2018_02_11 ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΡΙ
Μιλώντας πριν λίγες μέρες για το δάσος του Κουρί βρήκα και ανεβάζω μια παλιά μου ανάρτηση από την κατασκήνωσή μας ,
την κατασκήνωση Αυτοκινητιστών στην Εξοχή
δίπλα στο παλιό Σανατόριο το σημερινό Νοσοκομείο Παπανικολάου .
Μαζί ανεβάζω και την όμορφη φωτογραφία βγαλμένη την ώρα της έπαρσης της σημαίας , από γνωστό θρύλο της Θεσσαλονικιώτικης φωτογραφικής τέχνης τον Κυριακίδη .
Η βάση του ιστού ήταν στολισμένη γύρω γύρω με ωραία τοποθετημένα γαλανόλευκα πετραδάκια που με μαστοριά και τέχνη τοποθετούσαν τα παιδιά .
Το βουνό που φαίνεται απέναντι είναι το βουνό του δάσους του Κουρί όπου στην κορυφή του σήμερα υπάρχουν εγκαταστάσεις του ΟΤΕ .
Σήμερα δεν μπορείς να το αναγνωρίσεις δεν υπάρχει πλέον σ αυτή τη μορφή .
Το έχουν ξεκοιλιάσει στην κυριολεξία και μοιάζει σαν μια τεράστια απαίσια κουφάλα .
Το έχουν φάει σχεδόν ολόκληρο για να πάρουν πέτρα και χαλίκι για να χτίσουν την τσιμεντούπολη μας .
Καθημερινά έβαζαν φουρνέλο και εμείς βλέπαμε έκπληκτοι το βουνό να ανατινάζεται και να θρυμματίζεται λίγο λίγο κι οι πέτρες από την δυνατή έκρηξη , να φτάνουν μέχρι σχεδόν μέχρι την κατασκήνωσή μας .
Στο Κουρί πηγαίναμε με τα πόδια περνώντας τον δρόμο για Χορτιάτη και σκαρφαλώνοντας στην πολύ απότομη πλαγιά δίπλα από το λατομείο .
Περνώντας δίπλα από το λατομείο μας κόβονταν στην κυριολεξία η η ανάσα , όταν τολμούσαμε να δούμε από ψηλά τον τεράστιο γκρεμό που δημιούργησαν στο βουνό οι επιχειρηματίες της τσιμεντοποίησης .
Φτάνοντας στην κορυφή σταματούσαμε στην άσπρη πέτρα .
Εκεί ήταν η πρώτη στάση μας όπου παίρναμε μια ανάσα .
Η ανάβαση ήταν πάρα πού κουραστική ιδιαίτερα μας τα μικρά παιδάκια .
Φεύγοντας δεν παραλείπαμε να πάρουμε κι ένα κομμάτι από την τεράστια όσο ένα μικρό φορτηγό άσπρη πέτρα .
Αυτό ήταν η απόδειξη ότι φτάσαμε στην κορυφή .
Όλοι οι πιτσιρικάδες δεν αποφάσιζαν να κάνουν αυτή την δύσκολη ανάβαση .
Έμεναν στην κατασκήνωση , όσοι δεν ήθελαν η δεν μπορούσαν και εμείς οι υπόλοιποι οι τολμηροί και δυνατοί καμαρώναμε ιδιαίτερα γι αυτό .
Την άσπρη πέτρα την έβλεπες τοποθετημένη ακριβώς στην κορυφή θαρρείς κι ένας γίγαντας την τοποθέτησε προσεκτικά και σταθερά εκεί μη τυχόν και κατρακυλήσει στο βάραθρο .
Ήταν μεγάλη όσο περίπου η πέτρα του Σέιχ Σου και μούμοιαζαν σαν δίδυμα αδελφάκια .
Η άσπρη πέτρα αυτή ήταν μια ιδιαίτερα όμορφη λευκή πέτρα με κόκκινες και καφετιές ραβδώσεις .
Εμείς την λέγαμε τσακμακόπετρα .
Ο λόγος , οι σπίθες που έβγαζε σαν τα παλιά τσακμάκια , όταν χτύπαγες δύο μικρά κομμάτια από αυτήν και που μας βοηθούσαν να ανάψουμε φωτιά βάζοντας δίπλα της ξερόχορτα που φούντωναν αμέσως .
Πίσω ακριβώς από την άσπρη πέτρα άρχιζε η ομαλή κατηφόρα που βοήθησε στην δημιουργία του πανέμορφου πυκνού δάσους του Κουρί .
Εκεί εκτός των άλλων ασχολιών μας ψάχναμε και βρίσκαμε ίσιες βέργες που πρέπει νάταν λυγαριές .
Ήταν μεγάλο απόκτημα μια τέτοια όμορφη , ολόισια βέργα .
Αφού τη καθαρίζαμε και την ισιώναμε ακόμη καλύτερα για να την κάνουμε τέλεια , ήταν η βάση μιας αγαπημένης απασχόλησης μας .
Με ένα σουγιαδάκι την χαράζαμε κάνοντας επάνω της καταπληκτικά γεωμετρικά κυρίως σχέδια .
Μ΄ αυτήν περνούσαμε ώρες στην κατασκήνωση βάζοντας όλη την τέχνη και μαστοριά μας .
Φυσικά υπήρχε κι ο σχετικός ανταγωνισμός μεταξύ μας και καμαρώναμε σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν η δική μας βέργα ήταν η καλύτερη κι η ομορφότερη όλων των παιδιών της κατασκήνωσης .
Μετά από πολλά χρόνια ανέβηκα και πάλι στο Κουρί ,
αυτή τη φορά με αυτοκίνητο από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο λίγο μετά το Ασβεστοχώρι .
Φτάνοντας έψαξα πάρα πολύ , αλλά δεν κατάφερα να βρω ούτε μια βέργα λυγαριάς .
Δεν ξέρω τι απέγιναν .
Τόχα βλέπεις καημό να βρω έστω και μια .
Είχα μαζί μου κι ένα σουγιαδάκι , για να την χαράξω όπως τότε που ήμουν μικρό παιδάκι , με όμορφα γεωμετρικά σχέδια που τάχω ακόμη χαραγμένα ανεξίτηλα στο μυαλό μου …
την κατασκήνωση Αυτοκινητιστών στην Εξοχή
δίπλα στο παλιό Σανατόριο το σημερινό Νοσοκομείο Παπανικολάου .
Μαζί ανεβάζω και την όμορφη φωτογραφία βγαλμένη την ώρα της έπαρσης της σημαίας , από γνωστό θρύλο της Θεσσαλονικιώτικης φωτογραφικής τέχνης τον Κυριακίδη .
Η βάση του ιστού ήταν στολισμένη γύρω γύρω με ωραία τοποθετημένα γαλανόλευκα πετραδάκια που με μαστοριά και τέχνη τοποθετούσαν τα παιδιά .
Το βουνό που φαίνεται απέναντι είναι το βουνό του δάσους του Κουρί όπου στην κορυφή του σήμερα υπάρχουν εγκαταστάσεις του ΟΤΕ .
Σήμερα δεν μπορείς να το αναγνωρίσεις δεν υπάρχει πλέον σ αυτή τη μορφή .
Το έχουν ξεκοιλιάσει στην κυριολεξία και μοιάζει σαν μια τεράστια απαίσια κουφάλα .
Το έχουν φάει σχεδόν ολόκληρο για να πάρουν πέτρα και χαλίκι για να χτίσουν την τσιμεντούπολη μας .
Καθημερινά έβαζαν φουρνέλο και εμείς βλέπαμε έκπληκτοι το βουνό να ανατινάζεται και να θρυμματίζεται λίγο λίγο κι οι πέτρες από την δυνατή έκρηξη , να φτάνουν μέχρι σχεδόν μέχρι την κατασκήνωσή μας .
Στο Κουρί πηγαίναμε με τα πόδια περνώντας τον δρόμο για Χορτιάτη και σκαρφαλώνοντας στην πολύ απότομη πλαγιά δίπλα από το λατομείο .
Περνώντας δίπλα από το λατομείο μας κόβονταν στην κυριολεξία η η ανάσα , όταν τολμούσαμε να δούμε από ψηλά τον τεράστιο γκρεμό που δημιούργησαν στο βουνό οι επιχειρηματίες της τσιμεντοποίησης .
Φτάνοντας στην κορυφή σταματούσαμε στην άσπρη πέτρα .
Εκεί ήταν η πρώτη στάση μας όπου παίρναμε μια ανάσα .
Η ανάβαση ήταν πάρα πού κουραστική ιδιαίτερα μας τα μικρά παιδάκια .
Φεύγοντας δεν παραλείπαμε να πάρουμε κι ένα κομμάτι από την τεράστια όσο ένα μικρό φορτηγό άσπρη πέτρα .
Αυτό ήταν η απόδειξη ότι φτάσαμε στην κορυφή .
Όλοι οι πιτσιρικάδες δεν αποφάσιζαν να κάνουν αυτή την δύσκολη ανάβαση .
Έμεναν στην κατασκήνωση , όσοι δεν ήθελαν η δεν μπορούσαν και εμείς οι υπόλοιποι οι τολμηροί και δυνατοί καμαρώναμε ιδιαίτερα γι αυτό .
Την άσπρη πέτρα την έβλεπες τοποθετημένη ακριβώς στην κορυφή θαρρείς κι ένας γίγαντας την τοποθέτησε προσεκτικά και σταθερά εκεί μη τυχόν και κατρακυλήσει στο βάραθρο .
Ήταν μεγάλη όσο περίπου η πέτρα του Σέιχ Σου και μούμοιαζαν σαν δίδυμα αδελφάκια .
Η άσπρη πέτρα αυτή ήταν μια ιδιαίτερα όμορφη λευκή πέτρα με κόκκινες και καφετιές ραβδώσεις .
Εμείς την λέγαμε τσακμακόπετρα .
Ο λόγος , οι σπίθες που έβγαζε σαν τα παλιά τσακμάκια , όταν χτύπαγες δύο μικρά κομμάτια από αυτήν και που μας βοηθούσαν να ανάψουμε φωτιά βάζοντας δίπλα της ξερόχορτα που φούντωναν αμέσως .
Πίσω ακριβώς από την άσπρη πέτρα άρχιζε η ομαλή κατηφόρα που βοήθησε στην δημιουργία του πανέμορφου πυκνού δάσους του Κουρί .
Εκεί εκτός των άλλων ασχολιών μας ψάχναμε και βρίσκαμε ίσιες βέργες που πρέπει νάταν λυγαριές .
Ήταν μεγάλο απόκτημα μια τέτοια όμορφη , ολόισια βέργα .
Αφού τη καθαρίζαμε και την ισιώναμε ακόμη καλύτερα για να την κάνουμε τέλεια , ήταν η βάση μιας αγαπημένης απασχόλησης μας .
Με ένα σουγιαδάκι την χαράζαμε κάνοντας επάνω της καταπληκτικά γεωμετρικά κυρίως σχέδια .
Μ΄ αυτήν περνούσαμε ώρες στην κατασκήνωση βάζοντας όλη την τέχνη και μαστοριά μας .
Φυσικά υπήρχε κι ο σχετικός ανταγωνισμός μεταξύ μας και καμαρώναμε σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν η δική μας βέργα ήταν η καλύτερη κι η ομορφότερη όλων των παιδιών της κατασκήνωσης .
Μετά από πολλά χρόνια ανέβηκα και πάλι στο Κουρί ,
αυτή τη φορά με αυτοκίνητο από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο λίγο μετά το Ασβεστοχώρι .
Φτάνοντας έψαξα πάρα πολύ , αλλά δεν κατάφερα να βρω ούτε μια βέργα λυγαριάς .
Δεν ξέρω τι απέγιναν .
Τόχα βλέπεις καημό να βρω έστω και μια .
Είχα μαζί μου κι ένα σουγιαδάκι , για να την χαράξω όπως τότε που ήμουν μικρό παιδάκι , με όμορφα γεωμετρικά σχέδια που τάχω ακόμη χαραγμένα ανεξίτηλα στο μυαλό μου …
George Kotsidis
ΕΞΟΧΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ
Στην δεκαετία του 50 τα μικρά παιδιά που είχαν γλυτώσει από τους δυό πολέμους ,
άρχισαν να στέλνονται σε κατασκηνώσεις που οργάνωναν διάφοροι φορείς ,
για να τα βοηθήσουν πάρουν πάνω τους ,
κυρίως εκεί ψηλά κοντά σχετικά στην πόλη ,στον καθαρό αέρα και στο καλό κλίμα ,
δίπλα στο Σανατόριο του Ασβεστοχωρίου ,
δηλαδή το σημερινό νοσοκομείο Παπανικολάου .
Τότε κι ο Σύλλογος Συντξιούχων Αυτοκινητιστών σε ιδιόκτητο οικόπεδο του στην Εξοχή Ασβεστοχωρίου που ακόμη και σήμερα υπάρχει φραγμένο στην διασταύρωση του δρόμου για το Βρετανικό Νεκροταφείο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον δρόμο προς Χορτιάτη ,
έστελνε το καλοκαίρι στην κατασκήνωση αυτή τα παιδιά των μελών του .
Στην φωτογραφία φαίνεται απέναντι το βουνό που πίσω του είναι το δάσος Κουρί που σήμερα έχει καταφαγωθεί και ξεκοιλιαστεί κυριολεκτικά ,
για να βοηθήσει με το υλικό του να χτιστεί η τερατούπολη μας .
Κάπου εκεί μέσα στην πρωινή έπαρση της σημαίας βρίσκονται αρκετοί από μας ,
Με μεγάλη συγκίνηση ανεβάζω την φωτογραφία που πρόσφατα ξαναβρήκα …
Στην δεκαετία του 50 τα μικρά παιδιά που είχαν γλυτώσει από τους δυό πολέμους ,
άρχισαν να στέλνονται σε κατασκηνώσεις που οργάνωναν διάφοροι φορείς ,
για να τα βοηθήσουν πάρουν πάνω τους ,
κυρίως εκεί ψηλά κοντά σχετικά στην πόλη ,στον καθαρό αέρα και στο καλό κλίμα ,
δίπλα στο Σανατόριο του Ασβεστοχωρίου ,
δηλαδή το σημερινό νοσοκομείο Παπανικολάου .
Τότε κι ο Σύλλογος Συντξιούχων Αυτοκινητιστών σε ιδιόκτητο οικόπεδο του στην Εξοχή Ασβεστοχωρίου που ακόμη και σήμερα υπάρχει φραγμένο στην διασταύρωση του δρόμου για το Βρετανικό Νεκροταφείο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον δρόμο προς Χορτιάτη ,
έστελνε το καλοκαίρι στην κατασκήνωση αυτή τα παιδιά των μελών του .
Στην φωτογραφία φαίνεται απέναντι το βουνό που πίσω του είναι το δάσος Κουρί που σήμερα έχει καταφαγωθεί και ξεκοιλιαστεί κυριολεκτικά ,
για να βοηθήσει με το υλικό του να χτιστεί η τερατούπολη μας .
Κάπου εκεί μέσα στην πρωινή έπαρση της σημαίας βρίσκονται αρκετοί από μας ,
Με μεγάλη συγκίνηση ανεβάζω την φωτογραφία που πρόσφατα ξαναβρήκα …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου