ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ : 2017

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

2017_10_02 ΤΑ ΟΥΓΓΑΡΕΖΙΚΑ ΑΛΟΓΑ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΣΠΑΡΤΗΣ

Η πανέμορφη φωτογραφία είναι της κ. Daphne Tsakota που την επιγράφει

«Ο πατέρας μου όρθιος παλικαράκι κρατάει τα γκέμια του αλόγου»

Σε παλιότερη ανάρτηση για το διατηρητέο κτίσμα της οδού Σπάρτης με Παρασκευοπούλου ,

θυμήθηκα την χρήση της αυλής του για ένα διάστημα σαν σταύλο τέτοιων αλόγων με αυτά τα κάρα .

Έγραψα τότε το παρακάτω κείμενο που τόνιζα την τεράστια εντύπωση που μας προκαλούσαν σαν πιτσιρίκια , τα επιβλητικά αυτά άλογα .

Τα περιέγραψα τότε όσο μπορούσα καλύτερα και έψαξα για φωτογραφία τους αλλά δεν κατάφερα να βρω .

Τώρα το βλέπω μπροστά μου πανύψηλο όπως το θυμόμουν .

Βλέπω τα δυνατά του πόδια , την ατίθαση μεγάλη χαίτη του και την περήφανη κορμοστασιά του .

Τα αφεντικά τους τα στόλιζαν με δερμάτινα χαϊμαλιά με μικρά οστρογγυλά ορειχάλκινα κουδουνάκια και με γαλάζιες χάντρες που εντυπωσίαζαν όποιον τα κοιτούσε .

Θυμήθηκα το βαρύ ρωμαλέο βάδισμά τους , με το βίαιο πέταγμα των μπροστινών ποδιών που δεν έμοιαζε με των άλλων αλόγων , είχε μια ιδιαιτερότητα , μια υπερηφάνεια , μας κοίταζαν αφ υψηλού θαρρείς και περίμεναν να τα χειροκροτήσουμε , που έκαναν παρέλαση για μας με ιππέα παλιάς εποχής .

Τα ίδια ακριβώς άλογα χρησιμοποιούσαν και οι νεκροφόρες της εποχής εκείνης πριν αντικατασταθούν από αμερικάνικα μεγάλα διασκευασμένα κατάλληλα αυτοκίνητα .

Ποιό παλιά ήταν αυτά τα ίδια που έσερναν στην αρχή του 20ου αιώνα τα ιππήλατα τραμ της πόλης μας .

Δυστυχώς γι αυτά τα υπερήφανα άλογα η ανάγκη της εποχής επιφύλαξε μιά κακή μοίρα .

Τα ανάγκασε να κάνουν τις ποιό βαριές δουλείες που τα άλλα άλογα ήταν αδύνατον να εκτελέσουν .

Βέβαια για μας τα πιτσιρίκια της εποχής εκείνης εκτός από το να τα χαζεύουμε με θαυμασμό , ήταν και το καθημερινό μας παιχνίδι .

Τα περιμέναμε αργά το απόγευμα τα ζεστά καλοκαίρια για την βολτίτσα μας .

Με μια δική μας τεχνική σαλτάραμε πίσω στο κάρο κάνοντας μια ιδιόμορφη σκαλομαρία μέχρι να μας αντιληφθεί ο καραγωγέας και μας διώξει .

Στο παλιό μου κείμενο παρακάτω περιγράφω πως …

Πρωί πρωί ξεκινούσαν από εδώ και διέσχιζαν όλη την οδό Σπάρτης με εκκωφαντικό θόρυβο που τον προκαλούσαν χτυπώντας τα μεταλλικά τσέρκια στον χωματόδρομο με τις διάσπαρτες πέτρες .

Κατέβαιναν στην μοναδική ασφαλτοστρωμένη οδό της περιοχής την οδό Ευζώνων για να στρίψουν στην λιθόστρωτη με τις ράγες του τραμ τότε Β. Γεωργίου , όπου εκεί ο θόρυβος που προκαλούσαν ήταν ακόμη ποιο ισχυρός .

Αργότερα έμαθα, ότι πήγαιναν στο λιμάνι για μεταφορές βαρέων αντικειμένων δεδομένου ότι άδεια πήγαιναν το πρωί κι άδεια γυρνούσαν το βράδυ .

Οι οδηγοί τους στέκονταν όρθιοι στο κάρο κρατώντας με το ένα χέρι τα δερμάτινα γκέμια και με το άλλο χέρι το μακρύ καμτσίκι που το χρησιμοποιούσαν τακτικότατα για να δαμάσουν τα τεράστια ατίθασα άλογα .

Τα κάρα ήταν περίπου παρόμοια με το παρακάτω με την διαφορά ότι ήταν λίγο μακρύτερα και μεγαλύτερα με πολύ ποιό μεγάλα και δυνατά άλογα .

Τα περίφημα πανέμορφα μάλλον ουγγαρέζικα άλογα , είχαν πάρα πολύ δυνατά χοντρά και ψηλά τριχωτά πόδια και τεράστια καπούλια .

Υποθέτω ότι παρόμοια χρησιμοποιούσαν και στα ιππήλατα τραμ της Θεσσαλονίκης .

Τα παιδιά της γειτονιάς εντυπωσιασμένα από τα αυτά τεράστια άλογα τα περίμεναν κάθε απόγευμα να τα καμαρώσουν , όταν κατάκοπα γυρνούσαν πίσω στον σταύλο τους στην Σπάρτης και Παρασκευοπούλου και έμπαιναν στην αυλή από μια τεράστια σιδερένια πόρτα από πλευρά της Σπάρτης .

Ξεπέζευαν και τα οδηγούσαν σε ένα μικρό χαμηλό κτίσμα με κεραμίδια στο πίσω μέρος της αυλής για να διανυκτερεύσουν .

Νομίζω ότι το μικρό σπίτι αυτό ακόμη και σήμερα υπάρχει .

Βέβαια η πιτσιρικαρία δεν έχανε την ευκαιρία και σάλταρε στο πίσω μέρος του κάρου για τη απογευματινή βολτίτσα όταν ο καραγωγέας κουρασμένος και αφηρημένος δεν πολυπρόσεχε τι γινόταν πίσω του .

‘Όταν όμως το αντιλαμβανόταν το καμψίκι γυρνούσε πίσω και αντί για το άλογο χτυπούσε στον αέρα κάνοντας τον χαρακτηριστικό θόρυβο , σαν να έλεγε μαζέψτε τα γιατί η επόμενη καμψικιά θα είναι στην δική σας πλάτη αντί του αλόγου και δε ήταν να παίζει κανείς με τέτοια πράματα … »

Υποθέτω ότι παρόμοια χρησιμοποιούσαν και στα ιππήλατα τραμ της Θεσσαλονίκης .

Νομίζω ότι το μικρό σπίτι αυτό ακόμη και σήμερα υπάρχει .

Στην φωτογραφία που ανεβάζω η περίφημη αυλή σταύλος …

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10214055582413736&set=p.10214055582413736&type=3&theater&ifg=1

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1937404413184917&set=gm.10154922456809599&type=3&theater&ifg=1

Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

2017_05_22 ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΠΑΛΙΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ

Μια περσινή δημοσίευσή μου , μου την υπενθύμισε σήμερα το facebook .
Ένα μπουκέτο παλιών περιοδικών ποικίλης ύλης , όπως τα λέγανε .
Ποιο διάβαζα εγώ από αυτά ,

κανένα και όλα ,

απλώς τα ξεφύλλιζα όταν τα έβρισκα μπροστά μου .

Δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές τότε .
Φυσικά τα βιβλία ήταν μια άλλη τελείως διαφορετική υπόθεση .
Εκείνα τα περιοδικά λοιπόν που αγόραζα με πάθος και ξόδευα το λιγοστό χαρτζιλίκι μου ,
ήταν τα περιοδικά τεχνολογίας .
Θυμάμαι τα Ηλεκτρονικά Νέα , την Τεχνική Εκλογή ,
αργότερα με την έλευση του HI-FI τον Ήχο γύρω στο 70 και τους 4 τροχούς την ίδια περίοδο .
Από ξένα που ήταν και πολύ ακριβότερα αγόραζα περιστασιακά to Popular Electronic ,
το Αμερικάνικο Ραδιοερασιτεχνικό ‘’ QST ‘’ της ARRL που μάλιστα είχα γραφτεί και συνδρομητής για ένα διάστημα και το λάβαινα στο σπίτι με το ταχυδρομείο και το επίσης Αμερικάνικο ‘’ CQ ‘’ .
Με την έκρηξη της ψηφιακής τεχνολογία έγινε ο χαμός .
Αγόραζα σχεδόν ότι κυκλοφορούσε στην Ελλάδα , μια και τα οικονομικά μου βελτιώθηκαν , και ιδιαίτερα μέχρι πριν λίγο καιρό το RAM και σαν συνδρομητής του . Μετά το 90 ξεκίνησε και η δορυφορική επανάσταση στην τηλεόραση , άλλα περιοδικά κι από εκεί σε ένα άγνωστο κι ανεξερεύνητο αλλά καταπληκτικό χώρο .
Τώρα βρίσκω ότι θέλω στο Ιντερνέτ άμεσα και σε τεράστια ποικιλία .
Μια ασύλληπτου μεγέθους παγκόσμια βιβλιοθήκη στην οθόνη μου ,
τα πάντα μπροστά μου με το πάτημα ενός κουμπιού ,
το όνειρο των ανθρώπων που ψαχνόταν για κάτι περισσότερο , για κάτι καλύτερο , για κάτι νεώτερο νεότερο , έγινε πραγματικότητα και μάλιστα δωρεάν χωρίς να μετακινηθούν από το σπίτι τους .
Έτσι τα περιοδικά μπήκαν στο περιθώριο οριστικά και αμετάκλητα .
Όλα έχουν ένα τέλος η πληροφορική και το Ιντερνέτ εξαφάνισε πολλά που παλιότερα ήταν κυρίαρχα …
Στο υπόγειό μου όμως έχω στήσει μερικές βιβλιοθήκες από εκείνες τις πρόχειρες που πουλάει το ΙΚΕΑ και έχω κρατήσει μερικές χιλιάδες από αυτά .
Που και που ανατρέχω σ’ αυτά αναζητώντας την αρχή για το ξεκίνημα του Ίντερνετ και άλλων σημερινών ευρύτατα διαδεδομένων τεχνολογιών που είναι σε τεράστια εξάπλωση και βλέπω πως μια ασήμαντη αλλά ευφυής ιδέα στο ξεκίνημά της , τι τεράστια εξέλιξη μπορεί να έχει μετά .
Το κακό είναι ότι το πολύτιμο για μένα αρχείο παλιών περιοδικών θεωρείτε βάρος άχρηστο για άλλους και πιάνει πολύτιμο χώρο του σπιτιού και με νύχια και δόντια το κρατάω από το ξεπούλημα σε κανένα παλιατζή , που καθημερινώς περνώντας με τους σύγχρονους σημερινούς μεγαφωνικούς εξοπλισμούς τους παριστάνοντας και τους οικολόγους μας καλούν προκαλώντας μας να τους επιτρέψουμε να καθαρίσουν δωρεάν τα υπόγειά μας από τα άχρηστα ….

Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

2017_03_26 1955 12ο ΔΗΜ , ΘΕΑΤΡΙΚΟ " Ο ΓΕΡΟΔΗΜΟΣ "

1955 12ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΙΚΗΣ ,
ΘΕΑΤΡΙΚΟ " Ο ΓΕΡΟΔΗΜΟΣ "
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΑΚΙ ΤΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΉΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Καθυστερημένα θυμήθηκα ότι είχα κάνει μιά παλιότερη ανάρτηση με θέμα σχετικό με την 25η Μαρτίου και τις σχολικές γιορτές της εποχής εκείνης .
Στο νεόδμητο τότε θεατράκι της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης , οι τελειόφοιτοι του 12ου Δημοτικού σχολείου παίζουν ένα θεατρικό σχετικό με την ζωή του οπλαρχηγού του 1821 του γέρο Δήμου .
Γέρο Δήμος η αφεντιά μου τέρμα αριστερά , με τα ψεύτικα γένια και με ένα ασήκωτο πραγματικό δίκαννο στο χέρι .
Αν και είναι πριν από πολλές δεκαετίες όταν την βλέπω συγκινούμαι και την ξανανεβάζω με το σχετικό κείμενο που την συνοδεύει ...

Ο ΓΕΡΟ ΔΗΜΟΣ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΓΕΡΟ ΔΗΜΟΣ ΠΑΕΙ …

Από καιρό ο Πέτρος ο Χρηστίδης ο συμμαθητής μας ο τενόρος μούλεγε .
- Σ’ έχω σε μια φωτογραφία από το 12ο Δημοτικό .
- Άντε φέρτην να την δω του έλεγα , μια που δεν ξέρω ούτε την ύπαρξή της .
Προχτές στην συναυλία του επί τέλους μου την έφερε .
Έμεινα , βλέπω τον εαυτό μου 12 χρόνων σε μια φωτογραφία που δεν την είχα ξαναδεί .
Μαζί με τη συγκίνηση άρχισαν να πέφτουν στο μυαλό με τρομαχτική ταχύτητα και θόρυβο σαν ορμητικός καταρράκτης οι αναμνήσεις .
Θυμάμαι πηγαίναμε στο 12ο Δημοτικό αυτό της Βελισαρίου και το Παράρτημα του Α’ Γυμνασίου .
Από το Νηπιαγωγείο μαζί με όλες τις τάξεις του Δημοτικού σύνολο 7 χρονιές .
Τα αγόρια ειδικά που συνέχισαν στο Γυμνάσιο και δεν έφυγαν από την γειτονιά όπως εγώ , συνέχισαν στο ίδιο κτίριο που λειτουργούσε και σαν Παράρτημα του Α ‘ Γυμνασίου .
Έτσι εγώ με αρκετά αγόρια μείναμε στο υπέροχο αυτό κτίριο συνολικά 9 χρόνια .
Φυσικά το ξέραμε από έξω κι ανακατωτά που λέγαμε τότε μέχρι και το τελευταίο σανιδάκι του .
Περάσαμε εκεί χαρές , λύπες .
Τα πρώτα χρόνια μας έδιναν και συσσίτιο με γάλα σκόνη και μουρουνόλαδο της Αμερικάνικης βοήθειας .
Το γάλα το παρασκεύαζαν εκεί στο σχολείο κάτω απ΄ την κυκλική σκάλα , όπου σχηματίζεται ένας χώρος στεγασμένος σε ένα τεράστιο καζάνι που έβραζε και στο διάλειμμα με μια μεγάλη κουτάλα μας το μοίραζαν στα τσίγκινα κυπελάκια που φέρναμε από το σπίτι μας .
Το γάλα ετοίμαζε η θεία μου η Μαρία που εργαζόταν τότε στο σχολείο .
- Πουλόπο ‘ μ , πιές λίγο ακόμη να δυναμώσεις …
μου έλεγε η Πόντια θεία μου που ήρθε με τον πατέρα μου και όλη την οικογένεια μας από τον Πόντο την Τραπεζούντα πρόσφυγες .
Το γάλα ήταν ωραιότατο αν και κονσέρβα μαζί με τις γαλέτες που βουτούσαμε μέσα ,
όμως το μουρουνόλαδο που στην αρχή μας του έδιναν με κουταλάκι δεν καταπινόταν με τίποτα .
Κλείναμε την μύτη θυμάμαι αλλά τίποτε η μυρωδιά και η γεύση του ήταν τόσο έντονη που ακόμη και σήμερα την θυμάμαι και μούρχεται εμετός .
Αργότερα κατάλαβαν ότι δουλειά δεν γίνεται τα περισσότερα παιδάκια δεν μπορούσαν να το πιουν κι ας ήταν για το καλό τους , μια και περιείχε τεράστιες ποσότητες χρησίμων βιταμινών για τα αδυνατισμένα παιδιά τ ου μεταπολέμου που ήμασταν εμείς που για χρόνια δεν είχαμε διατραφεί σωστά και μας έλειπαν πολλές από τις χρήσιμες για την ανάπτυξή μας βιταμίνες .
Έτσι μετά καιρό κάποια στιγμή μας έφεραν το μουρουνόλαδο σε μαλακές μπιλίτσες σαν μικρά μπιζέλια που τις καταπίναμε με λίγο νερό και δεν είχαμε το πρόβλημα .
Όμως παρ’ όλο αυτό η γεύση ήταν τόσο έντονη έβγαινε στο στόμα μας αφού το καταπίναμε όταν διαλυόταν στο στομάχι μας .
Τότε όμως ήταν αργά για να το βγάλουμε είχε ήδη χωνευτεί από το στομάχι μας και έκανε την δουλειά που έπρεπε .
Μέσα στις σχολικές υποχρεώσεις μας εκτός των μαθημάτων ήταν και οι εκδηλώσεις του σχολείου για τις γιορτές βασικά για τις δυό μεγάλες την 28η Οκτωβρίου και τη 25η Μαρτίου .
Ήμασταν η τελευταία τάξη του Δημοτικού κι έπρεπε να παίξουμε το καθιερωμένο μεγάλο έργο του σχολειού το Θεατρικό .
Η επιλογή ήταν το έργο , « ο θάνατος του γέρο Δήμου του κλέφτη ».
Η κάπως έτσι ακριβώς δεν θυμάμαι τον τίτλο .
Οι δάσκαλοι επέλεξαν τους μαθητές που θα έπαιζαν σ το έργο και νωρίς νωρίς μας μοίρασαν τα κείμενα να τα αποστηθίσουμε και να μάθουμε τους ρόλους μας .
Οι πρόβες γινόταν στο νεότευκτο Θεατράκι της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης που βρισκόταν πολύ κοντά μας στην αρχή της Βελισαρίου δίπλα στο Αρχαιολογικό Μουσείο το υπέροχο κτίσμα το Ποζέλι για τους Ντομνέδες Εβραίους της Θεσσαλονίκης .
Σε μένα δώσανε το βασικό ρόλο του αρχικλέφτη του γέρο Δήμου που πάνω σ αυτόν στηριζόταν όλη η πλοκή του έργου.
Ήμουν ένα αδύνατο 12 χρονο αγόρι δύσκολο με την διατροφή του που δεν έτρωγε πολλές από τις απαραίτητες τροφές .Η μητέρα μου με φώναζε σπλήντζο που σήμαινε αδύνατος σκελετωμένος .
Σε μένα έλαχε λοιπόν να παίξω ένα γέρο Δήμο που θάπρεπε να ήταν τουλάχιστον 70 ρης παλαίμαχος κλέφτης που έφαγε με το κουτάλι τα βουνά της Ελλάδας για 50 ολόκληρα χρόνια .
Ντύθηκα με φουστανέλα μου δώσαν και κάτι ψεύτικα άσπρα γένια και νάμαι Γέρο Δήμος ο καπετάνιος με τα ούλα του .
Στο θεατρικό θα έπρεπε να έχω εγώ και τα άλλα κλεφτόπουλα όπλα στην πλάτη καριοφίλια αν είναι δυνατόν .
Δυστυχώς καριοφίλια δεν βρέθηκαν , βρέθηκαν όμως μερικά κυνηγητικά δίκαννα από πατεράδες παιδιών που μας τα κουβάλησαν φυσικά χωρίς τα σκάγια τους στο σχολείο .
Μου δίνουν κι εμένα ένα , βαρύ μου φάνηκε και πάω να το περάσω στον ώμο μου με τη σχετική φόρα .
Κατέρρευσα , το δίκαννο ήταν τόσο βαρύ που δεν το άντεξε ο ασθενικός όμως μου .
.
Μου το φόρτωσαν προσεκτικά την επόμενη φορά οι δάσκαλοι γιατί ήταν αδύνατο να το ξανασηκώσω .
Σε όλη την διάρκεια του έργου έπρεπε να το έχω στον ώμο .
Τρελάθηκα , τι να πρωτοκάνω , να θυμηθώ τα λόγια του ρόλου μου , να είμαι φυσικός όπως με δίδαξαν οι δάσκαλοι , η να σκεφτώ τον πόνο που μου προκαλούσε το δερμάτινο λουρί που μου βάραινε τον ώμο .
Όλα πήγαν ευτυχώς καλά και στην επίσημη γιορτή που έγινε την 25ηΜαρτίου του 1955 δεχθήκαμε τα συγχαρητήρια όλων των δασκάλων του δικού μας και των άλλων προσκεκλημένων των διπλανών δημοτικών των προτύπων της ακαδημίας και φυσικά των γονιών που γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα .
Στην φωτογραφία φαίνομαι εγώ στην άκρη αριστερά με το δίκαννο στον ώμο ο καλός μου αγαπημένος φίλος ο Θανάσης ο Μ....ς , ένα πολύ καλό παιδάκι από την Χαλκιδική που έκτοτε δεν τον ξανάδα .
Ο Πέτρος ο Χρ...., ο Αλέκος ο Ξ... , ο Δημήτρης ο Τ... και τελευταίος δεξιά που δεν γνωρίζει το όνομά του ό Πέτρος ήταν ο Νικόδημος ένας μικρότερός μας που έμενε στην γειτονιά μου στην Σπάρτης δίπλα σε μας στο σπίτι στο ανώγειο του Καρ ... στο νούμερο 22 .
Ο Νικόδημος ο παγωτατζής , ήταν το παρατσούκλι που του κολλήσαμε του καημένου που τότε πολύ εύκολα δίναμε στα άλλα παιδιά .
Ο λόγος επειδή πάντα κυκλοφορούσε με λευκό πουκαμισάκι μια και έπρεπε να πηγαίνει έτσι ντυμένος στο Κρατικό Ωδείο στην αρχή της Βας. Γεωργίου μια και μάθαινε βιολί και φαίνεται οι γονείς του το θεωρούσαν σαν υποχρέωση τους να τον ντύνουν έτσι .
Την εποχή εκείνη οι παγωτατζήδες που με τα πόδια η με ποδήλατο τρίτροχο περνούσαν από τις γειτονιές και πουλούσαν το μοσχομυριστό μαστιχάτο παγωτό ντοτουρμά , ήταν ντυμένοι στα λευκά και πολλοί φορούσαν και λευκό καπελάκι .
Να λοιπόν ο λόγος , το πρότυπο ,ο Νικόδημος ήταν Παγωτατζής κι όχι εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης του βιολιού …
Θυμάμαι στο θεατρικό μητέρα μου ήταν η 12 χρονη κουκλίτσα η Χαρίκλεια η Καρα ... που πρόσφατα την είδα σε μια φωτογραφία και διατηρεί ακόμη ακέραια την ομορφιά της .
Από περιέργεια έψαξα να βρω το θεατρικό με την ευκολία του ίντερνετ .
Έκπληκτος χωρίς να μπορούσα να το φανταστώ , πολύ εύκολα βρήκα στοιχεία για το θεατρικό που τότε παίξαμε .
Βρήκα το ‘’σενάριο ‘’ βρήκα τους στοίχους που δεν τους θυμόμουν όλους , που τραγουδούσα και με συνόδευαν τα μικρά κλεφτόπουλα και στο you tube βρήκα σε δεκάδες διαφορετικές εκτελέσεις από πολύ αξιόλογους τραγουδιστές και καλλιτέχνες της όπερας το τραγούδι του Γέρο Δήμου .
Ενώ νόμιζα ότι ήταν δημοτικό αγνώστου συνθέτη βρήκα ότι ήταν από ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη και παιγμένο από το Σκαλκώτα και πολλούς άλλους διάσημους καλλιτέχνες της εποχής εκείνης .
Ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος που βρήκα άκρη και θυμήθηκα τόσα για το ρόλο μου τότε .
Γλυκό πράγμα οι αναμνήσεις που ξεκινάν από μια ξεχασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία μετά σχεδόν έξη δεκαετίες …

Κυριακή 5 Μαρτίου 2017

2017_03_04 ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΣ ΠΑΡΤΥ ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΡΓΙΝΑ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΣ ΠΑΡΤΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΡΓΙΝΑ

Ήθελα πολύ να πάω .
Καθυστέρησα όμως .
Έστω και την τελευταία μέρα , τα κατάφερα .
Ο Γιώργος Πολυχρονιάδης ο παλιός γείτονας
και εσχάτως φίλος στο facebook με την παλιοπαρέα του με περίμενε .
Του τόχα υποσχεθεί άλλωστε ότι θα έρθω να τον γνωρίσω και από κοντά , μια και την Θεσσαλονίκη την άφησε ,
ελπίζω όχι για πάντα , για την πλανεύτρα Αθήνα .
Δεν φανταζόμουν όμως ότι το θέαμα θα μου πρόσφερε τόση συγκίνηση .
Θέλεις τα τραγούδια , θέλεις τα κείμενα , θέλεις τα κοστούμια , θέλεις ο χορός , θέλεις το κλίμα γενικά της παράστασης , έκανε ένα δάκρυ καυτό , πραγματικά καυτό να κυλήσει , για τη νιότη μας που πέρασε ανεπιστρεπτί .
Μετά την παράσταση στα παρασκήνια τον συνάντησα , τούδωσα συγχαρητήρια , αγκαλιαστήκαμε , φωτογραφηθήκαμε , συγκινηθήκαμε για ακόμη μια φορά .
Δεν ήταν τυχαία περίπτωση ο Γιώργος Πολυχρονιάδης .
Τα βραβεία του Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της ΔΕΘ από το ξεκίνημά του το 1962 ήταν μια Αθηναϊκή υπόθεση .
Ερχόταν τον Σεπτέμβρη οι καλλιτέχνες σάρωναν τα βραβεία και τα χρηματικά έπαθλα που τα συνόδευαν κι έφευγαν .
Το 1979 στο 18ο Φεστιβάλ όμως κάτι άλλαξε .
Ως συνήθως ήμασταν στην ώρα μας στις κερκίδες του Παλαί ντε Σπορ , ο Άλκης Στέας κι αυτός στο μικρόφωνο , η πολυμελής ορχήστρα με το μαέστρο στην θέση της .
Οι φίρμες είπαν τα τραγούδια τους , εμείς χειροκροτήσαμε όπως πάντα .
Και τότε ξαφνικά ακούστηκε από τα μεγάφωνα το άγνωστο μέχρι τότε όνομα Γιώργος Πολυχρονιάδης .
Από την άκρη της σκηνής φάνηκε ένας πολύ λεπτός , σεμνός νεαρός , χωρίς γραβάτα και κοστούμι όπως συνηθιζόταν τότε .
Φορούσε ένα λευκό ανοιχτό εμπρός πουκάμισο , με διπλωμένα δυο τρεις φορές τα μανίκια , λευκό επίσης καμπάνα παντελόνι και με μια κιθάρα στο ένα χέρι .
Πλούσιο κατάμαυρο μαλί , γένια , μουστάκια όπως η μόδα της εποχής επέβαλε.
Ήρθε στο κέντρο της ορχήστρας και κάθισε σε ένα ψηλό σκαμνάκι και περίμενε τον μαέστρο Σπύρο Παπαβασιλείου .
Η τεράστια ορχήστρα ξεκινά με τον ήχο μιας τρομπέτας και μετά ησυχία .
Ένα σόλο με την κιθάρα που θύμιζε σπανιόλικη μουσική και μετά…
- Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη γη μας ….
Αμάν , τι είναι πάλι αυτό , είπαμε αυθόρμητα …
Χειροκροτήματα πάρα πολλά στο Παλαί ντε Σπορ , έπειτα ησυχία μέχρι το τέλος .
Μετά ήρθε ο θρίαμβος .
Έγινε χαμός , χειροκροτήματα , κραυγές σφυρίγματα …
Το βραβείο του κοινού είχε ήδη δοθεί .
Το κανονικό δόθηκε με την λήξη του Φεστιβάλ και στο video που ανεβάζω φαίνεται και η απονομή του .
Ο Άλκης Στέας το ανακοινώνει .
- Ψηφίσαν 54 νομοί και το κοινό …
Α ΄ Βραβείο Γιώργος Πολυχρονιάδης ,
Σάσα Μανέτα για τους στοίχους …
Έγινε χαμός , για πρώτη φορά ένας νεαρός Θεσσαλονικιός θριαμβεύει …
Σήμερα ίσως όλα αυτά να ηχούν παράταιρα .
Την εποχή όμως εκείνη χωρίς ίντερνετ , κινητά κλπ με δύο κανάλια και δυό ραδιόφωνα , όλα αυτά ήταν κάτι ανεπανάληπτο .
Τα χρόνια πέρασαν ο Γιώργος έφυγε από την Θεσσαλονίκη .
Το facebook όμως έκανε το θαύμα του .
Ανταμώσαμε εκεί και τότε μαθαίνω ότι μέναμε σχεδόν δίπλα στην Θεσσαλονίκη την εποχή εκείνη .
Η διαφορά της ηλικίας όμως , είναι μικρότερός μου δεν βοήθησε να γνωριστούμε από τότε .
Έστω και τώρα έγινε και μάλιστα τον είδα ολοζώντανο , ακμαίο , να μας θυμίζει τα ίδια τραγούδια , με την ίδια σχεδόν φωνή , σε ένα εκπληκτικό πρόγραμμα με παρέα καλλιτέχνες της εποχής εκείνης …
Έβγαλα με το κινητό μου αρκετές φωτογραφίες και video .
Θα ανεβάσω μερικά τα καλύτερα , για να πάρετε μια γεύση .
Έμαθα ότι το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα θα μεταφερθεί και στη Αθήνα σύντομα .
Για όσους θελήσουν να το ιδούν θα υπάρχει λύση …

ΑΝ ΞΑΝΑΚΑΤΕΒΕΙΣ ΧΡΙΣΤΕ ΣΤΗ ΓΗ ΜΑΣ ΜΟΥΣ Γ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΑΔΗΣ ΣΤΙΧ Σ ΜΑΝΕΤΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1979 Α ΒΡΑΒΕΙΟ xvid

YOUTUBE.COM

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ