2019_10_13 ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΟΥ ΜΕΛΕΝΙΚΟΥ 3
Χρειάζεται πραγματικά πολύ μεγάλη δύναμη , αποφασιστικότητα και κουράγιο .
Μια μικρή ομάδα ψυχωμένων εκδρομέων από τα δύο πούλμαν το αποφάσισε .
Με ξεναγό και οδηγό την ακούραστη κυρία Φουρτούνα μακρινής συγγενούς μπροστά , να μας οδηγεί και να μας ξυπνά ιστορικές μνήμες , ξεκίνησε την ξενάγηση κι άντεξε όλη αυτή την δοκιμασία .
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες στην διαδρομή , διάλεξα όποιες νόμιζα καλύτερες και τις ανεβάζω .
Όμως το οδοιπορικό μόνο με video στο χέρι μπορεί να αποδοθεί καλύτερα .
Είναι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς γύρω το καταπράσινο Μελένικο , την απίστευτη ομορφιά του τοπίου , να ακούει το λαχάνιασμα των επισκεπτών , της ξεναγού και να ακούει παράλληλα και την ιστορία που κουβαλούν μέσα τους .
Θάπρεπε αυτοί οι παππούδες μας νάταν πολύ άξιοι και δυνατοί , γιατί είναι πραγματική τρέλα να μπορείς να διαλέξεις να μένεις κάτω στον κάμπο η σε ποιο ομαλά λοφάκια που υπάρχουν ποιο κάτω και να προτιμάς την αητοφωλιά , το Μελένικο .
Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς για τον λόγο που τους έκανε να σκαρφαλώνουν σαν τα κατσίκια στα απότομα αυτά καλντερίμια , είναι η αγάπη στην ελευθερία που τους προσέφερε ως ένα βαθμό ο απρόσιτος αυτός τόπος και τα πλεονεκτήματα από τις γύρω πυραμίδες με τς στοές,που έσκαβαν μέσα τους για την φύλαξη των υπέροχων κρασιών τους .
Πιστεύω επίσης ότι ένοιωθαν ελεύθεροι , μακρυά απ αυτούς που επιβουλεύονταν την ζωή , την ύπαρξή τους , τον πολιτισμό τους .
Γι αυτό ανεβάζω σκόπιμα πολλά video , γιατί μόνο έτσι νομίζω μπορεί κανείς να καταλάβει τι σημαίνει ξενάγηση σ αυτόν τον ιερό τόπο των γονιών και των παππούδων μας .
Περπατώντας στα πανέμορφα δαιδαλώδη στενάκια καταλαβαίνω την απογοήτευσή τους , όταν μετά την νικηφόρο προέλαση των Ελλήνων και την απελευθέρωσή τους , αναγκάστηκαν αργότερα να τα εγκαταλείψουν αφήνοντας τα πάντα πίσω τους .
Θυμάμαι τις διηγήσεις της γιαγιάς Λένκως .
- Φύγαμε με τα υπάρχοντά μας στην πλάτη και με τα δυό μικρά παιδιά μας , τον Μανώλη και την Μαριώνκα στην αγκαλιά . Περπατήσαμε με τα πόδια από το Μελένικο μέχρι το Σιδηρόκαστρο κοντά 30 χιλιόμετρα κακοτράχαλο δρόμο..
Τραγικές στιγμές …
Η ξενάγηση ήταν πραγματικά απολαυστική γιατί ήταν διανθισμένη με πολλές ιστορίες καθημερινότητας και άλλων άγνωστων σε μας απολαυστικών ιστοριών .
Κάθε πέτρα , κάθε στενό , κάθε πέτρινος τοίχος , κάτι είχε να πει , κάτι να θυμίσει .
Η μητρόπολη ο Άγιος Νικόλας μετά το 1800 , το Επισκοπείο , το παρθεναγωγείο , το βαλανείο , το λουτρό χαμάμ των ανδρών .
Ο Βυζαντινός πύργος του Φλάμπουρα , το μεγαλύτερο Βυζαντινό σπίτι σ όλα τα Βαλκάνια , με την απίστευτη πανύψηλη Βυζαντινή τοιχοποιία και τον πύργο του τεράστιου ρολογιού , φερμένου από την Βενετιά με τον πανίσχυρο ήχο του , που ακούγονταν από ψηλά σ όλη την πόλη .
Όμορφα σπίτια με μπαλκόνια ,με σαχνισιά , με κεραμίδια βυζαντινά , με παραθυρόφυλλα και με όμορφες σιδεριές .
- Εκεί ψηλά στην κορυφή μιας μυτερής πυραμίδας βλέπετε το εκκλησάκι της Αγίας Ζώνης , την Παντάνασσα ...
Η φωνή της κ. Φουρτούνα με συγκλόνισε ...
Γύρισα ψηλά και το είδα ίσα που ξεχώριζα το καμπαναριό με τον σταυρό .
Εδώ δεν άντεξα σταμάτησα κάθισα σε μια πέτρα κι το αγνάντευα για ώρα .
Πρέπει κάποια στιγμή να σκαρφαλώσω εκεί πάνω σκέφτηκα .
Η Αγία Ζώνη που μεταφέρθηκε στο Εκκλησάκι του Σιδηροκάστρου .
Τι ιστορίες ,τι θρύλοι ...
Θυμάμαι την μικρή τρύπα στον βράχο μέσα στο εκκλησάκι που ο θρύλος έλεγε πως όποιος μπορούσε να περάσει μέσα της χωρίς να τον κρατήσει ήταν αναμάρτητος και τον περίμενε ο Παράδεισος .
Φυσικά λίγα παιδάκια από φόβο αποτολμούσαν να περάσουν από μέσα και πρώτος και καλύτερος εγώ .
Η Γιαγιά Λένκω όταν μιλούσε με τις ώρες για την Αγία Ζώνη λύγιζε , δάκρυζε .
Μιλούσε επίσης για τις πολλές Εκκλησιές , τα Εκκλησάκια ,τα Μοναστήρια που είχε τότε στον τόπο τους , χτισμένα από εξόριστους της πρωτεύουσας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης .
Μιλούσε για τους γαλαζοαίματους πρίγκηπες , τις πριγκίπισσες , τους άρχοντες , τους προύχοντες που εξόριστοι έμεναν εκεί δίπλα τους , μαζί τους .
Υψηλές γνωριμίες , πώς να μη είναι υπερήφανοι κι αυτοί που τους είχαν γείτονες .
Η ξενάγηση πήρε πολύ ώρα , καθόμασταν που και που στα πέτρινα σκαλάκια για να ξαποστάσουμε , μια και παρ όλο τον Οκτώβριο η ζέστη ήταν αισθητή .
Θα κάνω μία ακόμη τελευταία ανάρτηση για το Αρχοντικό - Μουσείο του Εμμανουήλ Κορδόπουλου κτισμένου το 1754 περίτεχνου κοσμήματος αρχιτεκτονικής , που αξίζει ιδιαίτερης μνείας …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου