αετίας του 50 αρχές 60 όλη η υφήλιος έβλεπε στον κινηματογράφο την χαριτωμένη Αμερικάνικης παραγωγής ταινία Διακοπές στη Ρώμη ( Roman Holiday) μια ρομαντική κομεντί με τους πανέμορφους και λαμπερούς πρωταγωνιςτές Γκρέγκορι Πεκ και Όντρεϊ Χέπμπορν .
Για τους Αμερικανούς τότε των τεράστιων αυτοκινήτων 6.000 cc και των μοτοσυκλετών που χρησιμοποιούσε για αρκετό διάστημα η τροχαία της Θεσσαλονίκης Harley Davindson , το βεσπάκι της Piaggio ήταν ένα παιχνιδάκι που με δυςκολία χωρούςε στα τεράςτια πόδια των πανύψηλων πρωταγωνιςτών και που έπρεπε να οδηγήσουν στα δαιδαλώδη στενά
Κι όμως αυτό το μικρό άχάρο κατ αυτούς κατασκεύασμα έμελε να γίνει η κυρίαρχη μόδα λόγω της ταινίας που ακόμη και μέχρι τις μερες μας καλά κρατεί .
Όμως εκτός από το βεσπάκι στα χέρια κρατούσαν ταυτόχρονα και ένα παγωτό χωνάκι από τις παγωτόμηχανες Capritsiani που μόλις τότε έκαναν την εμφάνιση στην Ιταλία .
Μετά την ταινια αυτη οι Ιταλοί καταςκευαςτέ της δεν προλάβαιναν να πουλάν την μηχανή ανά τον κόσμον´.
Τότε ένας έξυπνος επιχειρηματίας έφερε και στην Θεσσαλονικη μιά τέτοια μηχανη .
Την εγκατέστησε σε ένα μαγαζί στην Τσιμισκή κοντά στην Αριστοτέλους .
Η επιτυχία ξεπέραςε κάθε προςδοκία , έγινε το έλα να δεις .
Τεράστιες ουρές σχηματιζόταν κάθε μέρα μπροστά στο μαγαζί για να προμηθευτούν το νέο παγωτό που για να πούμε την αλήθεια ήταν γευστικότατο με μια υφή που το ένοιωθες στο στόμα σαν από βελούδο .
Η μηχανή ένα τεράστιο κουτί σαν ψυγείο με ροδάκια κάτω με τις κάνουλες μπροστά και στην οροφή ένα καπάκι που μπροστά στα μάτια των έκπληκτων πελατών το άνοιγε ο καταστηματάρχης και ρίχνοντας μέςα σκέτο γάλα από την οροφή έπαιρνε παγωτό άμεσα από την κάνουλα .
Ο πελάτης με το απόκτημά του ανά χείρας περιδιάβαινε την Τσιμισκή γλύφοντάς το ηδονικά με την γλώσσα του .Ήταν ένα θέαμα που έγινε μόδα για αρκετό διάςτημα .
Σε λίγο η επιτυχία έφερε το δεύτερο και το τρίτο μαγαζί στην Τσιμισκή κι αργότερα επεκτάθηκε σ ολη την Ελλάδα .
Ένα τέτοιο παγωτό κουβαλάει με υπερηφάνεια ο μπόμπιρας της φωτογραφίας μας μπροστά στο Μέγαρο Κονιόρδου δίπλα σε ένα χαρακτηριστικό μοντέλο λεωφορείου της εποχής μάρκας Μερσεντεζ που άφησε εποχή .
Ένα παρόμοιο χρώματος γαλάζιου με τα χρώματα της Ολυμπιακής Αεροπορίας του Ωνάση - πιθανότατα να είναι κι αυτό - έκανε το δρομολόγιο από το αεροδρόμιο στα γραφεία της Ολυμπιακής που βρισκόταν στο κτίριο του ξενοδοχείου Μεντιτερανέ στην παραλία .
Τότε τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα , όποιοι λίγοι ελάχιστοι , αποφάσιζαν ταξίδι στην Αθήνα αεροπορικώς , που ήταν μοναδική γραμμή που εξυπηρετούσε η εταιρεία , μιά και άλλη συγκοινωνία δεν υπήρχε , έπρεπε να έρθουν στην πόλη με το λεωφορείο της Ολυμπιακής .
Οι της ανατολικής Θεσσαλονίκης κατέβαιναν σε μιά από τις στάσεις στην Βας. Όλγας που δεν συνέπιπταν με του ΟΑΣΘ και ήταν πολύ λιγότερες .
Οι της δυτικής Θεσσαλονίκης και του κέντρου κατέβαιναν στο τέρμα στα γραφεία .
Ήταν πολύ σικ τότε ένα τέτοιο πανάκριβο αεροπορικό ταξίδι και οι ταξιδεύοντες είχαν να το λεν και όταν κατέβαιναν από το λεωφορείο και άφηναν το χερούλι έριχναν και μιά ματία γύρω για να δουν ποιός τους βλέπει και ένοιωθαν και ότι ήταν τέλος πάντων κάτι ξεχωριστό .
Ανθρώπινη ματαιοδοξία θα μου πείτε που ποτέ δεν πρόκειται να εκλείψη ....
Είδες τι φέρνει στην μνήμη ένα χωνάκι παγωτό στο χεράκι του φοβερού μπόμπιρα με το καπελάκι , στην εκτυφλωτική καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη του 60 έχοντας πίςω του το λεωφορείο της Ολυμπιακής Αεροπορίας που κι αυτή μας τέλειωςε μαζί με τον θάνατο του δημιουργού της ....
Η φωτογραφια από τις Παλιές Φωτογραφίες Της Θεσσαλονίκης και είναι του Ιάσονα Θηλυκού ...
Για τους Αμερικανούς τότε των τεράστιων αυτοκινήτων 6.000 cc και των μοτοσυκλετών που χρησιμοποιούσε για αρκετό διάστημα η τροχαία της Θεσσαλονίκης Harley Davindson , το βεσπάκι της Piaggio ήταν ένα παιχνιδάκι που με δυςκολία χωρούςε στα τεράςτια πόδια των πανύψηλων πρωταγωνιςτών και που έπρεπε να οδηγήσουν στα δαιδαλώδη στενά
Κι όμως αυτό το μικρό άχάρο κατ αυτούς κατασκεύασμα έμελε να γίνει η κυρίαρχη μόδα λόγω της ταινίας που ακόμη και μέχρι τις μερες μας καλά κρατεί .
Όμως εκτός από το βεσπάκι στα χέρια κρατούσαν ταυτόχρονα και ένα παγωτό χωνάκι από τις παγωτόμηχανες Capritsiani που μόλις τότε έκαναν την εμφάνιση στην Ιταλία .
Μετά την ταινια αυτη οι Ιταλοί καταςκευαςτέ της δεν προλάβαιναν να πουλάν την μηχανή ανά τον κόσμον´.
Τότε ένας έξυπνος επιχειρηματίας έφερε και στην Θεσσαλονικη μιά τέτοια μηχανη .
Την εγκατέστησε σε ένα μαγαζί στην Τσιμισκή κοντά στην Αριστοτέλους .
Η επιτυχία ξεπέραςε κάθε προςδοκία , έγινε το έλα να δεις .
Τεράστιες ουρές σχηματιζόταν κάθε μέρα μπροστά στο μαγαζί για να προμηθευτούν το νέο παγωτό που για να πούμε την αλήθεια ήταν γευστικότατο με μια υφή που το ένοιωθες στο στόμα σαν από βελούδο .
Η μηχανή ένα τεράστιο κουτί σαν ψυγείο με ροδάκια κάτω με τις κάνουλες μπροστά και στην οροφή ένα καπάκι που μπροστά στα μάτια των έκπληκτων πελατών το άνοιγε ο καταστηματάρχης και ρίχνοντας μέςα σκέτο γάλα από την οροφή έπαιρνε παγωτό άμεσα από την κάνουλα .
Ο πελάτης με το απόκτημά του ανά χείρας περιδιάβαινε την Τσιμισκή γλύφοντάς το ηδονικά με την γλώσσα του .Ήταν ένα θέαμα που έγινε μόδα για αρκετό διάςτημα .
Σε λίγο η επιτυχία έφερε το δεύτερο και το τρίτο μαγαζί στην Τσιμισκή κι αργότερα επεκτάθηκε σ ολη την Ελλάδα .
Ένα τέτοιο παγωτό κουβαλάει με υπερηφάνεια ο μπόμπιρας της φωτογραφίας μας μπροστά στο Μέγαρο Κονιόρδου δίπλα σε ένα χαρακτηριστικό μοντέλο λεωφορείου της εποχής μάρκας Μερσεντεζ που άφησε εποχή .
Ένα παρόμοιο χρώματος γαλάζιου με τα χρώματα της Ολυμπιακής Αεροπορίας του Ωνάση - πιθανότατα να είναι κι αυτό - έκανε το δρομολόγιο από το αεροδρόμιο στα γραφεία της Ολυμπιακής που βρισκόταν στο κτίριο του ξενοδοχείου Μεντιτερανέ στην παραλία .
Τότε τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα , όποιοι λίγοι ελάχιστοι , αποφάσιζαν ταξίδι στην Αθήνα αεροπορικώς , που ήταν μοναδική γραμμή που εξυπηρετούσε η εταιρεία , μιά και άλλη συγκοινωνία δεν υπήρχε , έπρεπε να έρθουν στην πόλη με το λεωφορείο της Ολυμπιακής .
Οι της ανατολικής Θεσσαλονίκης κατέβαιναν σε μιά από τις στάσεις στην Βας. Όλγας που δεν συνέπιπταν με του ΟΑΣΘ και ήταν πολύ λιγότερες .
Οι της δυτικής Θεσσαλονίκης και του κέντρου κατέβαιναν στο τέρμα στα γραφεία .
Ήταν πολύ σικ τότε ένα τέτοιο πανάκριβο αεροπορικό ταξίδι και οι ταξιδεύοντες είχαν να το λεν και όταν κατέβαιναν από το λεωφορείο και άφηναν το χερούλι έριχναν και μιά ματία γύρω για να δουν ποιός τους βλέπει και ένοιωθαν και ότι ήταν τέλος πάντων κάτι ξεχωριστό .
Ανθρώπινη ματαιοδοξία θα μου πείτε που ποτέ δεν πρόκειται να εκλείψη ....
Είδες τι φέρνει στην μνήμη ένα χωνάκι παγωτό στο χεράκι του φοβερού μπόμπιρα με το καπελάκι , στην εκτυφλωτική καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη του 60 έχοντας πίςω του το λεωφορείο της Ολυμπιακής Αεροπορίας που κι αυτή μας τέλειωςε μαζί με τον θάνατο του δημιουργού της ....
Η φωτογραφια από τις Παλιές Φωτογραφίες Της Θεσσαλονίκης και είναι του Ιάσονα Θηλυκού ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου