2013_11_26 ΕΞΟΧΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ

2013_11_26 ΕΞΟΧΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ 

Στην δεκαετία του 50 τα μικρά παιδιά που είχαν γλυτώσει από τους δυό πολέμους ,
άρχισαν να στέλνονται σε κατασκηνώσεις που οργάνωναν διάφοροι φορείς , 
για να τα βοηθήσουν πάρουν πάνω τους ,
κυρίως εκεί ψηλά κοντά σχετικά στην πόλη ,στον καθαρό αέρα και στο καλό κλίμα ,
δίπλα στο Σανατόριο του Ασβεστοχωρίου ,
δηλαδή το σημερινό νοσοκομείο Παπανικολάου .
Τότε κι ο Σύλλογος Συντξιούχων Αυτοκινητιστών σε ιδιόκτητο οικόπεδο του στην Εξοχή Ασβεστοχωρίου που ακόμη και σήμερα υπάρχει φραγμένο στην διασταύρωση του δρόμου για το Βρετανικό Νεκροταφείο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον δρόμο προς Χορτιάτη , 
έστελνε το καλοκαίρι στην κατασκήνωση αυτή τα παιδιά των μελών του .
Στην φωτογραφία φαίνεται απέναντι το βουνό που πίσω του είναι το δάσος Κουρί που σήμερα έχει καταφαγωθεί και ξεκοιλιαστεί κυριολεκτικά , 
για να βοηθήσει με το υλικό του να χτιστεί η τερατούπολη μας .
Κάπου εκεί μέσα στην πρωινή έπαρση της σημαίας βρίσκονται αρκετοί από μας ,
Με μεγάλη συγκίνηση ανεβάζω την φωτογραφία που πρόσφατα ξαναβρήκα …

2018_02_11 ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΡΙ

2018_02_11 ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΡΙ

Μιλώντας πριν λίγες μέρες για το δάσος του Κουρί βρήκα και ανεβάζω μια παλιά μου ανάρτηση από την κατασκήνωσή μας ,
την κατασκήνωση Αυτοκινητιστών στην Εξοχή
δίπλα στο παλιό Σανατόριο το σημερινό Νοσοκομείο Παπανικολάου .
Μαζί ανεβάζω και την όμορφη φωτογραφία βγαλμένη την ώρα της έπαρσης της σημαίας , από γνωστό θρύλο της Θεσσαλονικιώτικης φωτογραφικής τέχνης τον Κυριακίδη .
Η βάση του ιστού ήταν στολισμένη γύρω γύρω με ωραία τοποθετημένα γαλανόλευκα πετραδάκια που με μαστοριά και τέχνη τοποθετούσαν τα παιδιά .
Το βουνό που φαίνεται απέναντι είναι το βουνό του δάσους του Κουρί όπου στην κορυφή του σήμερα υπάρχουν εγκαταστάσεις του ΟΤΕ .
Σήμερα δεν μπορείς να το αναγνωρίσεις δεν υπάρχει πλέον σ αυτή τη μορφή .
Το έχουν ξεκοιλιάσει στην κυριολεξία και μοιάζει σαν μια τεράστια απαίσια κουφάλα .
Το έχουν φάει σχεδόν ολόκληρο για να πάρουν πέτρα και χαλίκι για να χτίσουν την τσιμεντούπολη μας .
Καθημερινά έβαζαν φουρνέλο και εμείς βλέπαμε έκπληκτοι το βουνό να ανατινάζεται και να θρυμματίζεται λίγο λίγο κι οι πέτρες από την δυνατή έκρηξη , να φτάνουν μέχρι σχεδόν μέχρι την κατασκήνωσή μας .
Στο Κουρί πηγαίναμε με τα πόδια περνώντας τον δρόμο για Χορτιάτη και σκαρφαλώνοντας στην πολύ απότομη πλαγιά δίπλα από το λατομείο .
Περνώντας δίπλα από το λατομείο μας κόβονταν στην κυριολεξία η η ανάσα , όταν τολμούσαμε να δούμε από ψηλά τον τεράστιο γκρεμό που δημιούργησαν στο βουνό οι επιχειρηματίες της τσιμεντοποίησης .
Φτάνοντας στην κορυφή σταματούσαμε στην άσπρη πέτρα .
Εκεί ήταν η πρώτη στάση μας όπου παίρναμε μια ανάσα .
Η ανάβαση ήταν πάρα πού κουραστική ιδιαίτερα μας τα μικρά παιδάκια .
Φεύγοντας δεν παραλείπαμε να πάρουμε κι ένα κομμάτι από την τεράστια όσο ένα μικρό φορτηγό άσπρη πέτρα .
Αυτό ήταν η απόδειξη ότι φτάσαμε στην κορυφή .
Όλοι οι πιτσιρικάδες δεν αποφάσιζαν να κάνουν αυτή την δύσκολη ανάβαση .
Έμεναν στην κατασκήνωση , όσοι δεν ήθελαν η δεν μπορούσαν και εμείς οι υπόλοιποι οι τολμηροί και δυνατοί καμαρώναμε ιδιαίτερα γι αυτό .
Την άσπρη πέτρα την έβλεπες τοποθετημένη ακριβώς στην κορυφή θαρρείς κι ένας γίγαντας την τοποθέτησε προσεκτικά και σταθερά εκεί μη τυχόν και κατρακυλήσει στο βάραθρο .
Ήταν μεγάλη όσο περίπου η πέτρα του Σέιχ Σου και μούμοιαζαν σαν δίδυμα αδελφάκια .
Η άσπρη πέτρα αυτή ήταν μια ιδιαίτερα όμορφη λευκή πέτρα με κόκκινες και καφετιές ραβδώσεις .
Εμείς την λέγαμε τσακμακόπετρα .
Ο λόγος , οι σπίθες που έβγαζε σαν τα παλιά τσακμάκια , όταν χτύπαγες δύο μικρά κομμάτια από αυτήν και που μας βοηθούσαν να ανάψουμε φωτιά βάζοντας δίπλα της ξερόχορτα που φούντωναν αμέσως .
Πίσω ακριβώς από την άσπρη πέτρα άρχιζε η ομαλή κατηφόρα που βοήθησε στην δημιουργία του πανέμορφου πυκνού δάσους του Κουρί .
Εκεί εκτός των άλλων ασχολιών μας ψάχναμε και βρίσκαμε ίσιες βέργες που πρέπει νάταν λυγαριές .
Ήταν μεγάλο απόκτημα μια τέτοια όμορφη , ολόισια βέργα .
Αφού τη καθαρίζαμε και την ισιώναμε ακόμη καλύτερα για να την κάνουμε τέλεια , ήταν η βάση μιας αγαπημένης απασχόλησης μας .
Με ένα σουγιαδάκι την χαράζαμε κάνοντας επάνω της καταπληκτικά γεωμετρικά κυρίως σχέδια .
Μ΄ αυτήν περνούσαμε ώρες στην κατασκήνωση βάζοντας όλη την τέχνη και μαστοριά μας .
Φυσικά υπήρχε κι ο σχετικός ανταγωνισμός μεταξύ μας και καμαρώναμε σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν η δική μας βέργα ήταν η καλύτερη κι η ομορφότερη όλων των παιδιών της κατασκήνωσης .
Μετά από πολλά χρόνια ανέβηκα και πάλι στο Κουρί ,
αυτή τη φορά με αυτοκίνητο από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο λίγο μετά το Ασβεστοχώρι .
Φτάνοντας έψαξα πάρα πολύ , αλλά δεν κατάφερα να βρω ούτε μια βέργα λυγαριάς .
Δεν ξέρω τι απέγιναν .
Τόχα βλέπεις καημό να βρω έστω και μια .
Είχα μαζί μου κι ένα σουγιαδάκι , για να την χαράξω όπως τότε που ήμουν μικρό παιδάκι , με όμορφα γεωμετρικά σχέδια που τάχω ακόμη χαραγμένα ανεξίτηλα στο μυαλό μου …

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10202464193796265&set=a.10200511389337374.188895.1537025576&type=3&theater

George Kotsidis

26 Νοεμβρίου 2013

ΕΞΟΧΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΙΣΤΩΝ
Στην δεκαετία του 50 τα μικρά παιδιά που είχαν γλυτώσει από τους δυό πολέμους ,
άρχισαν να στέλνονται σε κατασκηνώσεις που οργάνωναν διάφοροι φορείς ,
για να τα βοηθήσουν πάρουν πάνω τους ,
κυρίως εκεί ψηλά κοντά σχετικά στην πόλη ,στον καθαρό αέρα και στο καλό κλίμα ,
δίπλα στο Σανατόριο του Ασβεστοχωρίου ,
δηλαδή το σημερινό νοσοκομείο Παπανικολάου .
Τότε κι ο Σύλλογος Συντξιούχων Αυτοκινητιστών σε ιδιόκτητο οικόπεδο του στην Εξοχή Ασβεστοχωρίου που ακόμη και σήμερα υπάρχει φραγμένο στην διασταύρωση του δρόμου για το Βρετανικό Νεκροταφείο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον δρόμο προς Χορτιάτη ,
έστελνε το καλοκαίρι στην κατασκήνωση αυτή τα παιδιά των μελών του .
Στην φωτογραφία φαίνεται απέναντι το βουνό που πίσω του είναι το δάσος Κουρί που σήμερα έχει καταφαγωθεί και ξεκοιλιαστεί κυριολεκτικά ,
για να βοηθήσει με το υλικό του να χτιστεί η τερατούπολη μας .
Κάπου εκεί μέσα στην πρωινή έπαρση της σημαίας βρίσκονται αρκετοί από μας ,
Με μεγάλη συγκίνηση ανεβάζω την φωτογραφία που πρόσφατα ξαναβρήκα …

1955 _05_05 ΣΤΗΝ ΑΡΑΠΙΤΣΑ ΝΑΟΥΣΗΣ

1955 _05_05  ΣΤΗΝ ΑΡΑΠΙΤΣΑ ΝΑΟΥΣΗΣ

Η 6η Τάξη του 12ου Δημοτικού μαζί και με μικρότερες τάξεις ,
 σε εκδρομή στην Νάουσα στην Αραπίτσα , 
στο ίδιο σημείο με δική μας του Γυμνασίου ,
 τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο έτσι σημειώνω από κάτω …

2018_02_22 Η ΑΣΠΡΗ ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΣΕΙΧ ΣΟΥ

2018_02_22 Η ΑΣΠΡΗ ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΣΕΙΧ ΣΟΥ

Για τον φίλο και συμμαθητή μου τον Άρη ανεβάζω ξανά μια παλιά μου ανάρτηση …
Άρη η άσπρη πέτρα που θυμάσαι δεν υπάρχει πια .
Την έφαγε η πρόοδος .
Όταν μπορείς να πας μέχρι εκεί με το αυτοκίνητό σου φυσικό ήταν να μη μείνει τίποτε . Όλοι έπαιρναν και από ένα μικρό κομματάκι της φεύγοντας κι επειδή δεν ήταν ατελείωτη κάποτε δεν έμεινε τίποτε .
Την τελευταία φορά που την είδα ήταν πριν χρόνια πριν γίνει ο περιφερειακός , όταν ανέβηκα με τα πόδια πίσω από το θέατρο δάσους .
Ακόμη τότε έβλεπες τα ίχνη της κάτι υπολείμματα στο χώμα ,
μερικά ελάχιστα μικρά λευκά πετραδάκια είχαν απομείνει .
Όμως η άσπρη πέτρα είχε κι ένα αδελφάκι μιά άλλη παρόμοια άσπρη πέτρα στο ύψωμα δίπλα στο Κουρί ,πριν λίγες μέρες έγραψα σχετικά με το δάσος του Κουρί , εκεί που φαίνονται από την πόλη οι εγκαταστάσεις του ΟΤΕ και τελευταία των αναμεταδοτών όλων σχεδόν των υπηρεσιών της Θεσσαλονίκης .
Οι ραδιοερασιτέχνες της ΕΡΒΕ πρώτοι εγκαταστάθηκαν δίπλα στον κτίριο των
Ρ/Η εγκαταστάσεων του ΟΤΕ σε ένα μονώροφο κτίσμα που είχε γίνει για να στεγάσει τους φαντάρους της φρουράς την περίοδο της χούντας .
Το καθεστώς τότε μάλλον φοβόταν κάποια δολιοφθορά ,
η μεταπολίτευση κατάργησε την φρουρά έτσι ερήμωσε .
Ζητήσαμε άδεια και ο ΟΤΕ μας την έδωσε και στήσαμε το πρώτο ραδιοερασιτεχνικό repeater το περίφημο R3 .
Τώρα πήραν χαμπάρι όλοι το στρατηγικό σημείο και υπάρχει δάσος κεραιών ,
χάνει η μάνα το παιδί που λένε .
Τεράστιοι ιστοί πανύψηλοι κάνουν τον δικό μας ιστό το καμάρι μας ύψους κοντά στα 10 μέτρα ,να μοιάζει νάνος .
Πριν χρόνια είχα ράψει για ένα κειμενάκι για την άσπρη πέτρα .
Είχε γίνει κουβέντα πάνω σε μια φωτογραφία παλιά που φαινόταν πεντακάθαρα .
Το βρήκα και το ανεβάζω πάλι , διάβασέ του …

2013_04_03 Η ΑΣΠΡΗ ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΣΕΙΧ ΣΟΥ …

Η περίφημη Άσπρη Πέτρα βρισκόταν πάνω ακριβώς από το σημερινό θέατρο δάσους καμιά 150 - 200 μ . στην ανηφοριά . ¨Όχι στην κορυφή αλλά σε ένα πλάτωμα που σχηματιζόταν . Είχε διαστάσεις περίπου 4-5 μέτρα μήκος και πλάτος 1,5 – 2 μ. , ύψος 1,5 - 2.0 μ περίπου .
Ήταν κατάλευκη με ελαφρές κόκκινες ακανόνιστες ρίγες και ροζ ανταύγειες , ένα πέτρωμα σκληρό μάλλον ασβεστόλιθος , πολύ σκληρός μάλιστα .

Λέγαμε τότε ότι ήταν από τσακμακόπετρα γιατί αν χτυπούσε με τριβή δυνατά δύο κομμάτια της άναβαν σπίθες κι αν είχες εκεί κοντά ξερά χόρτα άναβες φωτιά . Η αμοιβή όσων κατάφερναν να την κατακτήσουν ήταν τα κομμάτια που έβγαζε σπάζοντας την που τα χρησιμοποιούσες μετά κάτω στην γειτονιά με καμάρι για να ανάβεις φωτιά στο επικίνδυνο παιχνίδι μας τον μπίκο , ένα παιχνίδι με εκρηκτική ασετιλίνη .

Μέγα απόκτημα για τα πιτσιρίκια μια και τα σπίρτα ήταν ακόμη μονοπώλιο , τσακμάκια δεν μπορούσες να έχεις εύκολα γιατί ήθελαν δραχμές . Αλλά κυρίως ήταν το καμάρι σαν να είχες κατακτήσει το Έβερεστ .

Μια ακριβώς παρόμοια και σε διαστάσεις και σε υλικό υπήρχε στην κορυφή του Κουρί περίπου 200 μ. από τις σημερινές εγκαταστάσεις του ΟΤΕ πάνω από τα λατομεία και την ερειπωμένη κλινική Καραμαούνα .

Την πέτρα λοιπόν του Σεΐχ - Σου την βλέπαμε από μακριά από την γειτονία μας την Αγία Τριάδα και ήταν ο στόχος των εκδρομών της Καθαράς Δευτέρας και της Πρωτομαγιάς . Δεν ήταν καθόλου εύκολο να ανέβει κανείς γιατί δρόμοι δεν υπήρχαν παρά μόνο μικρά μονοπάτια που δεν οδηγούσαν κατ ανάγκην στην Άσπρη Πέτρα .

Έπρεπε να ξέρεις που πας γιατί από ένα σημείο και μετά τα δένδρα την κάλυπταν και ανέβαινες αφού προηγουμένως είχες βάλει τον στόχο περίπου στα τυφλά . Όταν έφτανες στο πλάτωμα μόνο τότε την έβλεπες . Ήταν μέγιστο κατόρθωμα η κατάκτηση της στης παιδικές μας εκδρομές κι όποιος κατάφερνε να την κατακτήσει ανέβαινε στην εκτίμηση της παρέας .

Βέβαια την Καθαρά Δευτέρα και πρωτομαγιά η κατάκτηση ήταν ομαδική γιατί ξεκινούσαμε όλοι μαζί από το πρωί με τα πόδια για την εκδρομή που τέλειωνε το βράδυ . Μετά τις 40 εκκλησιές δεν υπήρχε δρόμος , ούτε του Θεάτρου του Δάσους , παρά μόνο ένας που από την Δόξα κι αυτόν παίρναμε δίπλα στον χώρο που γυμνάζονταν οι Λοκατζήδες του Γ Σώματος εκεί που μετέπειτα κτίστηκε το Καυταντζόγλειο , με σκάμματα στύλους σχοινιά και λοιπές στρατιωτικές εγκαταστάσεις ανοιχτές , όπου κάναμε κι εμείς τεστ των δυνάμεων μας πριν αρχίσουμε την ανάβαση . Δρόμος υπήρχε μόνο μέχρι περίπου μια ταβέρνα δίπλα στο σημερινό Θέατρο Γης . Από εκεί και πέρα μονοπάτια μόνο .

Η Άσπρη Πέτρα όταν άνοιξαν οι δρόμοι μετά χρόνια και ήταν εύκολη η πρόσβαση σιγά σιγά κατακρεουργήθηκε από όλους όσους πλέον με άπειρη ευκολία έφταναν δίπλα της ακόμη και με το αυτοκίνητό τους και έπαιρναν ένα αναμνηστικό .

Έτσι τώρα δεν έχει μείνει ούτε βοτσαλάκι μια και έψαχνα να βρω ίχνη της τελευταία που ανέβηκα με μηχανή ως εκεί με όλη μου την άνεση . Το ίδιο και η Άσπρη πέτρα του Κουρί κι αυτή εξαφανίστηκε από προσώπου γης με τον ίδιο τρόπο και μόνο όσοι ζούσαν τότε μπορούν να προσδιορίσουν το σημείο που βρίσκονταν . Μοιάζει σαν παραμύθι αλλά είναι πραγματικότητα .

Βρήκα σε ένα χάρτη του Σεΐχ- Σου που έχω παρακάτω την θέση Άσπρη Πέτρα στο εκκλησάκι του Αγ. Βασιλείου στην κορυφή κάτω από το Φιλίππειο αλλά μάλλον τιμής ένεκεν δόθηκε , γιατί απέχει πάρα πολύ από το πραγματικό σημείο που ήταν η Άσπρη Πέτρα των παιδικών μας αναμνήσεων .

Στον χάρτη όμως προσδιορίζει την θέση της πάνω από το Θέατρο Δάσους με σχετική ακρίβεια αν τον μεγεθύνει κάνεις ...

2014_02_27 ΤΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ

   2014_02_27 ΤΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ

Σε μιά άλλη σελίδα στην '' Άγνωστη Θεσσαλονίκη '' ανέφερα ένα γεγονός που συνέβη κοντά στο σχολείο μας στην γειτονιά μας και θεώρησα ότι θα έπρεπε να το γράψω κι εδώ μήπως και κανείς το θυμάται .
Κάτω από αυτήν την φωτογραφία ειπώθηκαν πολλά και εγώ συμπλήρωσα ...

" Ο ´´ λιμένας ´´ όπως ονομάζεται στο κείμενο ήταν μάλλον το λιμανάκι των παιδικών μας χρόνων .
Ήταν γεμάτο βάρκες ερασιτεχνών και επαγγελματιών ψαράδων και λίγο μεγαλύτερων καϊκιών .
Υπήρχε ένας μικρός λιμενοβραχίονας από μπλόκια μπετόν όχι τα τεράστια που έφεραν μετά όταν άρχισε το μεγάλο μπάζωμα .
Επάνω στον μικρό αυτό λιμενοβραχίονα ήταν δεμένα τα δύο πολεμικά που με τις μηχανές τους σε ρόλο ηλεκτρογεννήτριες ενίσχυαν το ηλεκτρικό δίκτυο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης μια και το υπάρχον εργοστάσιο δεν επαρκούσε .
Όταν το 1957 ανέλαβε τον ηλεκτροφωτισμό τη χώρας και της Θεσσαλονίκης η ΔΕΗ συνδέθηκε η πόλη με το εθνικό δίκτυο και έτσι το εργοστάσιο έκλεισε κατεδαφίστηκε και τα πολεμικά ρυμουλκήθηκαν και άφησαν τον λιμενοβραχίονα άδειο.
Τότε συνέβη ένα γεγονός που το θυμάμαι έντονα .
Όλοι σε εκείνη την γειτονιά και λόγω πραγματικής ανάγκης , είμασταν λίγο πολύ ψαράδες ερασιτέχνες .
Υπήρχε πάρα πολύ ψάρι στον Θερμαϊκό και εκεί πάρα πολλά κεφαλόπουλα που συνηθίζουν να ζούνε κοντά στα λιμάνια .
Ο ελλιμενισμός των μεγάλων πολεμικών πλοίων που για χρόνια ήταν ακίνητα εκεί ήταν ένα θαυμάσιο μέρος για να κάνουν φωλιές .
Αναστατώθηκαν τότε με την μετακίνηση τους τόσο πολύ τα κεφαλόπουλα ώστε έντρομα πηδούσαν έξω από το νερό κατά χιλιάδες .
Εκείνη η μέρα ήταν η τυχερή μέρα όσων ερασιτεχνών η επαγγελματιών ψαράδων έτυχε να βρίσκονται εκεί .
Δεν χρειαζόταν μπετονιές με δόλωμα αλλά μόνο απόχες ,
ακόμη και με τα χέρια μάζευαν τα κεφαλόπουλα .
Σωστό πανηγύρι ...
Μετά μερικά χρόνια ήρθε το μεγάλο μπάζωμα φυσικά τέτοιες εικόνες δεν θα ξαναδούμε στην πόλη ...
Το τσιμέντο νεκρώνει τα πάντα ... "

2019_03_01 ΕΦΥΓΕ Ο ΑΡΗΣ ΑΣΘΕΝΙΔΗΣ

2019_03_01 ΕΦΥΓΕ Ο ΑΡΗΣ ΑΣΘΕΝΙΔΗΣ

Έφυγε ο Άρης Ασθενίδης …
Με οδύνη μεταφέρω την είδηση στους συμμαθητές .
Στην τελευταία τηλεφωνική μας επικοινωνία με διαβεβαίωνε ότι όλα πήγαν καλά με το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε .
Δυστυχώς χτες ο Κλείτος μου είπε τα δυσάρεστα .
Πριν περίπου δέκα μέρες η κατάστασή της υγείας του επιδεινώθηκε .
Στην μνήμη του μια ανάρτηση με ένα video που του πήρα στην μία και μοναδική φορά που κατάφερα να τον πείσω να έρθει στους συμμαθητές του , που ανυπομονούσαν να τον ξαναδούν μετά τόσα χρόνια .
Με το γνωστό χιούμορ του μου απάντησε σε γλώσσα Σουαχίλι …

2018_03_14 Στο άσπρο άλογο
Είπα να βγάλω και μερικά video από την τελευταία μας συνάντηση .
Σε ένα από αυτά είναι ο συμμαθητής μας Άρης Ασθενίδης .
Δεν είχε ξανάρθει ποτέ και μάλλον δικαιούται να προηγηθεί .
Αφού όργωσε για πολλές δεκαετίες όλες τις ηπείρους , επέστρεψε συνταξιούχος πλέον στα πάτρια εδάφη .
Όταν του πρότεινα το κινητό για ένα χαιρετισμό άρχισε να μου μιλάει περίεργα .
- Τι γλώσσα μου μιλάς μωρέ πατριώτη , ρωτάω …
- Σουαχείλι , η απάντηση του …
Κόκαλο εγώ …

Νάναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει Άρη …

2016_05_28 ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ GRUNDIG SATELLIT 6000

2016_05_28 ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ GRUNDIG SATELLIT 6000
Μια από τις λίγες φορές που λέω ότι αξίζει κάθε Σάββατο πρωί μια επίσκεψη στο Μπιτ Παζάρ ήταν η σημερινή .
Το GRUNDIG SATELLIT 6000 στους περισσότερους δεν λέει σχεδόν τίποτε .
Στους μυημένους όμως λέει πολλά , μα πάρα πολλά .
Η GRUNDIG παλιά εταιρία με ποιοτικά καταναλωτικά ηλεκτρονικά προϊόντα , ραδιόφωνα , τηλεοράσεις κλπ , την δεκαετία του 60 αποφάσισε να βγάλει την σειρά ραδιοφώνων SATELLIT που δεν ήταν απλά καταναλωτικά για όλους , αλλά πολύ εξειδικευμένα για ραδιοερασιτέχνες και για επαγγελματίες που χρειαζόταν ένα καλό ραδιοφωνικό δέκτη που να καλύπτει όλο το ραδιοφωνικό φάσμα , δηλαδή Μεσαία , βραχέα , μακρά και τα ταχύτατα αναπτυσσόμενα τότε FM .
Λίγοι τυχεροί που κατάφεραν και το απόκτησαν μια που ήταν πανάκριβα και είχαν τότε τεράστιους δασμούς , μας έκαναν να τους ζηλεύουμε. Η δική μου η τσέπη δυστυχώς δεν άντεχε τέτοια αγορά .
Το μόνο που κατάφερα εγώ τότε να αποκτήσω μεταχειρισμένο το πολύ φτηνότερο αντίστοιχο της PHILIPS που υστερούσε κατά πολύ του SATELLIT από φίλο Βαγγέλη που τότε μετανάστευσε στην Γερμανία .
Ένα καλοκαίρι που ήρθε για τις διακοπές του μου το έφερε , παρά τα χρονάκια του λειτουργεί άψογα μέχρι σήμερα και είναι σε περίοπτη θέση στο ράφι του εργαστηρίου μου στο υπόγειο και μου χαρίζει στιγμές όμορφης HI FI μουσικής .
Σήμερα όμως το πρωί μούφεξε στην καρότσα του παλιατζή που μόλις είχε φτάσει , πήρε το μάτι μου πεταμένο σε ένα σωρό άλλα παλιά αντικείμενα σχεδόν σκουπίδια το διαμάντι SATELLIT σε άθλια κατάσταση , δε βλεπότανε .
- Πόσο αφεντικό αυτό το παλιό ρωτάω ?
Με κόβει από πάνω μέχρι κάτω ο παλιατζής .
- Για σένα 15 €
Χωρίς δεύτερη κουβέντα σηκώνομαι και φεύγω .
Από μακριά ακούω την φωνή του
- Έλα έλα , άντε πάρτο 10 € .
Αμίλητος εγώ από μακριά σηκώνω το χέρι μου λέγοντάς του όχι και συνεχίζω το περπάτημα .
Κάνω δυό βήματα και νάτος κοντά μου πάλι
-Καλά άντε έλα πάρτο 5 € .
- Δώστο του λέω αλλά να ξέρεις ότι δεν λειτουργεί το παίρνω μόνο για το κουτί του .
- Όχι επιμένει λειτουργεί πάμε δίπλα στο μαγαζί να δεις .
Αρνήθηκα έδωσα τα 5 € το φορτώθηκα γιατί είναι ασήκωτο 7 - 8 κιλά και ευτυχής πήγα σπίτι
Στο Beverly δεν χωρούσε πουθενά έτσι μπήκε ανάμεσα σε μένα και την XYL στο κάθισμα και με προσοχή αλλάζοντας δρομολόγιο απέφυγα το λιθόστρωτο με κυβόλιθους Τσινάρι πηγαίνοντας από τους διπλανούς ασφαλτοστρωμένους δρόμους , μη τυχόν και εκτοξευτεί και το χάσω .
Σπίτι η πρώτη μου δουλειά να το βάλω στην μπρίζα .
Ω .. του θαύματος το GRUNDIG SATELLIT 6000 έτους κατασκευής 1967 σχεδόν 50 χρόνων ραδιόφωνο , λειτουργούσε άψογα μελωδικότατο με την υπέροχη γνωστή ποιότητα αυτών των ραδιοφώνων .
Λίγο πρόχειρο καθάρισμα δεν το άντεχα τόσο βρώμικο το καημένο και από αύριο αρχίζει η επιχείρηση αποκατάστασής του .
Σε μια πρόχειρη επίσκεψη στο EBAY είδα να πουλιέται ακόμη σε τιμές απίστευτα τσουχτερές για τα χρονάκια του …

2019_02_17 Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όταν βλέπω αυτή την αεροφωτογραφία μού έρχονται άθελα οι στοίχοι του γνωστού τραγουδιού του αξέχαστου Μάνου Λοϊζου ....
https://www.youtube.com/watch?v=8pPvc8VXczk

´´ ο δρόμος είχε την δική του ιστορία ´´

Αναφέρομαι στον λοξό στενό δρόμο που ξεκινούσε από το σιντριβάνι περνούσε δίπλα από το παλιό γήπεδο του ΠΑΟΚ και αφού διέσχιζε όλο τον χώρο ανάμεσα από μνήματα , χωράφια , ρέματα , κατέληγε στον παλιό οικισμό της Αγίας Φωτεινής που σήμερα δεν υπάρχει πλέον.
Αυτός ο στενός ασήμαντος δρομάκος έγραψε την δική του ιστορία …
Σήμερα υπάρχει μόνο ένα πολύ μικρό του κομμάτι του εμπρός στην είσοδο του παλιού κτιρίου του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ και σαν μονοπάτι μέσα στο παρκάκι του ΑΠΘ .
Άρχισε να πετσοκόβεται σιγά σιγα από τα κτίρια του πανεπιστημίου και κόπηκε εντελώς όταν χτίστηκε το Νοσοκομείο .
Για χρόνια ήταν ο μοναδικός δρόμος που ένωνε το ΑΧΕΠΑ με την πόλη μια και η επέκταση της Αγίου Δημητρίου αργούσε .
Ήταν ‘’ο δρόμος των στεναγμών ’’ για τους Θεσσαλονικείς .
Από αυτόν τον ανηφορικό στενό δρόμο με τα πόδια μια και συγκοινωνία δεν υπήρχε και τα ΙΧ ήταν λιγοστά , ανέβαιναν οι συγγενείς των ασθενών αργά αργα με τα πόδια για να τους επισκεφτούν .
Ανεβαίνοντας συναντούσαν αριστερά το παλιό γήπεδο του ΠΑΟΚ με τον θεόστραβο πανύψηλο μανδρότοιχο του , που παιδιά σκαρφαλώναμε με την βοήθεια πλεγμένων ζωνών των φαντάρων να δούμε τζάμπα το ματς .
Οι φαντάροι τότε είχαν πάρει με το έτσι θέλω το προνόμιο να μη ενοχλούνται από τους φύλακες του γηπέδου που παραμόνευαν με βίτσες για τους υπόλοιπους .
Ανέβαινε πρώτα ο ικανότερος φαντάρος με σπρώξιμο από κάτω από τους υπόλοιπους και μετά οι υπόλοιποι ένα ένας μπλέκοντας με τις πόρπες 3-4 ζώνες .
Μετά ανέβασαν με τον ίδιο τρόπο και κανένα από τα πιτσιρίκα που από κάτω ικέτευαν .
-Θείο βάλε κι εμένα μέσα ...
Την ποιο μεγάλη προβολή και δόξα είχε αυτός ο δρόμος όταν δολοφονήθηκε ο Βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης τον Μάιο του 1963 .
Ο Λαμπράκης ήταν ένας άνθρωπος με όλη την σημασία της λέξης , γιατρός των φτωχών , υπεραθλητής , και υπερασπιστής με τον δικό του τρόπο της Ειρήνης .
Μετά τον βαρύτατο τραυματισμό του από το τρίκυκλο , μεταφέρθηκε στο ΑΧΕΠΑ και έμεινε σε αφασία νοσηλευόμενος αρκετές μέρες στην εντατική .
Τότε πάλι αυτός ο ασήμαντος δρομάκος έγραψε την δική του ιστορία .
Κάθε μέρα εκατοντάδες άτομα τον ανέβαιναν βουβά πηγαίνοντας στο ΑΧΕΠΑ να μάθουν τα τελευταία νέα .
Θα ζήσει , θα πεθάνει ο Λαμπράκης .
Διάσημοι γιατροί από όλο τον κόσμο κλήθηκαν να τον σώσουν , πολιτικοί όλων των παρατάξεων τον επισκεπτόταν , λαός πολύς λαός , επίσης από το ίδιο στενό ανηφορικό δρομάκι .
Αυτή ήταν και η τελευταία δοξασμένη περίοδος του .
Αμέσως μετά η Εγνατία , η Αγίου Δημητρίου επεκτάθηκαν και τον αχρήστεψαν .
Η Αγία Φωτεινή έπαψε να τον χρειάζεται γιατί διαμελίστηκε κι εξαφανίστηκε κι αυτή και ξεχάστηκε οριστικά μια κι επάνω του δημιουργήθηκε πάρκο .
Μόνο εκείνο το μικρό κομματάκι μπροστά στην είσοδο του παλιού κτιρίου ΑΧΕΠΑ έμεινε να τον θυμίζει ....
Η φωτό είναι από τον Jim Kots …

 Θάθελα να συμπληρώσω την ανάρτηση με μια απάντηση που έδωσα σε ερώτημα για τους Χορτατζήδες που δεν τους καλοήξερα .
Θυμόμουν από παιδί την περιοχή γύρω στις εγκαταστάσεις του Ηρακλή και το κέντρο Χορτατζήδες εκεί κοντά που είχε την ίδια ονομασία . 
Δεν ήξερα όμως ότι ο δρόμος αυτός είχε το ίδιο όνομα , οδός Χορτατζήδες , 
μια ξεκινούσε πολύ μακριά από το Σιντριβάνι , και δεν ήμουν και της γειτονιάς .
Ψάχνοντας περισσότερο μπήκα στο portal του Δήμου Θεσσαλονίκης όπου βρήκα φαρδιά πλατιά γραμμένη σε ένα ρυμοτομικό της περιοχής σε δυο σημεία …
Οδός Χορτατζήδες …
Τόψαξα περισσότερο από πού να βγήκε άραγε αυτό το περίεργο όνομα .
Το είχαν ψάξει πολλοί πριν από μένα και το ποιο ακριβές ήταν αυτό που βρήκα στη παρακάτω ιστοσελίδα και ευχαριστώ τον ιδιοκτήτη της για την αντιγραφή .
http://makpress.blogspot.com/2017/11/blog-post_267.html

και ήταν η απάντηση που ζητούσα …

“ Ποιοί ήταν λοιπόν οι Χορτατζήδες της Θεσσαλονίκης ?

Η Θεσσαλονίκη αλώθηκε από τους Οθωμανούς το 1430. Το 1590 ο σεΐχης Χορτατζή Σουλεϊμάν εφέντη (Hortaci Suleyman Efendi), μετέτρεψε τη....
χριστιανική εκκλησία της Ροτόντας σε τζαμί. Έξω από τα ανατολικά τείχη υπήρχαν εβραϊκά και τούρκικα νεκροταφεία. Τα εβραϊκά εκτείνονταν σε όλη τη σημερινή πανεπιστημιούπολη και στις αρχές του 19ου αιώνα σχημάτιζαν μια ενιαία έκταση.

Ωστόσο Τούρκοι στρατιώτες που στρατωνίζονταν σε στρατώνες της Τούμπας, συνήθιζαν να διέρχονται μέσα από αυτά κατά ομάδες καθημερινά και ιδιαίτερα τις Παρασκευές (Παρασκευή ημέρα αργίας και συνάθροισης για προσευχή των Μουσουλμάνων), για να συντομεύσουν τη διαδρομή από την Τούμπα προς την πόλη αλλά και το τζαμί του σεΐχη Χορτατζή (Şeyh Hortacı Süleyman).

Έτσι ανοίχθηκε ένα μονοπάτι που σταδιακά φάρδυνε κι έγινε ολόκληρος δρόμος (από τη σημερινή διασταύρωση των οδών Αγ. Δημητρίου και Κατσιμίδη μέχρι το σημείο που βρίσκεται το Άσυλο του Παιδιού). Ο δρόμος αυτός καθιερώθηκε μετέπειτα ως οδός Χορτατζήδων. Τα δε νεκροταφεία χωρίστηκαν σε δύο τμήματα εκατέρωθεν αυτής της οδού. 

Σημ. Στον περίβολο της Ροτόντας σώζεται ο τάφος του σεΐχη Χορτατζή Σουλεϊμάν εφέντη. “ 
Και το σχετικό ρυμοτομικό από το portal του Δήμου Θεσσαλονίκης

1

2019_02_18 ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ

Χτες ήταν η παγκόσμια ημέρα του Ραδιοφώνου .
Μου το θύμισε το fb με μια παλιότερη ανάρτησή μου .
Ραδιόφωνο , μια αγάπη που κρατάει χρόνια.
Ξεκίνησε όταν μικρό παιδάκι ο πατέρας μου λίγο πριν φύγει έφερε στο σπίτι ένα ραδιόφωνο .
Ήταν το Olympic made in USA μοντέλο 1940
της φωτογραφίας αγορασμένο από το κατάστημα του Εβραίου Κάστρο στην Τσιμισκή , ένα από τα ελάχιστα καταστήματα που πουλούσαν τέτοια είδη .
Ήταν το θαύμα της εποχής .
Εκστασιασμένος το άκουγα ώρες ολόκληρες καρφωμένο όπως ήταν σε ένα ξύλινο ραφάκι στον τοίχο , που κατασκεύασε ο κουμπάρος του ο Φάνης ο ξυλουργός .
Έψαχνα κυρίως το βράδυ που ανέβαινε η διάδοση οργώνοντας τα μεσαία όλους του Ελληνικούς επαρχιακούς σταθμούς κι όταν τους εύρισκα η χαρά μου ήταν μεγάλη .
Μεγαλύτερη ήταν όταν στα μεσαία άκουγα τους σταθμούς των γειτονικών χωρών , Σόφια , Βουκουρέστι , Βελιγράδι , Κάιρο , Αλεξάνδρεια , Λευκωσία , Ρώμη κι ακόμη την μακρινή Μόσχα που είχε ένα ισχυρότατο σταθμό .
Στα βραχέα η απόλαυση εκτοξευόταν σε απίστευτα ύψη με πολύ μεγαλύτερη άνεση έψαχνα σε μεγαλύτερες αποστάσεις σε άλλες ηπείρους Ασία , Αφρική , Αμερική .
Ήμουν και πολύ περίεργος , πολλές φορές όταν έλειπαν οι γονείς το ξεβίδωνα από πίσω το άνοιγα να δω τι υπάρχει μέσα .
Έβλεπα εκστασιασμένος τις ηλεκτρονικές λυχνίες που λαμπύριζαν βγάζοντας περίεργα χρώματα και αποχρώσεις .
Στην γειτονιά δεν υπήρχε άλλο κι όλοι περνώντας κοντοστέκονταν και άκουγαν την Βέμπο , τον Γούναρη , τον Μαρούδα …
Γλυκές αναμνήσεις ...
Μεγαλώνοντας άρχισα να ψάχνομαι περισσότερο στο τεχνικό μέρος .
Είχα την τύχη ο πρώτος μου ξάδερφος ο Γιώργος να σπουδάζει τότε ραδιοτεχνίτης στον Ευκλείδη , όπου μια από τις υποχρεώσεις του μαθήματος ήταν η κατασκευή ενός ραδιοφώνου μέχρι το τέλος της χρονιάς .
Από κοντά κι εγώ παρακολούθησα με πραγματικό πάθος την βήμα βήμα την κατασκευή του μέχρι το τέλος της , όταν έγινε το θαύμα και το ραδιόφωνο λειτούργησε άψογα .
Από αυτόν έμαθα πολλά , η δίψα μου ήταν ακόρεστη .
Θυμάμαι το πρώτο δικό μου κατασκεύασμα ένα υποτυπώδες ραδιοφωνάκι με γαληνίτη .
Μια μικρή πετρούλα μεγέθους φασολιού με άγρια επιφάνεια σαν σεληνιακό πέτρωμα που ήταν το μοναδικό του εξάρτημα μια και το πέτρωμα αυτό είχε την φυσική ιδιότητα να κάνει φώραση των ραδιοφωνικών εκπομπών των μεσαίων κυμάτων .
Η κατασκευή ήθελε να σταθεροποιήσω πάνω σ ένα ξύλο τον γαληνίτη και δίπλα να καρφώσω ένα συρματάκι σαν έλασμα μεγέθους μερικών εκατοστών που κατέληγε σε μία κοινή καρφίτσα στερεωμένη καλά επάνω του .
Την καρφίτσα , με την πίεση που της εξασφάλιζε το σκληρό ελαστικό σύρμα μπορούσα να την κινώ με το χέρι πάνω στο γαληνίτη - φασολάκι και να παραμένει σταθερά αγκιστρωμένη .
Το μοναδικό αγοραστό εξάρτημα ήταν ένα μικρό μονό κρυσταλλικό ακουστικάκι , που τότε άρχισαν να έρχονται από την μακρινή Ιαπωνία αγορασμένο από την γνωστή στοά της Βασιλέως Ηρακλείου .Τότε όλα της τα καταστήματα της πουλούσαν τα πάντα με ότι είχε σχέση με ηλεκτρονικά .
Προσάρμοζα το ακουστικάκι κατάλληλα πάνω στο γαληνίτη και το θαύμα γινόταν .
Χωρίς μπαταρίες με μόνο την κίνηση με το χέρι της καρφίτσας πάνω στο άγρια επιφάνειά , εύρισκα το σημείο της πετρούλας όπου άκουγα καλύτερα τον σταθμό που έφερνε μαγικούς ήχους στο αυτί μου από τα δύο τοπικά ραδιόφωνα των μεσαίων κυμάτων του ΕΙΡ και της ΥΕΝΕΔ .
Η ποιότητα άθλια , αλλά εγώ φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν σε αίθουσα συναυλιών .
Την νύχτα που η διάδοση στα μεσαία ανέβαινε κατάφερνα να ακούω ακόμα και ξένους διπλανών χωρών σταθμούς .
Μαγεία …
Την φωτογραφία την πήρα από το διαδίκτυο . Το λευκό Olympic made I USA μοντέλο 1940 , υπάρχει ακόμη στο εργαστήριο μου σε περίοπτη θέση , που με λίγο ξεσκόνισμα είναι έτοιμο να λειτουργήσει πάλι …

19Christos Moridis, Αριστοτέλης Μακρίδης και 17 ακόμη

6 σχόλια1 κοινοποίηση

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποιήστε

Σχόλια

• 

  Haroula Sakki Εντυπωσιάσθηκα. Πόσο μεράκι είχες Γιώργο!!! για να επιτύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Φαντάζομαι την αγωνία σου μέχρι να δεις το αποτέλεσμα και τη χαρά σου όταν τα κατάφερες, σε μια εποχή που η πρόσβαση στη γνώση δεν είναι όπως η σημερινή με τον Η/Υ και που οι οικονομικές δυσκολίες δεν επέτρεπαν εύκολα πειραματισμούς.

  1

  • Τέλειο!
  •  · Απάντηση
  •  · 2 ημέρες
• 

  George Kotsidis Δεν ήμουν ο μόνος Χαρούλα . 
  Την εποχή εκείνη η στοά της Βασ . Ηρακλείου με τα καταστήματα των ηλεκτρονικών έσφυζε από ζωή , από νέους αγαπούσαν τα ηλεκτρονικά και την είχαν για καθημερινή βόλτα τους .
  Εκεί εύρισκαν τα πάντα για κατασκευές τους .…Δείτε περισσότερα

  2

  • Μου αρέσει!
  •  · Απάντηση
  •  · 1 ημέρα
• 

  Livadas Nondas Δεν έμενε δραχμούλα τσακιστή... Επενδύσεις στον Ζαγκότση τον Μανο στην Μητροπόλεως , τον Μουτσιούλη....

  1

  • Τέλειο!
  •  · Απάντηση
  •  · 1 ημέρα
  
  

  
  

  Ο χρήστης Livadas Nondas απάντησε

   · 2 απαντήσεις
• 

  George Kotsidis Ένα από τα αγαπημένα μου ραδιόφωνα είναι το εικονιζόμενο Erres KY524 . 
  
  Είναι κατασκευασμένο στην Ολλανδία το 1952 από την ERRES που ήταν θυγατρική της PHILIPS .…Δείτε περισσότερα

  

  1