2013_11_18 Ο ΛΑΚΚΟΣ Β'

2013_11_18   Ο ΛΑΚΚΟΣ  Β'

Μερικές ακόμη πληροφορίες σχετικά με τον Λάκκο μας ,η τον χείμαρρο της Δόξας .

Ξεκινά από το Σέιχ Σου κοντά στην διασταύρωση δίπλα στην Τριανδρία ,

διασχίζει στο κέντρο σε ότι απέμεινε από τον συνοικισμό της Δόξας βαθιά μέσα στον λάκκο , μπαζώθηκε για να δημιουργηθεί η Αγίου Δημητρίου ,

 συνεχίζει στο πάρκο του Δήμου και δίπλα στο παλιό μηχανοστάσιο του Δήμου , 

συνεχίζει κάτω από την Καυταντζόγλου δίπλα στο 424

και το Γ´ Σ.Σ. ακολουθεί την οδό Ζέρβα και τέλος την Γκύζη

και χύνεται στην θάλασσα δίπλα περίπου στο μεγάλο ´´ ΠΙ ´´

στης Παλιάς Ηλεκτρικής το Εργοστάσιο ...

Μετά την δημιουργία της περιφερειακής τάφρου τα νερά λιγόστεψαν

και μπαζώθηκε σε όλο του σχεδόν το μήκος ,

αφού προηγουμένως έγινε η κατασκευή του αγωγού που ποιο πάνω περιγράφω

και τότε σχηματίστηκαν οι δρόμοι Καυταντζόγλου , Ζέρβα και Γκύζη .

Τα ονόματα φυσικά δόθηκαν όταν έγιναν οι δρόμοι δεν προϋπήρχαν .

Υπήρχαν γέφυρες μία στην Β. Γεωργίου χαμηλή σχετικά 2-2,5 μ. βάθος

από την επιφάνεια του δρόμου και πάνω της ήταν ο στρωμένος με κυβόλιθους δρόμος

με την Κάτω Γραμμή του τραμ Βενιζέλου - Αποθήκη . Μέχρι την θάλασσα ο λάκκος σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τα γύρω περνούσε δίπλα στην  κατάφυτη από δένδρα αυλή του παραλιακού εξοχικού κέντρου με πρόγραμμα και ορχήστρα την ....

ξεχνώ τώρα  το όνομα αλλά θα το θυμηθώ ...

Από την Β . Γεωργίου μέχρι την Λ.  Στρατού - Κωνσταντινουπόλεως

δεν υπήρχε γέφυρα και ο λάκκος βάθαινε και τα πρανή γινόταν ποιό απότομα όσο ανεβαίναμε προς τα πάνω .

Η άλλη γέφυρα ήταν στην διασταύρωση ακριβώς δίπλα στο κτίριο της Ερτ3 ,

αρκετά βαθιά 3-4 μ. και μη προσβάσιμη για πεζούς , έπρεπε να πας στην Αμαλίας για να περάσεις απέναντι και πάλι πολύ δύσκολα . Στην Βελισσαρίου δεν υπήρχε πρόσβαση και μόνο στην Σπάρτης ήταν σχετικά εύκολα τα πράγματα .

Πάνω στην γέφυρα ο δρόμος με κυβόλιθους κι αυτός και τις γραμμές

της Πάνω Γραμμής του τραμ Χαριλάου - Πλατεία Ιωάννου Μεταξά .

Ποιο πάνω το ρέμα είχε ποιο απότομα πρανή πολύ έως καθόλου προσβάσιμα .

Αριστερά ο τεράστιος πανύψηλες τοίχος του στρατοπέδου του Γ´ ΣΣ

και μετά αφού διέσχιζε την Ν. Εγνατία που ακόμη δεν είχε διανοιγεί

περνούσε από το τεράστιο τετράγωνο μέχρι την περιοχή του σταδίου που δεν υπήρχε

και έβγαινε στην Δόξα  .

Δίπλα στη Δόξα ήταν στρατιωτικές εγκαταστάσεις με χώρους για εκπαίδευση των Λοκατζήδων που μια μοίρα τους είχε έδρα το Γ´ΣΣ .

Εκεί μέσα ήταν και ο " ηρωικός Λόχος Στρατηγείου " που είχα την μέγιστη τιμή να υπηρετήσω για 6 μήνες .

Ο Λόχος είχε κυρίως γραφιάδες που δούλευαν στα γραφεία του Σώματος

και γι αυτό ηρωικός ...

Βέβαια δίπλα μας παραμόνευαν οι σκληροτράχηλοι και άριστα εκπαιδευμένοι

Λοκατζήδες που δεν μας άφηναν να κουνηθούμε ,

ούτε μια κοπάνα της προκοπής δεν μπορούσαμε να κάνουμε να πάμε στα κορίτσια μας

που περίμεναν καρτερικά ανάμεσα στα φυλλώματα των δένδρων στο πεδίο του Άρεως απέναντι ...

Κι εμείς τι να κάναμε μισονόμιμα - μισοπαράνομα για την αυστηρότητα της τότε περιόδου σηκώναμε τα συρματοπλέγματα πάνω στο πανύψηλο φράχτη δίπλα στο ρέμα

και αφού σκίζαμε και κανένα πόδι η ρούχο πηδούσαμε στο κενό και ότι ήθελε προκύψει , ευτυχώς ως νιάτα δεν είχαμε πρόβλημα και έτσι διασώζονται ειδύλλια που κινδύνευαν να χαλάσουν από τις συνεχείς επιφυλακές της εποχής .

Η επιστροφή πολύ δυσκολότερη είμασταν τυχεροί αν βρίσκαμε κανέναν δικό μας του ηρωικού μας λόχου στην κεντρική αμπαρωμένη τεράστια είσοδο που μισοκοιμότανε

και μας σκυλόβριζε ,  πάλι κοπάνα Kostidis ...

Αν πετυχαίναμε κανένα αγριεμένο  Λοκατζή μπορούσε να μας πυροβολούςει

αν δεν ξέραμε σύνθημα παρά σύνθημα .

Τότε άρχιζαν τα παρακάλια ρε συνάδελφε μη μας καρφώσεις να το κορίτσι περίμενε ...

Και πολλές φορές τους φέρναμε στο φιλότιμο ...