2019_09_24 Ο ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ 2
Ο Κουτσοδόντης George Jr μεγάλωσε κι άλλο κοντεύει τα 9 ,
όσα δόντια ήταν να πέσουν έπεσαν ,
πρωταθλητής πλέον σ´ ολα τα αθλήματα που καλλιεργεί το σχολείο .
Τώρα αν κάτι γίνει θα έχει σχέση με την καλαισθησία , σιδεράκια κλπ .
Ακολουθεί ο Billy κοντά στα 4 ορμητικός , διεκδικητικός , τα θέλει όλα και τώρα , μιμείται με πάθος τον Τζώρτζη του που τον υπεραγαπά και τον ανταγωνίζεται επάξια σε όλα .
Περιμένοντας τις εξελίξεις ανεβάζω το παλιότερο κείμενο που εξακολουθεί να με συγκινεί ...
.
Ο ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΗΣ ( 2 )
24 Σεπτεμβρίου 2017
Μια νέα κραυγή αυτή τη φορά όχι πόνου ανακατεμένη με φόβο , αλλά αυτοπεποίθησης με ταρακούνησε και σήμερα το βραδάκι μιλώντας με τον μικρό George στο face time .
Αυτή τη φορά δεν τον είχα δίπλα μου να τον πάρω στην αγκαλιά μου να του μιλήσω να του πάρω τον όποιο φόβο είχε ακόμη στην ψυχούλα του .
Ο λόγος η απόσταση δυστυχώς ,αυτή τη φορά βρισκόταν τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα σχεδόν μακριά μου .
Το γεγονός μου θύμισε όμως ένα κειμενάκι που έγραψα πριν ενάμισι χρόνο περίπου , τον Φεβρουάριο του 2016 .
Ήταν τότε που το πρώτο παιδικό του δοντάκι έπεσε και βρισκόμουν δίπλα του κι ο φόβος του ήταν μεγάλος .
Τον καθησύχασα το ξεπέρασε κάναμε και το καλαμπούρι μας .
Τότε πεντάχρονος και σήμερα πλέον μαθητής στην Δεύτερη τάξη παρακαλώ, μου έδειξε το ένα από τα δύο δοντάκια χαμογελώντας .
Καμάρωνε για το γεγονός ότι αντιμετώπισε με εμπειρία και θάρρος ένα τόσο σημαντικό γεγονός της μικρής του ζωής και πλησίασε στην κάμερα δείχνοντας κι ένα τρίτο που ήταν έτοιμο να πέσει χαμογελώντας με αυτοπεποίθηση και μισοκοροϊδεύοντάς με .
- Παππού παππού αυτή τη φορά ο Μπαμπάς μου έκανε πριτς και μούπεσαν δύο δοντάκια κι ετοιμάζεται κι ένα τρίτο …
Πως μεγαλώνουν τα παιδιά σκέφτηκα κοιτώντας και τον μικρό Μπιλάκο που κοντεύει τα δύο του χρόνια και εκεί δίπλα στον George ταχτοποιούσε τα βαγόνια στο μικρό τρενάκι του κάνοντας
- Του … Του … Του …
24 Σεπτεμβρίου 2017
Μια νέα κραυγή αυτή τη φορά όχι πόνου ανακατεμένη με φόβο , αλλά αυτοπεποίθησης με ταρακούνησε και σήμερα το βραδάκι μιλώντας με τον μικρό George στο face time .
Αυτή τη φορά δεν τον είχα δίπλα μου να τον πάρω στην αγκαλιά μου να του μιλήσω να του πάρω τον όποιο φόβο είχε ακόμη στην ψυχούλα του .
Ο λόγος η απόσταση δυστυχώς ,αυτή τη φορά βρισκόταν τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα σχεδόν μακριά μου .
Το γεγονός μου θύμισε όμως ένα κειμενάκι που έγραψα πριν ενάμισι χρόνο περίπου , τον Φεβρουάριο του 2016 .
Ήταν τότε που το πρώτο παιδικό του δοντάκι έπεσε και βρισκόμουν δίπλα του κι ο φόβος του ήταν μεγάλος .
Τον καθησύχασα το ξεπέρασε κάναμε και το καλαμπούρι μας .
Τότε πεντάχρονος και σήμερα πλέον μαθητής στην Δεύτερη τάξη παρακαλώ, μου έδειξε το ένα από τα δύο δοντάκια χαμογελώντας .
Καμάρωνε για το γεγονός ότι αντιμετώπισε με εμπειρία και θάρρος ένα τόσο σημαντικό γεγονός της μικρής του ζωής και πλησίασε στην κάμερα δείχνοντας κι ένα τρίτο που ήταν έτοιμο να πέσει χαμογελώντας με αυτοπεποίθηση και μισοκοροϊδεύοντάς με .
- Παππού παππού αυτή τη φορά ο Μπαμπάς μου έκανε πριτς και μούπεσαν δύο δοντάκια κι ετοιμάζεται κι ένα τρίτο …
Πως μεγαλώνουν τα παιδιά σκέφτηκα κοιτώντας και τον μικρό Μπιλάκο που κοντεύει τα δύο του χρόνια και εκεί δίπλα στον George ταχτοποιούσε τα βαγόνια στο μικρό τρενάκι του κάνοντας
- Του … Του … Του …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου