2019_12_09 Η ΜΕΛΚΑ
Γιορτές του 2019 έρχονται ...
Άθελα έρχονται στο νου γιορτές μιας άλλη εποχής με την Μέλκα πρωταγωνίστρια το μεγάλο πολυκατάστημα της εποχής εκείνης που περιέγραψα σε μια παλιότερη ανάρτησή μου .
Άθελα έρχονται στο νου γιορτές μιας άλλη εποχής με την Μέλκα πρωταγωνίστρια το μεγάλο πολυκατάστημα της εποχής εκείνης που περιέγραψα σε μια παλιότερη ανάρτησή μου .
" " " Μπήκαμε στον μήνα των γιορτών κι εγώ θυμήθηκα την Μέλκα .
Φρόντισε γι αυτό το facebook επαναφέροντας μια παλιότερη ανάρτησή μου .
Η Μέλκα ήταν ίσως το ποιο όμορφο μαγαζί νεωτερισμών της μεταπολεμικής Θεσσαλονίκης στην Βενιζέλου ,
εκεί που σήμερα στεγάζεται το Πλαίσιο .
Δυστυχώς κάποια στιγμή εγκαταλείφθηκε και για χρόνια ρήμαζε .
Θα μπορούσε το Πλαίσιο να κρατήσει πολλά από τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του , ώστε να γίνει ένα πραγματικό κατάστημα κόσμημα , ένα κτίριο μουσείο πουλώντας μοντέρνα τεχνολογία .
Θάταν ένας εκπληκτικός συνδυασμός .
Δυστυχώς δεν έγινε , ίσως γιατί τα διατηρητέα στην χώρα μας τα κακοποιούμε απερίσκεπτα .
Μόνο όταν πάμε στην Ευρώπη εμείς οι ίδιοι , θαυμάζουμε τα παλιά καλοσυντηρημένα κτίρια που τα σέβονται και τα εκσυγχρονίζουν χωρίς να αλλοιώσουν τίποτε ... " " "
Φρόντισε γι αυτό το facebook επαναφέροντας μια παλιότερη ανάρτησή μου .
Η Μέλκα ήταν ίσως το ποιο όμορφο μαγαζί νεωτερισμών της μεταπολεμικής Θεσσαλονίκης στην Βενιζέλου ,
εκεί που σήμερα στεγάζεται το Πλαίσιο .
Δυστυχώς κάποια στιγμή εγκαταλείφθηκε και για χρόνια ρήμαζε .
Θα μπορούσε το Πλαίσιο να κρατήσει πολλά από τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του , ώστε να γίνει ένα πραγματικό κατάστημα κόσμημα , ένα κτίριο μουσείο πουλώντας μοντέρνα τεχνολογία .
Θάταν ένας εκπληκτικός συνδυασμός .
Δυστυχώς δεν έγινε , ίσως γιατί τα διατηρητέα στην χώρα μας τα κακοποιούμε απερίσκεπτα .
Μόνο όταν πάμε στην Ευρώπη εμείς οι ίδιοι , θαυμάζουμε τα παλιά καλοσυντηρημένα κτίρια που τα σέβονται και τα εκσυγχρονίζουν χωρίς να αλλοιώσουν τίποτε ... " " "
" " " Πραγματικά όμορφη φωτογραφία της στολισμένης γιορτιάτικα Θεσσαλονίκης .
Έτσι για μια μικρή αναδρομή να προσπαθήσω να θυμηθώ τίποτε χαρακτηριστικό της εποχής .
Η φωτογραφία οδηγός πάντα .
Μπροστά μας το Καφεκοπτείο του Λουμίδη .
Δεν υπήρχε ποιο γνωστό σημείο στην Θεσσαλονίκη μετά τον Πύργο από την γωνία Τσιμισκή - Βενιζέλου ο καφές Λουμίδη .
Όλα τα ραντεβού κυρίως για ψώνια εκεί μπροστά δινόταν .
Εκεί μπροστά στο φαρδύ πεζοδρόμιο του μοναχικές γυναίκες με ψηλοτάκουνα και ταγιέρ και μαντό από πάνω για το κρύο του Δεκέμβρη περίμεναν τις φίλες τους .
Προσπαθώντας να την χρονολογήσω έχω ένα σίγουρο όριο προς τα κάτω το 1957 μια και λείπουν οι ράγες του γραφικού μας τραμ που το ξήλωσε με το έτσι θέλω ο ¨ εθνάρχης ¨ και η ύπαρξη του κεντρικού σηματοδότη στο κέντρο του δρόμου που έγινε λίγα χρόνια αργότερα .
Άρα και προς τα πάνω δεν πρέπει να ξεπερνάμε το 1965 .
Βάζω τον μέσο όρο περίπου 1962 και το κλείνω .
Το αμέσως επόμενο που δεν θυμάμαι κανείς στις δικές μας σελίδες να το σημείωσε .
Το κατάστημα νεωτερισμών ΜΕΛΚΑ , το σημερινό Πλαίσιο .
Πιστεύω ότι η επιχείρηση έκανε τεράστιο λάθος κυρίως για την εικόνα της προς τα έξω , σαν μια μοντέρνα ανοιχτόμυαλη εταιρία , που αντί να συντηρήσει να αναπαλαιώσει εσωτερικά ένα κτίριο κόσμημα αφέθηκε να παρασυρθεί από τις απλές φτηνές προσοδοφόρες λύσεις και του άλλαξε τα φώτα .
Από έξω μια πραγματικά όμορφη αναπαλαίωση , αλλά μέσα δυστυχώς το μέγα έγκλημα στην ιστορία της πόλης .
Μια μικρή περιγραφή αυτού του κομψοτεχνήματος από όσα μνήμη ακόμη με βοηθά .
Η κύρια είσοδος ήταν στην Βενιζέλου εκεί περίπου που είναι και η σημερινή .
Μπαίνοντας μέσα στην τετράφυλλη τουλάχιστον είσοδο αντίκριζες απέναντι ένα φαρδύ μπαλκόνι με περίτεχνο κάγκελο που κατέληγε δεξιά κι αριστερά σε κυκλική φαρδιά σκάλα μέχρι κάτω στο ισόγειο .
Στο υπόγειο πήγαινες από τις ίδιες κυκλικές σκάλες αντίστροφα .
Έμοιαζε νάναι σαν μια αίθουσα χορού ενός ανακτόρου κι έλεγες να , όπου νάναι θα φανούν οι χορευτές με το σύνθημα του μαέστρου της ορχήστρας που ήταν στο βάθος κάτω από το μπαλκόνι .
Ένα υπέροχο κτίσμα .
Κρίμα που το έφαγε ο εκσυγχρονισμός .
Εδώ στην Αγγλία που για λίγο ακόμη θα βρίσκομαι στα χαρακτηρισμένα διατηρητέα δεν επιτρέπεται ούτε το πόμολο εσωτερικής πόρτας να αλλάξεις αν δεν ρωτηθούν οι ειδικοί .
Οι πόλεις και ιδιαίτερα μερικά χωριά είναι έργα τέχνης χαίρεσαι να τα βλέπεις και να κυκλοφορείς μέσα τους .
Συμπληρώνω για την ΜΕΛΚΑ λέγοντας κάτι χαρακτηριστικό της που όποιον την περπάτησε τότε όταν τον ρώτηςα το θυμήθηκε αμέσως , τα ξύλινα πατώματά της .
Μάρμαρα αν θυμάμαι καλά υπήρχαν μόνο στην είσοδο .
Όλο τα άλλα πατώματα ήταν ξύλινα .
Το εκπληκτικότερο ήταν πως ακόμη και κυκλικές σκάλες κι αυτές ξύλινες .
Υπήρχε ακόμη κάτι που ακόμη μου τρυπάει την μύτη , η μυρωδιά της .
Τα σανίδια φαρδιά περίπου 25-30 εκ. και μακριά τουλάχιστον 2 μέτρα.
Αυτό το τρίξιμο κι αυτήν την μυρωδιά ποιος ξέρει τι είδους ξύλου , το συνάντησα σε πολλά παλιά μαγαζιά πανάκριβων πολυτελών μαγαζιών εδώ στην Αγγλία που δεν διανοήθηκαν να αλλάξουν .
Μπαίνοντας εδώ στην κεντρική αγορά του Bedford στο γνωστό στις γυναίκες μαγαζί της laura - ashley και πατώντας το ξύλινο πάτωμά της άκουσα το από παλιά γνώριμο τρίξιμο , γύρισα κάτω ήταν τα ίδια με της ΜΕΛΚΑ φαρδιά και μακριά κι εκείνη η παντοδύναμη μυρωδιά που χρόνια είχα να μυρίζω η μυρωδιά της ΜΕΛΚΑ .
Συγκλονιστικά , τέτοιες μνήμες στην άλλη άκρη του κόσμου ....
Βέβαια εγώ το κτίριο δεν το πρόλαβα στις δόξες του .
Όταν το περπάτησα πηγαίνοντας με την μητέρα μου πιτσιρικάς να ψωνίσω νεωτερισμούς , γιατί η ΜΕΛΚΑ πουλούσε τα πάντα σε πολύ καλή ποιότητα και τιμές έτριζε το πάτωμα , έτριζαν οι σκάλες , έτριζαν τα πάντα και κανένα δεν ενοχλούσαν .
Οι πωλήτριες θυμάμαι εμπειρότατες , ταχύτατες , εξυπηρετικότατες με σχεδόν προσωπικές γνωριμίες με τους πελάτες .
Για όσους πελάτες είχαν δυσκολίες υπήρχε η λύση , ο Νησίμ .
Στην μικρή στοά μεταξύ Β. Ηρακλείου και Ερμού ο Νησίμ πουλούσε με πίστωση τα πάντα με το γνωστό τεφτεράκι που ζούσε και βασίλευε τότε .
Δύσκολα χρόνια , εκεί με δόσεις βδομαδιάτικες η μηνιάτικες βολευόταν οι λιγότερο εύποροι συμπατριώτες μας με το τσεκ του Νησίμ η Μέλκα σου πουλούσε ότι ήθελες ...
Το παρατράβηξα δεν ήταν ο στόχος η ΜΕΛΚΑ αλλά όλη φωτογραφία και τα τόσα ενδιαφέροντα που μπορεί να θυμηθείς βλέποντας την .
Ελπίζω κάποια στιγμή να τελειώσω την περιγραφή η ώρα είναι περασμένη θα το ανεβάσω έστω ναι χωρίς να το χτενίσω όπως μου έλεγε η δασκάλα μου η κ. Λώτση στο Δημοτικό για τις Εκθέσεις
- Χτένιζέ τες λίγο πριν τις παραδόσεις .
Καλό τότε αλλά τώρα εγώ βιάζομαι κι αύριο υπάρχει σχολική γιορτούλα και πρέπει νάναι εκεί φρέσκος και περιποιημένος ..." " "
Έτσι για μια μικρή αναδρομή να προσπαθήσω να θυμηθώ τίποτε χαρακτηριστικό της εποχής .
Η φωτογραφία οδηγός πάντα .
Μπροστά μας το Καφεκοπτείο του Λουμίδη .
Δεν υπήρχε ποιο γνωστό σημείο στην Θεσσαλονίκη μετά τον Πύργο από την γωνία Τσιμισκή - Βενιζέλου ο καφές Λουμίδη .
Όλα τα ραντεβού κυρίως για ψώνια εκεί μπροστά δινόταν .
Εκεί μπροστά στο φαρδύ πεζοδρόμιο του μοναχικές γυναίκες με ψηλοτάκουνα και ταγιέρ και μαντό από πάνω για το κρύο του Δεκέμβρη περίμεναν τις φίλες τους .
Προσπαθώντας να την χρονολογήσω έχω ένα σίγουρο όριο προς τα κάτω το 1957 μια και λείπουν οι ράγες του γραφικού μας τραμ που το ξήλωσε με το έτσι θέλω ο ¨ εθνάρχης ¨ και η ύπαρξη του κεντρικού σηματοδότη στο κέντρο του δρόμου που έγινε λίγα χρόνια αργότερα .
Άρα και προς τα πάνω δεν πρέπει να ξεπερνάμε το 1965 .
Βάζω τον μέσο όρο περίπου 1962 και το κλείνω .
Το αμέσως επόμενο που δεν θυμάμαι κανείς στις δικές μας σελίδες να το σημείωσε .
Το κατάστημα νεωτερισμών ΜΕΛΚΑ , το σημερινό Πλαίσιο .
Πιστεύω ότι η επιχείρηση έκανε τεράστιο λάθος κυρίως για την εικόνα της προς τα έξω , σαν μια μοντέρνα ανοιχτόμυαλη εταιρία , που αντί να συντηρήσει να αναπαλαιώσει εσωτερικά ένα κτίριο κόσμημα αφέθηκε να παρασυρθεί από τις απλές φτηνές προσοδοφόρες λύσεις και του άλλαξε τα φώτα .
Από έξω μια πραγματικά όμορφη αναπαλαίωση , αλλά μέσα δυστυχώς το μέγα έγκλημα στην ιστορία της πόλης .
Μια μικρή περιγραφή αυτού του κομψοτεχνήματος από όσα μνήμη ακόμη με βοηθά .
Η κύρια είσοδος ήταν στην Βενιζέλου εκεί περίπου που είναι και η σημερινή .
Μπαίνοντας μέσα στην τετράφυλλη τουλάχιστον είσοδο αντίκριζες απέναντι ένα φαρδύ μπαλκόνι με περίτεχνο κάγκελο που κατέληγε δεξιά κι αριστερά σε κυκλική φαρδιά σκάλα μέχρι κάτω στο ισόγειο .
Στο υπόγειο πήγαινες από τις ίδιες κυκλικές σκάλες αντίστροφα .
Έμοιαζε νάναι σαν μια αίθουσα χορού ενός ανακτόρου κι έλεγες να , όπου νάναι θα φανούν οι χορευτές με το σύνθημα του μαέστρου της ορχήστρας που ήταν στο βάθος κάτω από το μπαλκόνι .
Ένα υπέροχο κτίσμα .
Κρίμα που το έφαγε ο εκσυγχρονισμός .
Εδώ στην Αγγλία που για λίγο ακόμη θα βρίσκομαι στα χαρακτηρισμένα διατηρητέα δεν επιτρέπεται ούτε το πόμολο εσωτερικής πόρτας να αλλάξεις αν δεν ρωτηθούν οι ειδικοί .
Οι πόλεις και ιδιαίτερα μερικά χωριά είναι έργα τέχνης χαίρεσαι να τα βλέπεις και να κυκλοφορείς μέσα τους .
Συμπληρώνω για την ΜΕΛΚΑ λέγοντας κάτι χαρακτηριστικό της που όποιον την περπάτησε τότε όταν τον ρώτηςα το θυμήθηκε αμέσως , τα ξύλινα πατώματά της .
Μάρμαρα αν θυμάμαι καλά υπήρχαν μόνο στην είσοδο .
Όλο τα άλλα πατώματα ήταν ξύλινα .
Το εκπληκτικότερο ήταν πως ακόμη και κυκλικές σκάλες κι αυτές ξύλινες .
Υπήρχε ακόμη κάτι που ακόμη μου τρυπάει την μύτη , η μυρωδιά της .
Τα σανίδια φαρδιά περίπου 25-30 εκ. και μακριά τουλάχιστον 2 μέτρα.
Αυτό το τρίξιμο κι αυτήν την μυρωδιά ποιος ξέρει τι είδους ξύλου , το συνάντησα σε πολλά παλιά μαγαζιά πανάκριβων πολυτελών μαγαζιών εδώ στην Αγγλία που δεν διανοήθηκαν να αλλάξουν .
Μπαίνοντας εδώ στην κεντρική αγορά του Bedford στο γνωστό στις γυναίκες μαγαζί της laura - ashley και πατώντας το ξύλινο πάτωμά της άκουσα το από παλιά γνώριμο τρίξιμο , γύρισα κάτω ήταν τα ίδια με της ΜΕΛΚΑ φαρδιά και μακριά κι εκείνη η παντοδύναμη μυρωδιά που χρόνια είχα να μυρίζω η μυρωδιά της ΜΕΛΚΑ .
Συγκλονιστικά , τέτοιες μνήμες στην άλλη άκρη του κόσμου ....
Βέβαια εγώ το κτίριο δεν το πρόλαβα στις δόξες του .
Όταν το περπάτησα πηγαίνοντας με την μητέρα μου πιτσιρικάς να ψωνίσω νεωτερισμούς , γιατί η ΜΕΛΚΑ πουλούσε τα πάντα σε πολύ καλή ποιότητα και τιμές έτριζε το πάτωμα , έτριζαν οι σκάλες , έτριζαν τα πάντα και κανένα δεν ενοχλούσαν .
Οι πωλήτριες θυμάμαι εμπειρότατες , ταχύτατες , εξυπηρετικότατες με σχεδόν προσωπικές γνωριμίες με τους πελάτες .
Για όσους πελάτες είχαν δυσκολίες υπήρχε η λύση , ο Νησίμ .
Στην μικρή στοά μεταξύ Β. Ηρακλείου και Ερμού ο Νησίμ πουλούσε με πίστωση τα πάντα με το γνωστό τεφτεράκι που ζούσε και βασίλευε τότε .
Δύσκολα χρόνια , εκεί με δόσεις βδομαδιάτικες η μηνιάτικες βολευόταν οι λιγότερο εύποροι συμπατριώτες μας με το τσεκ του Νησίμ η Μέλκα σου πουλούσε ότι ήθελες ...
Το παρατράβηξα δεν ήταν ο στόχος η ΜΕΛΚΑ αλλά όλη φωτογραφία και τα τόσα ενδιαφέροντα που μπορεί να θυμηθείς βλέποντας την .
Ελπίζω κάποια στιγμή να τελειώσω την περιγραφή η ώρα είναι περασμένη θα το ανεβάσω έστω ναι χωρίς να το χτενίσω όπως μου έλεγε η δασκάλα μου η κ. Λώτση στο Δημοτικό για τις Εκθέσεις
- Χτένιζέ τες λίγο πριν τις παραδόσεις .
Καλό τότε αλλά τώρα εγώ βιάζομαι κι αύριο υπάρχει σχολική γιορτούλα και πρέπει νάναι εκεί φρέσκος και περιποιημένος ..." " "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου