ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1968 ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ Μ/Σ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ

 

ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1968 ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ Μ/Σ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ
ΣΤΗΝ ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ - ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
 

Μεγάλη Εβδομάδα του κορονοιού  περνάμε  .

Τέτοια μέρα 53 χρόνια πριν νέος υπάλληλος στην Μυτιλήνη μια λαχτάρα είχα ,

πως θα καταφέρω να εκμεταλλευτώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο  τις ελάχιστες μέρες αδείας που κατάφερα να εξασφαλίσω .

Είχα 3 επιλογές  να ταξιδέψω .

Με αεροπλάνο Μυτιλήνη - Αθήνα - Θεσσαλονίκη .

Με πλοίο της γραμμής Μυτιλήνη Πειραιά και μετά με  τραίνο Πειραιά – Θεσσαλονίκη .

Με το Μ/Σ Χαριτωμένη Μυτιλήνη – Θεσσαλονίκη της άγονης γραμμής που

 σε 26 ώρες μέσω Λήμνου πήγαινες  Θεσσαλονίκη .   

Την  πρώτη επιλογή την  απέκλεισα αμέσως , τα οικονομικά μου τότε ήταν σε πολύ κακή κατάσταση .

Η δεύτερη ήταν φτηνότερη και χρονοβόρα ήθελε δυο  μέρες και δυο επιστροφή και  μούμεναν μερικά 24ωρα στην Θεσσαλονίκη  .

Η νεανική αποκοτιά  μ΄ έκαναν να προτιμήσω την τρίτη επιλογή , που ήταν μεν  συντομότερη σε χρόνο και πολύ χαμηλότερη σε κόστος , αλλά όσοι ήξεραν με απέτρεπαν  να την κάνω .

Το Χαριτωμένη ήταν ένα πολύ μικρό σκάφος  57 Χ 8 μέτρα που είχε ναυπηγηθεί ως αλιευτικό  στα Γερμανικά  ναυπηγεία H.C. Stulcken Sohn του Αμβούργου το 1950 με το όνομα ALTELAND για Γερμανούς ιδιοκτήτες .

Το 1962 πουλήθηκε σε Ιταλούς και μετονομάστηκε σε GUASCO ,

το 1967  αγοράστηκε από τους αδελφούς Χατζηνικολάου μετασκευάστηκε , μετονομάστηκε σε ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ και δρομολογήθηκε στην επιδοτούμενη άγονη γραμμή Θεσσαλονίκης – Μυτιλήνης -  Ρόδου εξυπηρετώντας κι όλα τα υπόλοιπα νησιά του Βορείου Αιγαίου και Δωδεκανήσου μεταφέροντας κυρίως τοπικά προϊόντα ,  λάδι ελιές κλπ .

Στην μετασκευή απέκτησε και 4 καμπίνες των 2 επιβατών για να εξυπηρετεί την ελάχιστη επιβατική κίνηση που είχε αυτή  η  γραμμή .

Η απόφαση ελήφθη να ταξιδέψω για πρώτη φορά στη ζωή μου με τόσο μικρό σκάφος σε μια τόσο μεγάλη και δύσκολη διαδρομή .

Μου φαινόνταν  παιχνιδάκι θα κοιμόμουν την νύχτα , θα ξυπνούσα στην μοναδική στάση στη Λήμνο και σε 26 ώρες  θα βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη εντυπωσιάζοντας τους φίλους μου Μυτιληνιούς και φυσικά συγγενείς και φίλους στην Θεσσαλονίκη .

Δυστυχώς αυτοί που με απέτρεπαν από του να το κάνω επαληθεύτηκαν.

Ξεκινήσαμε απογευματάκι περάσαμε άνετα το στενό Μυτιλήνης - Μ. Ασίας βλέποντας τις απέναντι Τουρκικές ακτές με την νοσταλγία των χαμένων πατρίδων στο μυαλό και μετά ξανοιχτήκαμε στο Βόρειο Αιγαίο πέλαγος με κατεύθυνση την Μυρίνα της Λήμνου όπου θα φτάναμε νύχτα .

Το μικρό Μότορσιπ βαρυφορτωμένο με πάσης φύσεως εμπορεύματα άρχισε να ταλαντεύεται αλλά ήταν ανεκτό .

Είχε κι άλλους επιβάτες μέσα αλλά λίγο μ΄ ένοιαζε εγώ ζούσα τη περιπέτεια της ζωής μου .

Ανεβοκατέβαινα στο πλοίο από την πλώρη στην πρύμνη και χάζευα την αγριεμένη θάλασσα και το τοπίο που σιγά σιγά άρχισε να περιλαμβάνει μόνο θάλασσα .

Οι ακτές εξαφανίστηκαν μέσα στην αγριάδα τις θάλασσας το σούρουπο και την ομίχλη που είχε εν τω μεταξύ σχηματιστεί , μήνας Απρίλιος ακόμη κι εγώ  άρχισα λίγο να αγριεύομαι .

Μπήκα στην καμπίνα μου που την είχα μόνος κι είπα να ξαπλώσω λίγο .

Κάποια στιγμή ακούω ένα δειλό χτύπημα στην  πόρτα της καμπίνας  , ανοίγω .

Μέσα στο σούρουπο βλέπω ένα άνδρα απροσδιορίστου ηλικίας μου φάνηκε γύρω στα 60  .

Μου ζήτησε να περάσει μέσα ,μου συστήθηκε με το όνομά του και την ιδιότητά του ,  Βορειοελλαδίτης βουλευτής τάδε   .

Δεν είχα συνομιλήσει  ποτέ  με βουλευτή του Ελληνικού κοινοβουλίου που πριν ένα χρόνο το είχε καταργήσει η δικτατορία .

Μου έμοιαζε ταλαιπωρημένος , κουρασμένος και κομπιάζοντας σχεδόν κλαίγοντας μου μίλησε για την περιπέτειά του .

-          Είμαι ο τάδε Βουλευτής με συνέλαβαν νύχτα  στο σπίτι μου στην Αθήνα , με το ζόρι με άφησαν να φορέσω τα ρούχα μου , δεν μου επέτρεψαν να πάρω τίποτε μαζί μου ούτε τα φάρμακά μου . Σε παρακαλώ ειδοποίησε την κόρη μου να μου τα στείλει πάρε και το τηλέφωνό μου . Είμαι άρρωστος και έχω άμεση ανάγκη από αυτά . Ευτυχώς οι δύο χωροφύλακες που με συνοδεύουν είναι καλά παιδιά και μου επέτρεψαν να σου μιλήσω .

Συγκλονίστηκα , πολύ νέος εγώ , ήμουν παρών άθελά μου σε ένα από τα θλιβερότερα  γεγονότα της νεότερης Ελληνικής ιστορίας  .

Το ταξίδι των Πασχαλιάτικων διακοπών μου στην Θεσσαλονίκη άρχισε να αποκτά άλλο νόημα .

Μύριες όσες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου  .

Τι νάκανα , ένοιωθα τόσο αδύναμος να τον βοηθήσω στο δράμα που ζούσε .

Ένοιωθα κι ένοχος  να βλέπω να εκτυλίσσεται κάτι μπροστά μου και να μη μπορώ να κάνω τίποτε .

Με ευχαρίστησε με περισσή ευγένεια και πήγε στην καμπίνα του .

Προηγουμένως με ενημέρωσε ότι δεν θα πάμε απ΄ ευθείας στην Λήμνο , αλλά  προηγουμένως θα κάνουμε μια παράκαμψη και στάση στον Άγιο Ευστράτιο , στο μικρό αυτό άνυδρο νησάκι στο κέντρο του Αιγαίου όπου θα κατέβαινε .

Φτάσαμε σχεδόν μεσάνυχτα στον Αγίου Ευστράτιο , όπου λιμάνι δεν υπήρχε να πλευρίσει το σκάφος και  κατέβηκε από μια σκάλα κολλημένη στο πλευρό του Μ/Σ στην βάρκα που τον περίμενε κάτω στην  θάλασσα .

Με χίλια ζόρια τον κατέβασαν σχεδόν σηκωτό οι δυο χωροφύλακες και το πλήρωμα του Μ/Σ , γιατί από την τρικυμία υπήρχε κίνδυνος να ανατραπεί το μικρό βαρκάκι και να τον χάσουν μέσα στο βαθύ σκοτάδι .

Τον αποχαιρέτησα αμήχανα διαβεβαιώνοντας τον  ότι θα ειδοποιήσω τους δικούς του για τα φάρμακά του , σφίχτηκε η ψυχή μου  βλέποντας τον να απομακρύνεται μαζί με τους δύο συνοδούς χωροφύλακες για την εξορία του , στο διάσημο ως τόπο εξορίας νησάκι στο  κέντρο του Αιγαίου Πελάγους .

Είχα ακούσει  ότι υπήρχαν και πολλοί ακόμα εξόριστοι εκεί , χωρίς μόνιμες εγκαταστάσεις  αλλά έμεναν σε αντίσκηνα που τα βολόδερνε και τα ξέσκιζε ο παγωμένος αέρας .

Έκανα ώρες να συνέλθω από το σοκ  .

Από την μια το δράμα αυτού του άγνωστου σε μένα ανθρώπου και από την άλλη το δικό μου μια και η δική μου περιπέτειά τώρα άρχιζε .

Όλη η υπόλοιπη διαδρομή Άγιος Ευστράτιος – Λήμνος Θεσσαλονίκη ήταν ένα μαρτύριο .

Τα μποφόρ ανέβηκαν το μικρό πλοίο χοροπηδούσε σαν καρυδότσουφλο .

Άμαθος εγώ  έβλεπα τον λοστρόμο που είμασταν σχεδόν φίλοι από τα πολλά δέματα που μ΄ έφερνε από την Θεσσαλονίκη με ρούχα ,γλυκά , κουλουράκια από τους δικούς μου , άνετος να σκάει στα γέλια κι εγώ να βγάζω τ΄ άντερά  μου ακουμπώντας στην κουπαστή και στέλνοντας να φάνε τα ψάρια όλο το περιεχόμενο του στομαχιού μου .

Οι 26 ώρες έγιναν πάνω από  30 και έφτασα στην Θεσσαλονίκη διαλυμένος .

Μόνο η ζεστασιά της οικογένειάς μου και το κοριτσιού μου που με περίμενε  με αγωνία στο λιμάνι μ έκανε να ξεχάσω το περιπετειώδες αυτό ταξίδι .

Φυσικά κράτησα την υπόσχεση  που είχα δώσει  στον Βουλευτή  .

Τα λίγα 24ωρα πέρασαν γρήγορα και η επιστροφή αυτή τη φορά από τη  σωστή οδό , τέρμα οι ηρωισμοί .

Θεσσαλονίκη - Πειραιάς τραίνο  , Πειραιάς  Μυτιλήνη με το επιβατηγό Κολοκοτρώνης .

Ποτέ δεν ξέχασα αυτό το ταξίδι που με είχε συγκλονίσει ήταν κάτι που δεν το ξανάζησα αν και έκτοτε ταξίδεψα πάρα πολλές φοράς με πλοίο …

Προσπάθησα να βρω καμιά φωτογραφία της Χαριτωμένης αλλά δυστυχώς σε όσους καταλόγους Ελληνικών πλοίων έψαξα δεν βρήκα .

Μόνο πληροφορίες σχετικά με την ιδιοκτησία του και το στοιχεία κατασκευής του , που τις έγραψα παραπάνω .

Βρήκα όμως  μια φωτογραφία στη σελίδα των Γερμανικών ναυπηγείων  του Αμβούργου που το κατασκεύασε , ένα παρόμοιο που ίσως είναι η Χαριτωμένη ,

όταν ακόμη ψάρευε στην Βόρειο Θάλασσα με πλήρωμα Γερμανούς ψαράδες ,

χωρίς φυσικά τις μετασκευές που είχε υποστεί στην Ελλάδα …

Καλό Πάσχα 2021 …

2021_03_01 ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΑΝΟΙΞΗ

 2021_03_01 Επί τέλους Άνοιξη !

Ότι και αν κάνει ο Μάρτης , ο γδάρτης

και κακός παλουκοκαύτης ,

ο καιρός θα αλλάξει .

Γρήγορα γρήγορα το κόκκινο και λευκό κορδονάκι στο καρπό ,

μη μας κάψει ο ήλιος .

Παιδάκια το πιστεύαμε αυτό

και τρέχαμε στην μάνα μας να μας ετοιμάσει ένα

και να το φορέσουμε πρώτοι από όλη τη γειτονιά

και καμαρωτοί καμαρωτοί να το δείχνουμε στην παρέα .

Εδώ και χρόνια κι αυτό ξεχάστηκε μαζί με άλλα πολλά .

Όμως στην εποχή που ζούμε , όλοι ψάχνουν να βρουν κάτι να πουλήσουν σκαλίζοντας τις αναμνήσεις των ανθρώπων .

Έτσι κι εγώ βρήκα ένα βιομηχανοποιημένο προϊόν πραγματικά όμορφο , ίσως και Κινέζικο και τόστειλα 2.500 km με δεματάκι ..

ΟΙ ΡΑΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 Πριν δυο χρόνια ανακατασκευάζοντας ο Δήμος την οδό Αγίου Μηνά βρέθηκε μπροστά σε ένα αναπάντεχο εύρημα .

Οι ράγες της κάτω γραμμής του τραμ της Βενιζέλου - Αποθήκης που έστριβε σ εκείνο το σημείο αποκαλύφθηκαν μετά 60 χρόνια .

Αμέσως τα σχέδια της ανάπλασης άλλαξαν και πολύ σωστά συμπεριέλαβαν και τις γραμμές του τραμ .

Τώρα πλέον αποτελούν ένα κόσμημα για την πόλη .

Μένει ακόμη να επισκευάσουν ένα από τα εναπομείναντα τραμ και να το τοποθετήσουν επάνω στις πανέμορφες γυαλιστερές ράγες που τόσες αναμνήσεις μας έφεραν …

ΟΙ ΡΑΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Μεγάλη συγκίνηση …

Μετά 62 χρόνια τις ξανάδα …

Ήταν το 1957 , οι εργολάβοι είχαν πιάσει δουλειά

και ξήλωναν με πάθος τις ράγες του τραμ της Θεσσαλονίκης .

Ευτυχώς το πάθος τους σταμάτησε και για ένα άγνωστο λόγο άφησαν ένα τμήμα τους απείραχτο ,

εκεί στην μεγάλη στροφή της επιστροφής στην Τσιμισκή στο τέρμα της κάτω γραμμής

« Βενιζέλου - Αποθήκη »

στην οδό Αγίου Μηνά .

Πριν λίγο καιρό διάβασα κι είδα έκπληκτος φωτογραφίες από τις παλιές γραμμές του τραμ , εκεί που ο Δήμος αποφάσισε να εξωραΐσει τον δρόμο .

Στην αρχή άκουσα ότι θα τις ξηλώνουν .

Μετά φαίνεται το σκέφτηκαν καλύτερα , βοήθησαν σ αυτό οι αντιδράσεις του κόσμου κι αποφάσισαν να τις διατηρήσουν ,

μαζί με τους γύρω τους πανέμορφους κυβόλιθους .

Σήμερα κατέβηκα άφησα το Beverly δίπλα στον στον Άγιο Μηνά με τα άδεια καταστήματα και πήγα και τις ξανάδα μετά τόσες δεκαετίες …

Ήταν σαν να ξανάβλεπα κάποιο αγαπημένο πρόσωπο .

Μου ήρθε να τις χαϊδέψω να σκύψω να τις φιλήσω ,

όπως κάνουν οι ξενιτεμένοι όταν επιστρέφουν γέροι στην πατρίδα και φιλούν το άγιο χώμα .

Τις χάζευα ώρα δεν ξεκολλούσα το βλέμμα μου από πάνω τους .

Ήταν πανέμορφες , τις κοιτούσα από δω τις κοιτούσα από κει , μια τις έβλεπα ποιο στενές , μια ποιο φαρδιές ,

σκέφτηκα ότι ο λόγος ήταν , ότι τότε παλιά τις έβλεπα μ άλλα μάτια , τα νεανικά μου .

Το καταπληκτικό είναι ότι είναι σε άριστη κατάσταση .

Περιμένω να ολοκληρωθεί το έργο να τις δω και πάλι γυαλιστερές όπως παλιά , με τοποθετημένο επάνω τους ένα παλιό πράσινο βαγόνι τραμ καλοσυντηρημένο , με καλογυαλισμένα τα ορειχάλκινα χερούλια , τους λεβιέδες , το τιμόνι και το καμπανάκι να χτυπά με τον γνώριμο ήχο πατώντας με δύναμη το μοχλό στο πάτωμα , δίπλα στον τραμβαγιέρη όπως παλιά …

Το έργο από ότι φαίνεται προχωράει με ταχείς ρυθμούς και σύντομα ελπίζω να το δούμε ολοκληρωμένο .

Εγώ στο καθήκον, έβγαλα μπόλικες φωτογραφίες και διαλέγω μερικές …

Πριν από 2 χρόνια

Δείτε τις αναμνήσεις σας

George Kotsidis

20 Φεβρουαρίου 2019  · 

Κοινοποιήθηκε στ

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΩΡΓΗ ΣΤΟ ΣΕΙΧ ΣΟΥ

 ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΩΡΓΗ ΣΤΟ ΣΕΙΧ ΣΟΥ

Πως πέρασαν τόσα χρόνια …

Πριν ακόμη την κατασκευή του περιφερειακού , ήταν ο τακτικός σχεδόν καθημερινός περίπατος μας παρέα με το θηριώδες λυκόσκυλό μας τον Alf , που ξέδινε τρέχοντας ασταμάτητα ανάμεσα από τα πεύκα παρέα με τον αγαπημένο μικρό του φίλο .

Σήμερα Καθαρά Δευτέρα μετά πολλά χρόνια είπαμε να ξανάρθουμε μόνοι αυτή τη φορά χωρίς τον Alf με την παρέα του .

Αρκετός κόσμος , πολλά παιδάκια , χαρταετοί , με μπόλικη συννεφιά και λίγο αέρα .

Αρκετοί κατάφερναν και σήκωναν τον χαρταετό τους .

Αλλά τι να πω η ασχετοσύνη πολλών ήταν ολοφάνερη .

Πώς να ξέρεις να πετάξεις χαρταετό όταν στον κατασκευάζουν άλλοι και τον αγοράζεις έτοιμο .

Ο χαρταετός θέλει γνώση κι γνώση αποκτιέται μόνο αν τον κατασκευάσεις μόνος .

Θα πρέπει να διαλέξεις το λεπτό ανθεκτικό χρωματιστό χαρτί ,

τα δυνατά ολόισια λεπτά καλάμια ,

και τον λεπτό ελαφρύ αλλά δυνατό σπάγκο .

Στην κατασκευή θα πρέπει να ξέρεις να φτιάχνεις με σωστές αναλογίες την καλοδουλεμένη αλευρόκολλα , θα πρέπει να προσέξεις τα ζύγια που θα πρέπει νάναι τέλεια ρυθμισμένα και μονταρισμένα .

Η ουρά θα πρέπει νάναι πυκνή και τόση όση αντέχει το σκαρί σου και ο άνεμος που θα αντιμετωπίσεις .

Αλλιώς θα βλέπεις όπως σήμερα είδα πολλούς ταλαίπωρους μπαμπάδες ,

να ταλαιπωρούν τα παιδάκια τους .

Τα καημένα με λαχτάρα κρατούσαν στα τρεμάμενα από αγωνία χεράκια τους ,

το σπάγκο περιμένοντας τον χαρταετό τους να πετάξει και να νιώσουν την χαρά να τους τραβάει ψηλά και δυνατά σαν να θέλει να τα ανεβάσει ψηλά και θα τα πάρει μαζί του σε μιά ονειρεμένη πτήση σαν του Πήτερ Παν .

Ο χαρταετός όμως δεν είναι εύκολη υπόθεση , θέλει τέχνη και πετάει θαυμάσια και με πολύ λίγο αέρα .

Θα πρέπει πρώτα πρώτα να βρεις το κατάλληλο σημείο που θα έχει τον ιδανικό αέρα .

Αυτός θα σε βοηθήσει να τον ανεβάσεις ψηλά εκεί όπου κατοικοεδρεύουν τα ισχυρά ρεύματα αέρα , ώστε να τον φέρεις κατακόρυφα σχεδόν πάνω από το κεφάλι σου , δηλαδή να τον καντηλιάσεις όπως συνηθίζαμε να λέμε τότε .

Τότε θα ετοιμάσεις ένα χάρτινο τηλεγράφημα από εκείνα τα παλιά

και θα το στείλεις ψηλά στην κορυφή του χαρταετού να του πεις φίλε χαρταετέ μου όλα καλά .

Με χαρά είδα στο Νόησις πριν μέρες να υπάρχει εργαστήριο κατασκευής χαρταετού και αυτό πολύ με ενθουσίασε .

Σήμερα στην πηγή του Μπάρμπα Γιώργη με τα πολλά τραπέζια και ξύλινα σκεπαστά που δυστυχώς ήταν ασυντήρητα , αρκετοί είχαν στήσει το πατροπαράδοτο τσιμπούσι με τα σαρακοστιανά εδέσματα για το γιορτασμό της Θεσσαλονικιώτικης Καθαράς Δευτέρας κι όχι τα κούλουμα που πριν μερικά χρόνια μας μόστραραν τα κανάλια της πρωτεύουσας …

ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ OLYMPIC 1940

 

Ραδιόφωνο Olympic made I USA μοντέλο 1940

Χτες ήταν η παγκόσμια ημέρα του Ραδιοφώνου .

Μου το θύμισε το fb με μια παλιότερη ανάρτησή μου .

Ραδιόφωνο , μια αγάπη που κρατάει χρόνια.

Ξεκίνησε όταν μικρό παιδάκι ο πατέρας μου λίγο πριν φύγει έφερε στο σπίτι ένα ραδιόφωνο .

Ήταν το Olympic made in USA μοντέλο 1940

της φωτογραφίας αγορασμένο από το κατάστημα του Εβραίου Κάστρο στην Τσιμισκή , ένα από τα ελάχιστα καταστήματα που πουλούσαν τέτοια είδη .

Ήταν το θαύμα της εποχής .

Εκστασιασμένος το άκουγα ώρες ολόκληρες καρφωμένο όπως ήταν σε ένα ξύλινο ραφάκι στον τοίχο , που κατασκεύασε ο κουμπάρος του ο Φάνης ο ξυλουργός .

Έψαχνα κυρίως το βράδυ που ανέβαινε η διάδοση οργώνοντας τα μεσαία όλους του Ελληνικούς επαρχιακούς σταθμούς κι όταν τους εύρισκα η χαρά μου ήταν μεγάλη .

Μεγαλύτερη ήταν όταν στα μεσαία άκουγα τους σταθμούς των γειτονικών χωρών , Σόφια , Βουκουρέστι , Βελιγράδι , Κάιρο , Αλεξάνδρεια , Λευκωσία , Ρώμη κι ακόμη την μακρινή Μόσχα που είχε ένα ισχυρότατο σταθμό .

Στα βραχέα η απόλαυση εκτοξευόταν σε απίστευτα ύψη με πολύ μεγαλύτερη άνεση έψαχνα σε μεγαλύτερες αποστάσεις σε άλλες ηπείρους Ασία , Αφρική , Αμερική .

Ήμουν και πολύ περίεργος , πολλές φορές όταν έλειπαν οι γονείς το ξεβίδωνα από πίσω το άνοιγα να δω τι υπάρχει μέσα .

Έβλεπα εκστασιασμένος τις ηλεκτρονικές λυχνίες που λαμπύριζαν βγάζοντας περίεργα χρώματα και αποχρώσεις .

Στην γειτονιά δεν υπήρχε άλλο κι όλοι περνώντας κοντοστέκονταν και άκουγαν την Βέμπο , τον Γούναρη , τον Μαρούδα …

Γλυκές αναμνήσεις ...

Μεγαλώνοντας άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο στο τεχνικό μέρος .

Είχα την τύχη ο πρώτος μου ξάδερφος ο Γιώργος να σπουδάζει τότε ραδιοτεχνίτης στον Ευκλείδη , όπου μια από τις υποχρεώσεις του μαθήματος ήταν η κατασκευή ενός ραδιοφώνου μέχρι το τέλος της χρονιάς .

Από κοντά κι εγώ παρακολούθησα με πραγματικό πάθος την βήμα βήμα την κατασκευή του μέχρι το τέλος της , όταν έγινε το θαύμα και το ραδιόφωνο λειτούργησε άψογα .

Από αυτόν έμαθα πολλά , η δίψα μου ήταν ακόρεστη .

Θυμάμαι το πρώτο δικό μου κατασκεύασμα ένα υποτυπώδες ραδιοφωνάκι με γαληνίτη .

Μια μικρή πετρούλα μεγέθους φασολιού με άγρια επιφάνεια σαν σεληνιακό πέτρωμα που ήταν το μοναδικό του εξάρτημα μια και το πέτρωμα αυτό είχε την φυσική ιδιότητα να κάνει φώραση των ραδιοφωνικών εκπομπών των μεσαίων κυμάτων .

Η κατασκευή ήθελε να σταθεροποιήσω πάνω σ ένα ξύλο τον γαληνίτη και δίπλα να καρφώσω ένα συρματάκι σαν έλασμα μεγέθους μερικών εκατοστών που κατέληγε σε μία κοινή καρφίτσα στερεωμένη καλά επάνω του .

Την καρφίτσα , με την πίεση που της εξασφάλιζε το σκληρό ελαστικό σύρμα μπορούσα να την κινώ με το χέρι πάνω στο γαληνίτη - φασολάκι και να παραμένει σταθερά αγκιστρωμένη .

Το μοναδικό αγοραστό εξάρτημα ήταν ένα μικρό μονό κρυσταλλικό ακουστικάκι , που τότε άρχισαν να έρχονται από την μακρινή Ιαπωνία αγορασμένο από την γνωστή στοά της Βασιλέως Ηρακλείου .Τότε όλα της τα καταστήματα της πουλούσαν τα πάντα με ότι είχε σχέση με ηλεκτρονικά .

Προσάρμοζα το ακουστικάκι κατάλληλα πάνω στο γαληνίτη και το θαύμα γινόταν .

Χωρίς μπαταρίες με μόνο την κίνηση με το χέρι της καρφίτσας πάνω στο άγρια επιφάνειά , εύρισκα το σημείο της πετρούλας όπου άκουγα καλύτερα τον σταθμό που έφερνε μαγικούς ήχους στο αυτί μου από τα δύο τοπικά ραδιόφωνα των μεσαίων κυμάτων του ΕΙΡ και της ΥΕΝΕΔ .

Η ποιότητα άθλια , αλλά εγώ φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν σε αίθουσα συναυλιών .

Την νύχτα που η διάδοση στα μεσαία ανέβαινε κατάφερνα να ακούω ακόμα και ξένους διπλανών χωρών σταθμούς .

Μαγεία …

Την φωτογραφία την πήρα από το διαδίκτυο . Το λευκό Olympic made I USA μοντέλο 1940 , υπάρχει ακόμη στο εργαστήριο μου σε περίοπτη θέση , που με λίγο ξεσκόνισμα είναι έτοιμο να λειτουργήσει πάλι …