2014_03_03 ΕΡΜΟΥ ΚΑΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

2014_03_03        ΕΡΜΟΥ ΚΑΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Φοβερό μάτι ... 
Λοιπόν Demi το 1956 η μόδα ήθελε τους μοντέρνους νέους της εποχής κουστουμαρισμένους και γραβατομένους . Τα τζιν εμφανίστηκαν στην Ελλάδα περίπου τότε αλλά ήταν όλα Αμερικάνικης κατασκευής και ραφής και εισαγόμενα με βαρύτατους δασμούς και φυσικά πανάκριβα . Το καλύτερο δώρο για ένα νέο αν πήγαινε εξωτερικό ήταν να φορέσει ένα και να το περάσει αδασμολόγητο . Κάπως έτσι απέκτησα κι εγώ το πρώτο μου τζιν μάρκας Lee , τα Levi's ήταν ακόμη άγνωστα . Το κακό ήταν με το πρώτο δικό μου ότι ήταν κατά τι μεγαλύτερο αλλά ποιος θα το καταλάβαινε τότε τζιν Lee γνήσιο Αμερικάνικο φοβερό απόκτημα , σαν τον ήρωα μας τον Τζειμς Ντήν ....

Προσέχοντας κι εγώ καλύτερα την φωτογραφία που είναι πράγματι εκπληκτική σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης παρατηρώ  . Αριστερά η SINGER που μεσουρανούσε τότε στις ραπτομηχανές , η ΙΖΟΛΑ Ελληνική εταιρία με τις ηλεκτρικές συσκευές  , ο Πετμεζάς  το περίφημο κατάστημα νεωτερισμών με τις πολλές δόσεις  στην γωνία Βενιζέλου και Σολομού .                                                                                                                  Ένας πλανόδιος με καρότσι που συνήθως πουλούσαν μικροπράματα για νοικοκυριό ακόμη και είδη νεωτερισμών στον δρόμο , κάλτσες εσώρουχα κλπ . 

                     Το σημείο είναι ακριβώς στην διασταύρωση με την Σπανδωνή διάσημη κι αυτή γιατί ακριβώς εκεί δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης , που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας .

                  Επίσης το ότι είναι καλοντυμένοι όλοι σχεδόν  και φαίνεται αυτό καθαρά , οφείλετε στο γεγονός ότι τότε ο κόσμος είχε δύο ειδών ρούχα , τα καλά του και τα καθημερινά. Έτσι στην αγορά όλοι κατέβαιναν με τα καλά τους  όπως στην φωτογραφία …

Να συμπληρώσω και μερικά ακόμη που ίσως φανούν εξωτικά . Εκείνη την εποχή και για πολλά χρόνια μετά , το κοστούμι η το ταγέρ η και το παπούτσι δεν το αγόραζες έτοιμο . Δεν υπήρχαν καταστήματα ετοίμων ενδυμάτων ,  η όσα υπήρχαν ήταν τα λεγόμενα ετοιματζήδικα όπου η ποιότητα και ραφή ήταν απαίσια και σχεδόν κάνεις δεν αγόραζε , αν ήθελε στοιχειωδώς να είναι καλοντυμένος . 

                    Λοιπόν πήγαινες στο υφασματοπωλείο εκεί στην Ίωνος Δραγούμη και πέριξ αγόραζες 2,70 μ. ύφασμα ολόμαλλο Εγγλέζικο και μετά στον ράφτη της γειτονιάς , η στον πολυτελείας στην Τσιμισκή ανάλογα με τις δυνατότητες σου και μετά εξαντλητικές πρόβες σούφιαχνε το κοστούμι , η ταγιέρ για τις γυναίκες , στην μοδίστρα όμως αυτές. 

                    Τα παπούτσια πήγαινες στον τσαγκάρη της γειτονιάς σούδειχνε το σχέδιο , παρήγγειλες τα μονόσολα η δίσολα ανάλογα το γούστο σου , τα έβαζε στο καλαπόδι που το προσάρμοζε στο πόδι σου και σε μερικές μέρες ανάλογα με τις δουλείες του σου ετοίμαζε το ζευγάρι . Αν ήθελες να κρατήσει πολύ τούλεγες βάλε ένα η δυο πέταλα μεταλλικά  μπρος πίσω . 

                        Αυτά μέχρι και τη δεκαετία του 70’ περίπου . Μετά άνθισαν οι βιοτεχνίες και σιγά σιγά τα έτοιμα έγιναν ποιοτικότερα και  ο κόσμος άρχισε να τα εμπιστεύεται . Σήμερα κλείσανε οι δικές μας βιοτεχνίες πήγαν στις γειτονικές χώρες και γεμίσαμε Κινέζικα , Βουλγαρικά , Τουρκικά και όλων των Χωρών Ασίας και Αφρικής ρούχα και παπούτσια . Παγκοσμιοποίηση πλέον του εμπορίου και οι Έλληνες  ξανά στην Γερμανία μετανάστες όπως την δεκαετία του 60΄….