2018_09_23 ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ... ( 2 )
Είχα υποσχεθεί ότι θα συνεχίσω την ανάρτηση αυτή κάνοντας μια ακόμη για την παλιά μου γειτονιά .
Δυστυχώς δεν τα κατάφερα μέχρι στιγμής .
Ήταν μια μικρή βόλτα που δημιούργησε μεγάλη συζήτηση κυρίως με τους παλιούς μου γείτονες .
Ας την ξαναδούμε …
George Kotsidis
Θάπρεπε να μη ήξερες τι προϋπήρχε για να ανεχθείς την νέα κατάσταση .
Οι παλιοί κάτοικοι έφυγαν σχεδόν όλοι και η περιοχή κατοικήθηκε ξανά από νέους .
Εκεί που κατοικούσαν μερικές δεκάδες άντε εκατοντάδες άτομα σήμερα μένουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι καθ ύψος .
Όμως παρά το χάλι και την αθλιότητα που κατάντησαν οι αχόρταγοι εργολάβοι την όμορφη και ήσυχη γειτονιά μου ,
εν τούτοις για μένα παραμένει η γειτονιά μου , η γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα και γι αυτό πάντα θα με συγκινεί .Θάπρεπε να μη ήξερες τι προϋπήρχε για να ανεχθείς την νέα κατάσταση . Οι παλιοί κάτοικοι έφυγαν σχεδόν όλοι και η περιοχή κατοικήθηκε ξανά από νέους .Εκεί που κατοικούσαν μερικές δεκάδες άντε εκατοντάδες άτομα σήμερα μένουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι καθ ύψος .Όμως παρά το χάλι και την αθλιότητα που κατάντησαν οι αχόρταγοι εργολάβοι την όμορφη και ήσυχη γειτονιά μου , εν τούτοις για μένα παραμένει η γειτονιά μου , η γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα και γι αυτό πάντα θα με συγκινεί .
Σήμερα ήταν ημέρα της μηνιάτικης συνάντησης για πρωινό καφέ στο Βυζαντινό των αποφοίτων κυριών του Β´ Γυμνασίου Θηλέων , δεν λέω ποιας χρονιάς πρέπει νάμαστε διακριτικοί σ αυτά .
Έτσι αφού άφησα την XYL με τις συμμαθήτριές της βρήκα την ευκαιρία κι έκανα την βόλτα μου στα στενά της .
Σήμερα με την απεργία του ΟΑΣΘ οι δρόμοι πηγμένοι και δυστυχώς μόνο παπάκια μπορούν και κυκλοφορούν άνετα .
Βέβαια περπατώντας στα στενά δεν έχω την απαίτηση να βρω κάποιον που να με χαιρετήσει .
Θάταν παράλογο μετά τόσα χρόνια που έχω φύγει τρομαγμένος από από την ¨ ευλογία ¨ της τσιμεντοποίησης και της ανάπτυξης , σχεδόν μισός αιώνας είναι αυτός .
Όμως εγώ αμετανόητος πάντα ελπίζω ότι θα βρω κάποιον που θα μου πει
- Πως από δω παλιέ μου γείτονα ...
Δυστυχώς δεν είχα την τύχη αυτή σήμερα κι έτσι προχώρησα με το Beverly λίγο ποιο κάτω στο καφενείο που συχνάζουν οι παλιοί μου γείτονες , δηλαδή όσοι απέμειναν , στην γωνία Αγίας Τριάδος και της παλιάς οδού Μακεδονίας .
Σήμερα δεν θυμάμαι πως την μετονόμασαν αλλά πολύ λίγο με ενδιαφέρει , εγώ Μακεδονίας την ξέρω και δεν έχω διάθεση να μάθω το νέο όνομά της .
Έχει καταντήσει η παλιά άνετη γειτονία με τα μονώροφα και διώροφα να έχει σήμερα με τα πολυώροφα τέτοια έλλειψη χώρου ,
ώστε ένα σκουτεράκι να κάνω αμάν μέχρι να βρώ κάπου να το ακουμπήσω .
Βρήκα θέση ευτυχώς στην Αμαλίας με Αγίας Τριάδος δίπλα στο παλιό στιλβωτήριο του Μάνθου , σήμερα κι αυτό δεν υπάρχει και προχώρησα προς το καφενείο .
Δυστυχώς τζίφος κι εκεί , έριξα μια γρήγορη ματιά μέσα κανείς γνωστός , μόνο ένας σιωπηλός ταβλαδόρος μούριξε μια γρήγορη ματιά απορροφημένος από τις ζαριές του και έσκυψε και συνέχισε .
- Ντόρτια , παίζε και μη χαζεύεις του λέει ο αντίπαλος ...
Τι κάνουμε τώρα ...
Τι κάνουμε !
Μα μια βόλτα στα στενά , τι το καλύτερο , να δω ξανά τι απέμεινε από τα παλιά σπίτια , έχω 1,5 ώρα μπροστά μου ,έχω και το 4s το κινητό μου να ρίξω και καμιά φωτογραφία .
Πρώτο παλιό σπίτι που συνάντησα και μάλιστα άριστα συντηρημένο 100 μέτρα ποιο κάτω το διώροφο στην Λεωφόρο Στρατού με Στρ. Ν. Λιούμπα .
Καινούργια ονομασία κι αυτή άγνωστη σε μένα .
Τι όμορφα συντηρημένο που είναι !
Να σκεφτείς ότι δεν ήταν από τα σπουδαία σπίτια της γειτονιάς .
Κι όμως μπροστά στην γύρω ασκήμια μοιάζει διαμάντι ...
Θυμήθηκα από κάτω το Καφεκοπτείο του Αρμένιου ιδιοκτήτου που ο καφές του που σιγοψηνόταν σου έσπαγε την μύτη όταν περνούσες από το πεζοδρόμιο και δεν ήθελες να ξεκολλήσεις .
Βλέπω απέναντι ψάχνοντας να δω την περίφημα Ταβέρνα ¨ Τα Θύματα ¨ αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κι αυτή .
Στη θέση της πολυκατοικία με σουβλατζήδικο .
Το μυαλό μου αμέσως πήρε χίλιες στροφές και έφερε πίσω στην μνήμη τους περίφημους κρασοπατέρες που σύχναζαν εκεί τους λεχρίτες .
Πόσες ιστορίες μπορεί κανείς να θυμηθεί για τους υπέροχους αυτούς ανθρώπους που σύχναζαν εκεί και που αργότερα μετακόμισαν μαζί με τα όργανά τους σε μια ημιυπόγειο Ταβέρνα σε μια πολυκατοικία στην Οδό Σερρών λίγο ποιο πάνω από το Θεαγένειο .
Άλλη φορά όμως θα σας μιλήσω γι αυτούς , γιατί άφησαν ιστορία ολόκληρη πίσω τους , ένα μύθο που μέχρι και σήμερα ακόμη συντηρείται .
Συνέχισα ποιο κάτω στην Λεωφόρο Στρατού ψάχνοντας μη τυχόν δω κανένα παλιό σπίτι που μου είχε διαφύγει .
Δυστυχώς η Αετοράχης προς τα κάτω και προς τα πάνω που αλλάζει ονομασία όλη χτισμένη μέχρι ψηλά τον ουρανό .
Θυμήθηκα το παλιό νεοκλασικό στην Λ. Στρατού με την αιώνια κατάληψη .
Το βρήκα όπως ακριβώς το ήξερα ,
Η υπερυψωμένη αυλή με τα ψηλά κάγκελα βγαλμένα ποιος ξέρει από ποιόν από την θέση τους και τα τουλάχιστον 10 -12 πλατιά σκαλιά που σε ανέβαζαν στο επίπεδό της ξηλωμένα κι αυτά . Ήταν αυτά που ζοριζόμασταν πιτσιρικάδες να τα ανέβουμε όταν θέλαμε να πούμε τα κάλαντα στην γειτόνισσα .
Το φωτογράφησα κι αυτό ...
Και συνέχισα .
Κάτι θυμήθηκα όμως και έστριψα αριστερά κάτω προς την θάλασσα στην Σαρανταπόρου .
Λες να υπάρχει ακόμη το σπίτι του συμμαθητή μου στο 12ο Δημοτικό του Γιώργου Ακριτίδη , η Μπούλαρου , αυτό ήταν το παρατσούκλι του .
Όταν τον φώναζες Γιώργο δεν σ άκουγε αλλά Μπούλαρε σίγουρα σε άκουγε .
Ήταν στη θέση του μια χαρά ακατοίκητο αλλά καλοστεκούμενο .
Με λίγη συντήρηση θα τα κατάφερνε να στεγάσει στην άνεση του μια και δυο οικογένειες .
Ποιος να ξέρει τι να κρύβει πίσω του η εγκατάλειψη του ?
Ήταν ένα από τα νεότερα της γειτονιάς περίπου του μεσοπολέμου , γιατί σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ήταν των αρχών του αιώνα η λίγο νεώτερα .
Ξεχώριζε αμέσως πρώτα πρώτα από τα παντζούρια του .
Τότε που χτίστηκε ήταν της μόδας τα Γαλλικού τύπου .
Όλα σχεδόν τα άλλα σπίτια είχαν τα Γερμανικού τύπου , χοντροκομμένα αλλά υπέροχα με τις κινούμενες γρίλιες τους που τα έζησα στο δικό μας σπίτι και δεν τα άλλαζα με τίποτε .
Όταν τα μισάνοιγα το καλοκαίρι κουβαλούσαν ένα υπέροχο δροσερό αεράκι και σκίασαν ταυτόχρονα , χωρίς να χρειαστεί να ανοίξουν ολόκληρα .
Δυστυχώς αυτά δεν υπάρχουν πλέον που ήταν ιδανικά για τις καιρικές συνθήκες θερμοκρασίας της πόλης μας .
Το σπίτι του Μπούλαρου είχε στην πλαϊνή αυλή με την σιδερόπορτα και την μεταλλική σκάλα υπηρεσίας .
Τότε πολλά σπίτια είχαν τις υπηρεσίες τους , μικρά κοριτσάκια από το χωριό που έκαναν τις παραδουλεύτρες στα πλουσιόσπιτα .
Η σιδηροκατασκευή ακλόνητη στην θέση της , περιμένει ένα πέρασμα με μίνιον και δυο χέρια λαδομπογιά για να ξαναζωντανέψει .
Πω πω γέμισε πάλι η σελίδα ..
Σταματώ δεν θα μου δεχθεί το Facebook μεγαλύτερη σε μέγεθος την ανάρτηση , θα συνεχίσω άλλη μέρα τα υπόλοιπα σπίτια που συνάντησα καταλήγοντας δυστυχώς χωρίς ίχνος ντροπής στον Αβέρωφ .
Εκεί χτύπησα και αποτελείωσα ένα καταπληκτικό βαρυφορτωμένο με όλα τα καλούδια του κυπελλάκι παγωτό ντοτουρμά για να πάνε τα φαρμάκια της παλιοζωής κάτω .
Τίποτε δεν άλλαξε ήταν υπέροχο όπως παλιά ....
ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ...
Έχει μερικές δεκαετίες που έφυγα για πάντα από την παλιά μου γειτονιά .
Οι πολυκατοικίες που αντικατέστησαν τα παλιά διώροφα στα Εβραίϊκα της Αγίας Τριάδας , έκαναν την γειτονιά μας ακατοίκητη από νορμάλ ανθρώπους .Θάπρεπε να μη ήξερες τι προϋπήρχε για να ανεχθείς την νέα κατάσταση .
Οι παλιοί κάτοικοι έφυγαν σχεδόν όλοι και η περιοχή κατοικήθηκε ξανά από νέους .
Εκεί που κατοικούσαν μερικές δεκάδες άντε εκατοντάδες άτομα σήμερα μένουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι καθ ύψος .
Όμως παρά το χάλι και την αθλιότητα που κατάντησαν οι αχόρταγοι εργολάβοι την όμορφη και ήσυχη γειτονιά μου ,
εν τούτοις για μένα παραμένει η γειτονιά μου , η γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα και γι αυτό πάντα θα με συγκινεί .Θάπρεπε να μη ήξερες τι προϋπήρχε για να ανεχθείς την νέα κατάσταση . Οι παλιοί κάτοικοι έφυγαν σχεδόν όλοι και η περιοχή κατοικήθηκε ξανά από νέους .Εκεί που κατοικούσαν μερικές δεκάδες άντε εκατοντάδες άτομα σήμερα μένουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι στοιβαγμένοι καθ ύψος .Όμως παρά το χάλι και την αθλιότητα που κατάντησαν οι αχόρταγοι εργολάβοι την όμορφη και ήσυχη γειτονιά μου , εν τούτοις για μένα παραμένει η γειτονιά μου , η γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα και γι αυτό πάντα θα με συγκινεί .
Σήμερα ήταν ημέρα της μηνιάτικης συνάντησης για πρωινό καφέ στο Βυζαντινό των αποφοίτων κυριών του Β´ Γυμνασίου Θηλέων , δεν λέω ποιας χρονιάς πρέπει νάμαστε διακριτικοί σ αυτά .
Έτσι αφού άφησα την XYL με τις συμμαθήτριές της βρήκα την ευκαιρία κι έκανα την βόλτα μου στα στενά της .
Σήμερα με την απεργία του ΟΑΣΘ οι δρόμοι πηγμένοι και δυστυχώς μόνο παπάκια μπορούν και κυκλοφορούν άνετα .
Βέβαια περπατώντας στα στενά δεν έχω την απαίτηση να βρω κάποιον που να με χαιρετήσει .
Θάταν παράλογο μετά τόσα χρόνια που έχω φύγει τρομαγμένος από από την ¨ ευλογία ¨ της τσιμεντοποίησης και της ανάπτυξης , σχεδόν μισός αιώνας είναι αυτός .
Όμως εγώ αμετανόητος πάντα ελπίζω ότι θα βρω κάποιον που θα μου πει
- Πως από δω παλιέ μου γείτονα ...
Δυστυχώς δεν είχα την τύχη αυτή σήμερα κι έτσι προχώρησα με το Beverly λίγο ποιο κάτω στο καφενείο που συχνάζουν οι παλιοί μου γείτονες , δηλαδή όσοι απέμειναν , στην γωνία Αγίας Τριάδος και της παλιάς οδού Μακεδονίας .
Σήμερα δεν θυμάμαι πως την μετονόμασαν αλλά πολύ λίγο με ενδιαφέρει , εγώ Μακεδονίας την ξέρω και δεν έχω διάθεση να μάθω το νέο όνομά της .
Έχει καταντήσει η παλιά άνετη γειτονία με τα μονώροφα και διώροφα να έχει σήμερα με τα πολυώροφα τέτοια έλλειψη χώρου ,
ώστε ένα σκουτεράκι να κάνω αμάν μέχρι να βρώ κάπου να το ακουμπήσω .
Βρήκα θέση ευτυχώς στην Αμαλίας με Αγίας Τριάδος δίπλα στο παλιό στιλβωτήριο του Μάνθου , σήμερα κι αυτό δεν υπάρχει και προχώρησα προς το καφενείο .
Δυστυχώς τζίφος κι εκεί , έριξα μια γρήγορη ματιά μέσα κανείς γνωστός , μόνο ένας σιωπηλός ταβλαδόρος μούριξε μια γρήγορη ματιά απορροφημένος από τις ζαριές του και έσκυψε και συνέχισε .
- Ντόρτια , παίζε και μη χαζεύεις του λέει ο αντίπαλος ...
Τι κάνουμε τώρα ...
Τι κάνουμε !
Μα μια βόλτα στα στενά , τι το καλύτερο , να δω ξανά τι απέμεινε από τα παλιά σπίτια , έχω 1,5 ώρα μπροστά μου ,έχω και το 4s το κινητό μου να ρίξω και καμιά φωτογραφία .
Πρώτο παλιό σπίτι που συνάντησα και μάλιστα άριστα συντηρημένο 100 μέτρα ποιο κάτω το διώροφο στην Λεωφόρο Στρατού με Στρ. Ν. Λιούμπα .
Καινούργια ονομασία κι αυτή άγνωστη σε μένα .
Τι όμορφα συντηρημένο που είναι !
Να σκεφτείς ότι δεν ήταν από τα σπουδαία σπίτια της γειτονιάς .
Κι όμως μπροστά στην γύρω ασκήμια μοιάζει διαμάντι ...
Θυμήθηκα από κάτω το Καφεκοπτείο του Αρμένιου ιδιοκτήτου που ο καφές του που σιγοψηνόταν σου έσπαγε την μύτη όταν περνούσες από το πεζοδρόμιο και δεν ήθελες να ξεκολλήσεις .
Βλέπω απέναντι ψάχνοντας να δω την περίφημα Ταβέρνα ¨ Τα Θύματα ¨ αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κι αυτή .
Στη θέση της πολυκατοικία με σουβλατζήδικο .
Το μυαλό μου αμέσως πήρε χίλιες στροφές και έφερε πίσω στην μνήμη τους περίφημους κρασοπατέρες που σύχναζαν εκεί τους λεχρίτες .
Πόσες ιστορίες μπορεί κανείς να θυμηθεί για τους υπέροχους αυτούς ανθρώπους που σύχναζαν εκεί και που αργότερα μετακόμισαν μαζί με τα όργανά τους σε μια ημιυπόγειο Ταβέρνα σε μια πολυκατοικία στην Οδό Σερρών λίγο ποιο πάνω από το Θεαγένειο .
Άλλη φορά όμως θα σας μιλήσω γι αυτούς , γιατί άφησαν ιστορία ολόκληρη πίσω τους , ένα μύθο που μέχρι και σήμερα ακόμη συντηρείται .
Συνέχισα ποιο κάτω στην Λεωφόρο Στρατού ψάχνοντας μη τυχόν δω κανένα παλιό σπίτι που μου είχε διαφύγει .
Δυστυχώς η Αετοράχης προς τα κάτω και προς τα πάνω που αλλάζει ονομασία όλη χτισμένη μέχρι ψηλά τον ουρανό .
Θυμήθηκα το παλιό νεοκλασικό στην Λ. Στρατού με την αιώνια κατάληψη .
Το βρήκα όπως ακριβώς το ήξερα ,
Η υπερυψωμένη αυλή με τα ψηλά κάγκελα βγαλμένα ποιος ξέρει από ποιόν από την θέση τους και τα τουλάχιστον 10 -12 πλατιά σκαλιά που σε ανέβαζαν στο επίπεδό της ξηλωμένα κι αυτά . Ήταν αυτά που ζοριζόμασταν πιτσιρικάδες να τα ανέβουμε όταν θέλαμε να πούμε τα κάλαντα στην γειτόνισσα .
Το φωτογράφησα κι αυτό ...
Και συνέχισα .
Κάτι θυμήθηκα όμως και έστριψα αριστερά κάτω προς την θάλασσα στην Σαρανταπόρου .
Λες να υπάρχει ακόμη το σπίτι του συμμαθητή μου στο 12ο Δημοτικό του Γιώργου Ακριτίδη , η Μπούλαρου , αυτό ήταν το παρατσούκλι του .
Όταν τον φώναζες Γιώργο δεν σ άκουγε αλλά Μπούλαρε σίγουρα σε άκουγε .
Ήταν στη θέση του μια χαρά ακατοίκητο αλλά καλοστεκούμενο .
Με λίγη συντήρηση θα τα κατάφερνε να στεγάσει στην άνεση του μια και δυο οικογένειες .
Ποιος να ξέρει τι να κρύβει πίσω του η εγκατάλειψη του ?
Ήταν ένα από τα νεότερα της γειτονιάς περίπου του μεσοπολέμου , γιατί σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ήταν των αρχών του αιώνα η λίγο νεώτερα .
Ξεχώριζε αμέσως πρώτα πρώτα από τα παντζούρια του .
Τότε που χτίστηκε ήταν της μόδας τα Γαλλικού τύπου .
Όλα σχεδόν τα άλλα σπίτια είχαν τα Γερμανικού τύπου , χοντροκομμένα αλλά υπέροχα με τις κινούμενες γρίλιες τους που τα έζησα στο δικό μας σπίτι και δεν τα άλλαζα με τίποτε .
Όταν τα μισάνοιγα το καλοκαίρι κουβαλούσαν ένα υπέροχο δροσερό αεράκι και σκίασαν ταυτόχρονα , χωρίς να χρειαστεί να ανοίξουν ολόκληρα .
Δυστυχώς αυτά δεν υπάρχουν πλέον που ήταν ιδανικά για τις καιρικές συνθήκες θερμοκρασίας της πόλης μας .
Το σπίτι του Μπούλαρου είχε στην πλαϊνή αυλή με την σιδερόπορτα και την μεταλλική σκάλα υπηρεσίας .
Τότε πολλά σπίτια είχαν τις υπηρεσίες τους , μικρά κοριτσάκια από το χωριό που έκαναν τις παραδουλεύτρες στα πλουσιόσπιτα .
Η σιδηροκατασκευή ακλόνητη στην θέση της , περιμένει ένα πέρασμα με μίνιον και δυο χέρια λαδομπογιά για να ξαναζωντανέψει .
Πω πω γέμισε πάλι η σελίδα ..
Σταματώ δεν θα μου δεχθεί το Facebook μεγαλύτερη σε μέγεθος την ανάρτηση , θα συνεχίσω άλλη μέρα τα υπόλοιπα σπίτια που συνάντησα καταλήγοντας δυστυχώς χωρίς ίχνος ντροπής στον Αβέρωφ .
Εκεί χτύπησα και αποτελείωσα ένα καταπληκτικό βαρυφορτωμένο με όλα τα καλούδια του κυπελλάκι παγωτό ντοτουρμά για να πάνε τα φαρμάκια της παλιοζωής κάτω .
Τίποτε δεν άλλαξε ήταν υπέροχο όπως παλιά ....
