1962_09_02 ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΚΘΕΤΟΥ 27ης ΔΕΘ
Έτσι για να θυμηθούμε τα νιάτα μας ...
Το έψαχνα μέρες .
Το βρήκα μόλις σήμερα Κυριακή πρωί την τελευταία μέρα της 83ης Έκθεσης .
Πρόκειται για το ¨ ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΚΘΕΤΟΥ ¨ με την φωτογραφία μου που το 1962 χρησιμοποιούσα για την είσοδό μου στην 27η ΔΕΘ , μια και εργαζόμουν 2 - 23 /9/1962 στο περίπτερο της εταιρείας BARCO AE .
Βέβαια εκθέτης ήταν η BARCO AE αλλά φαίνεται έτσι εμφάνιζαν τους εργαζόμενους τους οι εκθέτες .
Εγώ όπως όλοι οι νέοι της εποχής μου στις τελευταίες τάξεις του τότε Γυμνασίου , σημερινού λυκείου , η και στα πρώτα χρόνια μετά , μέχρι να καταλήξουν σε κάποια ποιο μόνιμη δουλειά εργαζόταν στην έκθεση .
Ήταν δε πολύ μεγάλη χαρά και τιμή να έχεις αυτό το προνόμιο .
Ήσουν κι εσύ κάτι στο σπουδαίο σ αυτό πανηγύρι της πόλης σου . Έκανες πολλές γνωριμίες νέων φίλων αγοριών και κοριτσιών ακόμη και πιθανών μελλοντικών εργοδοτών σου .
Όλοι οι νέοι της εποχής μου και ίσως και μέχρι σήμερα αυτό να συμβαίνει , έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην αγορά εργασίας εκεί στην Έκθεση .
Λίγο πριν την έναρξη της έκανα κι εγώ την σχετική αίτηση και προσλήφθηκα .
Περίμενα ίσως να εργαστώ στις εισόδους με τα εισιτήρια η κάπου εκεί ώστε να βοηθούσα κι εγώ την παλιοπαρέα εξασφαλίζοντάς τους δωρεάν είσοδο , όπως έκαναν οι προηγούμενοι από μένα .
Είχα βλέπεις υποχρέωση να συνεχίσω κι εγώ την παράδοση .
Δυστυχώς οι θέσεις αυτές είχαν καλυφθεί και μου ζήτησαν να εργαστώ σε ιδιώτη εκθέτη .
Φυσικά δεν είχα αντίρρηση , δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς .
Έτσι βρέθηκα στο περίπτερο της BARCO .
Ψάχνοντας γι αυτήν σήμερα βρήκα το
¨ (ΥΠΟ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ) ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΤΑΞΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ BARCO Α.Ε. ¨
Ίσως να είναι η ίδια εταιρία …
Τότε κατασκεύαζε με υπέροχα σχέδια πολύχρωμα υφάσματα για ρούχα κυρίως γυναικεία , που σαν τόπια ήταν όμορφα απλωμένα στο περίπτερο .
Μου έκαναν μια ενημέρωση για το τι ακριβώς έπρεπε να κάνω και αφού οργάνωσαν το περίπτερο , έφυγαν .
Έμεινα μόνος για λίγες μέρες , μεγαλείο ,
ένοιωθα τουλάχιστον σαν διευθυντής του εργοστασίου .
Δυστυχώς κράτησε πολύ λίγο , μέχρι ένα πρωινό που φάνηκε μια πανέμορφη δίμετρη μελαχρινή κοπέλα .
- Ήρθα να εργαστώ εδώ μου λέει , είμαι μανεκέν , θα προβάρω τα έτοιμα φορέματα .
Το βρήκα μόλις σήμερα Κυριακή πρωί την τελευταία μέρα της 83ης Έκθεσης .
Πρόκειται για το ¨ ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΚΘΕΤΟΥ ¨ με την φωτογραφία μου που το 1962 χρησιμοποιούσα για την είσοδό μου στην 27η ΔΕΘ , μια και εργαζόμουν 2 - 23 /9/1962 στο περίπτερο της εταιρείας BARCO AE .
Βέβαια εκθέτης ήταν η BARCO AE αλλά φαίνεται έτσι εμφάνιζαν τους εργαζόμενους τους οι εκθέτες .
Εγώ όπως όλοι οι νέοι της εποχής μου στις τελευταίες τάξεις του τότε Γυμνασίου , σημερινού λυκείου , η και στα πρώτα χρόνια μετά , μέχρι να καταλήξουν σε κάποια ποιο μόνιμη δουλειά εργαζόταν στην έκθεση .
Ήταν δε πολύ μεγάλη χαρά και τιμή να έχεις αυτό το προνόμιο .
Ήσουν κι εσύ κάτι στο σπουδαίο σ αυτό πανηγύρι της πόλης σου . Έκανες πολλές γνωριμίες νέων φίλων αγοριών και κοριτσιών ακόμη και πιθανών μελλοντικών εργοδοτών σου .
Όλοι οι νέοι της εποχής μου και ίσως και μέχρι σήμερα αυτό να συμβαίνει , έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην αγορά εργασίας εκεί στην Έκθεση .
Λίγο πριν την έναρξη της έκανα κι εγώ την σχετική αίτηση και προσλήφθηκα .
Περίμενα ίσως να εργαστώ στις εισόδους με τα εισιτήρια η κάπου εκεί ώστε να βοηθούσα κι εγώ την παλιοπαρέα εξασφαλίζοντάς τους δωρεάν είσοδο , όπως έκαναν οι προηγούμενοι από μένα .
Είχα βλέπεις υποχρέωση να συνεχίσω κι εγώ την παράδοση .
Δυστυχώς οι θέσεις αυτές είχαν καλυφθεί και μου ζήτησαν να εργαστώ σε ιδιώτη εκθέτη .
Φυσικά δεν είχα αντίρρηση , δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς .
Έτσι βρέθηκα στο περίπτερο της BARCO .
Ψάχνοντας γι αυτήν σήμερα βρήκα το
¨ (ΥΠΟ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ) ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΤΑΞΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ BARCO Α.Ε. ¨
Ίσως να είναι η ίδια εταιρία …
Τότε κατασκεύαζε με υπέροχα σχέδια πολύχρωμα υφάσματα για ρούχα κυρίως γυναικεία , που σαν τόπια ήταν όμορφα απλωμένα στο περίπτερο .
Μου έκαναν μια ενημέρωση για το τι ακριβώς έπρεπε να κάνω και αφού οργάνωσαν το περίπτερο , έφυγαν .
Έμεινα μόνος για λίγες μέρες , μεγαλείο ,
ένοιωθα τουλάχιστον σαν διευθυντής του εργοστασίου .
Δυστυχώς κράτησε πολύ λίγο , μέχρι ένα πρωινό που φάνηκε μια πανέμορφη δίμετρη μελαχρινή κοπέλα .
- Ήρθα να εργαστώ εδώ μου λέει , είμαι μανεκέν , θα προβάρω τα έτοιμα φορέματα .
Φάνηκαν αργότερα και μερικοί υπάλληλοι της εταιρίας
με έτοιμα ραμμένα φορέματα που θα φορούσε η κοπέλα κάνοντας εκεί μια μίνι πασαρέλα .
Ενθουσιάστηκα , βοηθούσα κι εγώ την κοπέλα σε ότι μου ζητούσε , στο κουβάλημα των φουστανιών , στο ντύσιμο της , στην παρουσίασή της .
Έριχνα και καμιά κλεφτή ματιά στα αποδυτήρια όταν προετοιμαζόταν .
Τέτοια δουλειά δεν την φανταζόμουν .
Ξέχασα και την ιδανική μέχρι τότε για μένα στις εισόδους της Έκθεσης και έπεσα με τα μούτρα στην νέα μου δουλειά .
Το πήρε χαμπάρι και η παρέα και δεν ξεκολλούσε από το περίπτερο , με κρυφοκοίταζε από μακριά σκασμένη από ζήλια .
- Τυχερέ μου φώναζαν …
Και ήμουν πράγματι τυχερός , να έχεις δίπλα σου αυτόν τον άγγελο τι καλύτερο .
Οι μέρες πέρασαν γίναμε καλοί φίλοι με την κοπέλα , που δυστυχώς δεν θυμάμαι ούτε τα όνομά της και την έχασα με την λήξη της ΔΕΘ χωρίς να συμβεί τίποτε ρομαντικόν , έμεινε μόνο η ανάμνησή της .
Πως τα φέρνει όμως η τύχη .
Σχεδόν πέντε χρόνια μετά στην Μυτιλήνη μόνος εγώ νεοδιορισμένος μετά διαγωνισμό υπάλληλος , εναγωνίως έψαχνα να προσαρμοστώ στην νέα μου πόλη .
Ήταν η πρώτη φορά που ζούσα μακριά από την Θεσσαλονίκη κι η Μυτιλήνη τότε ήταν διήμερα ταξίδι με τραίνο και πλοίο .
Σαν να βρισκόμουν μετανάστης στο εξωτερικό .
Αεροπλάνα υπήρχαν τα Ντακότα των 24 θέσεων της Ολυμπιακής , αλλά οι τιμές απλησίαστες κι αυτό μέσω Αθηνών , απελπισία .
Κι εκεί στις μαύρες μου ένα βραδάκι στην ¨βόλτα ¨ στον παραλιακό δρόμο του λιμανιού , όπου γινόταν το κλασικό της επαρχίας νυφοπάζαρο , την είδα .
Ήταν εκείνο το δίμετρο πανέμορφο μελαχρινό κορίτσι της Έκθεσης .
Την γνώρισα αμέσως , την φώναξα με τόνομά της , γύρισε .
- Τι γυρεύεις μανεκέν εσύ , εδώ στην επαρχία ?
με έτοιμα ραμμένα φορέματα που θα φορούσε η κοπέλα κάνοντας εκεί μια μίνι πασαρέλα .
Ενθουσιάστηκα , βοηθούσα κι εγώ την κοπέλα σε ότι μου ζητούσε , στο κουβάλημα των φουστανιών , στο ντύσιμο της , στην παρουσίασή της .
Έριχνα και καμιά κλεφτή ματιά στα αποδυτήρια όταν προετοιμαζόταν .
Τέτοια δουλειά δεν την φανταζόμουν .
Ξέχασα και την ιδανική μέχρι τότε για μένα στις εισόδους της Έκθεσης και έπεσα με τα μούτρα στην νέα μου δουλειά .
Το πήρε χαμπάρι και η παρέα και δεν ξεκολλούσε από το περίπτερο , με κρυφοκοίταζε από μακριά σκασμένη από ζήλια .
- Τυχερέ μου φώναζαν …
Και ήμουν πράγματι τυχερός , να έχεις δίπλα σου αυτόν τον άγγελο τι καλύτερο .
Οι μέρες πέρασαν γίναμε καλοί φίλοι με την κοπέλα , που δυστυχώς δεν θυμάμαι ούτε τα όνομά της και την έχασα με την λήξη της ΔΕΘ χωρίς να συμβεί τίποτε ρομαντικόν , έμεινε μόνο η ανάμνησή της .
Πως τα φέρνει όμως η τύχη .
Σχεδόν πέντε χρόνια μετά στην Μυτιλήνη μόνος εγώ νεοδιορισμένος μετά διαγωνισμό υπάλληλος , εναγωνίως έψαχνα να προσαρμοστώ στην νέα μου πόλη .
Ήταν η πρώτη φορά που ζούσα μακριά από την Θεσσαλονίκη κι η Μυτιλήνη τότε ήταν διήμερα ταξίδι με τραίνο και πλοίο .
Σαν να βρισκόμουν μετανάστης στο εξωτερικό .
Αεροπλάνα υπήρχαν τα Ντακότα των 24 θέσεων της Ολυμπιακής , αλλά οι τιμές απλησίαστες κι αυτό μέσω Αθηνών , απελπισία .
Κι εκεί στις μαύρες μου ένα βραδάκι στην ¨βόλτα ¨ στον παραλιακό δρόμο του λιμανιού , όπου γινόταν το κλασικό της επαρχίας νυφοπάζαρο , την είδα .
Ήταν εκείνο το δίμετρο πανέμορφο μελαχρινό κορίτσι της Έκθεσης .
Την γνώρισα αμέσως , την φώναξα με τόνομά της , γύρισε .
- Τι γυρεύεις μανεκέν εσύ , εδώ στην επαρχία ?
- Δεν είμαι πλέον μανεκέν , σπούδασα ραδιοτηλεγραφητής , προσλήφθηκα στην πολιτική αεροπορία και εργάζομαι στον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου της Μυτιλήνης .
Δεν μπορούσα να φανταστώ μεγαλύτερη τύχη .
Δεν πρόλαβα να καλά καλά να φτάσω και η τύχη μούφεξε .
Ήταν μια πανέμορφη , υπέροχη κοπέλα , κάναμε καλή παρέα , περάσαμε αξέχαστες μέρες , έσκασαν οι συνάδελφοί μου της δουλειάς να με βλέπουν να κυκλοφορώ μαζί της .
Όλα αυτά έγιναν χωρίς να διανοηθώ όμως να την ακουμπήσω , μια και το πρώτο Σαββατοκύριακο έφτασε με την Ολυμπιακή ένα δίμετρο παλικάρι που μου το σύστησε ..
-Το αγόρι μου …
Που να βρίσκεται άραγε εκείνο το όμορφο κορίτσι τόσα χρόνια μετά εκείνη την γνωριμία μας στην 27η ΔΕΘ του 1962 …
Δεν πρόλαβα να καλά καλά να φτάσω και η τύχη μούφεξε .
Ήταν μια πανέμορφη , υπέροχη κοπέλα , κάναμε καλή παρέα , περάσαμε αξέχαστες μέρες , έσκασαν οι συνάδελφοί μου της δουλειάς να με βλέπουν να κυκλοφορώ μαζί της .
Όλα αυτά έγιναν χωρίς να διανοηθώ όμως να την ακουμπήσω , μια και το πρώτο Σαββατοκύριακο έφτασε με την Ολυμπιακή ένα δίμετρο παλικάρι που μου το σύστησε ..
-Το αγόρι μου …
Που να βρίσκεται άραγε εκείνο το όμορφο κορίτσι τόσα χρόνια μετά εκείνη την γνωριμία μας στην 27η ΔΕΘ του 1962 …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου