2018_12_19 ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

2018_12_19 ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

- Look παππού , look …
μου φωνάζει με τα ματάκια του διάπλατα ανοιχτά ο τρίχρονος μικρούλης Billy ,δείχνοντας μου το καινούργιο παιχνιδάκι του …
κι εγώ αναπολώ άλλες εποχές δύσκολες όταν πριν πολλά πολλά χρόνια είπα …

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Όσο κι αν σήμερα φαίνεται παράξενο σε όσους με γνωρίζουν ,
στα νιάτα μου ήμουν πολύ ντροπαλός .
Η μακαρίτισσα η Μάνα μου μ έστελνε όπως συχνά γινόταν τότε , να ζητήσω λίγη δανεική ζάχαρη από την συγκάτοικό μας .
Εγώ ντρεπόμουν κοκκίνιζα κι αρνιόμουν να πάω .
Τότε για να με προκαλέσει μου έλεγε
- Αν ντρέπεσαι βάλε ένα κόσκινο στο κεφάλι σου ...

Όμως εμένα τίποτε δεν μούκανε να αλλάξω γνώμη και τελικά την νύφη την πλήρωνε ο μικρότερος αδελφός μου που κάτι τέτοια γι αυτόν ήταν παιχνιδάκι .
Όχι μόνο δεν ντρεπόταν αλλά γιορτές όπως ήταν τον κερνούσαν και κανένα γλυκάκι που το καταβρόχθιζε εν ριπή οφθαλμού και ζητούσε με ένα γλυκό παράπονο κι άλλο λέγοντας στην συγκάτοικο μας
- Και για τον Γώγο μας ένα , έτσι με φώναζε …

Έτσι εξασφάλιζε και το δεύτερο γλυκάκι που κι αυτό είχε την τύχη του πρώτου κατέληγε στην δική του στρουμπουλή κοιλίτσα κι όχι στην δική μου που ήμουν λιγόφαγος κι αδύνατος κι μάνα μου με φώναζε σπλήντζο .
Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό όσο κι αν τόψαξα δεν έμαθα , αλλά εννοούσε τον υπερβολικά αδύνατο .
Η ντροπές μου δεν μάφηναν να πηγαίνω μόνος όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς παραμονές των Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς να πω τα κάλαντα , ώστε να βγάλω ένα μικρό χαρτζιλίκι που τόσο το ήθελα .
Συνήθως κολλούσα σε άλλα παιδιά μεγαλύτερα κάνοντας ομάδα ώστε να κρύβομαι πίσω από τους άλλους και έπαιρνα σχεδόν ψίχουλα .
Η Μάνα μου τόξερε αυτό και μια χρονιά όταν ακόμη πήγαινα στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού μου ανήγγειλε ότι φέτος μαζί με τον αδελφό σου θα πάτε πρωί πρωί πριν προλάβει να πάει κανένα άλλο παιδί στην δουλειά του Θείου Τάτση Νάσκου να τα πείτε .
Τα έχει κανονίσει αυτός να είστε οι πρώτοι και θα πάρετε το καλύτερο χαρτζιλίκι από τους πολλούς συναδέλφους του .
Ο Θείος Τάτσης δεύτερος αλλά αγαπημένος ξάδελφος της μητέρας μου από το Σιδηρόκαστρο και Μελένικο , εργαζότανε στο γνωστό και υπέροχο διατηρητέο κτίριο του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων το γνωστό Μέγαρο Χατζηδημουλά .
Το πανύψηλο ισόγειο εργαστήρι αρκετών τετραγωνικών ήταν εντελώς ελεύθερο εσωτερικά και μέσα εργαζότανε πολλοί τεχνίτες που κατασκεύαζαν τι νομίζεται …
Τεχνητά ανθρώπινα μέλη …
Πόδια κυρίως , χέρια και ότι άλλο χρειαζόταν .
Ήταν πρόσφατοι οι δύο πόλεμοι που αναγκάστηκε να μπει η πατρίδα μας , ο Β΄ Παγκόσμιος με την εποποιία της Αλβανίας που ο πατέρας μου τον έζησε τριών μηνών νιόπαντρος και μετά ο χειρότερος ο εμφύλιος που διέλυσε στην κυριολεξία ότι είχε απομείνει .
Έτσι οι ανάγκες για τεχνητά ανθρώπινα μέλη ήταν τεράστιες .
Υπήρχαν τόσοι πολλοί ανάπηροι που δεν προλάβαιναν .
Πρέπει νάταν μια στρατιωτική υπηρεσία με ιδιώτες υπαλλήλους εξειδικευμένους άριστους τεχνίτες που έκανε θαυμάσια δουλειά .
Οι ανάπηροι των πολέμων αποκτούσαν τεχνητά μέλη και μαζί και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για την μετέπειτα ζωή τους .
Το υλικό που χρησιμοποιούσαν βασικά ήταν το ξύλο .
Το πλαστικό ήταν άγνωστο ακόμη στην Ελλάδα έφτασε πάρα που αργότερα .
Οι κατασκευές τους ήταν πραγματικά κομψοτεχνήματα , στην κυριολεξία έργα τέχνης , γιατί ήταν σχεδόν τα πάντα κατασκευασμένα στο χέρι με μεράκι και αγάπη για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που υπέφεραν .
Αυτά τα είχα ακούσει από τη Μάνα μου αλλά ποτέ δεν τα είχα δει.
Το περίφημο αυτό εργαστήρι στο οποίο ο Θείος Τάτσης εργαζόταν , ήταν πάντα αυτό που κέντριζε την φαντασία και την περιέργειά μου .
Έτσι βάζοντας την ντροπή κατά μέρος δέχτηκα αδιαμαρτύρητα με χαρά θα έλεγα την πρόκληση να πω τα κάλαντα .
Η περιέργεια περισσότερο ήταν το κίνητρο και λιγότερο το καλό χαρτζιλίκι που θα εξασφαλίζαμε .
Το έθιμο έλεγε ότι οι πρώτοι που θα τα έλεγαν τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα στους καλοπληρωμένους για τα δεδομένα της εποχής άριστους αυτούς τεχνίτες θα ήταν οι τυχεροί .
Ετοιμάστηκα από την προηγούμενη με τις σχετικές πρόβες .
Πρωί πρωί νύχτα σχεδόν παραμονή Χριστουγέννων , ο Θείος Τάτσης μας παραλάμβανε από το χεράκι χοντρά ντυμένους , γιατί το πρωινό αγιάζι δεν αστειευότανε και τρέξαμε γρήγορα γρήγορα στη κοντινή μας στάση του τραμ μπροστά στον κινηματογράφο Απόλλωνα και γραμμή για την δουλειά του Θείου .
Ο Θείος Τάτσης τόχε καημό γιατί η συμπαθέστατη γεματούλα κι όμορφη για τις προδιαγραφές της εποχής αξιαγάπητη θεία Έλλη από την Πόλη δεν κατάφερε να του κάμει διάδοχο και έτσι μας αγαπούσε και μας φρόντιζε σαν δικά του παιδιά κι εμείς ανταποδίδοντας την αγάπη τους τους αγαπούσαμε ιδιαίτερα , ήταν ο αγαπημένοι μας θείοι .

Ένας άλλος σοβαρός λόγος ήταν ότι μας έδινε πάντα το καλύτερο χαρτζιλίκι . Τον επισκεπτόμασταν συχνά πηγαίνοντας με τα πόδια από την γειτονιά μας στην Σπάρτης στην μονοκατοικία του στην αρχή της Παπάφη δίπλα στον λάκκο του Γ΄ Σ.Σ.
Η αυλή της ήταν γεμάτη πολύχρωμα κι όμορφα λουλούδια που μοσχοβολούσαν την Άνοιξη και που τα περιποιόταν με μεγάλη επιμέλεια η Θεία Έλλη.
Θυμάμαι την θεία Έλλη σαν μια άλλη Λωξάντρα να μου λέει .
- Έλα να σου δώκω κουραμπιέ να σε γλυκάνω …
Οι κουραμπιέδες της θείας Έλλης από την Πόλη ήταν το κάτι άλλο . Μοσχοβολούσε η γειτονιά όταν τους έψηνε παραμονές γιορτών με τα αφράτα χεράκια της κι εμείς δεν της χαλούσαμε το χατίρι τους λιανίζαμε κανονικά .
Όπως μας υποσχέθηκε ο θείος Τάτσης μπήκαμε πρώτοι μέσα στο τεράστιο ψηλοτάβανο εργαστήριο , στο ισόγειο του πανέμορφου Μεγάρου Χατζηδημουλά , που ακόμη και σήμερα στολίζει την πόλη μας .
Οι συνάδελφοί του ενημερωμένοι κατάλληλα μας βοήθησαν να ξεπεράσουμε το τρακ , ιδιαίτερα εμένα και το
«Καλή ημέραν άρχοντες …. »
αντήχησε υπέροχα στην μεγάλη αίθουσα τραγουδισμένο από τις παιδικές φωνές μας .
Στο τέλος τα καλά Χριστούγεννα , τα κεράσματα , οι ευχές , γέμισαν την ατμόσφαιρα μεταξύ των συνάδελφων με επίκεντρο εμάς .
Η χαρά μας φυσικά απερίγραπτη το τρακ μου έφυγε διά παντός .
Ρώτησα κι έμαθα ένα σωρό πράγματα στον Θείο και στους συναδέλφους του για το εργαστήρι .
Μαζέψαμε τόσο χαρτζιλίκι και κεράσματα που ούτε στον ύπνο μας δεν τα φανταζόμασταν .
Ο Θείος Τάτσης μας ξεπροβόδισε γιατί η δουλειά δεν περίμενε .
Οι ανάγκες των τεχνιτών ξύλινων μελών την εποχή εκείνη ήταν τεράστιες και οι καλλιτέχνες αυτοί τεχνίτες , είχαν ήδη ξεκινήσει .
Ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος γνώρισα το περίφημο εργαστήρι ,
είπα τα κάλαντα με θάρρος και χωρίς ντροπές
και το χαρτζιλίκι βοήθησε να περάσω ονειρεμένα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά την χρονιά εκείνη …

Στην φωτογραφία το Μέγαρο Χατζηδημουλά στην Ερμού με το πανύψηλο ισόγειο , τότε εργαστήριο κατασκευής τεχνιτών μελών .



Επειδή στην απάντηση ποιο κάτω δεν δεχόταν την φωτογραφία , την ανέβασα εδώ όπου την δέχτηκε .
Είναι ο τάφος του  Θείου Τάτση στο νεκροταφείο του Σιδηροκάστρου ...

2018_12_09 Η ΜΕΛΚΑ

2018_12_09 Η ΜΕΛΚΑ

Μπήκαμε στον μήνα των γιορτών κι εγώ θυμήθηκα την Μέλκα . 
Φρόντισε γι αυτό το facebook επαναφέροντας μια παλιότερη ανάρτησή μου . 
Η Μέλκα ήταν ίσως το ποιο όμορφο μαγαζί νεωτερισμών της μεταπολεμικής Θεσσαλονίκης στην Βενιζέλου , 
εκεί που σήμερα στεγάζεται το Πλαίσιο .
Δυστυχώς κάποια στιγμή εγκαταλείφθηκε και για χρόνια ρήμαζε . 
Θα μπορούσε το Πλαίσιο να κρατήσει πολλά από τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του , ώστε να γίνει ένα πραγματικό κατάστημα κόσμημα , ένα κτίριο μουσείο πουλώντας μοντέρνα τεχνολογία .
Θάταν ένας εκπληκτικός συνδυασμός .
Δυστυχώς δεν έγινε , ίσως γιατί τα διατηρητέα στην χώρα μας τα κακοποιούμε απερίσκεπτα .
Μόνο όταν πάμε στην Ευρώπη εμείς οι ίδιοι , θαυμάζουμε τα παλιά καλοσυντηρημένα κτίρια που τα σέβονται και τα εκσυγχρονίζουν χωρίς να αλλοιώσουν τίποτε ...

Πριν από 2 χρόνια

Δείτε τις αναμνήσεις σαςchevron-right

George Kotsidis

9 Δεκεμβρίου 2016 · 

Πραγματικά όμορφη φωτογραφία της στολισμένης γιορτιάτικα Θεσσαλονίκης .

Έτσι για μια μικρή αναδρομή να προσπαθήσω να θυμηθώ τίποτε χαρακτηριστικό της εποχής .
Η φωτογραφία οδηγός πάντα 

Μπροστά μπροστά το Καφεκοπτείο του Λουμίδη .Δεν υπήρχε ποιο γνωστό σημείο στην Θεσσαλονίκη μετά τον Πύργο από την γωνία Τσιμισκή - Βενιζέλου ο καφές Λουμίδη .

Όλα τα ραντεβού κυρίως για ψώνια εκεί μπροστά δινόταν .
Εκεί μπροστά στο φαρδύ πεζοδρόμιο του μοναχικές γυναίκες με ψηλοτάκουνα και ταγιέρ και μαντώ από πάνω για το κρύο του Δεκέμβρη περίμεναν τις φίλες τους . 
Προσπαθώντας να την χρονολογήσω έχω ένα σίγουρο όριο προς τα κάτω το 1957 μια και λείπουν οι ράγες του γραφικού μας τραμ που το ξήλωσε με το έτςι θέλω ο ¨ εθνάρχης ¨ και η ύπαρξη του κεντρικού σηματοδότη στο κέντρο του δρόμου που έγινε λίγα χρόνια αργότερα .
Άρα και προς τα πάνω δεν πρέπει να ξεπερνάμε το 1965 .
Βάζω τον μέσο όρο περίπου 1962 και το κλείνω .
Το αμέσως επόμενο που δεν θυμάμαι κανείς στις δικές μας σελίδες να το σημείωσε .
Το κατάστημα νεωτερισμών ΜΕΛΚΑ , το σημερινό Πλαίσιο .
Πιστεύω ότι η επιχείρηση έκανε τεράστιο λάθος κυρίως για την εικόνα της προς τα έξω , σαν μια μοντέρνα ανοιχτόμυαλη εταιρία , που αντί να συντηρήσει να αναπαλαιώσει εσωτερικά ένα κτίριο κόσμημα αφέθηκε να παρασυρθεί από τις απλές φτηνές προσοδοφόρες λύσεις και του άλλαξε τα φώτα .
Από έξω μια πραγματικά όμορφη αναπαλαίωση , αλλά μέσα δυστυχώς το μέγα έγκλημα στην ιστορία της πόλης .
Μια μικρή περιγραφή αυτού του κομψοτεχνήματος από όσα μνήμη ακόμη με βοηθά .
Η κύρια είσοδος ήταν στην Βενιζέλου εκεί περίπου που είναι και η σημερινή .
Μπαίνοντας μέσα στην τετράφυλλη τουλάχιστον είσοδο αντίκριζες απέναντι ένα φαρδύ μπαλκόνι με περίτεχνο κάγκελο που κατέληγε δεξιά κι αριστερά σε κυκλική φαρδιά σκάλα μέχρι κάτω στο ισόγειο .
Στο υπόγειο πήγαινες από τις ίδιες κυκλικές σκάλες αντίστροφα .
Έμοιαζε νάναι σαν μια αίθουσα χορού ενός ανακτόρου κι έλεγες να , όπου νάναι θα φανούν οι χορευτές με το σύνθημα του μαέστρου της ορχήστρας που ήταν στο βάθος κάτω από το μπαλκόνι .
Ένα υπέροχο κτίσμα .
Κρίμα που το έφαγε ο εκσυγχρονισμός .
Εδω στην Αγγλία που για λίγο ακόμη θα βρίσκομαι στα χαρακτηρισμένα διατηρητέα δεν επιτρέπεται ούτε το πόμολο εσωτερικής πόρτας να αλλάξεις αν δεν ρωτηθούν οι ειδικοί .
Οι πόλεις και ιδιαίτερα μερικά χωριά είναι έργα τέχνης χαίρεσαι να τα βλέπεις και να κυκλοφορείς μέσα τους .
Συμπληρώνω για την ΜΕΛΚΑ λέγοντας κάτι χαρακτηριστικό της που όποιον την περπάτησε τότε όταν τον ρώτησα το θυμήθηκε αμέσως , τα ξύλινα πατώματά της .
Μάρμαρα αν θυμάμαι καλά υπήρχαν μόνο στην είσοδο .
Όλο τα άλλα πατώματα ήταν ξύλινα .
Το εκπληκτικότερο ήταν πως ακόμη και κυκλικές σκάλες κι αυτές ξύλινες .
Υπήρχε ακόμη κάτι που ακόμη μου τρυπάει την μύτη , η μυρωδιά της .
Τα σανίδια φαρδιά περίπου 25-30 εκ. και μακρυά τουλάχιστον 2 μέτρα.
Αυτό το τρίξιμο κι αυτήν την μυρωδιά ποιος ξέρει τι είδους ξύλου , το συνάντησα σε πολλά παλιά μαγαζιά πανάκριβων πολυτελών μαγαζιών εδώ στην Αγγλία που δεν διανοήθηκα να αλλάξουν .
Μπαίνοντας εδώ στην κεντρική αγορά του Bedford στο γνωστό στις γυναίκες μαγαζί της laura-ashley και πατώντας το ξύλινο πάτωμά της άκουσα το από παλιά γνώριμο τρίξιμο , γύρισα κάτω ήταν τα ίδια με της ΜΕΛΚΑ φαρδιά και μακρυά κι εκείνη η παντοδύναμη μυρωδιά που χρόνια είχα να μυρίζω η μυρωδιά της ΜΕΛΚΑ .
Συγκλονίστικα , τέτοιες μνήμες στην άλλη άκρη του κόσμου ....
Βέβαια εγώ το κτίριο δεν το πρόλαβα στις δόξες του .
Όταν το περπάτησα πηγαίνοντας με την μητέρα μου πιτσιρικάς να ψωνίσω νεωτερισμούς , γιατι η ΜΕΛΚΑ πουλούσε τα πάντα σε πολύ καλή ποιότητα και τιμές έτριζε το πάτωμα , έτριζαν οι σκάλες , έτριζαν τα πάντα και κανένα δεν ενοχλούσαν .
Οι πωλήτριες θυμάμαι εμπειρότατες , ταχύτατες , εξυπηρετικότατες με σχεδόν προσωπικές γνωριμίες με τους πελάτες .
Για όσους πελάτες είχαν δυσκολίες υπήρχε η λύση , ο Νησίμ .
Στην μικρή στοά μεταξύ Β. Ηρακλείου και Ερμού ο Νησίμ πουλούσε με πίστωση τα πάντα με το γνωστό τεφτεράκι που ζούσε και βασίλευε τότε .
Δύσκολα χρόνια , εκεί με δόσεις βδομαδιάτικες η μηνιάτικες βολευόταν οι λιγότερο εύποροι συμπατριώτες μας με το τσεκ του Νησίμ η Μέλκα σου πουλούσε ότι ήθελες ...
Το παρατράβηξα δεν ήταν ο στόχος η ΜΕΛΚΑ αλλα όλη φωτογραφια και τα τόσα ενδιαφέροντα που μπορεί να θυμηθείς βλέποντας την . 
Ελπίζω κάποια στιγμή να τελειώσω την περιγραφή η ώρα είναι περασμένη θα το ανεβάσω έστω ναι χωρίς να το χτενίσω όπως μου έλεγε η δασκάλα στο Δημοτικό για τις Εκθέσεις 
- Χτένιζέ τες λίγο πριν τις παραδόσεις .
Καλό τότε αλλά τώρα εγώ βιάζομαι κι αύριο υπάρχει σχολική γιορτούλα και πρέπε νάναι εκεί φρέσκος και περιποιημένος ...

Ομολογώ ότι δεν περίμενα ένα κείμενο που τόγραψα εκτός Ελλάδος πριν δυο χρόνια βλέποντας την όμορφη φωτογραφία της Βενιζέλου με τα κατάφωτα γιορτινά στολισμένα καταστήματα , να προκαλέσει σε τόσους φίλους της σελίδας τέτοια συναισθήματα .
Τόχα σχεδόν ξεχάσει και το facebook όπως το συνηθίζει το επανέφερε .
Θάταν παράλειψή μου αν δεν ανέβαζα κι ένα μικρό συμπλήρωμα του μέρες πούναι , για τα παιδιά και τα γιορτινά παιχνίδια της εποχής εκείνης στην Θεσσαλονίκη , μια και ο Δεκέμβρης ανήκει στα παιδιά και στα δώρα τους .
Έτσι θυμάμαι ότι τότε τα παιδιά στερημένα από όμορφα παιχνίδια παρακαλούσαν τους γονείς να τους πάνε στην αγορά τις γιορτές μόνο και μόνο για να χαζέψουν τις βιτρίνες των μεγάλων καταστημάτων σαν του Λαμπρόπουλου , του Κατράντζου και φυσικά της ΜΕΛΚΑ .
Επίσης τα κεντρικά ζαχαροπλαστεία , ο Αργυρόπουλος , ο Καρύδας κι άλλα ανταγωνιζόταν σε προσφορές .
Θυμάμαι ολόκληρα σοκολατένια τραινάκια που γέμιζαν την βιτρίνα ,να προσφέρονται με λαχνό με την αγορά ενός γλυκίσματος .
Η κλήρωση του τυχερού το μεσημέρι της παραμονής πρωτοχρονιάς , μαζί με την κλήρωση του λαχείου συντακτών που στημένη όλη η Ελλάδα στα ραδιόφωνα παρακολουθούσε με αγωνία .

Εκείνο όμως που τα παιδιά περίμεναν με πραγματική αγωνία ήταν οι γιορτινές βιτρίνες με τα παιχνίδια .
Περνούσαμε ώρες βλέποντας τις περίτεχνα στολισμένες βιτρίνες με παραστάσεις της γέννησης , του Άη Βασίλη με το έλκηθρο και τους ταράνδους .
Όμως εκεί που τα μεγάλα καταστήματα ανταγωνιζόταν με πάθος το ένα το άλλο ήταν τα παιχνίδια ,
Έφερναν ότι καλύτερο κυκλοφορούσε την εποχή εκείνη από παιχνίδια στο εξωτερικό και πλημμύριζαν τις βιτρίνες τους .
Φυσικά αυτά τα καταπληκτικά παιχνίδια δεν ήταν για όλα τα πορτοφόλια.
Έτσι τα περισσότερα παιδιά περιοριζόταν μόνο να τα βλέπουν την δύσκολη εκείνη εποχή . .
Θυμάμαι τα μηχανοκίνητα και ηλεκτροκίνητα μεταλλικά κουρδιστά αυτοκινητάκια , τις πυροσβεστικές αντλίες και τα πάσης φύσεως τροχοφόρα .
Θυμάμαι τα πανέμορφα τραινάκια marklin από την Γερμανία , που ταχύτατα περνούσαν διασταυρώσεις τούνελ και τις τεράστιες μακέτες που ήταν στημένες στην βιτρίνα και τις μουρίτσες των παιδιών κολλημένες στο κρύσταλλο και γύρω γύρω τα χνώτα του χειμωνιάτικου κρύου .
Θυμάμαι τα πρωτοποριακά Γιαπωνέζικα μηχανοκίνητα , ηλεκτροκίνητα παιχνίδια , της εποχής εκείνης που τα έβλεπα κι έλιωνα εκεί μπροστά στην βιτρίνα .
Θυμάμαι τους γονείς να μας τραβούν να φύγουμε μη ξεπαγιάσουμε κι εμείς να μη ξεκολλάμε την μουρίτσα από το παγωμένο κρύσταλλο .
Και πώς να την ξεκολλήσουμε , εμείς ήδη με την φαντασία μας είμασταν ανεβασμένα επάνω τους ταξιδεύαμε κι ονειρευόμασταν …
Εκείνη την δύσκολη εποχή οργανώσεις του εξωτερικού έστελναν παιχνίδια και μούτυχε και μένα σε μια Χριστουγεννιάτικη γιορτή του παιδικού τμήματος της ΧΑΝΘ μια κατακόκκινη μεταλλική πυροσβεστική αντλία μια κινητή σκαλίτσα που καρφωνόταν λοξά πίσω της .
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα είχα τέτοιο δώρο .
Έπαιξα εκστασιασμένος ώρες ατελείωτες εγώ , ο αδελφός μου , μετά φωνάξαμε τα ξαδέρφια , τους συμμαθητές ,τα γειτονόπουλα κι όλοι μαζί εκεί δεν χορταίναμε να παίζουμε με το ένα και μοναδικό Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι μας ,εκεί στους χωματόδρομους της οδού Σπάρτης …