2018_12_19 ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

2018_12_19 ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

- Look παππού , look …
μου φωνάζει με τα ματάκια του διάπλατα ανοιχτά ο τρίχρονος μικρούλης Billy ,δείχνοντας μου το καινούργιο παιχνιδάκι του …
κι εγώ αναπολώ άλλες εποχές δύσκολες όταν πριν πολλά πολλά χρόνια είπα …

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

Όσο κι αν σήμερα φαίνεται παράξενο σε όσους με γνωρίζουν ,
στα νιάτα μου ήμουν πολύ ντροπαλός .
Η μακαρίτισσα η Μάνα μου μ έστελνε όπως συχνά γινόταν τότε , να ζητήσω λίγη δανεική ζάχαρη από την συγκάτοικό μας .
Εγώ ντρεπόμουν κοκκίνιζα κι αρνιόμουν να πάω .
Τότε για να με προκαλέσει μου έλεγε
- Αν ντρέπεσαι βάλε ένα κόσκινο στο κεφάλι σου ...

Όμως εμένα τίποτε δεν μούκανε να αλλάξω γνώμη και τελικά την νύφη την πλήρωνε ο μικρότερος αδελφός μου που κάτι τέτοια γι αυτόν ήταν παιχνιδάκι .
Όχι μόνο δεν ντρεπόταν αλλά γιορτές όπως ήταν τον κερνούσαν και κανένα γλυκάκι που το καταβρόχθιζε εν ριπή οφθαλμού και ζητούσε με ένα γλυκό παράπονο κι άλλο λέγοντας στην συγκάτοικο μας
- Και για τον Γώγο μας ένα , έτσι με φώναζε …

Έτσι εξασφάλιζε και το δεύτερο γλυκάκι που κι αυτό είχε την τύχη του πρώτου κατέληγε στην δική του στρουμπουλή κοιλίτσα κι όχι στην δική μου που ήμουν λιγόφαγος κι αδύνατος κι μάνα μου με φώναζε σπλήντζο .
Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό όσο κι αν τόψαξα δεν έμαθα , αλλά εννοούσε τον υπερβολικά αδύνατο .
Η ντροπές μου δεν μάφηναν να πηγαίνω μόνος όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς παραμονές των Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς να πω τα κάλαντα , ώστε να βγάλω ένα μικρό χαρτζιλίκι που τόσο το ήθελα .
Συνήθως κολλούσα σε άλλα παιδιά μεγαλύτερα κάνοντας ομάδα ώστε να κρύβομαι πίσω από τους άλλους και έπαιρνα σχεδόν ψίχουλα .
Η Μάνα μου τόξερε αυτό και μια χρονιά όταν ακόμη πήγαινα στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού μου ανήγγειλε ότι φέτος μαζί με τον αδελφό σου θα πάτε πρωί πρωί πριν προλάβει να πάει κανένα άλλο παιδί στην δουλειά του Θείου Τάτση Νάσκου να τα πείτε .
Τα έχει κανονίσει αυτός να είστε οι πρώτοι και θα πάρετε το καλύτερο χαρτζιλίκι από τους πολλούς συναδέλφους του .
Ο Θείος Τάτσης δεύτερος αλλά αγαπημένος ξάδελφος της μητέρας μου από το Σιδηρόκαστρο και Μελένικο , εργαζότανε στο γνωστό και υπέροχο διατηρητέο κτίριο του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων το γνωστό Μέγαρο Χατζηδημουλά .
Το πανύψηλο ισόγειο εργαστήρι αρκετών τετραγωνικών ήταν εντελώς ελεύθερο εσωτερικά και μέσα εργαζότανε πολλοί τεχνίτες που κατασκεύαζαν τι νομίζεται …
Τεχνητά ανθρώπινα μέλη …
Πόδια κυρίως , χέρια και ότι άλλο χρειαζόταν .
Ήταν πρόσφατοι οι δύο πόλεμοι που αναγκάστηκε να μπει η πατρίδα μας , ο Β΄ Παγκόσμιος με την εποποιία της Αλβανίας που ο πατέρας μου τον έζησε τριών μηνών νιόπαντρος και μετά ο χειρότερος ο εμφύλιος που διέλυσε στην κυριολεξία ότι είχε απομείνει .
Έτσι οι ανάγκες για τεχνητά ανθρώπινα μέλη ήταν τεράστιες .
Υπήρχαν τόσοι πολλοί ανάπηροι που δεν προλάβαιναν .
Πρέπει νάταν μια στρατιωτική υπηρεσία με ιδιώτες υπαλλήλους εξειδικευμένους άριστους τεχνίτες που έκανε θαυμάσια δουλειά .
Οι ανάπηροι των πολέμων αποκτούσαν τεχνητά μέλη και μαζί και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για την μετέπειτα ζωή τους .
Το υλικό που χρησιμοποιούσαν βασικά ήταν το ξύλο .
Το πλαστικό ήταν άγνωστο ακόμη στην Ελλάδα έφτασε πάρα που αργότερα .
Οι κατασκευές τους ήταν πραγματικά κομψοτεχνήματα , στην κυριολεξία έργα τέχνης , γιατί ήταν σχεδόν τα πάντα κατασκευασμένα στο χέρι με μεράκι και αγάπη για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που υπέφεραν .
Αυτά τα είχα ακούσει από τη Μάνα μου αλλά ποτέ δεν τα είχα δει.
Το περίφημο αυτό εργαστήρι στο οποίο ο Θείος Τάτσης εργαζόταν , ήταν πάντα αυτό που κέντριζε την φαντασία και την περιέργειά μου .
Έτσι βάζοντας την ντροπή κατά μέρος δέχτηκα αδιαμαρτύρητα με χαρά θα έλεγα την πρόκληση να πω τα κάλαντα .
Η περιέργεια περισσότερο ήταν το κίνητρο και λιγότερο το καλό χαρτζιλίκι που θα εξασφαλίζαμε .
Το έθιμο έλεγε ότι οι πρώτοι που θα τα έλεγαν τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα στους καλοπληρωμένους για τα δεδομένα της εποχής άριστους αυτούς τεχνίτες θα ήταν οι τυχεροί .
Ετοιμάστηκα από την προηγούμενη με τις σχετικές πρόβες .
Πρωί πρωί νύχτα σχεδόν παραμονή Χριστουγέννων , ο Θείος Τάτσης μας παραλάμβανε από το χεράκι χοντρά ντυμένους , γιατί το πρωινό αγιάζι δεν αστειευότανε και τρέξαμε γρήγορα γρήγορα στη κοντινή μας στάση του τραμ μπροστά στον κινηματογράφο Απόλλωνα και γραμμή για την δουλειά του Θείου .
Ο Θείος Τάτσης τόχε καημό γιατί η συμπαθέστατη γεματούλα κι όμορφη για τις προδιαγραφές της εποχής αξιαγάπητη θεία Έλλη από την Πόλη δεν κατάφερε να του κάμει διάδοχο και έτσι μας αγαπούσε και μας φρόντιζε σαν δικά του παιδιά κι εμείς ανταποδίδοντας την αγάπη τους τους αγαπούσαμε ιδιαίτερα , ήταν ο αγαπημένοι μας θείοι .

Ένας άλλος σοβαρός λόγος ήταν ότι μας έδινε πάντα το καλύτερο χαρτζιλίκι . Τον επισκεπτόμασταν συχνά πηγαίνοντας με τα πόδια από την γειτονιά μας στην Σπάρτης στην μονοκατοικία του στην αρχή της Παπάφη δίπλα στον λάκκο του Γ΄ Σ.Σ.
Η αυλή της ήταν γεμάτη πολύχρωμα κι όμορφα λουλούδια που μοσχοβολούσαν την Άνοιξη και που τα περιποιόταν με μεγάλη επιμέλεια η Θεία Έλλη.
Θυμάμαι την θεία Έλλη σαν μια άλλη Λωξάντρα να μου λέει .
- Έλα να σου δώκω κουραμπιέ να σε γλυκάνω …
Οι κουραμπιέδες της θείας Έλλης από την Πόλη ήταν το κάτι άλλο . Μοσχοβολούσε η γειτονιά όταν τους έψηνε παραμονές γιορτών με τα αφράτα χεράκια της κι εμείς δεν της χαλούσαμε το χατίρι τους λιανίζαμε κανονικά .
Όπως μας υποσχέθηκε ο θείος Τάτσης μπήκαμε πρώτοι μέσα στο τεράστιο ψηλοτάβανο εργαστήριο , στο ισόγειο του πανέμορφου Μεγάρου Χατζηδημουλά , που ακόμη και σήμερα στολίζει την πόλη μας .
Οι συνάδελφοί του ενημερωμένοι κατάλληλα μας βοήθησαν να ξεπεράσουμε το τρακ , ιδιαίτερα εμένα και το
«Καλή ημέραν άρχοντες …. »
αντήχησε υπέροχα στην μεγάλη αίθουσα τραγουδισμένο από τις παιδικές φωνές μας .
Στο τέλος τα καλά Χριστούγεννα , τα κεράσματα , οι ευχές , γέμισαν την ατμόσφαιρα μεταξύ των συνάδελφων με επίκεντρο εμάς .
Η χαρά μας φυσικά απερίγραπτη το τρακ μου έφυγε διά παντός .
Ρώτησα κι έμαθα ένα σωρό πράγματα στον Θείο και στους συναδέλφους του για το εργαστήρι .
Μαζέψαμε τόσο χαρτζιλίκι και κεράσματα που ούτε στον ύπνο μας δεν τα φανταζόμασταν .
Ο Θείος Τάτσης μας ξεπροβόδισε γιατί η δουλειά δεν περίμενε .
Οι ανάγκες των τεχνιτών ξύλινων μελών την εποχή εκείνη ήταν τεράστιες και οι καλλιτέχνες αυτοί τεχνίτες , είχαν ήδη ξεκινήσει .
Ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος γνώρισα το περίφημο εργαστήρι ,
είπα τα κάλαντα με θάρρος και χωρίς ντροπές
και το χαρτζιλίκι βοήθησε να περάσω ονειρεμένα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά την χρονιά εκείνη …

Στην φωτογραφία το Μέγαρο Χατζηδημουλά στην Ερμού με το πανύψηλο ισόγειο , τότε εργαστήριο κατασκευής τεχνιτών μελών .



Επειδή στην απάντηση ποιο κάτω δεν δεχόταν την φωτογραφία , την ανέβασα εδώ όπου την δέχτηκε .
Είναι ο τάφος του  Θείου Τάτση στο νεκροταφείο του Σιδηροκάστρου ...