2016_09_22 ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ...

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ...
Έχει μερικές δεκαετίες που έφυγα για πάντα από την παλιά μου γειτονιά .
Οι πολυκατοικίες που αντικατέστησαν τα παλιά διόροφα στα Εβραίϊκα της Αγίας Τριάδας , έκαναν την γειτονιά μας ακατοίκητη από νορμάλ ανθρώπους .
Θάπρεπε να μη ήξερες τι προϋπήρχε για να ανεχθείς την νέα κατάσταση .
Οι παλιοί κάτοικοι έφυγαν σχεδόν όλοι και η περιοχή κατοικήθηκε ξανά από νέους .
Εκεί που έμεναν μερικές δεκάδες άντε εκατοντάδες σήμερα μένουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι καθ ύψος .
Όμως παρά το χάλι και την αθλιότητα που κατάντησαν οι αχόρταγοι εργολάβοι την όμορφη και ήσυχη γειτονιά μου ,
εν τούτοις για μένα παραμένει η γειτονιά μου , η γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα και γι αυτό πάντα θα με συγκινεί .
Έτσι όταν μου δίδεται η ευκαιρία δεν την αφήνω να πάει χαμένη την περπατάω ξανά όπως παλιά , ψάχνω να δω γωνιές της , τι απέμεινε από τότε .
Σήμερα ήταν ημέρα της μηνιάτικης συνάντησης για πρωινό καφέ στο Βυζαντινό των αποφοίτων κυριών του Β´ Γυμνασίου Θηλέων , δεν λέω ποιάς χρονιάς πρέπει νάμαστε διακριτικοί σ αυτά .
Έτσι αφού άφησα την XYL με τις συμμαθήτριές της βρήκα την ευκαιρία κι έκανα την βόλτα μου στα στενά της .
Σήμερα με την απεργία του ΟΑΣΘ οι δρόμοι πηγμένοι και δυστυχώς μόνο παπάκια μπορούν και κυκλοφορούν άνετα .
Βέβαια περπατώντας στα στενά δεν έχω την απαίτηση να βρώ κάποιον που να με χαιρετήσει .
Θάταν παράλογο μετά τόσα χρόνια που έχω φύγει τρομαγμένος από από την ¨ ευλογία ¨ της τσιμεντοποίησης και της ανάπτυξης , σχεδόν μισός αιώνας είναι αυτός .
Όμως εγώ αμετανόητος πάντα ελπίζω ότι θα βρώ κάποιον που θα μου πεί
- Πως από δω παλιέ μου γείτονα ...
Δυστυχώς δεν είχα την τύχη αυτή σήμερα κι έτσι προχώρησα με το Beverly λίγο ποιό κάτω στο καφενείο που συχνάζουν οι παλιοί μου γείτονες , δηλαδή όσοι απέμειναν , στην γωνία Αγίας Τριάδος και της παλιάς οδού Μακεδονίας .
Σήμερα δεν θυμάμαι πως την μετονόμασαν αλλά πολύ λίγο με ενδιαφέρει , εγώ Μακεδονίας την ξέρω και δεν έχω διάθεση να μάθω το νέο όνομά της .
Έχει καταντήσει η παλιά άνετη γειτονία με τα μονόροφα και διόροφα να έχει σήμερα με τα πολύοροφα τέτοια ελλειψη χώρου ,
ώστε ένα σκουτεράκι να κάνω αμάν μέχρι να βρώ κάπου να το άκουμπίσω .
Βρήκα θέση ευτυχώς στην Αμαλίας με Αγίας Τριάδος δίπλα στο παλιό στιλβωτήριο του Μάνθου , σήμερα κι αυτο δεν υπάρχει και προχώρησα προς το καφενείο .
Δυστυχώς τζίφος κι εκεί , έριξα μια γρήγορη ματιά μέσα κανείς γνωστός , μόνο ένας σιωπηλός ταβλαδόρος μούριξε μια γρήγορη ματιά απορροφημένος από τις ζαριές του και έςκυψε και συνέχισε .
- Ντόρτια , παίζε και μη χαζεύεις του λέει ο αντίπαλος ...
Τι κάνουμε τώρα ...
Τι κάνουμε !
Μα μιά βόλτα στα στενά , τι το καλύτερο , να δω ξανά τι απέμεινε από τα παλιά σπίτια , έχω 1,5 ώρα μπροστά μου ,έχω και το 4s το κινητό μου να ρίξω και καμιά φωτογραφία .
Πρώτο παλιό σπίτι που συνάντησα και μάλιστα άριστα συντηρημένο 100 μέτρα ποιό κάτω το διόροφο στην Λεωφόρο Στρατού με Στρ. Ν. Λιούμπα .
Καινούργια ονομασία κι αυτή άγνωστη σε μένα .
Τι όμορφα συντηρημένο που είναι !
Να σκεφτείς ότι δεν ήταν από τα σπουδαία σπίτια της γειτονιάς .
Κι όμως μπροστά στην γύρω ασκήμια μοιάζει διαμάντι ...
Θυμήθηκα από κάτω το Καφεκοπτείο του Αρμένου ιδιοκτήτου που ο καφές του που σιγοψηνόταν σου έσπαγε την μύτη όταν περνούσες από το πεζοδρόμιο και δεν ήθελες να ξεκολλήσεις .
Βλέπω απέναντι ψάχνοντας να δω την περίφημα Ταβέρνα ¨ Τα Θύματα ¨ αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κι αυτή .
Στη θέση της πολυκατοικία με σουβλατζήδικο .
με τους μόνιμους θαμώνες του τους περίφημους λεχρίτες .
Το μιαλό μου αμέσως πήρε χίλιες στροφές και έφερε πίσω στην μνήμη τους περίφημους κρασοπατέρες που σύχναζαν εκεί τους λεχρίτες .
Πόσες ιστορίες μπορεί κανείς να θυμηθεί για τους υπέροχους αυτούς ανθρώπους αυτούς που σύχναζαν εκεί και που αργότερα μετακόμισαν μαζί με τα όργανά τους σε μια ημιυπόγειο Ταβέρνα σε μια πολυκατοικίας στην Οδό Σερρών λίγο ποιό πάνω από το Θεαγένειο .
Άλλη φορά όμως γι αυτούς θα μιλήσω , γιατί άφησαν ιστορία ολόκληρη πίσω τους , ένα μύθο που μέχρι και σήμερα ακόμη συντηρείται .
Συνέχισα ποιό κάτω στην Λεωφόρο Στρατου ψάχνοντας μη τυχόν δω κανένα παλιό σπίτι που μου είχε διαφύγει .
Δυστυχώς η Αετορράχης προς τα κάτω και προς τα πάνω που αλλάζει ονομαςία όλη χτισμένη μέχρι ψηλά τον ουρανό .
Θυμήθηκα το παλιό στην Λ. Στρατου με την αιώνια κατάληψη .
Το βρήκα όπως ακριβώς το ήξερα ,
Η υπερυψωμένη αυλή με τα ψηλά κάγκελα βγαλμένα ποιός ξέρει από ποιόν από την θέση τους και τα τουλάχιςτον 10-12 πλατιά σκαλιά που σε ανέβαζαν στο επίπεδό της ξυλωμένα κι αυτά ,
που ζοριζόμασταν πιτςιρικάδες να τα ανέβουμε όταν θέλαμε να πούμε τα κάλαντα στην γειτόνισα .
Το φωτογράφησα κι αυτο ...
Και συνέχισα .
Κάτι θυμήθηκα όμως και έστριψα δεξιά κάτω προς την θάλασσα στην Σαρανταπόρου .
Λες να υπάρχει ακόμη το σπίτι του συμμαθητή μου στο 12ο Δημοτικό του Γιώργου Ακριτίδη , η Μπούλαρου , αυτό ήταν το παρατσούκλι του .
Όταν τον φώναζες Γιώργο δεν σ άκουγε αλλά Μπούλαρε σίγουρα σε άκουγε .
Ήταν στη θέση του μιά χαρά ακατοίκητο αλλά καλοστεκούμενο .
Με λίγη συντήρηση θα τα κατάφερνε να στεγάσει στην άνεση του μια και δυό οικογένειες .
Ποιός να ξέρει τι να κρύβει πίσω του η εγκατάλειψη του ?
Ήταν ένα από τα νεότερα της γειτονιάς περίπου του μεσοπολέμου , γιατι σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ηταν των αρχών του αιώνα η λίγο νεώτερα .
Ξεχώριζε αμέσως πρώτα πρώτα απο τα παντζούρια .
Τότε που χτίστηκε ηταν της μόδας τα Γαλλικού τύπου .
Όλα σχεδόν τα άλλα σπίτια είχαν τα Γερμανικού τύπου χοντροκομμένα αλλά υπέροχα με τις κινούμενες γρίλιες τους που τα έζησα στο δικό μας σπίτι και δεν τα άλλαζα με τίποτε .
Όταν τα μισάνοιγα το καλοκαίρι κουβαλούσαν ένα υπέροχο δροσερό αεράκι και σκίασαν ταυτόχρονα , χωρίς να χρειαστεί να ανοίξουν ολόκληρα .
Δυστυχώς αυτά δεν υπάρχουν πλέον που ήταν ιδανικά για τις καιρικές συνθήκες θερμοκρασίας της πόλης μας .
Το σπίτι του Μπούλαρου είχε στην πλαϊνή αυλή με την σιδερόπορτα και την μεταλλική σκάλα υπηρεσίας .
Τότε πολλά σπίτια είχα τις υπηρεσίες τους μικρά κοριτσάκια από το χωριό που έκαναν τις παραδουλευτρες στα πλουσιόσπιτα .
Η σιδηροκατασκευή ακλόνητη στην θέση της περιμένει ένα πέρασμα με μίνιον και δυο χέρια λαδομπογιά για να ξαναζωντανέψει .
Πω πω γέμισε πάλι η σελίδα ..
Σταματώ δεν θα μου δεχθεί το Facebook μεγαλύτερη σε μέγεθος την ανάρτηση , θα συνεχίσω άλλη μέρα τα υπόλοιπα σπίτια που συνάντησα καταλήγοντας δυστυχώς χωρίς ίχνος ντροπής στον Αβέρωφ .
Εκεί χτύπησα και αποτελείωσα ένα καταπληκτικό βαρυφορτωμένο με όλα τα καλούδια του κυπελλάκι παγωτό ντοτουρμά για να πάνε τα φαρμάκια της παλιοζωής κάτω .
Τίποτε δεν άλλαξε ήταν υπέροχο όπως παλια ....

2016_09_17 Η ΕΚΘΕΣΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ...

Η ΕΚΘΕΣΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ...

Για τα παιδιά της δικής μου γενιάς η Έκθεση ήταν κάτι ξεχωριστό.
Μετά τους δυό μεγάλους πολέμους έφτασε η στιγμή
, εξαγγέλθηκε η επανέναρξή της .
Πολύ μικροί ακόμη με ανυπομονησία περιμέναμε να δούμε το θαύμα όπως η παιδική φαντασία μας έπλαθε .
Και το θαύμα έγινε πραγματικότητα ...
Έκπληκτα τα μάτια μας αντίκρισαν τα πράματα και τα θάματα που έφερε μαζί της .
Μπροστά στην σημερινή ήταν φυσικά πολύ πολύ λιγότερο εντυπωσιακή .
Όμως την δεκαετία του 50 τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά .
Η Θεσσαλονίκη δεν ήταν αυτή που ξέρουμε .
Μια μικρή πόλη στην επαρχία κι ας την λέγαν συμπρωτεύουσα με καμιά 200 χιλιάδες κατοίκους και ελάχιστα αυτοκίνητα.
Πολυκατοικίες δεν υπήρχαν , δεν είχε ξεκινήσει η περίφημη ανοικοδόμηση που διέλυσε στην κυριολεξία την ομορφιά της με την λεωφόρο των Εξοχών στις δόξες της.
Όλα τα παλιά αρχοντικά με τους τεράστιους κήπους πλάι στον Θερμαϊκό και τις βαρκούλες των ιδιοκτητών δεμένες στις ατομικές ξύλινες σκάλες τους .
Το μπάζωμα κι αυτό δεν είχε αρχίσει ακόμη κι η Θεσσαλονίκη μοσχοβολούσε τα απογεύματα από το ιώδιο που η αύρα της θάλασσας έφερνε παρέα με την μπουκαδούρα .
Τα τράμ στρίγκλιζαν στις ράγες τους μεταφέροντας τους επιβάτες της πάνω γραμμής με το χαρτόνι μπροστά που έγραφε ¨ ΕΚΘΕΣΙΣ ¨ .
Ο κόσμος δειλά δειλά άρχισε να την επισκέπτεται μη ξέροντας τι θα δει και με ενθουσιασμό αργότερα κατέκλυζε κάθε βράδυ την φωτεινή πολιτεία των 22 ημερών .
Διψασμένοι για κάτι καινούργιο οι Θεσσαλονικείς την λάτρεψαν .
Σεπτέμβρης ίσον Έκθεσις έλεγαν ...
Τεράστια μοντέρνα περίπτερα , εκθέματα καταπληκτικά , χιλιάδες επισκέπτες , φώτα , λούνα Πάρκ , ακροβατικά , πυροτεχνήματα , μαύρη μπύρα , παζάρι κόσμος , κόσμος και παιδιά κυρίως παιδιά .
Τι ευτυχία , τι χαρά , τι γλέντι για τα παιδιά .
Είμασταν τυχεροί γιατί μέναμε πολύ κοντά στην Αγία Τριάδα δυό στάσεις δρόμο .
Έτσι η παλιοπαρέα δεν είχε πρόβλημα κάθε μέρα και τις 22 μέρες από το πρωί ποδαρόδρομο και στην Έκθεση .
Το πρόβλημα εισόδου με το δυσβάσταχτο για το μικρό χαρτζιλίκι μας κόστος το είχαμε λύσει .
Εφευρίσκαμε χίλιους τρόπους να μπαίνουμε τζάμπα .
Θα χρειαζόταν σελίδες για να τους περιγράψω .
Στην αρχή κλαψουρίζοντας παρακαλούσαμε τον υπάλληλο να μας αφήσει να μπούμε δωρεάν ,
άλλες φορές κολλούσαμε σε ένα επισκέπτη και μπαίναμε μαζί του στο ένα δόντι του τουρνικέ παριστάνοντας το παιδί του
κι άλλες φορές βρίσκαμε κανένα γνωστό που εργαζόταν προσωρινά τις 22 μέρες και έβαζε με δόξα και τιμή όλη την παρέα από την μεγάλη πόρτα της εξόδου παρακάμπτοντας τα τουρνικέ .
Αν όλα αυτά τα κόλπα δεν έπιαναν βάζαμε μπροστά τα μεγάλα μέσα ,
δηλαδή στην μεγάλη διπλή πόρτα της εξόδου όταν χρειαζόταν να ανοίξει για λίγο κάναμε ηρωικά γιουρούσια και πιτσιρικάδες όπως είμασταν γινόμασταν καπνός και άντε να μας πιάσουν .
Αν τολμούσαν να μας κυνηγήσουν εύρισκε ευκαιρία η υπόλοιπη τσακαλοπαρέα να μπει ανέτως .
Το τελευταίο αποκούμπι αν όλα αυτά τα κόλπα δεν έπιαναν ήταν τα σίδερα ,
δηλαδή τα κάγκελα που την εποχή εκείνη ήταν ψηλά 2 μέτρα με κατακόρυφα σίδερα διαμέτρου 2 εκατοστών περίπου επάνω σε ένα μικρό τοιχάκι ενός μ. περίπου .
Οι δυνατότεροι από εμάς σαν μασίστες τα έπιαναν με τα δυό τους χέρια και σιγά σιγά τα άνοιγαν .
Ο κανόνας για να περάσεις μέσα στην Έκθεση ηταν ,
πέρασε μέσα το κεφάλι . ήσουν μέσα στον παράδεισο .
Ένας ένας οι πιτσιρικάδες έμπαιναν από το λυγισμένο κάγκελο.
Όταν μας έπαιρναν χαμπάρι οι φύλακες ήταν ήδη αργά , η παρέα είχε εξασφαλίσει ήδη την δωρεάν είσοδο .
Έτρεχαν γρήγορα γρήγορα και τα ίσιωναν μέχρι την επόμενη παρέα πιτσιρικάδων που την είχε στημένη παραπέρα .
Όταν μπαίναμε μέσα στο παράδεισό μας ευτυχισμένοι επιδιδόμασταν σε πολλές ευγενείς δραστηριότητες .
Πρώτα περνούσαμε από όλα τα περίπτερα κυριολεκτικά τα ξεσκονίζαμε .
Ξέραμε τα πάντα για όλα .
Έπειτα άρχιζε το μάζεμα των προσπέκτους που ήταν ίσως η μεγαλύτερη απόλαυση μας .
Έπρεπε να τα έχουμε όλα κι αν κανένα μας έλειπε έπρεπε κατεπειγόντως την επόμενη φορά να το αποκτήσουμε .
Τα σπίτια γέμιζαν βουνά χαρτιά οι μαμάδες φώναζαν κι εμείς απειλούσαμε , μη τα αγγίζετε .
Το Λούνα Πάρκ , τα πυροτεχνήματα , τα ακροβατικά κι αργότερα τα φεστιβάλ τραγουδιού και κινηματογράφου μας έκαναν να ξημεροβραδιαζόμαστε .
Κάποτε οι 22 μέρες τέλειωναν .
Μας έπιανε κατάθλιψη .
Η παρηγοριά μας πλέον ήταν τα έντυπα που για μήνες ταχτοποιούσαμε και παίζαμε μ αυτά ότι μπορούσε κανείς να φανταστεί .
Τα σχολιά άρχιζαν οι μαμάδες με το καλό η με το κακό μας έστρωναν στην δουλειά μέχρι την επόμενη έκθεση σε ένα χρόνο και με μας να διηγούμαστε τα κατορθώματά μας στις άλλες παρέες κοκκορευόμενοι για τις καλύτερες δικές μας επιδόσεις στο τζάμπα και στα έντυπα ...
Κι η Έκθεση μεγάλωνε , μαζί με την Θεσσαλονίκη κι εμάς .
Αύριο το πρωί τελευταία Κυριακή θα επισκεφτώ για ακόμη μια φορά την Έκθεση , μας έγινε συνήθεια πλέον .
Κάτι όμως μέσα μου βαθιά νοσταλγικά με τρώει σαν σαράκι σαν και μου λέει με όση δύναμη έχει , εμπρός τρέχα μη κολώνεις άνοιξε ένα κάγκελο με τα χέρια σου , βάλε μέσα το κεφάλι σου κι αν χωράει , μετά μη φοβάσαι δώσε μιά ώθηση δυνατά και τρύπωσε μέσα τζάμπα στον παράδεισό σου , στην Έκθεση ...

...Η παλιά είσοδος της από την ΧΑΝΘ με τους δύο πύργους της και το τραμ να περνά ακριβώς
από μπροστά της ...

2016_08_16 ΧΑΝΙΩΤΗ 2016

 2016_08_16 ΧΑΝΙΩΤΗ 2016

Εκεί που σκεπτόμουν να γράψω κάτι παρόμοιο, 

μου ήρθε το προπέρσινο κείμενο .
Βρε συ τι να παιδεύομαι ,
αυτά περίπου ήθελα να γράψω . μια και σχεδόν τίποτε δεν έχει αλλάξει .
Μόνη διαφορά ότι επί τέλους η κοινότητα , η Δήμος της περιοχής ,
κατάλαβε το λάθος της και δεν έδωσε φέτος άδεια σε ένα επαγγελματία ομπρελά
και τον έστειλε λίγο ποιό εκεί δίπλα στο μπαρ ¨ Μόλος ¨
του γνωστού τηλεαστέρα Κανάκη ,
όπου η Ελληνική κυρίως νεολαία τα δίνει όλα .
Εκεί θα δεις την Ελληνική παραγωγή σε νιάτα και ομορφιά , βεντετιλίκι κλπ ,
είναι κάτι σαν την ¨ Ψαρού ¨ της Μυκόνου .
Έτσι η αμμουδιά εδώ εμπρός έχει αναπνεύσει από την ασφυκτική πίεση .
Η θάλασσα φέτος το ίδιο κρυστάλλινη , γαλήνια και ζεστή σε προκαλεί όλο το 24 ωρο για κολύμπι και που εγώ τουλάχιστον ποτέ δεν της αντιστέκομαι ,
της παραδίδομαι πάντα αμαχητί ...
Για να αλλάξει κάτι μόλις έβγαλα μια φρέσκια φώτο με το IPad που γράφω το κείμενο που για ακόμη μια φορά διαπιστώνω με λύπη ότι η Apple ούτε στην τελευταία αναβάθμιση της , την 9.3.4 δεν κατάφερε να διορθώσει το λάθος του ¨ ς ¨ που ξεφυτρώνει όπου αυτό θέλει ,
όσο κι αν εσύ επιμένεις και πληκτρολογείς το ¨ σ ¨ .
Τι να κάμωμεν άλλωστε , Apple είναι αυτή και το I.O.S 9.3.4 δικό της ,
το βάζει φωτιά και το καίει .
Εμείς φταίμε που την προτιμούμε ...
Ξημέρωσε και το Σάββατο 16 Αυγούστου ,
πέρασε και η μεγάλη μας γιορτή
και πρωί πρωί οι Βαλκάνιοι τουρίστες γείτονές μας άρχισαν να πιάνουν θέσεις στην στενή παραλία της Χανιώτη .
Ήδη αρκετοί έχουν μπει και στην θάλασσα και κάνουν το πρώτο , το πρωινό μπάνιο της ημέρας .
Η θάλασσα γαλήνια και ο πρωινή εξάτμιση με τον αχνό που βλέπεις βαθιά προμηνύει μεγάλη ζέστη και για σήμερα το 37 ρι για Θεσσαλονίκη και το 31 για Χανιώτη ευτυχώς .
Δεν πιστεύω ότι θα γίνει και τελικά το 34-35 δεν το γλιτώνουμε γιατί και τις άλλες μέρες κάπως έτσι συνέβει .
Παραθερίζοντας πολλά χρόνια πριν στην περιοχή σκέπτομαι από τι φάσεις πέρασε ο τουρισμός και διαπιστώνω πόσο απρόσμενης εξελίξεις είχε .
Τα πρώτα χρόνια ελάχιστοι περνούσαν τον χείμαρρο δεξιά του χωριού προς την θάλασσα και κολυμπούσαν εκεί γύρω κοντά στα τεράστια πεύκα της κεντρικής πλατείας .
Έπειτα οι ποιο θαρραλέοι πέρασαν τον χείμαρρο και έχτισαν σπίτια απολαμβάνοντας την ησυχία και την μοναξιά τους .
Μετά φάνηκαν οι πρώτοι τουρίστες ξένοι .
Γερμανοί και Αυστριακοί στην αρχή και μετά Ιταλοί , Άγγλοι και Σκανδιναβοί .
Φάνηκε η ανάγκη για καταλύματα και άρχισαν να κτίζονται αρκετά ξενοδοχεία και άλλα να επεκτείνονται .
Τότε είπαμε πάει έπηξε η Χανιώτη ας πάμε Σιθωνία .
Παρθένο έδαφος απέραντες πανέμορφες ανεξερεύνητες ακρογιαλιές , με πρασινογάλαζα μαγευτικά ακρογιάλια , που τα πεύκα άγγιζαν την θάλασσα .
Ελεύθερο κάμπινγκ , αντίσκηνον , γυμνισμός , που ήταν της μόδας στην περιοχή και η απόλαυση της ελευθερίας στην ανοιχτή θάλαςςα με την ιστιοπλοΐα με το μικρό κίτρινο wild flower .
Τα χρόνια περάσαν οι καταστάσεις άλλαξαν και πάλι Χανιώτη τα τελευταία χρόνια .
Η θάλασσα η ίδια πανέμορφη πρασινογάλαζη όσο κι αν προσπαθεί ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να την μολύνει , αλλά τώρα είναι μιά άλλη Χανιώτη απρόσμενα πλημμυρισμένη από χιλιάδες κόσμο .
Καταλύματα έγιναν άπειρα , ξενοδοχεία , μπαγκαλόους , μπαρ , μαγαζιά , αγορά, τεράστια αγορά , ταβέρνες , σουβλατζίδικα , πιτσαρίες , θαλάσσια σπορ τεράστια super Market κι ότι βάλει ο ναούς σου .
Μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 2007 η περιοχή ανέκαμψε και η θάλασσα καθάρισε απόλυτα από οποιαδήποτε καρβουνιά .
Τώρα πλέον όλη η ακτή είναι πλημμυρισμένη από κόσμο πατείς με σε πατώ .
Δεν υπάρχει μέρος να βάλεις την ομπρέλα σου να απλώςεις μια πετσέτα .
Τουρίστες πλέον μετά το άνοιγμα των βορείων συνόρων μας είναι κυρίως οι Βαλκάνιοι γείτονές μας και οι ποιό βόρειοι μας κυρίως Ρώσοι Ουκρανοί και λοιποί της πρώην Ανατολικής Ευρώπης .
Τους έρχεται ποιο βολικό οι κοντινοί με μια ημερήσια ακόμη εκδρομή να κολυμπάνε σε θάλασσα που ούτε ονειρεύτηκαν .
Γέμισε μικρά φτηνά αμφιβόλου ποιότητας δωμάτια η περιοχή και πέρασαν και ποιό πάνω από τον νέο δρόμο τον περιφερειακό , ψηλά στους γύρω λόφους .
Αποτέλεσμα η ακτή σε όλο της το μήκος απόλυτα κατειλημμένη από κορμιά λαδωμένα που λιάζονται , ομπρέλες πολύχρωμες , με ξαπλώστρες beach bar πολυτελείας και κόσμος πολύς , πάρα πολύς κόσμος .
Ένας χαμός ..
Δυσκολεύεσαι να μπεις στην θάλασσα κάνεις χίλια Ζίκ ζακ μη πατήσεις κανένα χέρι .
Κι όταν μπεις για να μπορέσεις να κολυμπήσεις λίγο βαθειά εκεί που η θάλασσα καθαρίζει από την θολούρα της πιτσιρικαρίας που με τα κουβαδάκια της ανακατώσουμε την άμμο κάνεις και πάλι χίλια Ζίκ ζακ μη τρακάρεις σε καμιά Βαλκάνια κούκλα και σε παρεξηγήσουν .
Σημειωτέον ότι από πλευράς εκμάθησης κουλυμπιού βρίσκονται στα επίπεδα που βρισκόμασταν εμείς την δεκαετία το 60 .
Η πλειοψηφία κολυμπάει ως εκεί που πατάει μαζί με τα μωρά και μεγάλο μέρος το εναπομεινάντων Ελλήνων .
Κι έτσι βλέπει κανείς σφιχταγκαλιαμένα ωραία ζευγάρια να κολυμπούν σαν να μη υπάρχει κανείς άλλος και δίπλα μπάλες να σφυρίζουν μαζί με τα ντόμπρο και τα άρνο .
Φωτογραφίες στην άκρη της θάλασσας πόζες sexy κλπ τέτοια που είχα χρόνια να δω στις θάλασσες .
Η θάλασσα όπως και στην αρχή είπα δουλεύει πλέον υπερωριακά .
Χαράματα μόλις χαράζει 5,30 το πρωί όταν βλέπω την Αφροδίτη να ανατέλλει απέναντι πάνω από τα βουνά της Σιθωνίας και να ξεπερνά ποιο πάνω ακόμη την μύτη του Άθω στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής που ξεχωρίζει λόγω του μεγάλου ύψους του , αρχίζουν οι πρώτοι κολυμβητές να πλατσουρίζουν στην σαν λάδι πρωινή θάλασσα και να ακούγονται ακόμη και οι ψίθυροί τους .
Τους βλέπεις ξεθαρρεμένοι να ανοίγονται βαθιά η ήσυχη θάλασσα τους κάνει να ξεθαρρεύουν .
Και μετά λίγη ώρα ο χαμός ...
Μεγάλοι , μικροί , νέοι , γέροι , άνδρες , γυναίκες , παιδιά ξεχύνονται για το καθημερινό τους μπάνιο που τελειώνει μετά τα μεσάνυχτα 2-3 η ώρα όπου ακόμη ακούς φωνές τραγούδια στην γλώσσα τους ακατανόητη για μας με τις Αγγλογαλλικές αλφαβήτες .
Κάτι , ντόμπρο , αιντε , νέμα , άρνο ξεχωρίζω και τίποτε άλλο .
Εκείνο όμως που πραγματικά ξεχωρίζω θέλω δεν θέλω είναι τα κορμιά .
Ωραία κορίτσια και αγόρια πανύψηλα με κορμιά γεμάτα ζωντάνια που θα ξετρέλαιναν οποιονδήποτε Έλληνα και θα ξέχναγε πατροπαράδοτα ταμπού .
Κανείς δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σε μια πανέμορφη δίμετρη Σλάβα ψηλή , ξανθιά , γαλανομάτα , όπως συνηθίζουμε να ορίζουμε την ωραία γυναίκα εμείς οι ντόπιοι .
Κι εκεί που η γοητεία του ξανθού σε συνεπαίρνει γυρνάς και βλέπεις μια δίμετρη αιθέρια μελαχρινή με σφιχτοδεμένο κορμί να προσπαθεί να διορθώσει το στριγκάκι της και θες δεν στρέφεις τα ματιά και εκεί .
Μ όλα αυτά προβλέπω ότι έχει ήδη αρχίσει η ´´ σύσφιξη ´´ των σχέσεων των Βαλκανικών λαών - ας όψεται η παγκοσμιοποίηση - και συντομότερα θα έχουμε γάμους και πανηγύρια και άςε τους θιασώτες της καθαρότητος της φυλής να κουρεύονται .
Θάθελα να το δείξω οπτικά αυτό αλλά κωλύομαι , δεν γίνονται αυτά έτσι περιορίζομαι στον υπέροχο πρωινό ήλιο που άρχισε να δείχνει τα καυτά του δόντια και καιρός και εγώ να ετοιμάζομαι για την πρωινή βουτιά στην πρασινογάλαζη ζεστή θάλασσα που με περιμένει και θέλω να είμαι πιστός στο ραντεβού ...

2014 - 08 - 16 ΧΑΝΙΩΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

2016_06_16 ΕΞΟΧΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ

2016_06_16 ΕΞΟΧΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ 

ΕΞΟΧΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ 

Στην δεκαετία του 50 τα μικρά παιδιά που είχαν γλυτώσει από τους δυό πολέμους ,
άρχισαν να στέλνονται σε κατασκηνώσεις που οργάνωναν διάφοροι φορείς , 
για να τα βοηθήσουν πάρουν πάνω τους ,
εκεί ψηλά στον καθαρό αέρα και στο καλό κλίμα ,
δίπλα στο Σανατόριο του Ασβεστοχωρίου
δηλαδή το σημερινό νοσοκομείο Παπανικολάου .
Τότε κι ο Σύλλογος Αυτοκινητιστών σε ιδιόκτητο οικόπεδο του στην Εξοχή Ασβεστοχωρίου που ακόμη και σήμερα υπάρχει φραγμένο στην διασταύρωση του δρόμου για το Βρετανικό Νεκροταφείο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον δρόμο προς Χορτιάτη ,
έστελνε το καλοκαίρι στην κατασκήνωση αυτή τα παιδιά των μελών του .
Στην φωτογραφία φαίνεται απέναντι το βουνό που πίσω του είναι το δάσος Κουρί που σήμερα έχει καταφαγωθεί και ξεκοιλιαστεί κυριολεκτικά ,
για να βοηθήσει με το υλικό του να χτιστεί η τερατούπολη μας .
Κάπου εκεί μέσα στην πρωινή έπαρση της σημαίας βρίσκονται αρκετοί από μας ,

Με μεγάλη συγκίνηση ανεβάζω την φωτογραφία που πρόσφατα ξαναβρήκα …

2010_03_24 ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΠΑΡΙΣΙ

2010_03_24 ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΑΡΙΣΙ ΑΝΟΔΟΣ ΑΙΦΕΛ-ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ-ΤΑΦΟΣ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ-ΜΕΓΑΡΟ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ

    ΣΗΜΕΡΑ ΒΑΛΑΜΕ ΤΑ ΔΥΝΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΩΡΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 8.30 ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΟΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΗ 200 ΑΤΟΜΑ ΕΜΠΡΟΣ ΜΑΣ.Ο ΠΥΡΓΟΣ ΑΝΟΙΓΕ 9.30.

ΠΑΡ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΤΑ ΤΙΣ 10.30 ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΜΟΝΟ 2 ΩΡΕΣ ΟΡΘΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΣΕΙΡΑ.

ΜΕΛΕΤΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΚΕ ΤΟ 1889 ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΦΕΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΘΕΣΗ. ΤΟ ΥΨΟΣ 320 Μ. ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1931 ΠΟΥ ΧΤΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΕΜΠΑΙΡ ΣΤΗΝ Ν.Υ. ΤΟ ΨΗΛΟΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Η ΑΝΟΔΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ 2 ΦΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΥΔΡΑΥΛΙΚΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΤΟΥ 1889 ΤΥΠΟΥ ΤΕΛΕΦΕΡ ΠΛΑΓΙΑΣΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΠΙΠΕΔΟ  ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΑ ΜΕ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΤΥΠΟΥ OTIS ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΤΑ 276 ΜΕΤΡΑ.

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΣΙΔΗΡΟΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΟΓΚΟ ΤΟΥ ΑΝΑΛΑΦΡΟΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΑΤΟΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΑΠΙΘΑΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΧΩΡΩΝ ΤΟΥ ΜΠΑΛΚΟΝΙΑ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ ΜΠΑΡ ΚΑΝΤΙΝΕΣ ΜΑΓΑΖΙΑ ΕΚΘΕΤΗΡΙΑ ΠΑΙΘΟΥΣΕΣ ΠΡΟΒΟΛΩΝ.

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ.

Η ΘΕΑ ΦΟΒΕΡΗ ΜΕΧΡΙ 80 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΙΣ ΚΑΘΑΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΒΛΕΠΕΙΣ.ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΨΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΜΠΝΕΕΙ Η ΣΙΔΗΡΟΚΑΤΑΣΚΕΥΗ.ΕΒΓΑΛΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΣΑΣ ΣΤΕΙΛΩ .

ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΜΕ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ  ΔΕΝ ΑΦΗΣΑΜΕ ΤΙΠΟΤΕ 2-3 ΩΡΕΣ ΕΠΑΝΩ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΘΗΚΑΜΕ.

ΚΑΤΕΒΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΑΣΑΝΣΕΡ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΝΑΜΟΝΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ.

ΣΕΙΡΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΑΦΟΥ ΚΑΝΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΩΝΕΣ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΠΑΡΚΟΥ.

ΔΕΞΙΑ Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ.

ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΟΠΟΥ ΜΕΣΑ ΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΛΙΓΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΕΧΕΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ  ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΝ ΝΑΟ ΠΟΥ ΣΤΕΓΑΖΕΙ ΤΟΝ ΤΑΦΟ.

ΠΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΓΡΑΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗΣ ΘΥΜΙΖΕ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑ ΦΑΡΑΩ.

ΔΙΠΛΑ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΖΟΖΕΦΙΝΑΣ .ΜΟΝΟ ΟΙ ΦΩΤΟ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ.

ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΟΛΙΣ ΠΡΟΛΑΒΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 1870 ΕΩΣ 1945.ΠΟΛΛΑ ΕΚΘΕΜΑΤΑ ΠΡΟΒΟΛΕΣ Α ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ Ο ΝΤΕ ΓΚΩΛ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΛΠ ΤΕΤΟΙΑ...

ΗΔΗ  Η ΩΡΑ ΕΓΙΝΕ 5  ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΛΕΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΡΟΜΟ ΠΙΣΩ ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ.

ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΓΙΑΤΙ ΑΥΡΙΟ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΟ ΛΟΥΒΡΟ...

ΕΧΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΘΑΥΜΑΣΟΥΜΕ..

ΑΝ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΔΙΠΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΟΡΣΕ ΠΑΛΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΤΕΧΝΗΣ.

ΣΤΟ ΛΟΥΒΡΟ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ Η ΤΖΟΚΟΝΤΑ ΚΑΙ 350.000 ΑΚΟΜΗ ΕΚΘΕΜΑΤΑ...

ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ...

SV2PK

2016_05_10 ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΡΩΜΗ ( ROMAN HOLIDAY )

George Kotsidis

8 Μαΐου 2015 · 

αετίας του 50 αρχές 60 όλη η υφήλιος έβλεπε στον κινηματογράφο την χαριτωμένη Αμερικάνικης παραγωγής ταινία Διακοπές στη Ρώμη ( Roman Holiday) μια ρομαντική κομεντί με τους πανέμορφους και λαμπερούς πρωταγωνιςτές Γκρέγκορι Πεκ και Όντρεϊ Χέπμπορν .
Για τους Αμερικανούς τότε των τεράστιων αυτοκινήτων 6.000 cc και των μοτοσυκλετών που χρησιμοποιούσε για αρκετό διάστημα η τροχαία της Θεσσαλονίκης Harley Davindson , το βεσπάκι της Piaggio ήταν ένα παιχνιδάκι που με δυςκολία χωρούςε στα τεράςτια πόδια των πανύψηλων πρωταγωνιςτών και που έπρεπε να οδηγήσουν στα δαιδαλώδη στενά
Κι όμως αυτό το μικρό άχάρο κατ αυτούς κατασκεύασμα έμελε να γίνει η κυρίαρχη μόδα λόγω της ταινίας που ακόμη και μέχρι τις μερες μας καλά κρατεί .
Όμως εκτός από το βεσπάκι στα χέρια κρατούσαν ταυτόχρονα και ένα παγωτό χωνάκι από τις παγωτόμηχανες Capritsiani που μόλις τότε έκαναν την εμφάνιση στην Ιταλία .
Μετά την ταινια αυτη οι Ιταλοί καταςκευαςτέ της δεν προλάβαιναν να πουλάν την μηχανή ανά τον κόσμον´.
Τότε ένας έξυπνος επιχειρηματίας έφερε και στην Θεσσαλονικη μιά τέτοια μηχανη .
Την εγκατέστησε σε ένα μαγαζί στην Τσιμισκή κοντά στην Αριστοτέλους .
Η επιτυχία ξεπέραςε κάθε προςδοκία , έγινε το έλα να δεις .
Τεράστιες ουρές σχηματιζόταν κάθε μέρα μπροστά στο μαγαζί για να προμηθευτούν το νέο παγωτό που για να πούμε την αλήθεια ήταν γευστικότατο με μια υφή που το ένοιωθες στο στόμα σαν από βελούδο .
Η μηχανή ένα τεράστιο κουτί σαν ψυγείο με ροδάκια κάτω με τις κάνουλες μπροστά και στην οροφή ένα καπάκι που μπροστά στα μάτια των έκπληκτων πελατών το άνοιγε ο καταστηματάρχης και ρίχνοντας μέςα σκέτο γάλα από την οροφή έπαιρνε παγωτό άμεσα από την κάνουλα .
Ο πελάτης με το απόκτημά του ανά χείρας περιδιάβαινε την Τσιμισκή γλύφοντάς το ηδονικά με την γλώσσα του .Ήταν ένα θέαμα που έγινε μόδα για αρκετό διάςτημα .
Σε λίγο η επιτυχία έφερε το δεύτερο και το τρίτο μαγαζί στην Τσιμισκή κι αργότερα επεκτάθηκε σ ολη την Ελλάδα .
Ένα τέτοιο παγωτό κουβαλάει με υπερηφάνεια ο μπόμπιρας της φωτογραφίας μας μπροστά στο Μέγαρο Κονιόρδου δίπλα σε ένα χαρακτηριστικό μοντέλο λεωφορείου της εποχής μάρκας Μερσεντεζ που άφησε εποχή .
Ένα παρόμοιο χρώματος γαλάζιου με τα χρώματα της Ολυμπιακής Αεροπορίας του Ωνάση - πιθανότατα να είναι κι αυτό - έκανε το δρομολόγιο από το αεροδρόμιο στα γραφεία της Ολυμπιακής που βρισκόταν στο κτίριο του ξενοδοχείου Μεντιτερανέ στην παραλία .
Τότε τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα , όποιοι λίγοι ελάχιστοι , αποφάσιζαν ταξίδι στην Αθήνα αεροπορικώς , που ήταν μοναδική γραμμή που εξυπηρετούσε η εταιρεία , μιά και άλλη συγκοινωνία δεν υπήρχε , έπρεπε να έρθουν στην πόλη με το λεωφορείο της Ολυμπιακής .
Οι της ανατολικής Θεσσαλονίκης κατέβαιναν σε μιά από τις στάσεις στην Βας. Όλγας που δεν συνέπιπταν με του ΟΑΣΘ και ήταν πολύ λιγότερες .
Οι της δυτικής Θεσσαλονίκης και του κέντρου κατέβαιναν στο τέρμα στα γραφεία .
Ήταν πολύ σικ τότε ένα τέτοιο πανάκριβο αεροπορικό ταξίδι και οι ταξιδεύοντες είχαν να το λεν και όταν κατέβαιναν από το λεωφορείο και άφηναν το χερούλι έριχναν και μιά ματία γύρω για να δουν ποιός τους βλέπει και ένοιωθαν και ότι ήταν τέλος πάντων κάτι ξεχωριστό .
Ανθρώπινη ματαιοδοξία θα μου πείτε που ποτέ δεν πρόκειται να εκλείψη ....
Είδες τι φέρνει στην μνήμη ένα χωνάκι παγωτό στο χεράκι του φοβερού μπόμπιρα με το καπελάκι , στην εκτυφλωτική καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη του 60 έχοντας πίςω του το λεωφορείο της Ολυμπιακής Αεροπορίας που κι αυτή μας τέλειωςε μαζί με τον θάνατο του δημιουργού της ....
Η φωτογραφια από τις Παλιές Φωτογραφίες Της Θεσσαλονίκης και είναι του Ιάσονα Θηλυκού ...

Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

ΣχολιάστεΚοινοποιήστε

2010_04_04 ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ DURHAM UK ( ΝΤΑΡΑΜ ).

Ο George Kotsidis πρόσθεσε 4 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ: 2010_04_04 ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ DURHAM UK ( ΝΤΑΡΑΜ ).

23 ώρες · 

2010_04_04 ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ DURHAM UK ( ΝΤΑΡΑΜ )
Όταν ο Έλληνας βρεθεί εκτός Ελλάδος , όσο κι αν δεν τα πάει καλά με την εκκλησία ,
θυμάται τις παραδόσεις που από μικρό παιδί του έχουν μπολιάσει το κορμί και την ψυχή .
Θυμάται ότι την Μεγάλη Εβδομάδα θα πρέπει σε δύο τουλάχιστον εκδηλώσεις της εκκλησίας να πάει .
Στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση .
Έτσι το Πάσχα Απρίλιο του 2010 που ήμασταν στο village Murtonhttps://en.wikipedia.org/wiki/Murton,_County_Durham
της Βορείου Αγγλίας το πρώτο που ψάξαμε να βρούμε ήταν μια Ορθόδοξη εκκλησία να πάμε να κάνουμε Ανάσταση .
Υπήρχαν σίγουρα στις μεγάλες πόλεις τα Newcastle και αλλού αλλά μάθαμε ότι στο κοντινό Ντάραμ
https://en.wikipedia.org/wiki/Durham,_England
διάσημο για το πολύ καλό Πανεπιστήμιο του
https://www.dur.ac.uk/
που πάντα ήταν ανάμεσα στα 10 πρώτα της Αγγλίας και γνωστό για τον υπέροχο Καθεδρικό Ναό από τον 10 ο περίπου αιώνα ,
ότι θα γίνει Ορθόδοξη Ανάσταση .
Ψάχνοντας περισσότερο μάθαμε ότι στο Πανεπιστήμιο υπήρχε τμήμα Ορθόδοξης Θεολογίας .
Aπίστευτο αλλά όμως αληθινό και είχε αρκετούς φοιτητές από Ελλάδα και από όλες σχεδόν τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και μάλιστα έδινε και μεταπτυχιακούς τίτλους .
Η ψυχή του τμήματος ήταν ένα Άγγλος Ορθόδοξος ιερέας .
Η απόφαση ελήφθη και όλη η οικογένεια στην ώρα μας βρισκόμασταν στο μικρό παρεκκλήσι Church of St. Mary The Less : Chapel of St' John's College : Durham
http://community.dur.ac.uk/parish.stm…/the_church/church.htm
του μεγάλου καθεδρικού ναού του Νtάραμ , Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου της Παναγίας και του Αγίου Cuthbert .
Ο καθεδρικός ναός θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα δείγματα της AD Norman αρχιτεκτονικής και έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς .
https://en.wikipedia.org/wiki/Durham_Cathedral
Το Παρεκκλήσι του λοιπόν αυτό το μοιράζονταν για τις ανάγκες του και το τμήμα της Ορθόδοξης Θεολογίας του Πανεπιστημίου .
Φτάσαμε στην ώρα μας , σε ένα γραφικό κλασσικού Αγγλικανικού ρυθμού πέτρινο , πανέμορφο, μέσα σε καταπράσινο ήσυχο περιβάλλον.
Ο φωτισμός λιγοστός έξω μια και ήταν απόκεντρο αλλά νομίζω ήταν ότι έπρεπε για την Ανάσταση .
Η λειτουργία μέσα στο παρεκκλήσι στολισμένο συμπληρωματικά με τα Ορθόδοξα σύμβολα ξεκίνησε και τότε είδαμε τον Άγγλο Ορθόδοξο ιερέα ένα αδύνατο ξερακιανό , συμπαθέστατο , χαμογελαστό , ξανθό που μας χαιρέτησε όλους με χαμόγελο σε 5 - 6 γλώσσες δηλαδή Ελληνικά , Ρώσικα , Πολωνέζικα , Ρουμάνικα Βουλγάρικα μια και είχαν μαζευτεί αρκετοί ορθόδοξοι από την γύρω περιοχή φοιτητές καθηγητές και εργαζόμενοι .
Η λειτουργία άρχισε πολύγλωσση αλλά βάση πάντα ήταν τα Ελληνικά.
Χορωδία από κοπέλες πιθανότατα φοιτήτριες η υποψήφιες μεταπτυχιακές .
Μία καταπληκτική λειτουργία , ο καθένας έψαλλε στην γλώσσα του και όλοι μαζί τις κύριες ψαλμωδίες στα Ελληνικά .
Τα πάντα με τον παραδοσιακό Ορθόδοξο τρόπο .
Λίγο πριν την Ανάσταση ο Άγγλος ιερέας μας έβγαλε έξω στην αυλή όπου το σκοτάδι έσπαγε μόνο από το Άγιο φως των λαμπάδων όταν μας το μετέφερε ο ίδιος ο ιερέας .
Μεγάφωνα δεν υπήρχαν φυσικά , ο ιερέας έψαλλε το Χριστός Ανέστη στα Ελληνικά και στα Αγγλικά και μετά οι κοπέλες της χορωδίας στην γλώσσα τους και στο τέλος όλοι μαζί στα Ελληνικά .
Η συγκίνηση μας ήταν μεγάλη θέλαμε δεν θέλαμε .
Μετά την Ανάσταση μπήκαμε μέσα και για πρώτη φορά στη ζωή μου έμεινα μέχρι το τέλος της .
Ήταν πραγματικά μια μυσταγωγία που δεν είχε καμιά σχέση με τα δικό μας πανηγυρτζίδικο τρόπο .
Φυσικά την Ανάσταση αυτήν την θυμόμουν πάντα με συγκίνηση και φέτος εντελώς τυχαία βρήκα μέσα στο χάος των φωτογραφιών μου 2 φωτογραφίες που είχα βγάλει τότε με το κινητό .
Η μία μέσα στον ναό και η άλλη έξω την στιγμή που ο ιερέας έλεγε το Χριστός Ανέστη .
Βρήκα και στο Gogle earth το παρεκκλήσι και τον χάρτη της περιοχής και το ανεβάζω κι αυτό .
Αν και πέρασαν τόσα χρόνια αξίζει να τις δει κανείς έστω και καθυστερημένα …

Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις

ΣχολιάστεΚοινοποιήστε

2015_12_20 Η ΟΔΟΣ ΣΠΑΡΤΗΣ 26

2015_12_20 Η ΟΔΟΣ ΣΠΑΡΤΗΣ 26

Μέναμε οικογενειακώς από το 1943 στο ωραιότερο ίσως σπίτι της οδού Σπάρτης στην συνοικία της Αγίας Τριάδας στον αριθμό 26 και  φύγαμε 20 χρόνια μετά το 1963 τότε που κατεδαφίστηκε και δόθηκε αντιπαροχή για ανέγερση πολυκατοικίας .

Ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ένας πολύ μερακλής Εβραίος έχτισε ένα πανέμορφο σπίτι που δεν πρόλαβε να το χαρεί και πιθανότατα σώθηκε από το ολοκαύτωμα μια και περισσότερες πληροφορίες δεν είχαμε .

Έφυγε κυνηγημένος  από την Θεσσαλονίκη και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι  όπως όλοι είχαν ακούσει .