Η φωτογραφία οδηγός πάντα
Μπροστά μπροστά το Καφεκοπτείο του Λουμίδη .Δεν υπήρχε ποιο γνωστό σημείο στην Θεσσαλονίκη μετά τον Πύργο από την γωνία Τσιμισκή - Βενιζέλου ο καφές Λουμίδη .
Όλα τα ραντεβού κυρίως για ψώνια εκεί μπροστά δινόταν .
Εκεί μπροστά στο φαρδύ πεζοδρόμιο του μοναχικές γυναίκες με ψηλοτάκουνα και ταγιέρ και μαντώ από πάνω για το κρύο του Δεκέμβρη περίμεναν τις φίλες τους .
Προσπαθώντας να την χρονολογήσω έχω ένα σίγουρο όριο προς τα κάτω το 1957 μια και λείπουν οι ράγες του γραφικού μας τραμ που το ξήλωσε με το έτςι θέλω ο ¨ εθνάρχης ¨ και η ύπαρξη του κεντρικού σηματοδότη στο κέντρο του δρόμου που έγινε λίγα χρόνια αργότερα .
Άρα και προς τα πάνω δεν πρέπει να ξεπερνάμε το 1965 .
Βάζω τον μέσο όρο περίπου 1962 και το κλείνω .
Το αμέσως επόμενο που δεν θυμάμαι κανείς στις δικές μας σελίδες να το σημείωσε .
Το κατάστημα νεωτερισμών ΜΕΛΚΑ , το σημερινό Πλαίσιο .
Πιστεύω ότι η επιχείρηση έκανε τεράστιο λάθος κυρίως για την εικόνα της προς τα έξω , σαν μια μοντέρνα ανοιχτόμυαλη εταιρία , που αντί να συντηρήσει να αναπαλαιώσει εσωτερικά ένα κτίριο κόσμημα αφέθηκε να παρασυρθεί από τις απλές φτηνές προσοδοφόρες λύσεις και του άλλαξε τα φώτα .
Από έξω μια πραγματικά όμορφη αναπαλαίωση , αλλά μέσα δυστυχώς το μέγα έγκλημα στην ιστορία της πόλης .
Μια μικρή περιγραφή αυτού του κομψοτεχνήματος από όσα μνήμη ακόμη με βοηθά .
Η κύρια είσοδος ήταν στην Βενιζέλου εκεί περίπου που είναι και η σημερινή .
Μπαίνοντας μέσα στην τετράφυλλη τουλάχιστον είσοδο αντίκριζες απέναντι ένα φαρδύ μπαλκόνι με περίτεχνο κάγκελο που κατέληγε δεξιά κι αριστερά σε κυκλική φαρδιά σκάλα μέχρι κάτω στο ισόγειο .
Στο υπόγειο πήγαινες από τις ίδιες κυκλικές σκάλες αντίστροφα .
Έμοιαζε νάναι σαν μια αίθουσα χορού ενός ανακτόρου κι έλεγες να , όπου νάναι θα φανούν οι χορευτές με το σύνθημα του μαέστρου της ορχήστρας που ήταν στο βάθος κάτω από το μπαλκόνι .
Ένα υπέροχο κτίσμα .
Κρίμα που το έφαγε ο εκσυγχρονισμός .
Εδω στην Αγγλία που για λίγο ακόμη θα βρίσκομαι στα χαρακτηρισμένα διατηρητέα δεν επιτρέπεται ούτε το πόμολο εσωτερικής πόρτας να αλλάξεις αν δεν ρωτηθούν οι ειδικοί .
Οι πόλεις και ιδιαίτερα μερικά χωριά είναι έργα τέχνης χαίρεσαι να τα βλέπεις και να κυκλοφορείς μέσα τους .
Συμπληρώνω για την ΜΕΛΚΑ λέγοντας κάτι χαρακτηριστικό της που όποιον την περπάτησε τότε όταν τον ρώτησα το θυμήθηκε αμέσως , τα ξύλινα πατώματά της .
Μάρμαρα αν θυμάμαι καλά υπήρχαν μόνο στην είσοδο .
Όλο τα άλλα πατώματα ήταν ξύλινα .
Το εκπληκτικότερο ήταν πως ακόμη και κυκλικές σκάλες κι αυτές ξύλινες .
Υπήρχε ακόμη κάτι που ακόμη μου τρυπάει την μύτη , η μυρωδιά της .
Τα σανίδια φαρδιά περίπου 25-30 εκ. και μακρυά τουλάχιστον 2 μέτρα.
Αυτό το τρίξιμο κι αυτήν την μυρωδιά ποιος ξέρει τι είδους ξύλου , το συνάντησα σε πολλά παλιά μαγαζιά πανάκριβων πολυτελών μαγαζιών εδώ στην Αγγλία που δεν διανοήθηκα να αλλάξουν .
Μπαίνοντας εδώ στην κεντρική αγορά του Bedford στο γνωστό στις γυναίκες μαγαζί της laura-ashley και πατώντας το ξύλινο πάτωμά της άκουσα το από παλιά γνώριμο τρίξιμο , γύρισα κάτω ήταν τα ίδια με της ΜΕΛΚΑ φαρδιά και μακρυά κι εκείνη η παντοδύναμη μυρωδιά που χρόνια είχα να μυρίζω η μυρωδιά της ΜΕΛΚΑ .
Συγκλονίστικα , τέτοιες μνήμες στην άλλη άκρη του κόσμου ....
Βέβαια εγώ το κτίριο δεν το πρόλαβα στις δόξες του .
Όταν το περπάτησα πηγαίνοντας με την μητέρα μου πιτσιρικάς να ψωνίσω νεωτερισμούς , γιατι η ΜΕΛΚΑ πουλούσε τα πάντα σε πολύ καλή ποιότητα και τιμές έτριζε το πάτωμα , έτριζαν οι σκάλες , έτριζαν τα πάντα και κανένα δεν ενοχλούσαν .
Οι πωλήτριες θυμάμαι εμπειρότατες , ταχύτατες , εξυπηρετικότατες με σχεδόν προσωπικές γνωριμίες με τους πελάτες .
Για όσους πελάτες είχαν δυσκολίες υπήρχε η λύση , ο Νησίμ .
Στην μικρή στοά μεταξύ Β. Ηρακλείου και Ερμού ο Νησίμ πουλούσε με πίστωση τα πάντα με το γνωστό τεφτεράκι που ζούσε και βασίλευε τότε .
Δύσκολα χρόνια , εκεί με δόσεις βδομαδιάτικες η μηνιάτικες βολευόταν οι λιγότερο εύποροι συμπατριώτες μας με το τσεκ του Νησίμ η Μέλκα σου πουλούσε ότι ήθελες ...
Το παρατράβηξα δεν ήταν ο στόχος η ΜΕΛΚΑ αλλα όλη φωτογραφια και τα τόσα ενδιαφέροντα που μπορεί να θυμηθείς βλέποντας την .
Ελπίζω κάποια στιγμή να τελειώσω την περιγραφή η ώρα είναι περασμένη θα το ανεβάσω έστω ναι χωρίς να το χτενίσω όπως μου έλεγε η δασκάλα στο Δημοτικό για τις Εκθέσεις
- Χτένιζέ τες λίγο πριν τις παραδόσεις .
Καλό τότε αλλά τώρα εγώ βιάζομαι κι αύριο υπάρχει σχολική γιορτούλα και πρέπε νάναι εκεί φρέσκος και περιποιημένος ...
Εκεί μπροστά στο φαρδύ πεζοδρόμιο του μοναχικές γυναίκες με ψηλοτάκουνα και ταγιέρ και μαντώ από πάνω για το κρύο του Δεκέμβρη περίμεναν τις φίλες τους .
Προσπαθώντας να την χρονολογήσω έχω ένα σίγουρο όριο προς τα κάτω το 1957 μια και λείπουν οι ράγες του γραφικού μας τραμ που το ξήλωσε με το έτςι θέλω ο ¨ εθνάρχης ¨ και η ύπαρξη του κεντρικού σηματοδότη στο κέντρο του δρόμου που έγινε λίγα χρόνια αργότερα .
Άρα και προς τα πάνω δεν πρέπει να ξεπερνάμε το 1965 .
Βάζω τον μέσο όρο περίπου 1962 και το κλείνω .
Το αμέσως επόμενο που δεν θυμάμαι κανείς στις δικές μας σελίδες να το σημείωσε .
Το κατάστημα νεωτερισμών ΜΕΛΚΑ , το σημερινό Πλαίσιο .
Πιστεύω ότι η επιχείρηση έκανε τεράστιο λάθος κυρίως για την εικόνα της προς τα έξω , σαν μια μοντέρνα ανοιχτόμυαλη εταιρία , που αντί να συντηρήσει να αναπαλαιώσει εσωτερικά ένα κτίριο κόσμημα αφέθηκε να παρασυρθεί από τις απλές φτηνές προσοδοφόρες λύσεις και του άλλαξε τα φώτα .
Από έξω μια πραγματικά όμορφη αναπαλαίωση , αλλά μέσα δυστυχώς το μέγα έγκλημα στην ιστορία της πόλης .
Μια μικρή περιγραφή αυτού του κομψοτεχνήματος από όσα μνήμη ακόμη με βοηθά .
Η κύρια είσοδος ήταν στην Βενιζέλου εκεί περίπου που είναι και η σημερινή .
Μπαίνοντας μέσα στην τετράφυλλη τουλάχιστον είσοδο αντίκριζες απέναντι ένα φαρδύ μπαλκόνι με περίτεχνο κάγκελο που κατέληγε δεξιά κι αριστερά σε κυκλική φαρδιά σκάλα μέχρι κάτω στο ισόγειο .
Στο υπόγειο πήγαινες από τις ίδιες κυκλικές σκάλες αντίστροφα .
Έμοιαζε νάναι σαν μια αίθουσα χορού ενός ανακτόρου κι έλεγες να , όπου νάναι θα φανούν οι χορευτές με το σύνθημα του μαέστρου της ορχήστρας που ήταν στο βάθος κάτω από το μπαλκόνι .
Ένα υπέροχο κτίσμα .
Κρίμα που το έφαγε ο εκσυγχρονισμός .
Εδω στην Αγγλία που για λίγο ακόμη θα βρίσκομαι στα χαρακτηρισμένα διατηρητέα δεν επιτρέπεται ούτε το πόμολο εσωτερικής πόρτας να αλλάξεις αν δεν ρωτηθούν οι ειδικοί .
Οι πόλεις και ιδιαίτερα μερικά χωριά είναι έργα τέχνης χαίρεσαι να τα βλέπεις και να κυκλοφορείς μέσα τους .
Συμπληρώνω για την ΜΕΛΚΑ λέγοντας κάτι χαρακτηριστικό της που όποιον την περπάτησε τότε όταν τον ρώτησα το θυμήθηκε αμέσως , τα ξύλινα πατώματά της .
Μάρμαρα αν θυμάμαι καλά υπήρχαν μόνο στην είσοδο .
Όλο τα άλλα πατώματα ήταν ξύλινα .
Το εκπληκτικότερο ήταν πως ακόμη και κυκλικές σκάλες κι αυτές ξύλινες .
Υπήρχε ακόμη κάτι που ακόμη μου τρυπάει την μύτη , η μυρωδιά της .
Τα σανίδια φαρδιά περίπου 25-30 εκ. και μακρυά τουλάχιστον 2 μέτρα.
Αυτό το τρίξιμο κι αυτήν την μυρωδιά ποιος ξέρει τι είδους ξύλου , το συνάντησα σε πολλά παλιά μαγαζιά πανάκριβων πολυτελών μαγαζιών εδώ στην Αγγλία που δεν διανοήθηκα να αλλάξουν .
Μπαίνοντας εδώ στην κεντρική αγορά του Bedford στο γνωστό στις γυναίκες μαγαζί της laura-ashley και πατώντας το ξύλινο πάτωμά της άκουσα το από παλιά γνώριμο τρίξιμο , γύρισα κάτω ήταν τα ίδια με της ΜΕΛΚΑ φαρδιά και μακρυά κι εκείνη η παντοδύναμη μυρωδιά που χρόνια είχα να μυρίζω η μυρωδιά της ΜΕΛΚΑ .
Συγκλονίστικα , τέτοιες μνήμες στην άλλη άκρη του κόσμου ....
Βέβαια εγώ το κτίριο δεν το πρόλαβα στις δόξες του .
Όταν το περπάτησα πηγαίνοντας με την μητέρα μου πιτσιρικάς να ψωνίσω νεωτερισμούς , γιατι η ΜΕΛΚΑ πουλούσε τα πάντα σε πολύ καλή ποιότητα και τιμές έτριζε το πάτωμα , έτριζαν οι σκάλες , έτριζαν τα πάντα και κανένα δεν ενοχλούσαν .
Οι πωλήτριες θυμάμαι εμπειρότατες , ταχύτατες , εξυπηρετικότατες με σχεδόν προσωπικές γνωριμίες με τους πελάτες .
Για όσους πελάτες είχαν δυσκολίες υπήρχε η λύση , ο Νησίμ .
Στην μικρή στοά μεταξύ Β. Ηρακλείου και Ερμού ο Νησίμ πουλούσε με πίστωση τα πάντα με το γνωστό τεφτεράκι που ζούσε και βασίλευε τότε .
Δύσκολα χρόνια , εκεί με δόσεις βδομαδιάτικες η μηνιάτικες βολευόταν οι λιγότερο εύποροι συμπατριώτες μας με το τσεκ του Νησίμ η Μέλκα σου πουλούσε ότι ήθελες ...
Το παρατράβηξα δεν ήταν ο στόχος η ΜΕΛΚΑ αλλα όλη φωτογραφια και τα τόσα ενδιαφέροντα που μπορεί να θυμηθείς βλέποντας την .
Ελπίζω κάποια στιγμή να τελειώσω την περιγραφή η ώρα είναι περασμένη θα το ανεβάσω έστω ναι χωρίς να το χτενίσω όπως μου έλεγε η δασκάλα στο Δημοτικό για τις Εκθέσεις
- Χτένιζέ τες λίγο πριν τις παραδόσεις .
Καλό τότε αλλά τώρα εγώ βιάζομαι κι αύριο υπάρχει σχολική γιορτούλα και πρέπε νάναι εκεί φρέσκος και περιποιημένος ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου