1959_10_27 ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

1959_10_27 ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ 

Σακάκι άσπρο ,
παντελόνι σκούρο ,
γραβατούλα ,
γιορτινό χαμόγελο ,
τσίλικος δηλαδή .
Κι όλα αυτά για τη μαθητική παρέλαση .
Πίσω ξεχωρίζει το σκοπευτήριο της Λεωφόρου Νίκης .

George Kotsidis

30 Οκτωβρίου 2016 στις 7:24 π.μ.

1959 , 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Πάντα είχα στην μνήμη μου μια φωτογραφία με παιδιά της γειτονιάς και συμμαθητές στο πεζοδρόμιο στην Λεωφόρο Νίκης να χειροκροτούμε τους συμμαθητές των μεγαλυτέρων τάξεων του Α΄ Γυμνασίου που παρήλαυναν .
Την έψαξα πολλές φορές γιατί θυμόμουν ότι ήταν μπροστά στο σκοπευτήριο της παραλίας και υπήρχε ενδιαφέρον γι αυτό κυρίως , αλλά δεν την εύρισκα .
Σήμερα ήμουν τυχερός, προσπάθησα περισσότερο και την βρήκα .
Τότε στην μαθητική παρήλαυναν μόνο οι μαθητές της τελευταίας τάξης .
Εμείς εδώ οι μικρότεροι στο πεζοδρόμιο κάναμε κλάκα και τους χειροκροτούσαμε όσο ποιο δυνατά μπορούσαμε ώστε να ξεπεράσουμε τα άλλα Γυμνάσια στην φασαρία .
Το σπουδαιότερα όμως γινόταν ήταν την στιγμή που περνούσαν τα Γυμνάσια Θηλέων .
Όπου τότε γινόταν ο μεγαλύτερος χαμός .
Είχαμε εντοπίσει από πριν τις όμορφες μαθήτριες του Β΄ Γυμνασίου Θηλέων που ήταν στην ‘’ δικαιοδοσία ‘’ μας και λίγο του Α΄ Γυμνασίου Θηλέων και τις γειτόνισσες μας και το πείραγμα έδινε κι έπαιρνε .
Φωνές δυνατές με το όνομα της όμορφης μαθήτριας , γειτόνισσας η γνωστής που περνούσε και άλλων αγνώστων με το ποιο εντυπωσιακό παράστημα και ομορφιά .
Φυσικά τότε ακόμη βασίλευε η μαύρη και η μπλε ποδιά , δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια για μοντερνισμούς , αλλά μέσα στην μαυρίλα πάντα το όμορφο ξεχώριζε .
Στην φωτογραφία του 1959 είμαστε μπροστά στο σκοπευτήριο που δυστυχώς φαίνεται λίγο πάνω από τα κεφάλια μας .
Είμαι με δύο συμμαθητές της 5ης τότε Γυμνασίου , η 7ης , η 2ης Λυκείου σήμερα και με δύο γείτονες και χειροκροτούμε τις όμορφες , κουκλίτσες συμμαθήτριές μας .
Ντυμένοι με σακάκια και γραβάτες όπως πρόσταζε η τότε μόδα .
Νιάτα ανέμελα , ένα ηλιόλουστο πρωινό της 27ης Οκτωβρίου 1959 …

2020_03_12 ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

2020_03_12 ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ 

12 Μαρτίου 2017

Σάββατο μεσημέρι στην Αριστοτέλους .

Η πρωινή βροχή σταμάτησε .
Ο ήλιος προσπαθεί να ξεπροβάλει ανάμεσα από τα σύννεφα .
Η θερμοκρασία χαμηλή ακόμη , το τσούζει κανονικά .
Ο σαλεπιτζής παρκαρισμένος δίπλα στην Βασιλέως Ηρακλείου .
Το καροτσάκι πατέντα για να μεταφέρει το ασήκωτο παραδοσιακό χάλκινο γανωμένο γκιούμι του ,
έχει ζωγραφισμένη στο πλάι την Αγιά Σοφιά της Κωνσταντινούπολης .
Οι πελάτες απολαμβάνουν το καυτό σαλέπι πασπαλισμένο με κανέλα και διάφορα άλλα ανατολίτικα μυρωδικά που σου σπάνε την μύτη όταν περνάς δίπλα .
Λίγο ποιό εκεί μπροστά στη Μοδιάνο , ο παππούς από την Κατερίνη με καταπληκτικό Αράπικο σάμαλι .
Πεντακάθαρος πάντα , φορά την κατάλευκη ποδιά του .
Έχει κι αυτός μιά καμήλα ζωγραφισμένη στο καροτσάκι του .

Καθημερινές σκηνές από το κέντρο της μοντέρνας Θεσσαλονίκη μας ,
που κρατάει παθιασμένα και τον Ανατολίτικο χαρακτήρα της ...

2018_01_01 ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΔΩ

2018_01_01 ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΔΩ  

Ήταν όλοι εδώ

με τις χαρές 

με τις λύπες 

με τις αρρώστιες .

Έφυγαν όπως ήρθαν 

σαν τα πουλιά

άδεια η Πρωτοχρονιά 

άδειο τ´ όνειρο ...

2019_09_01 ΑΠΟΒΡΑΔΟ ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

2019_09_01 ΑΠΟΒΡΑΔΟ ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Χτες τελευταία μέρα του καλοκαιριού ο πεζόδρομος έσφυζε από ζωή .
Στο κεντρικότερο σημείο της πόλης μας έγινε κάτι που δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε ότι θα πραγματοποιηθεί πριν λίγο καιρό .
Μαμάδες με βρέφη σε καροτσάκια ,
παιδάκια με ποδηλατάκια και τρίτροχα πατίνια ,
παιδάκια μεγαλύτερα έπαιζαν αμέριμνα ανάμεσα στα χαμηλά συντριβάνια ,
ηλικιωμένοι περπατούσαν αργά κάνοντας την απογευματινή τους βόλτα .
Ανάμεσα σε νεανικές κομπανίες που έπαιζαν καθισμένες στα ξύλινα παγκάκια , υπέροχη τις περισσότερες φορές παραδοσιακή μουσική ,
νεαρές κοπέλες χάζευαν στις βιτρίνες ,
τα τραπεζάκια στα καφέ γεμάτα νεαρόκοσμο απολαμβάναν το αναψυκτικό τους .
Θυμάμαι τις αντιδράσεις πολλών , όταν αποφάσισε ο αμφιλεγόμενος δήμαρχός μας να γίνει πεζόδρομος αυτό το κομμάτι από τον κεντρικότερο εμπορικό δρόμο της πόλης μας την οδό Ερμού , τι του έσουραν ...
Κανείς δεν τις θυμάται πλέον , όλοι απολαμβάνουν τις χαρές ενός πεζόδρομου στο κέντρο της πόλης , στην καρδιά της αγοράς .
Ένα κομμάτι Ευρώπης στην ταλαιπωρημένη από τους ίδιους της τους κατοίκους πόλη μας .
Το μόνο που χαλάει αυτή την ομορφιά δυστυχώς οι μηχανόβιοι .
Σαν να μη συμβαίνει τίποτε παραβιάζουν τον πεζόδρομο ,
εκθέτουν σε κίνδυνο παιδάκια που παίζουν αμέριμνα και μη τολμήσεις να τους πεις τίποτε ,
αλοίμονό σου , θα τ´ ακούσεις κι απ´ την καλή κι απ´ την ανάποδη ...

2019_09_08 Η ΕΚΘΕΣΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ...

2019_09_08 Η ΕΚΘΕΣΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ...

Για τα παιδιά της δικής μου γενιάς η Έκθεση ήταν κάτι ξεχωριστό.
Μετά τους δυο μεγάλους πολέμους έφτασε η στιγμή
, εξαγγέλθηκε η επανέναρξή της .
Πολύ μικροί ακόμη με ανυπομονησία περιμέναμε να δούμε το θαύμα όπως η παιδική φαντασία μας έπλαθε .
Και το θαύμα έγινε πραγματικότητα ...
Έκπληκτα τα μάτια μας αντίκρισαν τα πράματα και τα θάματα που έφερε μαζί της .
Μπροστά στην σημερινή ήταν φυσικά πολύ πολύ λιγότερο εντυπωσιακή .
Όμως την δεκαετία του 50 τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά .
Η Θεσσαλονίκη δεν ήταν αυτή που ξέρουμε .
Μια μικρή πόλη στην επαρχία κι ας την έλεγαν συμπρωτεύουσα με καμιά 200 χιλιάδες κατοίκους και ελάχιστα αυτοκίνητα.
Πολυκατοικίες δεν υπήρχαν , δεν είχε ξεκινήσει η περίφημη ανοικοδόμηση που διέλυσε στην κυριολεξία την ομορφιά της με την λεωφόρο των Εξοχών στις δόξες της.
Όλα τα παλιά αρχοντικά με τους τεράστιους κήπους πλάι στον Θερμαϊκό και τις βαρκούλες των ιδιοκτητών δεμένες στις ατομικές ξύλινες σκάλες τους .
Το μπάζωμα κι αυτό δεν είχε αρχίσει ακόμη κι η Θεσσαλονίκη μοσχοβολούσε τα απογεύματα από το ιώδιο που η αύρα της θάλασσας έφερνε παρέα με την μπουκαδούρα .
Τα τραμ στρίγκλιζαν στις ράγες τους μεταφέροντας τους επιβάτες της πάνω γραμμής με το χαρτόνι μπροστά που έγραφε ¨ ΕΚΘΕΣΙΣ ¨ .
Ο κόσμος δειλά δειλά άρχισε να την επισκέπτεται μη ξέροντας τι θα δει και με ενθουσιασμό αργότερα κατέκλυζε κάθε βράδυ την φωτεινή πολιτεία των 22 ημερών .
Διψασμένοι για κάτι καινούργιο οι Θεσσαλονικείς την λάτρεψαν .
Σεπτέμβρης ίσον Έκθεσις έλεγαν ...
Τεράστια μοντέρνα περίπτερα , εκθέματα καταπληκτικά , χιλιάδες επισκέπτες , φώτα , λούνα Πάρκ , ακροβατικά , πυροτεχνήματα , μαύρη μπύρα , παζάρι κόσμος , κόσμος και παιδιά κυρίως παιδιά .
Τι ευτυχία , τι χαρά , τι γλέντι για τα παιδιά .
Ήμασταν τυχεροί γιατί μέναμε πολύ κοντά στην Αγία Τριάδα δυο στάσεις δρόμο .
Έτσι η παλιοπαρέα δεν είχε πρόβλημα κάθε μέρα και τις 22 μέρες από το πρωί ποδαρόδρομο και στην Έκθεση .
Το πρόβλημα εισόδου με το δυσβάσταχτο για το μικρό χαρτζιλίκι μας κόστος το είχαμε λύσει .
Εφευρίσκαμε χίλιους τρόπους να μπαίνουμε τζάμπα .
Θα χρειαζόταν σελίδες για να τους περιγράψω .
Στην αρχή κλαψουρίζοντας παρακαλούσαμε τον υπάλληλο να μας αφήσει να μπούμε δωρεάν ,
άλλες φορές κολλούσαμε σε ένα επισκέπτη και μπαίναμε μαζί του στο ένα δόντι του τουρνικέ παριστάνοντας το παιδί του
κι άλλες φορές βρίσκαμε κανένα γνωστό που εργαζόταν προσωρινά τις 22 μέρες και έβαζε με δόξα και τιμή όλη την παρέα από την μεγάλη πόρτα της εξόδου παρακάμπτοντας τα τουρνικέ .
Αν όλα αυτά τα κόλπα δεν έπιαναν βάζαμε μπροστά τα μεγάλα μέσα ,
δηλαδή στην μεγάλη διπλή πόρτα της εξόδου όταν χρειαζόταν να ανοίξει για λίγο κάναμε ηρωικά γιουρούσια και πιτσιρικάδες όπως ήμασταν γινόμασταν καπνός και άντε να μας πιάσουν .
Αν τολμούσαν να μας κυνηγήσουν εύρισκε ευκαιρία η υπόλοιπη τσακαλοπαρέα να μπει ανέτως .
Το τελευταίο αποκούμπι αν όλα αυτά τα κόλπα δεν έπιαναν ήταν τα σίδερα ,
δηλαδή τα κάγκελα που την εποχή εκείνη ήταν ψηλά 2 μέτρα με κατακόρυφα σίδερα διαμέτρου 2 εκατοστών περίπου επάνω σε ένα μικρό τοιχάκι ενός μ. περίπου .
Οι δυνατότεροι από εμάς σαν μασίστες τα έπιαναν με τα δυό τους χέρια και σιγά σιγά τα άνοιγαν .
Ο κανόνας για να περάσεις μέσα στην Έκθεση ήταν ,
πέρασε μέσα το κεφάλι . ήσουν μέσα στον παράδεισο .
Ένας ένας οι πιτσιρικάδες έμπαιναν από το λυγισμένο κάγκελο.
Όταν μας έπαιρναν χαμπάρι οι φύλακες ήταν ήδη αργά , η παρέα είχε εξασφαλίσει ήδη την δωρεάν είσοδο .
Έτρεχαν γρήγορα γρήγορα και τα ίσιωναν μέχρι την επόμενη παρέα πιτσιρικάδων που την είχε στημένη παραπέρα .
Όταν μπαίναμε μέσα στο παράδεισό μας ευτυχισμένοι επιδιδόμασταν σε πολλές ευγενείς δραστηριότητες .
Πρώτα περνούσαμε από όλα τα περίπτερα κυριολεκτικά τα ξεσκονίζαμε .
Ξέραμε τα πάντα για όλα .
Έπειτα άρχιζε το μάζεμα των προσπέκτους που ήταν ίσως η μεγαλύτερη απόλαυση μας .
Έπρεπε να τα έχουμε όλα κι αν κανένα μας έλειπε έπρεπε κατεπειγόντως την επόμενη φορά να το αποκτήσουμε .
Τα σπίτια γέμιζαν βουνά χαρτιά οι μαμάδες φώναζαν κι εμείς απειλούσαμε , μη τα αγγίζετε .
Το Λούνα Πάρκ , τα πυροτεχνήματα , τα ακροβατικά κι αργότερα τα φεστιβάλ τραγουδιού και κινηματογράφου μας έκαναν να ξημεροβραδιαζόμαστε .
Κάποτε οι 22 μέρες τέλειωναν .
Μας έπιανε κατάθλιψη .
Η παρηγοριά μας πλέον ήταν τα έντυπα που για μήνες ταχτοποιούσαμε και παίζαμε μ αυτά ότι μπορούσε κανείς να φανταστεί .
Τα σχολιά άρχιζαν οι μαμάδες με το καλό η με το κακό μας έστρωναν στην δουλειά μέχρι την επόμενη έκθεση σε ένα χρόνο και με μας να διηγούμαστε τα κατορθώματά μας στις άλλες παρέες κοκορευόμενοι για τις καλύτερες δικές μας επιδόσεις στο τζάμπα και στα έντυπα ...
Κι η Έκθεση μεγάλωνε , μαζί με την Θεσσαλονίκη κι εμάς .
Αύριο το πρωί τελευταία Κυριακή θα επισκεφτώ για ακόμη μια φορά την Έκθεση , μας έγινε συνήθεια πλέον .
Κάτι όμως μέσα μου βαθιά νοσταλγικά με τρώει σαν σαράκι σαν και μου λέει με όση δύναμη έχει , εμπρός τρέχα μη κολώνεις άνοιξε ένα κάγκελο με τα χέρια σου , βάλε μέσα το κεφάλι σου κι αν χωράει , μετά μη φοβάσαι δώσε μιά ώθηση δυνατά και τρύπωσε μέσα τζάμπα στον παράδεισό σου , στην Έκθεση ...
...Η παλιά είσοδος της από την ΧΑΝΘ με τους δύο πύργους της και το τραμ να περνά ακριβώς
από μπροστά της ...

2019_09_11 , 1993_09_05 Η ΕΡΒΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΘΕΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

2019_09_11 ,  1993_09_05 Η ΕΡΒΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΘΕΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

1993_09_05 Η ΕΡΒΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΕΚΘΕΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Από την ίδρυσή της η ΕΡΒΕ φρόντιζε να συμμετέχει στην ΔΕΘ .

Πάντα βρίσκαμε τον τρόπο να στήνουμε ένα περίπτερο εκ των ενόντων .

Φροντίζαμε φυσικά να μας δίδεται δωρεάν ο χώρος και τα έπιπλα .

Κεραίες μηχανήματα δικά μας , σπέσιαλ διακριτικό από το Υπουργείο Επικοινωνιών το J42 IFT που σήμαινε

J4 = ΕΛΛΑΣ ,

2 = ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ,

IFT = INTERNATIONAL FAIR THESSALONIKI

κι είμασταν έτοιμοι .

Εμείς διαδίδαμε την ιδέα του Ραδιοερασιτεχνισμού σχεδόν 24 ώρες το 24 ωρο και η ΔΕΘ γινόταν γνωστή σ όλο τον δικό μας κόσμο μέσω των μηχανημάτων μας .

Σ αυτούς που ερχόταν σε επαφή με τον σταθμό μας με το σπέσιαλ διακριτικό φροντίζαμε να τους στέλνουμε ειδική κάρτα QSL για επιβεβαίωση της επαφής .

Ετοιμάζαμε ένα έντυπο για μοίρασμα στους επισκέπτες του περιπτέρου μας .

Καμιά διοίκηση της ΔΕΘ δεν αρνήθηκε να μας βοηθήσει μερικές φορές μάλιστα μας ενίσχυαν τυπώνοντάς μας δωρεάν έντυπα και κάρτες .

Το 1993 ο αντιπρόσωπος της Kenwood της Θεσσαλονίκης μέλος μας κι αυτός και Ραδιοερασιτέχνης ο ίδιος ο Παύλος ο Μειμάρης προσφέρθηκε να εγκαταστήσει ένα πλήρη σταθμό με δικά του μηχανήματα .

Φυσικά η προσφορά του έγινε δεκτή και είχαμε ένα πολύ καλό περίπτερο από όπου πέρασαν υπουργοί , Δήμαρχοι , Νομάρχες οι πάντες σχεδόν .

Δόθηκαν συνεντεύξεις η ΕΡΒΕ έγινε για ακόμη μια φορά γνωστή σ όλη την Ελλάδα και αποκτήσαμε πολλά νέα μέλη .

Υλικό υπάρχει κι άλλο , σήμερα ανεβάζω μόνο φωτογραφίες όπου πολλοί θα δουν τον εαυτό τους ποιο νέο και ποιο ωραίο κατά 26 χρόνια.

Κάτι είναι κι αυτό …

2019_09_16 27η ΔΕΘ ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΚΘΕΤΟΥ 27ης ΔΕΘ 1962

2019_09_16 27η ΔΕΘ ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΚΘΕΤΟΥ 27ης ΔΕΘ 1962

Έτσι για να θυμηθούμε τα νιάτα μας ...

ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΚΘΕΤΟΥ 27ης ΔΕΘ 1962
Το έψαχνα μέρες .
Το βρήκα μόλις σήμερα Κυριακή πρωί την τελευταία μέρα της 83ης Έκθεσης .
Πρόκειται για το ¨ ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΚΘΕΤΟΥ ¨ με την φωτογραφία μου που το 1962 χρησιμοποιούσα για την είσοδό μου στην 27η ΔΕΘ , μια και εργαζόμουν 2 - 23 /9/1962 στο περίπτερο της εταιρείας BARCO AE .
Βέβαια εκθέτης ήταν η BARCO AE αλλά φαίνεται έτσι εμφάνιζαν τους εργαζόμενους τους οι εκθέτες .
Εγώ όπως όλοι οι νέοι της εποχής μου στις τελευταίες τάξεις του τότε Γυμνασίου , σημερινού λυκείου , η και στα πρώτα χρόνια μετά , μέχρι να καταλήξουν σε κάποια ποιο μόνιμη δουλειά εργαζόταν στην έκθεση .
Ήταν δε πολύ μεγάλη χαρά και τιμή να έχεις αυτό το προνόμιο .
Ήσουν κι εσύ κάτι στο σπουδαίο σ αυτό πανηγύρι της πόλης σου . Έκανες πολλές γνωριμίες νέων φίλων αγοριών και κοριτσιών ακόμη και πιθανών μελλοντικών εργοδοτών σου .
Όλοι οι νέοι της εποχής μου και ίσως και μέχρι σήμερα αυτό να συμβαίνει , έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην αγορά εργασίας εκεί στην Έκθεση .
Λίγο πριν την έναρξη της έκανα κι εγώ την σχετική αίτηση και προσλήφθηκα .
Περίμενα ίσως να εργαστώ στις εισόδους με τα εισιτήρια η κάπου εκεί ώστε να βοηθούσα κι εγώ την παλιοπαρέα εξασφαλίζοντάς τους δωρεάν είσοδο , όπως έκαναν οι προηγούμενοι από μένα .
Είχα βλέπεις υποχρέωση να συνεχίσω κι εγώ την παράδοση .
Δυστυχώς οι θέσεις αυτές είχαν καλυφθεί και μου ζήτησαν να εργαστώ σε ιδιώτη εκθέτη .
Φυσικά δεν είχα αντίρρηση , δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς .
Έτσι βρέθηκα στο περίπτερο της BARCO .
Ψάχνοντας γι αυτήν σήμερα βρήκα το
¨ (ΥΠΟ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ) ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΤΑΞΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ BARCO Α.Ε. ¨
Ίσως να είναι η ίδια εταιρία …
Τότε κατασκεύαζε με υπέροχα σχέδια πολύχρωμα υφάσματα για ρούχα κυρίως γυναικεία , που σαν τόπια ήταν όμορφα απλωμένα στο περίπτερο .
Μου έκαναν μια ενημέρωση για το τι ακριβώς έπρεπε να κάνω και αφού οργάνωσαν το περίπτερο , έφυγαν .
Έμεινα μόνος για λίγες μέρες , μεγαλείο ,
ένοιωθα τουλάχιστον σαν διευθυντής του εργοστασίου .
Δυστυχώς κράτησε πολύ λίγο , μέχρι ένα πρωινό που φάνηκε μια πανέμορφη δίμετρη μελαχρινή κοπέλα .
- Ήρθα να εργαστώ εδώ μου λέει , είμαι μανεκέν , θα προβάρω τα έτοιμα φορέματα .
Φάνηκαν αργότερα και μερικοί υπάλληλοι της εταιρίας
με έτοιμα ραμμένα φορέματα που θα φορούσε η κοπέλα κάνοντας εκεί μια μίνι πασαρέλα .
Ενθουσιάστηκα , βοηθούσα κι εγώ την κοπέλα σε ότι μου ζητούσε , στο κουβάλημα των φουστανιών , στο ντύσιμο της , στην παρουσίασή της .
Έριχνα και καμιά κλεφτή ματιά στα αποδυτήρια όταν προετοιμαζόταν .
Τέτοια δουλειά δεν την φανταζόμουν .
Ξέχασα και την ιδανική μέχρι τότε για μένα στις εισόδους της Έκθεσης και έπεσα με τα μούτρα στην νέα μου δουλειά .
Το πήρε χαμπάρι και η παρέα και δεν ξεκολλούσε από το περίπτερο , με κρυφοκοίταζε από μακριά σκασμένη από ζήλια .
- Τυχερέ μου φώναζαν …
Και ήμουν πράγματι τυχερός , να έχεις δίπλα σου αυτόν τον άγγελο τι καλύτερο .
Οι μέρες πέρασαν γίναμε καλοί φίλοι με την κοπέλα , που δυστυχώς δεν θυμάμαι ούτε τα όνομά της και την έχασα με την λήξη της ΔΕΘ χωρίς να συμβεί τίποτε ρομαντικόν , έμεινε μόνο η ανάμνησή της .
Πως τα φέρνει όμως η τύχη .
Σχεδόν πέντε χρόνια μετά στην Μυτιλήνη μόνος εγώ νεοδιορισμένος μετά διαγωνισμό υπάλληλος , εναγωνίως έψαχνα να προσαρμοστώ στην νέα μου πόλη .
Ήταν η πρώτη φορά που ζούσα μακριά από την Θεσσαλονίκη κι η Μυτιλήνη τότε ήταν διήμερα ταξίδι με τραίνο και πλοίο .
Σαν να βρισκόμουν μετανάστης στο εξωτερικό .
Αεροπλάνα υπήρχαν τα Ντακότα των 24 θέσεων της Ολυμπιακής , αλλά οι τιμές απλησίαστες κι αυτό μέσω Αθηνών , απελπισία .
Κι εκεί στις μαύρες μου ένα βραδάκι στην ¨βόλτα ¨ στον παραλιακό δρόμο του λιμανιού , όπου γινόταν το κλασικό της επαρχίας νυφοπάζαρο , την είδα .
Ήταν εκείνο το δίμετρο πανέμορφο μελαχρινό κορίτσι της Έκθεσης .
Την γνώρισα αμέσως , την φώναξα με τ όνομά της , γύρισε .
- Τι γυρεύεις μανεκέν εσύ , εδώ στην επαρχία ?
- Δεν είμαι πλέον μανεκέν , σπούδασα ραδιοτηλεγραφητής , προσλήφθηκα στην πολιτική αεροπορία και εργάζομαι στον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου της Μυτιλήνης .
Δεν μπορούσα να φανταστώ μεγαλύτερη τύχη .
Δεν πρόλαβα να καλά καλά να φτάσω και η τύχη μούφεξε .
Ήταν μια πανέμορφη , υπέροχη κοπέλα , κάναμε καλή παρέα , περάσαμε αξέχαστες μέρες , έσκασαν οι συνάδελφοί μου της δουλειάς να με βλέπουν να κυκλοφορώ μαζί της .
Όλα αυτά έγιναν χωρίς να διανοηθώ όμως να την ακουμπήσω , μια και το πρώτο Σαββατοκύριακο έφτασε με την Ολυμπιακή ένα δίμετρο παλικάρι που μου το σύστησε ..
-Το αγόρι μου …
Που να βρίσκεται άραγε εκείνο το όμορφο κορίτσι τόσα χρόνια μετά εκείνη την γνωριμία μας στην 27η ΔΕΘ του 1962 …

2019_09_24 Ο ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ 2

2019_09_24 Ο ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ 2

Ο Κουτσοδόντης George Jr μεγάλωσε κι άλλο κοντεύει τα 9 ,
όσα δόντια ήταν να πέσουν έπεσαν ,
πρωταθλητής πλέον σ´ ολα τα αθλήματα που καλλιεργεί το σχολείο .
Τώρα αν κάτι γίνει θα έχει σχέση με την καλαισθησία , σιδεράκια κλπ .
Ακολουθεί ο Billy κοντά στα 4 ορμητικός , διεκδικητικός , τα θέλει όλα και τώρα , μιμείται με πάθος τον Τζώρτζη του που τον υπεραγαπά και τον ανταγωνίζεται επάξια σε όλα .
Περιμένοντας τις εξελίξεις ανεβάζω το παλιότερο κείμενο που εξακολουθεί να με συγκινεί ...
.

Πριν από 2 χρόνια

Δείτε τις αναμνήσεις σαςchevron-right

George Kotsidis

24 Σεπτεμβρίου 2017 · 

Ο ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ ( 2 )
24 Σεπτεμβρίου 2017
Μια νέα κραυγή αυτή τη φορά όχι πόνου ανακατεμένη με φόβο , αλλά αυτοπεποίθησης με ταρακούνησε και σήμερα το βραδάκι μιλώντας με τον μικρό George στο face time .
Αυτή τη φορά δεν τον είχα δίπλα μου να τον πάρω στην αγκαλιά μου να του μιλήσω να του πάρω τον όποιο φόβο είχε ακόμη στην ψυχούλα του .
Ο λόγος η απόσταση δυστυχώς ,αυτή τη φορά βρισκόταν τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα σχεδόν μακριά μου .
Το γεγονός μου θύμισε όμως ένα κειμενάκι που έγραψα πριν ενάμισι χρόνο περίπου , τον Φεβρουάριο του 2016 .
Ήταν τότε που το πρώτο παιδικό του δοντάκι έπεσε και βρισκόμουν δίπλα του κι ο φόβος του ήταν μεγάλος .
Τον καθησύχασα το ξεπέρασε κάναμε και το καλαμπούρι μας .
Τότε πεντάχρονος και σήμερα πλέον μαθητής στην Δεύτερη τάξη παρακαλώ, μου έδειξε το ένα από τα δύο δοντάκια χαμογελώντας .
Καμάρωνε για το γεγονός ότι αντιμετώπισε με εμπειρία και θάρρος ένα τόσο σημαντικό γεγονός της μικρής του ζωής και πλησίασε στην κάμερα δείχνοντας κι ένα τρίτο που ήταν έτοιμο να πέσει χαμογελώντας με αυτοπεποίθηση και μισοκοροϊδεύοντάς με .
- Παππού παππού αυτή τη φορά ο Μπαμπάς μου έκανε πριτς και μούπεσαν δύο δοντάκια κι ετοιμάζεται κι ένα τρίτο …
Πως μεγαλώνουν τα παιδιά σκέφτηκα κοιτώντας και τον μικρό Μπιλάκο που κοντεύει τα δύο του χρόνια και εκεί δίπλα στον George ταχτοποιούσε τα βαγόνια στο μικρό τρενάκι του κάνοντας
- Του … Του … Του …

2019_10_01 Η ΚΑΣΤΕΛΑ

2019_10_01 Η ΚΑΣΤΕΛΑ




.. Ανάμεικτα συναισθήματα μου προκαλεί η φωτογραφία .
Μεγάλη χαρά που βρέθηκε κι απεικονίζει την γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια φάση όπου η αλλαγή του χαρακτήρα της είχε σχεδόν ολοκληρωθεί .
Είναι λεωφόρος των εξοχών από την μεριά της θάλασσας .
Λύπη γιατί στη θέση των τσιμεντένιων μεγαθηρίων υπήρχαν μικρότερα ανθρώπινα κατασκευάσματα με αυλές , κήπους , δένδρα , όπου παίζαμε και κολυμπούσαμε .
Η οικοδομική γραμμή των πολυκατοικιών ήταν το όριο του Θερμαϊκού γεμάτη με βαρκούλες δεμένες σε ξύλινες σκάλες .
Από αριστερά το νεοκλασικό του καθηγητή της ιατρικής Κάρολου Αλεξανδρίδη που μάλλον κι αυτό δεν υπάρχει μια και στη θέση του τοίχου διακρίνω διαφήμιση που σημαίνει έτοιμο προς κατεδάφησιν .
Η οδός Αγίας Τριάδος το παρκάκι πίσω από το μνημείο του Βασ. Γεωργίου , η Λητώ που χτίστηκε πάνω στο χώρο της περίφημης Καστέλας , ενός εξοχικού κέντρου με τραπεζάκια που με μια γκαζόζα έκανες το μπάνιο σου εκεί μπροστά στην θάλασσα .
Οι δυο πολυκατοικίες ήταν δυο πολύ μοντέρνες βίλες που φιλοξενούσαν του επίσημους ξένους μας , βασιλιάδες ,πρίγκιπες ,πρωθυπουργούς κλπ ,το περίφημο Κυβερνείο .
Μετά ένα υπέροχο διώροφο νεοκλασικό , δίπλα του το Φάληρο όπου περάσαμε ατέλειωτες ώρες και υπάρχουν τόσες ιστορίες να πει κανείς .
Δίπλα η Παρασκευοπούλου και το εξοχικό Φάληρο που κατά καιρούς γινόταν εξοχικό για μπάνιο , όπως η Καστέλα , οικογενειακή ταβέρνα ,μπουζουκτσίδικο και Λούνα Πάρκ με ποδοσφαιράκια μπιλιάρδα , όπου ξημεροβραδιαζόμασταν κάνοντας κοπάνα από το διπλανό Α΄ Γυμνάσιο Αρρένων .
Μπροστά ο μπαζωμένος Θερμαϊκός Κόλπος ανάμνηση πλέον μόλις αρχίζει να σουλουπώνεται γιατί για χρόνια μετά το μπάζωμα ήταν ένα χώρος απλησίαστος όπου τα φορτηγά πετούσαν άναρχα το χώμα από τα σκαψίματα των πολυκατοικιών της περιοχής .
Για τα παιδιά της εποχής ήταν ένας απίστευτος χώρος παιχνιδιού περιπέτειας ανάμεσα σε βουνά χώματα πανύψηλα χόρτα λακκούβες με νερό θαλάσσης που αρνιόταν να υποταχτεί στη μοίρα του .
Αυτά τα ολίγα …

2019_10_04 Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΧΩΝ ΒΙΝΤΕΟ

2019_10_04 Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΞΟΧΩΝ ΒΙΝΤΕΟ

Με την βοήθεια σε κείμενα καί τεχνική επιμέλεια του GEORGE KOTSIDIS. Η γενιά μου είχε την τύχη να δει την περίφημη λεωφόρο των εξοχών , δηλαδή την Βασιλέως Γεωργίου και την συνέχειά της την Λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας σε όλο της το μεγαλείο , με όλα εκείνα τα αρχοντικά που την έκαναν ξεχωριστή .
Η απληστία των ανθρώπων και άσχετοι πολιτικοί με νόμους που προσδίδοντας τεράστια υπεραξία στην γη , ανάγκασαν τους ιδιοκτήτες τους να τα παραδώσουν βορά στους εργολάβους και στο εφήμερο κέρδος και σε συνδυασμό με τα μπάζωμα της δαντελωτής παραλίας του Θερμαϊκού που έβρεχε τις αυλές των παραλιακών από αυτά , κατέστρεψε ανεπιστρεπτί όλη αυτή την ομορφιά .
Είχα την τύχη να γράψω σε παλιά βιντεοκασέτα VHS μια εκπομπή της ΕΤ3 βασισμένη σε ένα φιλμ ερασιτεχνικό αρχές δεκαετίας 60 αρχές 70 του γιατρού Μαρίνου Χαραλάμπους με το παπιγιόν με θέμα την περιοχή των εξοχών της Θεσσαλονίκης .Μετά από μια επεξεργασία που δεν ήταν και η καλύτερη λόγω ελλείψεως μέσων την ανεβάζω περιγράφοντας όσο μπορώ καλύτερα ότι βλέπω .
Το φίλμ αρχίζει από την διασταύρωση της Βασ. Γεωργίου με την οδό Ευζώνων .
Την δείχνει και προς την θάλασσα και προς τα πάνω .
Συνεχίζει με την Βασ. Γεωργίου μέχρι την οδό Σαρανταπόρου και την δείχνει δεξιά και αριστερά .
Φαίνεται το σπίτι με τα αγάλματα αριστερά ανεβαίνοντας την Σαρανταπόρου μέχρι και η μητέρα ενός φίλου μας που σκουπίζει τον δρόμο , εκεί στο γυμναστήριο του Αντάλ που ήταν προπονητής στίβου .
Στην συνέχει στην Β. Γεωργίου τα κτίρια που έχτισε ο Αριγκόνι 4 ή 5 δίπλα δίπλα νομίζω .
Μετά το σπίτι του Λεονταρίδη με τα τριαντάφυλλα στην αυλή δίπλα στον κινηματογράφο Απόλλωνα και δίπλα του το σπίτι του καθηγητή της ιατρικής Καρόλου Αλεξανδρίδη .
Στην συνέχεια μας πηγαίνει στην Παρασκευοπούλου όπου φαίνεται το σπίτι του καπνεμπόρου Μιχαηλίδη που υπάρχει και σήμερα .
Δίπλα και αριστερά με την καπνοδόχο το σπίτι του Τσιγγιρίδη σήμερα πάρκο .
Το Ιταλικό προξενείο και αριστερά του το επιβλητικό σπίτι των Αδελφών Γεωργιάδη ιδιοκτητών της ΦΙΞ , που εμείς τότε πιτσιρικάδες το λέγαμε σπίτι του Δράκουλα λόγω της πυκνής βλάστησης .
Αμέσως μετά το νεοκλασικό της Λέσχη του ΑΡΗ με το γήπεδο Μπάσκετ και τα κολυμβητήρια.
Μετά η Ν.Δ.Β.Ε η πρώην οικία Τορνεβούκα και η Μέλισσα .
Εδώ το φιλμ επιστρέφει πίσω στο Φάληρο με το φανάρι της Παρασκευοπούλου , την Ένωση Επιπλοποιών και στο βάθος φαίνεται η παραλιακή λεωφόρος εν λειτουργία με ένα αυτοκίνητο εν κινήσει .
Αμέσως μετά εμφανίζεται ο γιατρός Μαρίνος Χαραλάμπους με το παπιγιόν του που περιγράφει γλαφυρά την περιοχή των εξοχών .
Το φιλμ που βλέπουμε νομίζω είναι δικό του.
Στην συνέχεια επιστροφή πίσω στην πάροδο Λύτρα τώρα Ναπ. Ζέρβα .
Εδώ αλλάζει πάλι φορά και βλέπουμε το Ιταλικό καπνομάγαζο , τώρα ινστιτούτο Ιταλικής γλώσσας και την οδό Μισδραχί με την ομώνυμη στάση πλημμυρισμένη στο φως.
Δεξιά το λευκό κτίριο με τα πεύκα είναι τώρα το Ξενοδοχείο Βασίλισσα Όλγα .
Στην συνέχεια της ταινίας βλέπουμε την διασταύρωση της Θ. Σοφούλη προς Καραμπουρνάκι και την Εθνικής Αντιστάσεως προς την κατεύθυνση Βότση .
Μετά την γωνία της 25ης Μαρτίου βλέπουμε την οικοδόμηση της πολυκατοικίας του Κολοσσαίον .
Επιστροφή και πάλι προς την Βίλα Μπιάνκα και το Ντεπό των Τραμ ‘
Το ρέμα με τα σπιτάκια , την αγορά που υπήρχε απέναντι με μανάβικα ψαράδικα μπακάλικα.
Επιστρέφει και πάλι στην Κοσμά του Αιτωλού και στην Βίλα Μπενρουμπή. Πρώτη φορά την βλέπουμε σε έγχρωμο φιλμ τις λεπτομέρειες της κατασκευής της .
Κατόπιν την περιοχή της Αναλήψεως , απέναντι την κατεδάφιση του σπιτιού του Αριστείδη Λεβή στην Βασ. Όλγας 104 με Γεωργάκη και τελειώνει στην πλαζ Τάμαριξ με τα υπέροχα σπίτια της.
Αυτά από μένα , παρακαλώ όσους θέλουν να βοηθήσουν να συμπληρώσουν ότι νομίζουν γράφοντας την γνώμη τους …

2019_10_08 Ο ΠΙΕΡ

2019_10_08 Ο ΠΙΕΡ

Η μπαζωμένη παραλία μπροστά στην Καστέλα μέχρι να σουλουπωθεί και να γίνει αυτό που έγινε σήμερα ήταν ένας άναρχος χώρος όπου ο καθένας πετούσε ότι του περίσσευε και τα φορτηγά των εργολάβων τα μπάζα που κατεδάφιζαν την παλιά μας γειτονιά .

Στο πανέμορφο νεοκλασικό του καθηγητή Αλεξανδρίδη , δίπλα στην προτομή του δολοφονημένου Βασιλιά Γεωργίου εγκαταστάθηκε στον πρώτο όροφο ο Γάλλος πρόξενος .
Το νεοκλασικό αυτό στην αρχή της οδού Αγίας Τριάδος ήταν παραθαλάσσιο με την σκαλίτσα του και την βαρκούλα του αραγμένη δίπλα .
Ο πρόξενος είχε ένα γιο συνομήλικό μας που για μέρες μας χάζευε από το παράθυρο που παίζαμε διάφορα παιχνίδια στο διπλανό παρκάκι και κάναμε του κόσμου τις σκανταλιές .
Κάποια μέρα ξεθάρρεψε βγήκε έξω μας πλησίασε και άρχισε να παίζει μαζί μας . Η άγνοια της γλώσσας καθόλου δεν μας εμπόδισε να παίζουμε άνετα μαζί του τα πάντα .
Ήταν πολύ χρήσιμος στην παρέα γιατί είχε παιχνίδια που εμείς δεν γνωρίζαμε καν ότι υπάρχουν κι όλο και κάποιο κουβαλούσε μαζί του που το παίζαμε όλοι με πάθος .
Καμιά φορά ξεχνούσε σκόπιμα νομίζω κανένα απ΄ αυτά και η παρέα απέκτησε τότε πολλά παιχνίδια made in France .
Έφερνε κάτι καταπληκτικές δερμάτινες μπάλες ποδοσφαίρου που για μας ήταν άγνωστες μια κι εμείς μέχρι τότε παίζαμε με ότι βρίσκαμε μπροστά μας αντί για μπάλα .
Κάποια μέρα ‘ ξέχασε ‘ και μια τέτοια καταπληκτική ολοκαίνουρια δερμάτινη μπάλα κι η παρέα ξημεροβραδιαζόταν παίζοντας μ αυτήν αγνοώντας τις φωνές των μανάδων μας που μας καλούσαν να πάμε στο σπίτι ,
νύχτωσε πια .
Χειμώνας και στα μπαζωμένα η βροχή διαρκείας που είχε προηγηθεί σχημάτισε όπως το συνήθιζε μικρές και μεγάλες λιμνούλες , που πάγωναν από την απότομη πτώση της θερμοκρασίας .
Εμείς εκεί πανέτοιμοι ξέραμε το παιχνίδι από παλιά .
Παίρναμε φόρα στο χώμα και πηδούσαμε με τα παπούτσια στην παγωμένη λιμνούλα και κάναμε μια τεράστια γλίστρα μέχρι να καταλήξουμε απέναντι στο τέλειωμά της ,όπου μας περίμενε κατά κανόνα μια μεγαλοπρεπής κολοτούμπα .

Η ακόμα πατώντας επάνω σε ότι βρίσκαμε σανίδια , λαμαρίνες , χαρτόκουτα που τα σπρώχναμε μέχρι το τέλος της .
Κι εκεί που το παιχνίδι είχε ανάψει για τα καλά , άνοιξε η μαύρη βαριά σιδερένια πόρτα στον ψηλό μαντρότοιχο του αρχοντικού Καθηγητού Αλεξανδρίδη και φάνηκε φάνηκε η ψηλόλιγνη φιγούρα του Πιέρ .
Κρατούσε στα χέρια του δυο περίεργα παπούτσια άγνωστα σε μας με καλογυαλισμένες μεταλλικές λάμες από κάτω .
Τι νάναι άραγε αυτά .
Τον βλέπουμε μια και δυο να βγάζει τα κανονικά του παπούτσια και να φοράει αυτά με τις λάμες δένοντάς τα ψηλά σφιχτά με τα κορδόνια τους .
Πλησιάζει στην παγωμένη λιμνούλα σχεδόν ακροβατώντας επάνω τους και μπροστά μας εκτυλίχτηκε ένα πρωτόφαντο θέαμα .
Ο Πιέρ με τα περίεργα αυτά παπούτσια γλίστρησε στην παγωμένη λιμνούλα κι έκανε μια εκπληκτική στροφή που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό .
Γλιστρούσε υπέροχα με κινήσεις που θύμιζαν χορεύτρια μπαλέτου κάνοντας απίθανα κόλπα και περιστροφές .
Τρελαθήκαμε , τέτοιο θέαμα δεν είχαμε ξαναδεί .
Ο καλόκαρδος Πιέρ έδωσε τα πατίνια σε όποιον τα ζητούσε .
Τα πατίνια πέρασαν από πόδια σε πόδια σ όλη την παρέα που δοκίμασε τις ικανότητές της στο πατινάζ επί πάγου .
Σπάσαμε πόδια , χέρια , πλάτες , πέφτοντας άγαρμπα στον πάγο ,αλλά εκεί εμείς , φάγαμε όλη την μέρα μας κάνοντας πατινάζ επί πάγου για πρώτη φορά μάλλον στην ιστορία της πόλης στην άδικα μπαζωμένη παραλία του Θερμαϊκού μας …

2019_10_10 Η ΡΟΔΙΑ ΜΟΥ

2019_10_10 Η ΡΟΔΙΑ ΜΟΥ

Πριν μερικά χρόνια μου χάρισαν ένα μικρό κλαράκι με ρίζες .
- Τι φυτό είναι ρώτησα ...
- Ροδιά μου απάντησαν ...
Άνοιξα μια μικρή τρυπούλα σ ένα μικρό παρτέρι στην αυλή μου ζήτημα ένα επί ένα μέτρο να ήταν .
Χωρούσε ίσα ίσα υπολόγιζα , δεν χρειάζεται περισσότερο .
Πέρασαν μερικά χρόνια το κλαράκι θέριεψε έγινε δένδρο που ασφυκτιά στο μικρό παρτέρι του .
Το καταπληκτικότερο .
Έδωσε καρπούς .
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή γεμίζει με κατακόκκινα υπέροχα νοστιμότατα ρόδια .
Φέτος καμιά δεκαριά ωρίμασαν κι όπου νάναι θα τα κόψω .
Και τι δεν κάνει η Μαρία μ αυτά .
Γλυκά , ποτά , λικέρ κι ότι μπορεί να φανταστεί κανείς .
Πετάς στο χώμα ένα κλαράκι γίνεται θεόρατο δένδρο με υπέροχους καρπούς .
Άθελα έρχονται οι εκπληκτικοί στοίχοι του Οδυσσέα Ελύτη στο μυαλό μου ...

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια - πιάνει φτερωτά
στήνει στη γη καράβι - κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα - ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους - αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα - τηνε παρατά
κάνει να τη σκαλίσει - βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι - πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει - θέλει τύραννους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα

Υπέροχη μουσική Δημήτρη Λάγιου ,
Υπέροχη ερμηνεία Γιώργου Νταλάρα ...
https://www.youtube.com/watch?v=w8ziRYg2DGo

2019_10_13 ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΜΕΛΕΝΙΚΟΥ 3

2019_10_13 ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΜΕΛΕΝΙΚΟΥ 3

Αν αποφασίσει κανείς να περιπλανηθεί στη πόλη του Μελένικου , να δει τους δρόμους , τα απότομα πέτρινα ανηφορικά δρομάκια , τις σκάλες , τα πλατύσκαλα , θα διαπιστώσει πως δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση .
Χρειάζεται πραγματικά πολύ μεγάλη δύναμη , αποφασιστικότητα και κουράγιο .
Μια μικρή ομάδα ψυχωμένων εκδρομέων από τα δύο πούλμαν το αποφάσισε .
Με ξεναγό και οδηγό την ακούραστη κυρία Φουρτούνα μακρινής συγγενούς μπροστά , να μας οδηγεί και να μας ξυπνά ιστορικές μνήμες , ξεκίνησε την ξενάγηση κι άντεξε όλη αυτή την δοκιμασία .
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες στην διαδρομή , διάλεξα όποιες νόμιζα καλύτερες και τις ανεβάζω .
Όμως το οδοιπορικό μόνο με video στο χέρι μπορεί να αποδοθεί καλύτερα .
Είναι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς γύρω το καταπράσινο Μελένικο , την απίστευτη ομορφιά του τοπίου , να ακούει το λαχάνιασμα των επισκεπτών , της ξεναγού και να ακούει παράλληλα και την ιστορία που κουβαλούν μέσα τους .
Θάπρεπε αυτοί οι παππούδες μας νάταν πολύ άξιοι και δυνατοί , γιατί είναι πραγματική τρέλα να μπορείς να διαλέξεις να μένεις κάτω στον κάμπο η σε ποιο ομαλά λοφάκια που υπάρχουν ποιο κάτω και να προτιμάς την αητοφωλιά , το Μελένικο .
Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς για τον λόγο που τους έκανε να σκαρφαλώνουν σαν τα κατσίκια στα απότομα αυτά καλντερίμια , είναι η αγάπη στην ελευθερία που τους προσέφερε ως ένα βαθμό ο απρόσιτος αυτός τόπος και τα πλεονεκτήματα από τις γύρω πυραμίδες με τς στοές,που έσκαβαν μέσα τους για την φύλαξη των υπέροχων κρασιών τους .
Πιστεύω επίσης ότι ένοιωθαν ελεύθεροι , μακρυά απ αυτούς που επιβουλεύονταν την ζωή , την ύπαρξή τους , τον πολιτισμό τους .
Γι αυτό ανεβάζω σκόπιμα πολλά video , γιατί μόνο έτσι νομίζω μπορεί κανείς να καταλάβει τι σημαίνει ξενάγηση σ αυτόν τον ιερό τόπο των γονιών και των παππούδων μας .
Περπατώντας στα πανέμορφα δαιδαλώδη στενάκια καταλαβαίνω την απογοήτευσή τους , όταν μετά την νικηφόρο προέλαση των Ελλήνων και την απελευθέρωσή τους , αναγκάστηκαν αργότερα να τα εγκαταλείψουν αφήνοντας τα πάντα πίσω τους .
Θυμάμαι τις διηγήσεις της γιαγιάς Λένκως .
- Φύγαμε με τα υπάρχοντά μας στην πλάτη και με τα δυό μικρά παιδιά μας , τον Μανώλη και την Μαριώνκα στην αγκαλιά . Περπατήσαμε με τα πόδια από το Μελένικο μέχρι το Σιδηρόκαστρο κοντά 30 χιλιόμετρα κακοτράχαλο δρόμο..
Τραγικές στιγμές …
Η ξενάγηση ήταν πραγματικά απολαυστική γιατί ήταν διανθισμένη με πολλές ιστορίες καθημερινότητας και άλλων άγνωστων σε μας απολαυστικών ιστοριών .
Κάθε πέτρα , κάθε στενό , κάθε πέτρινος τοίχος , κάτι είχε να πει , κάτι να θυμίσει .
Η μητρόπολη ο Άγιος Νικόλας μετά το 1800 , το Επισκοπείο , το παρθεναγωγείο , το βαλανείο , το λουτρό χαμάμ των ανδρών .
Ο Βυζαντινός πύργος του Φλάμπουρα , το μεγαλύτερο Βυζαντινό σπίτι σ όλα τα Βαλκάνια , με την απίστευτη πανύψηλη Βυζαντινή τοιχοποιία και τον πύργο του τεράστιου ρολογιού , φερμένου από την Βενετιά με τον πανίσχυρο ήχο του , που ακούγονταν από ψηλά σ όλη την πόλη .
Όμορφα σπίτια με μπαλκόνια ,με σαχνισιά , με κεραμίδια βυζαντινά , με παραθυρόφυλλα και με όμορφες σιδεριές .
- Εκεί ψηλά στην κορυφή μιας μυτερής πυραμίδας βλέπετε το εκκλησάκι της Αγίας Ζώνης , την Παντάνασσα ...
Η φωνή της κ. Φουρτούνα με συγκλόνισε ...
Γύρισα ψηλά και το είδα ίσα που ξεχώριζα το καμπαναριό με τον σταυρό .
Εδώ δεν άντεξα σταμάτησα κάθισα σε μια πέτρα κι το αγνάντευα για ώρα .
Πρέπει κάποια στιγμή να σκαρφαλώσω εκεί πάνω σκέφτηκα .
Η Αγία Ζώνη που μεταφέρθηκε στο Εκκλησάκι του Σιδηροκάστρου .
Τι ιστορίες ,τι θρύλοι ...
Θυμάμαι την μικρή τρύπα στον βράχο μέσα στο εκκλησάκι που ο θρύλος έλεγε πως όποιος μπορούσε να περάσει μέσα της χωρίς να τον κρατήσει ήταν αναμάρτητος και τον περίμενε ο Παράδεισος .
Φυσικά λίγα παιδάκια από φόβο αποτολμούσαν να περάσουν από μέσα και πρώτος και καλύτερος εγώ .
Η Γιαγιά Λένκω όταν μιλούσε με τις ώρες για την Αγία Ζώνη λύγιζε , δάκρυζε .
Μιλούσε επίσης για τις πολλές Εκκλησιές , τα Εκκλησάκια ,τα Μοναστήρια που είχε τότε στον τόπο τους , χτισμένα από εξόριστους της πρωτεύουσας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης .
Μιλούσε για τους γαλαζοαίματους πρίγκηπες , τις πριγκίπισσες , τους άρχοντες , τους προύχοντες που εξόριστοι έμεναν εκεί δίπλα τους , μαζί τους .
Υψηλές γνωριμίες , πώς να μη είναι υπερήφανοι κι αυτοί που τους είχαν γείτονες .
Η ξενάγηση πήρε πολύ ώρα , καθόμασταν που και που στα πέτρινα σκαλάκια για να ξαποστάσουμε , μια και παρ όλο τον Οκτώβριο η ζέστη ήταν αισθητή .
Θα κάνω μία ακόμη τελευταία ανάρτηση για το Αρχοντικό - Μουσείο του Εμμανουήλ Κορδόπουλου κτισμένου το 1754 περίτεχνου κοσμήματος αρχιτεκτονικής , που αξίζει ιδιαίτερης μνείας …

1993_05_30 ΕΡΒΕ ΗΜΕΡΙΔΑ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ – PACKET RADIO

1993_05_30 ΕΡΒΕ ΗΜΕΡΙΔΑ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ – PACKET RADIO
HOTEL ΦΙΛΙΠΠΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Με πολύ προσπάθεια και καλή θέληση πριν 26 χρόνια τρεις Ενώσεις της Βορείου Ελλάδος με πρωτοβουλία της ΕΡΒΕ , ένωσαν τις δυνάμεις τους και οργάνωσαν την Ημερίδα ψηφιακών επικοινωνιών – Packet Radio στο Hotel Φιλίππειο της πόλης μας .
Είχαμε απρόσμενα πολύ μεγάλη συμμετοχή μια και δεν ήταν δωρεάν , αν θυμάμαι καλά είχε κόστος 1.500 δρχ που περιλάμβανε καφέ στο διάλειμμα και 5.000 δρχ για το γεύμα που θα επακολουθούσε , δηλαδή την γνωστή ραδιοερασιτεχνική κατεδάφιση .
Είχαμε την τύχη να έχουμε μέλος μας το Διευθυντή του Ξενοδοχείου που μας βοήθησε οικονομικά και οργανωτικά .
Εκτός από τους επίσημους εκπροσώπους των τριών συλλόγων είχαμε και πολλούς φίλους ραδιοερασιτέχνες άλλων συλλόγων που παρακολούθησαν μεμονωμένα τις εργασίες της ημερίδας .
Επίσης απρόσμενα κινήσαμε το ενδιαφέρον της Διεύθυνσης Διαβιβάσεων του ΓΣΣ και δεχτήκαμε την συμμετοχή Αντισυνταγματάρχη των διαβιβάσεων που παρακολούθησε την ημερίδα από την αρχή μέχρι το τέλος και μας μίλησε σχετικά κι αυτός .
Ήταν η εποχή όπου το ίντερνετ και οι ψηφιακές επικοινωνίες ήταν κάτι άγνωστο στους πολλούς και μόνο λίγοι πανεπιστημιακοί και ερασιτέχνες ασχολούταν μ αυτό .
Θυμάμαι την μία και μοναδική γραμμή της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ το περίφημο PIGEON που μας είχε παραχωρηθεί για λίγες ώρες χρήσης την ημέρα όπου γινόταν ψιλοχαμός ποιος θα την πρωτοδουλέψει .
Όλοι μαζί καμιά 50 ριά άτομα περίπου με λαχτάρα και πάθος ακούγαμε πρωτόγνωρα πράγματα από τους εισηγητές .
Είχε πράγματι μια επιτυχία που δεν την φανταζόμασταν .
Δεχτήκαμε συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία μας αυτή .
Η ημερίδα τελείωσε ως είθισται με γενναία κατεδάφιση που είχε φροντίσει γι αυτό ο φίλος μας διευθυντής του Ξενοδοχείου .
Φωτογραφίες αρκετές υπάρχουν με πολλά γνωστά ονόματα του χώρου μας και με πολλούς απόντες σήμερα .
Ας τους θυμηθούμε κι ας δούμε τους εαυτούς μας 26 χρόνια νεότερους …
Δυστυχώς video δεν υπάρχει , όμως υπάρχει μαγνητοφώνηση που βρίσκεται σε μικροκασέτες ήχου και ένα μίνι δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι τύπου OLYMPUS που ελπίζω να αντέξει την καταπόνηση 6 - 7 ωρών χρήσης για να μεταφέρω τον ήχο σε ψηφιακή μορφή και κάποια στιγμή να τον ανεβάσω κι αυτόν .
Προς το παρόν ας αρκεστούμε στις φωτογραφίες και ας αρχίσουμε την προσπάθεια αναγνώρισης των φίλων ραδιοερασιτεχνών που συμμετείχαν .
Θα είναι κάτι σαν κουίζ …