σε ένα ξύλινο ραφάκι στον τοίχο , που κατασκεύασε ο κουμπάρος του ο Φάνης ο ξυλουργός .
Έψαχνα κυρίως το βράδυ που ανέβαινε η διάδοση οργώνοντας τα μεσαία όλους του Ελληνικούς επαρχιακούς σταθμούς κι όταν τους εύρισκα η χαρά μου ήταν μεγάλη .
Μεγαλύτερη ήταν όταν στα μεσαία άκουγα τους σταθμούς των γειτονικών χωρών , Σόφια , Βουκουρέστι , Βελιγράδι , Κάιρο , Αλεξάνδρεια , Λευκωσία , Ρώμη κι ακόμη την μακρινή Μόσχα που είχε ένα ισχυρότατο σταθμό .
Στα βραχέα η απόλαυση εκτοξευόταν σε απίστευτα ύψη με πολύ μεγαλύτερη άνεση έψαχνα σε μεγαλύτερες αποστάσεις σε άλλες ηπείρους Ασία , Αφρική , Αμερική .
Ήμουν και πολύ περίεργος , πολλές φορές όταν έλειπαν οι γονείς το ξεβίδωνα από πίσω το άνοιγα να δω τι υπάρχει μέσα .
Έβλεπα εκστασιασμένος τις ηλεκτρονικές λυχνίες που λαμπύριζαν βγάζοντας περίεργα χρώματα και αποχρώσεις .
Στην γειτονιά δεν υπήρχε άλλο κι όλοι περνώντας κοντοστέκονταν και άκουγαν την Βέμπο , τον Γούναρη , τον Μαρούδα …
Γλυκές αναμνήσεις ...
Μεγαλώνοντας άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο στο τεχνικό μέρος .
Είχα την τύχη ο πρώτος μου ξάδερφος ο Γιώργος να σπουδάζει τότε ραδιοτεχνίτης στον Ευκλείδη , όπου μια από τις υποχρεώσεις του μαθήματος ήταν η κατασκευή ενός ραδιοφώνου μέχρι το τέλος της χρονιάς .
Από κοντά κι εγώ παρακολούθησα με πραγματικό πάθος την βήμα βήμα την κατασκευή του μέχρι το τέλος της , όταν έγινε το θαύμα και το ραδιόφωνο λειτούργησε άψογα .
Από αυτόν έμαθα πολλά , η δίψα μου ήταν ακόρεστη .
Θυμάμαι το πρώτο δικό μου κατασκεύασμα ένα υποτυπώδες ραδιοφωνάκι με γαληνίτη .
Μια μικρή πετρούλα μεγέθους φασολιού με άγρια επιφάνεια σαν σεληνιακό πέτρωμα που ήταν το μοναδικό του εξάρτημα μια και το πέτρωμα αυτό είχε την φυσική ιδιότητα να κάνει φώραση των ραδιοφωνικών εκπομπών των μεσαίων κυμάτων .
Η κατασκευή ήθελε να σταθεροποιήσω πάνω σ ένα ξύλο τον γαληνίτη και δίπλα να καρφώσω ένα συρματάκι σαν έλασμα μεγέθους μερικών εκατοστών που κατέληγε σε μία κοινή καρφίτσα στερεωμένη καλά επάνω του .
Την καρφίτσα , με την πίεση που της εξασφάλιζε το σκληρό ελαστικό σύρμα μπορούσα να την κινώ με το χέρι πάνω στο γαληνίτη - φασολάκι και να παραμένει σταθερά αγκιστρωμένη .
Το μοναδικό αγοραστό εξάρτημα ήταν ένα μικρό μονό κρυσταλλικό ακουστικάκι , που τότε άρχισαν να έρχονται από την μακρινή Ιαπωνία αγορασμένο από την γνωστή στοά της Βασιλέως Ηρακλείου .Τότε όλα της τα καταστήματα της πουλούσαν τα πάντα με ότι είχε σχέση με ηλεκτρονικά .
Προσάρμοζα το ακουστικάκι κατάλληλα πάνω στο γαληνίτη και το θαύμα γινόταν .
Χωρίς μπαταρίες με μόνο την κίνηση με το χέρι της καρφίτσας πάνω στο άγρια επιφάνειά , εύρισκα το σημείο της πετρούλας όπου άκουγα καλύτερα τον σταθμό που έφερνε μαγικούς ήχους στο αυτί μου από τα δύο τοπικά ραδιόφωνα των μεσαίων κυμάτων του ΕΙΡ και της ΥΕΝΕΔ .
Η ποιότητα άθλια , αλλά εγώ φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν σε αίθουσα συναυλιών .
Την νύχτα που η διάδοση στα μεσαία ανέβαινε κατάφερνα να ακούω ακόμα και ξένους διπλανών χωρών σταθμούς .
Μαγεία …
Την φωτογραφία την πήρα από το διαδίκτυο . Το λευκό Olympic made I USA μοντέλο 1940 , υπάρχει ακόμη στο εργαστήριο μου σε περίοπτη θέση , που με λίγο ξεσκόνισμα είναι έτοιμο να λειτουργήσει πάλι …
Μου το θύμισε το fb με μια παλιότερη ανάρτησή μου .
Ραδιόφωνο , μια αγάπη που κρατάει χρόνια.
Ξεκίνησε όταν μικρό παιδάκι ο πατέρας μου λίγο πριν φύγει έφερε στο σπίτι ένα ραδιόφωνο .
Ήταν το Olympic made in USA μοντέλο 1940
της φωτογραφίας αγορασμένο από το κατάστημα του Εβραίου Κάστρο στην Τσιμισκή , ένα από τα ελάχιστα καταστήματα που πουλούσαν τέτοια είδη .
Ήταν το θαύμα της εποχής .
Εκστασιασμένος το άκουγα ώρες ολόκληρες καρφωμένο όπως ήταν σε ένα ξύλινο ραφάκι στον τοίχο , που κατασκεύασε ο κουμπάρος του ο Φάνης ο ξυλουργός .
Έψαχνα κυρίως το βράδυ που ανέβαινε η διάδοση οργώνοντας τα μεσαία όλους του Ελληνικούς επαρχιακούς σταθμούς κι όταν τους εύρισκα η χαρά μου ήταν μεγάλη .
Μεγαλύτερη ήταν όταν στα μεσαία άκουγα τους σταθμούς των γειτονικών χωρών , Σόφια , Βουκουρέστι , Βελιγράδι , Κάιρο , Αλεξάνδρεια , Λευκωσία , Ρώμη κι ακόμη την μακρινή Μόσχα που είχε ένα ισχυρότατο σταθμό .
Στα βραχέα η απόλαυση εκτοξευόταν σε απίστευτα ύψη με πολύ μεγαλύτερη άνεση έψαχνα σε μεγαλύτερες αποστάσεις σε άλλες ηπείρους Ασία , Αφρική , Αμερική .
Ήμουν και πολύ περίεργος , πολλές φορές όταν έλειπαν οι γονείς το ξεβίδωνα από πίσω το άνοιγα να δω τι υπάρχει μέσα .
Έβλεπα εκστασιασμένος τις ηλεκτρονικές λυχνίες που λαμπύριζαν βγάζοντας περίεργα χρώματα και αποχρώσεις .
Στην γειτονιά δεν υπήρχε άλλο κι όλοι περνώντας κοντοστέκονταν και άκουγαν την Βέμπο , τον Γούναρη , τον Μαρούδα …
Γλυκές αναμνήσεις ...
Μεγαλώνοντας άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο στο τεχνικό μέρος .
Είχα την τύχη ο πρώτος μου ξάδερφος ο Γιώργος να σπουδάζει τότε ραδιοτεχνίτης στον Ευκλείδη , όπου μια από τις υποχρεώσεις του μαθήματος ήταν η κατασκευή ενός ραδιοφώνου μέχρι το τέλος της χρονιάς .
Από κοντά κι εγώ παρακολούθησα με πραγματικό πάθος την βήμα βήμα την κατασκευή του μέχρι το τέλος της , όταν έγινε το θαύμα και το ραδιόφωνο λειτούργησε άψογα .
Από αυτόν έμαθα πολλά , η δίψα μου ήταν ακόρεστη .
Θυμάμαι το πρώτο δικό μου κατασκεύασμα ένα υποτυπώδες ραδιοφωνάκι με γαληνίτη .
Μια μικρή πετρούλα μεγέθους φασολιού με άγρια επιφάνεια σαν σεληνιακό πέτρωμα που ήταν το μοναδικό του εξάρτημα μια και το πέτρωμα αυτό είχε την φυσική ιδιότητα να κάνει φώραση των ραδιοφωνικών εκπομπών των μεσαίων κυμάτων .
Η κατασκευή ήθελε να σταθεροποιήσω πάνω σ ένα ξύλο τον γαληνίτη και δίπλα να καρφώσω ένα συρματάκι σαν έλασμα μεγέθους μερικών εκατοστών που κατέληγε σε μία κοινή καρφίτσα στερεωμένη καλά επάνω του .
Την καρφίτσα , με την πίεση που της εξασφάλιζε το σκληρό ελαστικό σύρμα μπορούσα να την κινώ με το χέρι πάνω στο γαληνίτη - φασολάκι και να παραμένει σταθερά αγκιστρωμένη .
Το μοναδικό αγοραστό εξάρτημα ήταν ένα μικρό μονό κρυσταλλικό ακουστικάκι , που τότε άρχισαν να έρχονται από την μακρινή Ιαπωνία αγορασμένο από την γνωστή στοά της Βασιλέως Ηρακλείου .Τότε όλα της τα καταστήματα της πουλούσαν τα πάντα με ότι είχε σχέση με ηλεκτρονικά .
Προσάρμοζα το ακουστικάκι κατάλληλα πάνω στο γαληνίτη και το θαύμα γινόταν .
Χωρίς μπαταρίες με μόνο την κίνηση με το χέρι της καρφίτσας πάνω στο άγρια επιφάνειά , εύρισκα το σημείο της πετρούλας όπου άκουγα καλύτερα τον σταθμό που έφερνε μαγικούς ήχους στο αυτί μου από τα δύο τοπικά ραδιόφωνα των μεσαίων κυμάτων του ΕΙΡ και της ΥΕΝΕΔ .
Η ποιότητα άθλια , αλλά εγώ φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν σε αίθουσα συναυλιών .
Την νύχτα που η διάδοση στα μεσαία ανέβαινε κατάφερνα να ακούω ακόμα και ξένους διπλανών χωρών σταθμούς .
Μαγεία …
Την φωτογραφία την πήρα από το διαδίκτυο . Το λευκό Olympic made I USA μοντέλο 1940 , υπάρχει ακόμη στο εργαστήριο μου σε περίοπτη θέση , που με λίγο ξεσκόνισμα είναι έτοιμο να λειτουργήσει πάλι …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου