Η ΖΩΗ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 120 ΧΡΟΝΙΑ

2015_02_17     Η ΖΩΗ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 120 ΧΡΟΝΙΑ

Τον τελευταίο χρόνο ‘’ έφυγαν ‘’ τρεις φίλοι .

Τον τελευταίο καιρό σπάνια συναντιόμασταν να τα πούμε από κοντά .

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι ετήσιες συνεστιάσεις ήταν τα μόνα που μας ένωναν πλέον .

Με τους δύο είχα μεγάλη διαφορά ηλικίας με τον ένα 18 χρόνια με τον άλλο 15 .

Με τον τρίτο συνομήλικοι συμμαθητές από το Γυμνάσιο .

Με τους δύο μεγαλύτερους για χρόνια μας ένωνε η κοινή αγάπη για το χόμπι μας οι ασύρματες επικοινωνίες ο ραδιοερασιτεχνισμός και κάθε τι σχετικό με την τεχνολογία .

Σχεδόν πενήντα χρόνια γνωριμία με τον ένα και τριάντα  με τον άλλο.

Με τον συμμαθητή λίγες επαφές είχα χαθήκαμε για πολλά χρόνια αλλά τα τελευταίο είχαμε συναντήσεις 1-2 φορές τον χρόνο και τηλεφωνικά μια και το facebook και η σελίδα που κατασκεύασα για τους αποφοίτους της χρονιάς του Γυμνασίου ήταν α καλή αφορμή .

Είχα την αίσθηση ότι μια και τα τελευταία χρόνια οι κηδείες και τα μνημόσυνα ήταν περισσότερα από τους  γάμους και τα βαφτίσια στην ζωή μου ότι είχα πλέον συνηθίσει και τα περνούσα όλα αυτά ανώδυνα .

Όμως φαίνεται ότι τελευταία κάτι άλλαξε .Σκέπτομαι πολύ περισσότερο αυτούς που έφυγαν αναπολώ αυτά που βιώσαμε μαζί και   συγκινούμαι .

Λες νάναι δείγμα ότι παραμεγάλωσα , ίσως .

Έγινα ποιο ευσυγκίνητος ποιο ευαίσθητος .

Θυμάμαι πράγματα που τα έβλεπα καθημερινά ασήμαντα ανάξια να ασχοληθεί κανείς μαζί τους για περισσότερο χρόνο από όσο κρατούσαν .

Ο τελευταίος φίλος που έφυγα στα 87 του μου έλεγε

-Εγώ Γιώργο θα ζήσω 120 χρόνια χωρίς συζήτηση όπου νάναι η τεχνολογία θα βρει κάτι που την ήδη καλή μου υγεία θα την βοηθήσει να με κρατήσει στην ζωή τα υπόλοιπα 33 χρόνια που μου απομένουν μέχρι τα 120 .

Μακάρι του έλεγα εσύ θα μας θάψεις όλους τους άχρηστους που δεν προσέχουμε τον εαυτό μας .

Σημειωτέον ότι η υγεία του ήταν άριστη ,τα κιλά του λίγα , το βράδυ έτρωγε ένα γιαουρτάκι , δεν έβγαινε από το σπίτι τον χειμώνα όταν έκανε πολύ κρύο μη κρυολογήσει και το καλοκαίρι όταν έκανε πολύ ζέστη  μη πάθει καμία θερμοπληξία .

Τα αυτοκίνητα με τους γιατρούς της Εξπρες Σερβις πηγαινοερχόταν για τους καθημερινούς σχεδόν ελέγχους .

Την υγεία του την φρόντιζε σαν τον ποιο πολύτιμο θησαυρό του .Όμως ένα πρωινό δέχτηκα  ένα τηλεφώνημα , το απόγευμα στις 3.45 η κηδεία του.
-Από τι βρε παιδί μου …
-Από εγκεφαλικό .
Την μια μέρα τον χτύπησε , την άλλη συνήλθε σχεδόν αλλά αργότερα δεν άντεξε .
Έφυγε αθόρυβα , όταν τον είδα για τελευταία φορά νόμιζα ότι κοιμόταν σαν να μη συνέβαινε τίποτε γύρω του .
Σαν να περίμενε τα 120 χρόνια να έρθουν .
Δυστυχώς η τεχνολογία δεν πρόλαβε να κατασκευάσει κάτι εγκαίρως εναντίον του  εγκεφαλικού.

Έτσι έχασα κι εγώ την ελπίδα που είχα και  με βοηθούσε να βλέπω ότι κι εγώ  έχω ακόμη πολλά χρόνια μέχρι τον στόχο που είχε βάλει και μου καλοάρεζε και μένα σαν ιδέα , τα 120 χρόνια δηλαδή  …

Αιωνία του η μνήμη κι αυτού και των δύο άλλων φίλων μου …