2015_02_13 ‘’ Ο ΛΟΥΤΡΟΣ ‘’
Οι παλιότεροι Θεσσαλονικείς θα θυμούνται την Ταβέρνα ‘’ Ο ΛΟΥΤΡΟΣ ‘’ που βρισκόταν μέσα στα Λουτρά δίπλα στα Λουλουδάδικα .
Αφορμή παίρνοντας από την επανεμφάνιση της περσινής ανάρτησής μου με το άλμπουμ μου ‘’ ΤΑ ΛΟΥΤΡΑ ΣΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑΔΙΚΑ ‘’ και διαβάζοντας την παρατήρηση καθυστερημένα του φίλου Αθανάσιου Νικόπουλου σχετικά με το βάθος του ισογείου δαπέδου του μνημείου θυμήθηκα μια μικρή ιστορία σχετικά μ΄ αυτό .
https://www.facebook.com/media/set/?set=oa.10152330689712760&type=1
Για χρόνια περνώντας έξω από την Ταβέρνα Ο ΛΟΥΤΡΟΣ ούτε που μου πέρναγε από τον νου ότι θα μπορούσα να μπω μέσα .
Ο λόγος ότι έτσι υπόγεια και μισοθαμμένη όπως ήταν κάτω από το πεζοδρόμιο στα 3,5 μέτρα και στο μισοσκόταδο που επικρατούσε μέσα δεν ήταν κι ότι καλύτερο για τα γούστα μου .
Έλα όμως που η μοίρα τόθελε να πάω με μια παρέα ιδιαίτερη και περισσότερο από περιέργεια δέχθηκα την πρόσκληση.
Μετά ένα μεγάλο γεγονός ένας καλός φίλος τακτικός θαμώνας της έκανε την πρόταση …
- Κερνάω κρασί στον ΛΟΥΤΡΟ …
Έτσι μαζί με όλη την ιδιαίτερη αυτή παρέα το αποφάσισα .
Τα σκαλιά για να κατέβεις ξεκινούσαν αμέσως μετά τη τότε ξύλινη ερειπωμένη πόρτα και ήταν απότομα καμία σχέση έχοντας με αυτά των προδιαγραφών των βιβλίων δομικής δηλαδή 30 εκ πλάτος Χ 17 εκ . ύψος . Πιθανότατα ήταν το ακριβώς ανάποδο , έτσι αν δεν πρόσεχες θα σε έτρωγε το μαύρο σκοτάδι .
Ο χώρος μου μέσα της ταβέρνας μου φαινόταν περίπου 8 Χ 10 μέτρα και μη το πάρετε και τις μετρητοίς .
Η περιγραφή του περιεχομένου ίσως βοηθήσει καλύτερα το μέτρημα του χώρου .
Γύρω γύρω κρασοβάρελα από τα μεγαλούτσικα διαμέτρου σχεδόν ενός μέτρου και ανάλογου μήκους . Ήταν τοποθετημένα σε ξύλινη σκαλωσιά σε δύο ορόφους .
Στην μέση ο χώρος με το ζόρι χωρούσε στριμωχτά 3 - 4 τραπέζια χωρίς πολλές καρέκλες .
Κουζίνα εμφανώς δεν υπήρχε , κάπου εκεί στο βάθος κάτι φαινόταν .
Το δάπεδο δεν πρέπει να είχε πάτωμα από κάποιο υλικό πέτρα η πλάκα μάλλον ήταν χωμάτινο πολύ καλά πατημένο δάπεδο αλλά ανώμαλο σκληρό σαν μπετόν φυσικά όχι και επίπεδο .
Ο φωτισμός ελάχιστος ίσα που βλέπαμε .
Μουσική παλιά ρεμπέτικα ίσα που ακουγότανε .
Νομίζοντας ότι βρισκόμουν σε κανονική ταβέρνα ζήτησα τα κλασικά μαζί με λίγες τηγανητές πατάτες κλπ .
Μόνο που δεν πλάκωσαν στις φάπες .
- Σκάσε και κολύμπα , ήταν η απάντηση …
Οι τακτικοί πελάτες του μαγαζιού ανέλαβαν την παραγγελιά που περιείχε κρασί , κρασί , κρασί και μεζέδες …
Μεζέδες είπα ..
Λάθος μάλλον ίχνη μεζέδων …
Ποτήρια δεν υπήρχαν το σερβίρισμα απ ‘ ευθείας στα γνωστά κόκκινα κύπελλα με το χερούλι που είναι μάλλον για να γεμίζει κανείς ποτήρια με κρασί , τις μισές και τις ολόκληρες κι όχι για να πίνει κανείς σε ευπρεπείς ταβέρνες κατ ευθείαν από εκεί .
Στον Λουτρό το ποτήρι έπρεπε να το ξεχάσει κανείς .
Εγώ που πίνω ελάχιστα τα χρειάστηκα πήρα μπροστά μου ένα μισόκιλο μισογεμισμένο που τα πασπάτευα μέχρι να φύγουμε .
Τα κιλά και οι μισές πηγαινοέρχονταν με ταχύτητα που εγώ αδυνατούσα να φανταστώ , το γλέντι είχε ανάψει με τόσο κρασί που κυκλοφορούσε , δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά .
Φυσικά η πόρτα είχε κλείσει το μαγαζί ήταν αγκαζέ με την δική μας όχι και ιδιαίτερα μεγάλη παρέα .
Κόπος μεγάλος δε υπήρχε για να σερβιριστείς όπου και να γυρνούσες γύρω σου στα διώροφα βαρέλια παντού υπήρχαν κάνουλες έτοιμες να σου προσφέρουν ότι κρασί επιθυμούσες σε όση ποσότητα επιθυμούσες .
Κάτι σαν σελφ σέρβις ταβέρνα όπως θα λέγαμε εμείς οι μαθημένοι στα Goody’s .
Ομολογώ ότι τέτοια βραδιά κρασοκατάνυξης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να είχα ζήσει , ήταν μια απίθανη εμπειρία .
Οι φωνές και τα τραγούδια , τα καλαμπούρια , το κέφι ατελείωτο .
Οι ώρες χωρίς να το καταλάβουμε κύλησαν και πολύ αργά μετά τα μεσάνυχτα αποφασίσαμε ότι έπρεπε κάποτε να το διαλύσουμε .
Έξω ερημιά οι περισσότεροι πήραν ταξί δεν ήταν σε θέση να οδηγήσουν .
Εγώ ο μόνος ξεμέθυστος έκανα διανομή κατ οίκον μη τυχόν έχουμε κανένα ατύχημα βραδιάτικα .
Αυτή η εμπειρία μου από τον ΛΟΥΤΡΟ …
Τώρα όπως τον βλέπω τσίλικο κοιτώντας τον από το τζάμι της μεταλλικής πλέον ολοκαίνουρια πόρτας του μετά την αναπαλαίωση και άδειο από τα βαρέλια σκέπτομαι ότι ίσως θάπρεπε να το ξαναστήσουν σαν αξιοθέατο πλέον ...
Δεν θάταν άσχημη ιδέα …
Και μια φωτογραφία από το Google Street View μια κι όταν έβγαζα πέρυσι την Ανοιξιάτικη εκείνη Κυριακή δεν μούκοψε να βγάλω μερικές ακόμη καλύτερες από τον Λουτρό …
Demi Tzivopoulou Πάντα
απορούσα με το γένος της ονομασίας... Γιατί "Ο Λουτρός" και όχι
"Το Λουτρό"??
Demi
δεν
έχεις άδικο να απορείς την ίδια απορία είχα κι εγώ …
Στην ταβέρνα υπήρχε μια παμπάλαια ταμπέλα πάνω από την
ξύλινη πόρτα χιλιοτσαλακωμένη και χιλιομουτζουρωμένη μέχρι που έκλεισε αν θυμάμαι
καλά την δεκαετία του 90 που θυμάμαι ότι
έγραφε
‘’ Ο ΛΟΥΤΡΟΣ ‘’ .
Τότε ανέλαβε το υπουργείο πολιτισμού να καθαρίσει το
μνημείο από τα γύρω κτίσματα που είχαν κολλήσει σαν βδέλλες γύρω του και μέσα του ,τότε έφυγε και η ταμπέλα
‘’ Ο ΛΟΥΤΡΟΣ ‘’ .
Σκαλίζοντας όμως βαθειά την μνήμη μου θυμάμαι στην
γειτονιά μας ,
ότι πρόσφυγες από την Δυτική Θράκη εκτός των άλλων γλωσσικών
ιδιόμορφων που έφεραν μαζί τους , έλεγαν το λουτρό με το αρσενικό του ,ο
λουτρός .
Τότε υπομειδιούσαμε ακούγοντας τους εμείς οι νέοι και μοντέρνοι τότε νέοι της εποχής .
- Ρε τους
βλάχους πως μιλάνε …
Όμως η διαστροφή μου για ψαχτήρι μου έλεγε ψάξε …
Γιατί δηλαδή το σωστό να είναι το ουδέτερο κι όχι το
αρσενικό .
Η λύση μου δόθηκε από
το 15 τομο
‘’ ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ‘’
του Δ. Δημητράκου έκδοσης
αρχών του 20 ου αιώνα πότε ακριβώς δεν ξέρω ,
γιατί εγώ έχω την
επανέκδοσή του 1964 , πού με ξελάσπωνε σε κάτι τέτοια ζητήματα .
Εκτός από τα άπειρα
αναλυτικά που είχε στο λήμμα
« λουτρό ( ν ) »
κάπου εκεί παρακάτω ανακάλυψα
έκπληκτος ότι έχει και το λήμμα επί λέξει …
« Λουτρός ( ό ) δημ.
το ίδρυμα ένθα λούονται , λουτρών , βαλανείον , λουτρόν .
2) μτφ. επί λίαν
θερμού οίκου , δωματίου : αυτό το σπίτι
είναι λουτρός . »
Μετά από αυτό Demi νομίζω ότι εγώ τουλάχιστον έλυσα την
απορία μου που είχα μαζί με σένα .
Πολύ σωστά λοιπόν ο
ταβερνιάρης έγραψε στην ταμπέλα του
« Ο ΛΟΥΤΡΟΣ » …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου