2015_02_05 ΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΗΣ ΧΑΝΘ

2015_02_05     ΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΗΣ ΧΑΝΘ 

Καταπληκτικές φωτογραφίες !!!

Το γήπεδο είχε τρεις εισόδους .

Μία στην Ν. Γερμανού αυτή της φωτογραφίας με τα τουρνικέ  . 

Η δεύτερη ήταν στο στενάκι που συνόρευε με το κτίριο του ΚΘΒΕ  αμέσως μετά την γωνία ήταν ποιο μικρή με δύο μεταλλικά φύλλα καλυμμένη με λαμαρίνα πλάτους περίπου 2,5 μ. .

 Υπήρχε και μια Τρίτη πίσω προς την μεριά που υπήρχε παλιά ο θερινός κινηματογράφος Ζέφυρος , αλλά αυτή ήταν εσωτερική και από εκεί σπάνια έμπαιναν θεατές .

Προς το στάδιο της ΧΑΝΘ δεν υπήρχε είσοδος αλλά το ύψος των κερκίδων ήταν τόσο που μπορούσαμε να κάνουμε το σάλτο αν δεν υπήρχε φύλακας .

Η φωτογραφία με τον κόσμο είναι χαρακτηριστική του χαμού που γινόταν σε αγώνες που είχαν ενδιαφέρον .

Ο μεγαλύτερος χαμός γινόταν όταν είχαμε το πανελλήνιο πρωτάθλημα που γινόταν μέσα σε μια βδομάδα με τις πρώτες ομάδες Αθηνών Θεσσαλονίκης .

Κάθε βράδυ γινόταν τουλάχιστον δυο αγώνες .

Ο κόσμος καταλάμβανε τις τσιμεντένιες κερκίδες πατικωμένος κολλητά γινόταν το αδιαχώρητο .

Δεν υπήρχαν φυσικά πλαστικές καρέκλες αυτές εμφανίστηκαν πολύ αργότερα .

Πόσα ακόμη μπορεί να θυμηθεί από το γηπεδάκι αυτό που φυσικά ήταν ασφαλτοστρωμένο με όλα τα επακόλουθα που είχε αυτό ....

Δεν θυμώσουν την πίσω γιατί ήταν εσωτερική .Αλλά μέχρι να κλείσει το γήπεδο με κερκίδα γύρω γύρω πέρασαν πολλά χρόνια και στην μεριά της τρίτης πόρτας ήταν ανοιχτός όλος  ο χώρος .

Φυσικά αυτό το εκμεταλλευόμασταν πιτσιρίκια  και πηδούσαμε τα κάγκελα από την Τσιμισκή και κάνοντας τους αδιάφορους στον χώρο μεταξύ του σταδίου και του μπάσκετ μπαίναμε από εκεί ....

Είδα την δερμάτινη μπάλα και θυμήθηκα τις παρόμοιες του Γουότερ Πόλο .

 Στο μπάσκετ τα προβλήματα ήταν λίγα κυρίως από το γεγονός ότι μετά λίγη χρήση στράβωναν και ουσιαστικά αχρηστεύονταν . 

Στο Πόλο όμως η δερμάτινη μπάλα μέσα στο θαλασσινό νερό - γιατί πισίνα στη Θεσσαλονίκη έγινε  το 1974 περίπου το Εθνικό Κολυμβητήριο - μετά λίγη χρήση γινόταν ασήκωτη και αντί για τα 800 γραμμάρια των κανονισμών γινόταν μερικά κιλά .

Το πρόβλημα λυνόταν εν μέρει πασαλείφοντάς  την με παρκετίνη που κι αυτή σήμερα είναι άγνωστη στους νεώτερους και την στεγανοποιούσε υποφερτά .

Βέβαια αυτό δεν κρατούσε και πολύ γιατί οι ραφές ήταν αδύνατον να αντέξουν την πίεση από τα σουτ κλπ και κάποια στιγμή βάραινε . 

Γρήγορα γρήγορα στο ημίχρονο τις ξαναπασάλειφαν με μπόλικη παρκετίνη που υπήρχε μόνιμα έξω σε μεγάλες ποσότητες μέσα  μεταλλικούς τενεκέδες ...