2020_02_19 ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Σκόρπια λόγια από το ομότιτλο βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη
Χτες του Αγίου Βαλεντίνου η ημέρα των ερωτευμένων .
Θυμήθηκα τις κουβέντες που κάναμε με τον αγαπημένο φίλο , συμμαθητή , και γείτονα της διπλανής γειτονιάς τον Περικλή .
Προσπαθούσα όσο μπορούσα να του αναπτερώσω το ηθικό συζητώντας μαζί του στο κρεβάτι του πόνου με το messenger για τις παλιές μας αγάπες , λίγο πριν πάρει τον δρόμο που δεν έχει επιστροφή ...
Θυμήθηκα τις κουβέντες που κάναμε με τον αγαπημένο φίλο , συμμαθητή , και γείτονα της διπλανής γειτονιάς τον Περικλή .
Προσπαθούσα όσο μπορούσα να του αναπτερώσω το ηθικό συζητώντας μαζί του στο κρεβάτι του πόνου με το messenger για τις παλιές μας αγάπες , λίγο πριν πάρει τον δρόμο που δεν έχει επιστροφή ...
‘’ Περικλή μου φωτοστέφανο σίγουρα δεν είχα ούτε κι εγώ , δεν ήμουν του κατηχητικού .
Πήγαινα όμως εξ ανάγκης ακούγοντας τις πιεστικές προτροπές της μητέρας μου τι νάκανα .
Για κάνα δίωρο κάθε Κυριακή πρωί μετά την λειτουργία πάνω στους ξύλινους πάγκους στο κέντρο του γαλάζιου τρούλου της πανέμορφης παλιάς εκκλησίας της Αγίας Τριάδας που άδικα κατεδαφίστηκε και κοψομεσιαζόμασταν για κάνα δίωρο , ακούγοντας το κήρυγμα του παθιασμένου με την πίστη του Παπαμιλτιάδη .
Τότε αν δεν πήγαινες κατηχητικό την Κυριακή και την Δευτέρα στον εκκλησιασμό δεν έπρεπε να είχες απαιτήσεις για καλό βαθμό στο μάθημα των Θρησκευτικών .
Κι έτσι για να μη χάσεις ένα καλό μέσο όρο στο ενδεικτικό της χρονιάς , έκανες πέτρα την καρδιά και πήγαινες ,
ενώ έξω άκουγες την παλιοπαρέα να ξελαραγκίζεται παίζοντας ποδόσφαιρο και τις ωραίες να ανεβοκατεβαίνουν το νυφοπάζαρο της οδού Αγίας Τριάδας .
Όλα αυτά τα έκανα , αλλά με το Ριτάκι είμασταν όλοι ερωτευμένοι.
Χρόνια γείτονες , έμενε παραδίπλα μας στον ημιώροφο ενός παλιού Εβραίικου σπιτιού όπως όλοι μας .
Το 60 περίπου μετακόμισε ακριβώς απέναντί μας στο ρετιρέ της πρώτης πολυκατοικίας που έγινε στην γειτονιά .
Από το ύψος των 7 ορόφων δεν καταδεχόταν ούτε να με δει ,
αν και ήταν συμμαθήτρια του μικρού αδελφού μου .
Αυτή φαίνεται είχε άλλες βλέψεις , έτσι εσείς της διπλανής γειτονιάς , την ξελογιάσατε της πήρατε τα μυαλά κι αυτής και των άλλων όμορφων κοριτσιών μας .
Είστε αχάριστοι και μας κατηγορείτε κι από πάνω ...
Το Ριτάκι , καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται και μάλλον στην Ιαπωνία θα βρίσκεται μια και μετά πολλές περιπλανήσεις με διάφορες αγάπες , τελικά ερωτεύτηκε ένα όμορφο ακριβοπληρωμένο από την ΕΣΣΟ Πάπας Ιάπωνα τεχνικό που εργαζόταν για το στήσιμο του εργοστασίου της αμμωνίας , τον παντρεύτηκε έριξε μαύρη πέτρα κι έφυγε μαζί του στην Ιαπωνία .
Από τότε χάθηκαν τα ίχνη της .
Το Ριτάκι , διατί να το κρύψομεν άλλωστε , ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι .
Το ιδανικό του Έλληνα εραστή .
Ψηλή , ξανθή, γνήσια ξανθή ,γαλανομάτα , λεπτή και πολύ όμορφη .
Κάτι σαν Ζωή Λάσκαρη ας πούμε .
Γινόταν κάθε μέρα το έλα να δεις την Άνοιξη που μοσχοβολούσαν οι ανθισμένες ακακίες στις αυλές μας .
Οι κλαρινογαμπροί περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό στον 7ο όροφο αναζητώντας μια ματιά της .
Δεν ξέρω ποιος κέρδισε τότε από τους Έλληνες την πέτρινη καρδιά της εγώ πάντως όχι .
Καλοέβλεπε για ένα φεγγάρι τον φίλο μου τον Μπούλη , παρατσούκλι του όμορφου φίλου μου και γείτονα, που έφυγε μετανάστης στην Γερμανία το 60 κυνηγημένος από την ανεργία των νέων της εποχής και μετά μια μικρή αλληλογραφία που είχαμε χάθηκε κι αυτός και δεν ξανάκουσα έκτοτε τίποτε γι αυτόν . Αθάνατη παλιά Αγία Τριάδα με τους καημούς και τους έρωτές σου …
Τώρα αν πας στην γειτονιά σε πιάνει κατάθλιψη .
Περνάς θαρρείς μέσα από ένα τούνελ που σχηματίζουν οι 7όροφες πολυκατοικίες με τα αυτοκίνητα το ένα πάνω στο άλλο με όλες τις φυλές του κόσμου που την κατοίκησαν μετά το φευγιό των περισσοτέρων παλιών κατοίκων της φίλε μου Περικλή ... ‘’
Πήγαινα όμως εξ ανάγκης ακούγοντας τις πιεστικές προτροπές της μητέρας μου τι νάκανα .
Για κάνα δίωρο κάθε Κυριακή πρωί μετά την λειτουργία πάνω στους ξύλινους πάγκους στο κέντρο του γαλάζιου τρούλου της πανέμορφης παλιάς εκκλησίας της Αγίας Τριάδας που άδικα κατεδαφίστηκε και κοψομεσιαζόμασταν για κάνα δίωρο , ακούγοντας το κήρυγμα του παθιασμένου με την πίστη του Παπαμιλτιάδη .
Τότε αν δεν πήγαινες κατηχητικό την Κυριακή και την Δευτέρα στον εκκλησιασμό δεν έπρεπε να είχες απαιτήσεις για καλό βαθμό στο μάθημα των Θρησκευτικών .
Κι έτσι για να μη χάσεις ένα καλό μέσο όρο στο ενδεικτικό της χρονιάς , έκανες πέτρα την καρδιά και πήγαινες ,
ενώ έξω άκουγες την παλιοπαρέα να ξελαραγκίζεται παίζοντας ποδόσφαιρο και τις ωραίες να ανεβοκατεβαίνουν το νυφοπάζαρο της οδού Αγίας Τριάδας .
Όλα αυτά τα έκανα , αλλά με το Ριτάκι είμασταν όλοι ερωτευμένοι.
Χρόνια γείτονες , έμενε παραδίπλα μας στον ημιώροφο ενός παλιού Εβραίικου σπιτιού όπως όλοι μας .
Το 60 περίπου μετακόμισε ακριβώς απέναντί μας στο ρετιρέ της πρώτης πολυκατοικίας που έγινε στην γειτονιά .
Από το ύψος των 7 ορόφων δεν καταδεχόταν ούτε να με δει ,
αν και ήταν συμμαθήτρια του μικρού αδελφού μου .
Αυτή φαίνεται είχε άλλες βλέψεις , έτσι εσείς της διπλανής γειτονιάς , την ξελογιάσατε της πήρατε τα μυαλά κι αυτής και των άλλων όμορφων κοριτσιών μας .
Είστε αχάριστοι και μας κατηγορείτε κι από πάνω ...
Το Ριτάκι , καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται και μάλλον στην Ιαπωνία θα βρίσκεται μια και μετά πολλές περιπλανήσεις με διάφορες αγάπες , τελικά ερωτεύτηκε ένα όμορφο ακριβοπληρωμένο από την ΕΣΣΟ Πάπας Ιάπωνα τεχνικό που εργαζόταν για το στήσιμο του εργοστασίου της αμμωνίας , τον παντρεύτηκε έριξε μαύρη πέτρα κι έφυγε μαζί του στην Ιαπωνία .
Από τότε χάθηκαν τα ίχνη της .
Το Ριτάκι , διατί να το κρύψομεν άλλωστε , ήταν ένα πολύ όμορφο κορίτσι .
Το ιδανικό του Έλληνα εραστή .
Ψηλή , ξανθή, γνήσια ξανθή ,γαλανομάτα , λεπτή και πολύ όμορφη .
Κάτι σαν Ζωή Λάσκαρη ας πούμε .
Γινόταν κάθε μέρα το έλα να δεις την Άνοιξη που μοσχοβολούσαν οι ανθισμένες ακακίες στις αυλές μας .
Οι κλαρινογαμπροί περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο με τα μάτια στραμμένα στον ουρανό στον 7ο όροφο αναζητώντας μια ματιά της .
Δεν ξέρω ποιος κέρδισε τότε από τους Έλληνες την πέτρινη καρδιά της εγώ πάντως όχι .
Καλοέβλεπε για ένα φεγγάρι τον φίλο μου τον Μπούλη , παρατσούκλι του όμορφου φίλου μου και γείτονα, που έφυγε μετανάστης στην Γερμανία το 60 κυνηγημένος από την ανεργία των νέων της εποχής και μετά μια μικρή αλληλογραφία που είχαμε χάθηκε κι αυτός και δεν ξανάκουσα έκτοτε τίποτε γι αυτόν . Αθάνατη παλιά Αγία Τριάδα με τους καημούς και τους έρωτές σου …
Τώρα αν πας στην γειτονιά σε πιάνει κατάθλιψη .
Περνάς θαρρείς μέσα από ένα τούνελ που σχηματίζουν οι 7όροφες πολυκατοικίες με τα αυτοκίνητα το ένα πάνω στο άλλο με όλες τις φυλές του κόσμου που την κατοίκησαν μετά το φευγιό των περισσοτέρων παλιών κατοίκων της φίλε μου Περικλή ... ‘’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου