2013_05_01 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΣΤΕΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

2013_05_01    ΑΠΟ ΤΗΝ  ΚΑΣΤΕΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΦΑΛΗΡΟ

Ακριβώς στο κενό δυστυχώς . Το σίγουρο είναι ότι αυτός ο κινηματογράφος υπήρξε όχι στο παρκάκι  που υπήρχε  πίσω από τον μνημείο του Γεωργίου Α΄ προς την θάλασσα  , αλλά στο διπλανό οικόπεδο προς το Φάληρο , στο σημείο  που ήταν το παραθαλάσσιο εξοχικό κέντρο Καστέλα .

Αυτό που θυμάμαι για το συγκεκριμένο οικόπεδο πριν  γίνει κινηματογράφος θερινός , στο κενό  διάστημα που η Καστέλα έπαψε να λειτουργεί , ότι στο  κτίσμα  έμενε μια μοναχική ηλικιωμένη κυρία που συντηρούσε δεκάδες γάτες  . Η αυλή της κατέληγε στην θάλασσα που στο σημείο εκείνο είχε μια αξιοπρεπή αμμουδιά που εκεί γινόταν τα μπάνια παλιότερα στη Καστέλα .

Οι γάτες  της  λοιπόν καλοταϊσμένες  όπως ήταν , όταν βαριόντουσαν το περιβάλλον  του φιλόξενου σπιτιού της και της αυλής της , πηδούσαν το φράκτη της και έρχονταν στο διπλανό παρκάκι   όπου είχε  παγκάκια που καθόμασταν εμείς , στην  δική μας κατοχυρωμένη περιοχή , της πιτσιρικαρίας δηλαδή .  Εκεί  παίζαμε , συζητούσαμε ώρες ατελείωτες  μέχρι τα μεσάνυχτα και φεύγαμε μόνο όταν ακούγαμε τις τσιρίδες των μανάδων  μας από τις διπλανές γειτονιές που καλούσαν τα βλαστάρια τους για ύπνο η για διάβασμα .

Εκεί λοιπόν μόλις βλέπαμε να ξεπροβάλουν οι γάτες της ηλικιωμένης κυρίας γινόταν χαμός , το τι τις κάναμε δεν λέγεται , δεν τις αφήναμε σε χλωρό κλαρί και αυτές έντρομες όσες κατάφερναν να ξεγλιστρήσουν  από τα χέρια μας , επέστρεφαν έντρομες στην σιγουριά της αυλής της κυρίας .

 Βέβαια η πιτσιρικαρία της εποχής δεν άφηνε την ευκαιρία και συνέχιζε το κυνηγητό στις γάτες  ακόμη και πηδώντας και ένα στοιχειώδη φράκτη που είχε στο οικόπεδό της τσαλαβουτώντας  ‘ ξυπολταρία  ’στην θάλασσα .  Τότε οι  φωνές της που μας έβαζε που ενοχλούσαμε τις αγαπημένες της γάτες ακούγονταν σ όλη την συνοικία της Αγίας Τριάδας.

Επίσης είδα σωστά την παρατήρηση  ποιο πάνω ότι ο Κινηματογράφος δεν έφτανε μέχρι την Βασιλέως Γεωργίου , αλλά στην μέση της απόστασης μια και υπήρχε και ένα ακόμη σπίτι διώροφο . Αυτό είναι αλήθεια , εκεί  έμενε ένας συμμαθητής μας από το Α’ Γυμνάσιο που ξεχνάω το όνομα του που μετέπειτα σπούδασε γιατρός .

Μπροστά στο σπίτι του μετέπειτα γιατρού επί της Βας. Γεωργίου  υπήρχε ένα γραφείο κηδειών . Εκεί οι  ζαβολιές που κάναμε στον ταλαίπωρο υπάλληλο που κοιμόταν τα βράδια εκεί περιμένοντας κανένα πελάτη , ξεπερνούσαν κάθε φαντασία . Ατέλειωτες πλάκες κάθε μέρα σχεδόν με χτυπήματα στην πόρτα ενώ κοιμόταν , με τσιρίδες να τον τρομάζουμε και τον ξυπνούσαμε .

Συνήθιζε να κοιμάται μέσα σε ένα φέρετρο  ο αθεόφοβος και αυτό δεν του το συγχωρούσαμε .  Έβγαινε κι αυτός ο έρμος έντρομος και μας κυνηγούσε βρίζοντας μας ,   αλλά εμείς δεν χαμπαρίζαμε  , το άλλο βράδυ πάλι τα ίδια …

Παιδιά τι να πεις  …

o    Δεν είχα σκοπό να τα γράψω αλλά όταν ξεκινάς οι αναμνήσεις πράγματι ξεχύνονται σαν χείμαρρος που να τις σταματήσω , ούτε που το θέλω βέβαια  ανακατωμένες όπως είναι με συγκίνηση …

Δίπλα ακριβώς στον κινηματογράφο υπήρχε μια Βίλα το γνωστό Κυβερνείο που έμεναν οι Βασιλείς όταν επισκέπτονταν την Θεσσαλονίκη . Δεν καλοθυμάμαι  αλλά μάλλον  υπήρχαν δύο  κτίσματα στο μεγάλο οικόπεδο του κυβερνείου  . Ποιο  δίπλα ήταν ένα καταπληκτικό νεοκλασικό  σαν το της 25^ης Μαρτίου που αναπαλαιώθηκε .Εκεί  έμενε η αγαπημένη μου συμμαθήτρια στο 12 ο Δημοτικό η κουκλίτσα  Ειρηνούλα πρώτη μαθήτρια της τάξης που σπούδασε γιατρός και αμέσως μετά ο κινηματογράφος Φάληρο που ήταν στην Παρασκευόπουλου .

Απέναντι ήταν το εξοχικό Φάληρο που κατόπιν έγινε κέντρο διασκέδασης με ορχήστρα και τελικά Λούνα Παρκ όπως λέγαμε τότε τον χώρο που σύχναζε η νεολαία με ποσοσφαιράκια , μπιλιάρδα , χαρτάκι κλπ .Αυτό ήταν για ένα διάστημα και ταβέρνα …

Δίπλα στον κινηματογράφο στην αυλή του νεοκλασικού της συμμαθήτριας  μου υπήρχε μια παράγκα με λαμαρίνες στην στέγη . Εκεί συνηθίζαμε να ανεβαίνουμε τα πιτσιρίκια για να βλέπουμε τζάμπα σινεμά στο Φάληρο . Μια βραδιά όμως έγινε το κακό . Η λαμαρινένια στέγη υποχώρησε από το βάρος των περισσοτέρων από όσους άντεχε πιτσιρικάδων και με ένα εκκωφαντικό θόρυβο βρεθήκαμε από τα 3-4 μέτρα περίπου ύψος στη γη . Τα φώτα άναψαν οι θεατές τρομοκρατήθηκαν χωρίς να είναι σε θέση να καταλάβουν τι είχε συμβεί  κι εμείς μαζεύοντας τα χτυπημένα πόδια μας τρέχαμε να εξαφανιστούμε γιατί τότε ο χωροφύλακας καιροφυλακτούσε και σίγουρα δεν γλυτώναμε και κανένα χέρι ξύλο από τους γονείς μας …

Παιδιά …..

που μάλλον παλιότερα την χρησιμοποιούσαν για σπίτι του κηπουρού μια και υπήρχε τεράστιος κήπος στο νεοκλασικό